Co byś zrobił by żyć? To pytanie od lat przeraża i zmusza do myślenia. Oparło się na nim kino survivalowe, literatura (chociażby w słynnym opowiadaniu Najniebezpieczniejsza gra Richarda Connella), a Hollywood sprowadziło je do zalanego krwią absurdu serii Piła. J.A. Bayona postanawia w Śnieżnym bractwie przywrócić mu pierwotny ciężar. Gdy nic nie masz, czy będziesz … Czytaj dalej
Zbrodniarz, Towarzysz Generał, prezydent, jankeski pies, przywódca junty, wampir. Wieloma epitetami można podsumować Augusto Pinocheta, naczelnego właściciela Chile w latach 1973-1990 – od krwawego zamachu stanu przez okres uwłaszczenia na Ojczyźnie po moment podkulenia ogona, gdy suweren w referendum wybrał inaczej niż Jego Przez ̶H̶e̶n̶r̶y̶’̶e̶g̶o̶ ̶K̶i̶s̶s̶i̶n̶g̶e̶r̶a̶ Boga Nadane Decyzje. Niby urodził się w mitycznym dla … Czytaj dalej
O tym jak i o poprzednim dziele małżeństwa Welchmanów można pisać różnie, ale przede wszystkim z kolan. Obligatoryjne wyrazy uznania dla gigantycznego wysiłku sztabu artystów można zawrzeć w imponujących liczbach (tyle a tyle roboczogodzin malarzy, tyle a tyle litrów farb olejnych) czy językowych kliszach w rodzaju „malarskiego arcydzieła”, od których wszakże żaden krytyk nie jest … Czytaj dalej
Jan Holoubek to bez wątpienia twórca uzdolniony, który w swoich dotychczasowych pełnych metrażach i produkcjach odcinkowych interesująco lawirował pomiędzy wzniosłością a groteską, pieczołowitą historyczną rekonstrukcją a nieśmiałą pulpą. Jego obrazy nigdy jednak nie były wolne od nadmiaru powagi i wysilonego udramatyzowania, a na pewnym etapie ich scenariusze zawsze skręcały w rejony przesady i złego smaku. … Czytaj dalej
Najnowszemu filmowi Sary Polley, Women Talking, nie było dane w Polsce znaleźć kinowego dystrybutora. Po premierze na festiwalu Camerimage tytuł „od razu” (czyli rok po światowym starcie) trafił na platformę streamingową – cicho, bez rozgłosu, niemal tylnymi drzwiami. Dziwią niezmiernie takie decyzje, szczególnie w obliczu nominacji do Oscara w kategorii najlepszy film oraz zdobytej statuetki … Czytaj dalej
Motyw władzy, która łamie kręgosłupy i kusi ku przełamywaniu własnych zasad moralnych i reguł życiowych, jest tak stary jak sztuka. Prawdopodobnie jego najbardziej ewidentny przykład w kinie stanowi kampowy Adwokat diabła Taylora Hackforda z kuriozalnymi i komediowymi kreacjami Keanu Reevesa i Ala Pacino. Co jednak, gdyby ten pomysł wziąć na poważnie i osadzić w bankowości … Czytaj dalej
Według statystyk WHO na świecie ponad 55 milionów ludzi choruje na demencję, a co roku liczba pacjentów zwiększa się o kolejne dziesięć milionów. Niewiele mówi się o tym, że pierwsze objawy mogą pojawić się u niektórych osób już po czterdziestym roku życia. Tak jest w przypadku Saula, bohatera Memory, którego niepamięć i dezorientacja czynią więźniem … Czytaj dalej
Niezależnie od tego, jak wielki byłeś, świat może o tobie zapomnieć. Tak po części stało się z Williem Pepem, uważanym za najwybitniejszego pięściarza wagi piórkowej w historii, mistrzem świata w latach 1942-50, który w trakcie trwającej 23 lata (z przerwami) kariery stoczył niebagatelną liczbę 241 walk zawodowych. Biografia Pepa zainspirowała operatora Roberta Kolodny’ego do pełnometrażowego … Czytaj dalej
Gdyby Al Jolson, zamiast zapowiadać rewolucję dźwiękową w kinie, komentował poziom współczesnych dramatów spod znaku coming-of-age, oklaskującej go publiczności powiedziałby raczej „you’ve heard it all before”. Wysyp inicjacyjnych dramatów prześcigających się w powielaniu klisz we współczesnym festiwalowym art-housie zaczyna przybierać znamiona autoparodii. Nastolatkowie przeżywają, rodzice ich nie rozumieją, szkoła i społeczeństwo uciskają, a rówieśnicy dokuczają … Czytaj dalej
Premiera Barbie sprzed kilku miesięcy stanowiła pokaz infantylizacji świata i swoistej kapitulacji przed medialną machiną gargantuicznych korporacji. Kobieca emancypacja sprowadzona została do przestarzałej koncepcji liberalnego feminizmu rodem z Seksu w Wielkim Mieście, a seksualność, przemoc i wszystkie inne not-family-friendly aspekty rzeczywistości – całkowicie usunięte. W słusznie nagrodzonych Złotym Lwem Biednych istotach Jorgos Lanthimos wspólnie ze … Czytaj dalej
Przed siedmioma latami Mohamed Ben Attia odebrał na Berlinale nagrodę dla najlepszego debiutanta za swoje Hedi. Ta przewrotna fuzja komedii romantycznej i dramatu społecznego przez wielu wciąż uważana jest za najbardziej spełnione ekranowe rozważania nad Jaśminową Rewolucją lat 2010-11. W swoim trzecim projekcie – rywalizującym w weneckim Orizzonti Behind the Mountains – Tunezyjczyk powraca do … Czytaj dalej
Według badań, około dwa do trzech procent morderstw na świecie jest na zlecenie. Zdecydowana większość z nich jest dokonywana przez okolicznych pijaczków, psychopatów, czy ludzi w kryzysie bezdomności, którzy desperacko próbują jakkolwiek zdobyć gotówkę. Prawdziwi zawodowi mordercy, w typie Szakala, czy Agenta 47 to mit, prawie taki jak domniemane serwisy w deep webie umożliwiające ich … Czytaj dalej
Jaki jest późny Woody Allen każdy widzi. Twórca ikonicznych anty-komedii romantycznych lat 70. Annie Hall i Manhattanu od lat męczy siebie i widów kolejnymi całkowicie chybionymi projektami pozbawionymi tak błysku jak i humoru i okraszonymi coraz częściej nieudanymi zdjęciami zbliżającego się do emerytury Vittorio Storaro i najgorszymi kreacjami uznanych aktorów w ich karierach. Pozytywne recenzje … Czytaj dalej
Jak to jest być wampirem? Moim zdaniem to nie ma tak, że dobrze albo że nie dobrze – od jakiegoś czasu zdają nam się odpowiadać filmy. Począwszy od nostalgicznego Tylko kochankowie przeżyją przez społeczne O dziewczynie, która wraca nocą sama do domu po satyrycznego Renfielda, motyw wiecznych krwiopijców jako metafora stanu psychiki pokolenia katastrofy klimatycznej … Czytaj dalej
Priscilla rozpoczyna się niewinnie: od pastelowych ujęć wytuszowanych rzęs bohaterki, jej świeżo pomalowanych na rubinowo ust i idealnie wypedicure’owanych stóp, przechadzających się nonszalancko po różowym, futrzastym dywanie. Cukierkowa ekspozycja w stylu Barbie nie ma jednak nic wspólnego z życiem Priscilli u boku Elvisa, co Sofia Coppola ukazuje niedługo później na ekranie. Pastelowe wnętrza, satynowe suknie … Czytaj dalej
Przed wenecką premierą Zielonej granicy Agnieszki Holland w naszej ojczyźnie panował uzasadniony niepokój. Doświadczona reżyserka, nie bez własnej winy, powszechnie kojarzona jest z mającymi luźny związek z rozumem twitterowym środowiskami skrajnych fanów KO, tzw. „Silnych Razem”. Także temat kryzysu na granicy polsko-białoruskiej sprzyja taniej partyjnej agitacji, zwłaszcza tuż przed wyborami, a na domiar złego prostackie … Czytaj dalej
Rok 2021 w światowym kinie bez dwóch zdań należał do Ryûsuke Hamaguchiegio. Obecny już wcześniej w konkursach Locarno czy Cannes Japończyk rozbił bank popularności, uderzając dwukrotnie w przeciągu kilku miesięcy. Najpierw rozkochał w sobie publikę Berlinale nowelową komedią romantyczną W pętli ryzyka i fantazji, a następnie w Cannes pokazał Drive My Car – adaptację opowiadania … Czytaj dalej
Gry wideo bez cienia wątpliwości pokonały w XXI wieku długą drogę od niszowego produktu, którego grupą docelową byli relatywnie nieliczni zapaleńcy, do olbrzymiego przemysłu, zarabiającego na całym świecie miliardy dolarów. Fenomenu tego nie mogło przeoczyć kino, czego efekty dzisiaj widoczne są co kilka miesięcy, kiedy nowy blockbuster sygnowany tytułem popularnej serii trafia na ekrany kin. … Czytaj dalej
Wydawałoby się, że tytułowy Zabójca ma wszystko, by móc nazywać się specjalistą od brudnej roboty. Od lat pracuje dla najbardziej wymagających klientów w branży. Jest enigmatyczny jak craigowski Bond oraz skupiony i nadzwyczaj gibki jak Patrick Bateman. A mimo to, nie brakuje mu wad. David Fincher igra z oczekiwaniami widzów, umieszczając w centrum opowieści mordercę … Czytaj dalej
Brytyjka Charlotte Regan za kamerą pierwszy raz stanęła mając zaledwie 15 lat. Od tamtej pory nakręciła ponad 200 niskobudżetowych wideoklipów dla artystów lokalnej sceny muzycznej i 15 krótkich metraży, w tym debiutancki Standby (2016) nominowany do nagrody BAFTA. Jej pierwszy pełnometrażowy film, Georgie ma się dobrze, wyświetlany w trakcie tegorocznej edycji festiwalu Nowe Horyzonty, formalnie … Czytaj dalej
Dla amerykańskiej fotografki Nan Goldin, bohaterki filmu Całe to piękno i krew Laury Poitras, różnica między opowieścią a prawdziwym wspomnieniem manifestuje się w atrybutach autentyczności tego drugiego: zapachu, brudzie i nieprzewidywalności. Tkanka doświadczenia wyznacza granice emocjonalnej niepodrabialności materii, stając się jednocześnie swoistym narracyjnym kompasem. Olga Chajdas i Lena Góra w Imago wykorzystują ją, żeby z … Czytaj dalej
Wśród specyfików i ciekawostek, z których tak jak zazwyczaj składał się w tym roku Międzynarodowy Konkurs Nowe Horyzonty, szczególną uwagę przykuwał najnowszy film Rodrigo Moreno – trzygodzinna saga, heist movie i naszpikowana symbolami czy odwołaniami telenowela zarazem, wcześniej pokazywana w Canneńskim Un Certain Regard. Delikwenci wyjechali z Wrocławia jako zwycięzcy, łącząc jurorów z różnych rejonów … Czytaj dalej
Niezależny amerykański twórca Mike Cheslik w swoim pełnometrażowym reżyserskim debiucie rozwija szalone pomysły z inspirowanego kinem grozy lat 50. niskobudżetowego komediowego horroru Lake Michigan Monster (2018), którego scenariusz współtworzył razem z Rylandem Bricksonem Colem Tewsem. Pisane także przez obu twórców Setki bobrów, choć korzystają z podobnej estetyki lo-fi, wykazują się dużo większą kreatywnością. Wyśmiewając mit … Czytaj dalej
„Byłem bardzo aktywny przez całą moją karierę, ponieważ kino to całe moje życie. Mam pewne problemy ze zdrowiem, więc być może trochę walczę z czasem” – niepokoił nas Denis Côté w zeszłorocznym wywiadzie udzielonym Pełnej Sali. Choć według najświeższych doniesień jego stan się poprawia, to przez ostatnie miesiące musiał ograniczyć aktywność. Wiecznie płodny quebecki twórca … Czytaj dalej
Swoim drugim pełnym metrażem – Sztucznymi tatuażami – Pascal Plante przedstawił się światu w 2017 roku jako uważny obserwator ludzkiej, a zwłaszcza kobiecej psychiki. Połączył on dokumentalny sznyt z przemyślaną grą kolorów, tworząc film zarówno piękny, jak i znajdujący się wyjątkowo przy ziemi, jakby uładzony zapis prawdziwego życia. Zmieniając tematy i lokacje, pozostaje on wierny … Czytaj dalej
Po ponad dwóch tygodniach od premiery Barbie wreszcie można poczuć w eterze powoli opadające zalążki kurzu. Wspomnienie Grety Gerwig porównującej uniwersum Mattel do Playtime (1967) Jacques’a Tatiego przykrywają myśli o coraz bardziej jałowej dyskusji nad ideologiczną naturą filmu. Na stronie firmy od kilku dni można zamówić lalkę Dziwnej Barbie, Google wciąż pokrywa się różem, gdy … Czytaj dalej
Hiszpański grafik, autor komiksów i reżyser Alberto Vázquez zachwycił świat w 2015 roku swoim postapokaliptycznym animowanym horrorem psychologicznym Psychonauci, zapomniane dzieci. Teraz powraca w pokazywanym na Octopus Film Festival drugim pełnym metrażu – Wojnie jednorożców. Czy nagrodzona Goyą produkcja, którą na jesieni do kin wprowadzi Velvet Spoon, to kolejny artystyczny sukces? Eksploracja najgorszych cech ludzkiej … Czytaj dalej
Lav Diaz niewątpliwie jest jednym z najważniejszych głosów współczesnego kina. Sześćdziesięcioczteroletni filipiński twórca w swojej twórczości z gracją największych mistrzów od dwóch dekad łączy polityczną krytykę systemu swojej ojczyzny z mnogością filmowych gatunków, nieprzerwanie poszukując i eksperymentując. W ten weekend publiczność MFF w Locarno mogła zobaczyć jego najnowszy film – Essential Truths of the Lake, … Czytaj dalej
Filmy, które dźwigają na sobie najbardziej palące problemy współczesnego świata, często grzęzną w dosłowności, skupiając się na oddaniu sprawiedliwości, nie zaś na artystycznym języku czy eksperymentach narracyjnych. Choć Ami-Ro Sköld w swoim najnowszym obrazie próbuje przełamać ciężar opowieści animacją kukiełkową, to w ogólnym rozrachunku jej dzieło grzęźnie na mieliźnie kina społecznego. Ci, którzy mieli wątpliwą … Czytaj dalej
„Bez wspomnień czasem łatwiej żyć / nie wraca nic” śpiewały Czerwone Gitary w swoim przeboju „Kwiaty we włosach” i chociaż debiutujące w pełnym metrażu australijskie rodzeństwo youtuberów Danny i Michael Philippou raczej nie zna tego szlagiera, to właśnie linijki z tego bigbitowego przeboju roku 1968 idealnie podsumowują ich Mów do mnie – horrorowy przebój roku … Czytaj dalej
Do gorącej dyskusji o postępującej konsumpcyjności społeczeństwa masowego, nierównościach społecznych, które jak tu urosną, to tam spadną, czy realizacji ludzkiego potencjału w obecnych czasach właśnie dołączył wyrazisty głos – Jessica Hausner z tragikomicznym Club Zero. W słowniku języka polskiego PWN słowo „konsumpcja”, kluczowe dla fabuły filmu, obdarzono dwiema definicjami: jedną związaną ze spożywaniem pokarmu i … Czytaj dalej
Giovanni Bucchieri, człowiek orkiestra, interdyscyplinarny szwedzki artysta, w swoim pełnometrażowym debiucie 100 sezonów, mającym światową premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rotterdamie, a polską w sekcji Odkrycia na Nowych Horyzontach, sięga do własnych, zatopionych na taśmach VHS wspomnień rozdrapując mityczny stracony czas. Miesza gatunki i porządek dat, realizm przeplata z poetyką fantazmatu, dekonstruując piętno pierwszego … Czytaj dalej
Polskie kino gatunkowe od lat zdaje się być zawłaszczone przez taśmowo produkowane komedie romantyczne i skostniałe kryminały. Co prawda twórcy tacy jak np. Bartosz M. Kowalski czy Mateusz Rakowicz w ostatnich latach z różnym skutkiem starają się zmienić ten stan rzeczy, bawiąc się chociażby horrorem i akcyjniakiem, to tereny science-fiction, a zwłaszcza post-apo są nadal … Czytaj dalej
W tym roku ulubionym zwierzakiem selekcjonerów festiwalu Nowe Horyzonty zdecydowanie był koń, ale koń, jaki jest, każdy widzi, więc zajmijmy się może tygrysem. A nawet Tygrysicą z sekcji Odkryć. Właśnie do tej dzikiej kocicy odnosi się w swym pierwszym filmie pochodząca z Malezji Amanda Nell Eu, a co ciekawe – inspiracją podczas kręcenia były jej … Czytaj dalej
Gotowanie na ekranie ma się w obecnych czasach doskonale. Programy kulinarne, zarówno te realizujące klasyczny format lekcji udzielanym telewidzom przez znanych kucharzy, jak i oparte na rywalizacji na noże teleturnieje od lat cieszą się dużą popularnością, nie inaczej ma się sytuacja internetowych formatów. Nic więc dziwnego, że i w kinie jest miejsce na produkcje skupione … Czytaj dalej
Wśród bohaterów tegorocznych retrospektyw Nowych Horyzontów najbardziej nieoczywistym nazwiskiem była Alice Diop. Ta francuska twórczyni pochodzenia senegalskiego wciąż może być traktowana jako reżyserka stawiająca swoje pierwsze kroki na największych filmowych salonach, a prezentowany przedpremierowo film Saint Omer stanowi jej fabularny debiut. Wspomniany obraz to rozgrywająca się w zdecydowanej większości w sali sądowej opowieść o matce, … Czytaj dalej
W programie tegorocznej edycji festiwalu Nowe Horyzonty znalazło się kilka pozycji przyglądających się dynamice miłosnego trójkąta. Nuri Bilge Ceylan we Wśród wyschniętych traw wykorzystał go do podkreślenia narcystycznej natury swojego bohatera. Celine Song w Poprzednim życiu uszyła nad wyraz poważny, banalny melodramat o tym, że nic dwa razy się nie zdarza. Zaś Ira Sachs w … Czytaj dalej
Jako że filmy dokumentalne rzadko wygrywają główne nagrody na największych festiwalach, tym bardziej cieszą te momenty, w których dominacja kina fabularnego zostaje choć na chwilę naruszona. W przeciągu ostatnich 12 miesięcy tego typu werdykty padły zarówno w Wenecji (Całe to piękno i krew Laury Poitras [NASZA RECENZJA]), jak i w Berlinie, który ze Złotym Niedźwiedziem … Czytaj dalej
Júlia Murat w zeszłym roku osiągnęła największy sukces w dotychczasowej karierze reżyserskiej. W Locarno zdobyła bowiem Złotego Lamparta za najnowszy projekt pt. Zasada 34. Brazylijski film znalazł się w programie tegorocznego festiwalu Nowe Horyzonty w sekcji Avec Plaisir. Brazylijska twórczyni dotychczas nakręciła dwa obrazy: za debiutanckie Opowieści, które żyją tylko w pamięci (2011) otrzymała nagrodę … Czytaj dalej
Prezentowany w sekcji Focus na Portugalię film Gdzie jest ta ulica? albo Bez przed i po to jeden z najciekawszych eksperymentów w programie tegorocznych Nowych Horyzontów. Duet reżyserski João Pedro Rodrigues i João Rui Guerra da Mata złożył nietypowy hołd pionierskiemu obrazowi portugalskiego Novo Cinema, Zielonym latom (1963, oryg. Os Verdes Anos) Paulo Rochy, nie … Czytaj dalej
Migający na pustej stronie edytora tekstu kursor może współcześnie stanowić ikonograficzną synekdochę sytuacji, z którą niejednokrotnie zderza się większość osób tworzących jakiegokolwiek rodzaju teksty: kryzysu pisarskiego, kiedy to odpowiednie pomysły lub słowa nie przychodzą do głowy albo trudno złożyć je w sensowną całość. Tego typu sytuacji doświadcza Julie – główna bohaterka nowego filmu Joanny Hogg … Czytaj dalej
Helena Wittmann, reżyserka Kwiatów ludzkiego ciała – ale też scenarzystka, operatorka i montażystka – nie bierze jeńców, do ekspozycji stanów emocjonalnych bohaterów używa obrazów i detali zamiast wyjaśniających wszystko rozmów czy monologów. W przedseansowej zapowiedzi sparafrazowała Elsę z Krainy lodu krótkim „let it go”, jakby próbując nastroić widzów na ślamazarne tempo narracji, śladowe ilości dialogów … Czytaj dalej
Prezentowany w Cannes w ramach pokazów specjalnych Człowiek w czerni miał swoją polską premierę na tegorocznych Nowych Horyzontach. Wang Bing w ciągu ostatnich 21 lat stworzył 14 filmów dokumentalnych. Bywa on określany jednym z najważniejszych współczesnych dokumentalistów. Ciężko wymienić innego twórcę, który z równą konsekwencją i naturalizmem portretuje, często mroczne i skrywane historie z chińskiego … Czytaj dalej
Nie trzeba mieć opracowanych wszystkich powstałych dotąd westernów, by dojść do wniosku, że koń jest prawdopodobnie najbardziej wyeksploatowanym zwierzęciem w historii kinematografii. Czy wszystko zaczęło się od konia? Swoimi fotografiami Eadweard Muybridge zrewolucjonizował sposób przedstawiania galopu – wcześniej nie wierzono, że wszystkie cztery kopyta mogą zawisnąć w powietrzu w tym samym czasie. Jego pionierski eksperyment … Czytaj dalej
Jednym z najcieplej przyjętych filmów 20. edycji festiwalu Nowe Horyzonty okazał się debiut reżyserski Sama H. Freemana i Ng Choon Pinga, Femme. Mający swoją światową premierę podczas tegorocznego Berlinale stanowi rozwinięcie ich shorta pod tym samym tytułem z 2021 roku, nagrodzonego statuetką BAFTA w kategorii krótkiego metrażu. Jules (Nathan Stewart-Jarrett) jest jedną z najsłynniejszych drag … Czytaj dalej
W sekcji Odkrycia tegorocznej edycji festiwalu Nowe Horyzonty znalazł się drugi film fabularny Mariji Kavtaradze, Powoli. Litewska reżyserka przygląda się na pierwszy rzut oka niemożliwej relacji wody z ogniem: ludziom o skrajnie różnych potrzebach seksualnych, próbując znaleźć odpowiedź na pytanie czy miłość rzeczywiście wszystko wybaczy? Jest ziarno prawdy w instagramowych heheszkach o czasach, w których … Czytaj dalej
W swojej najnowszej produkcji Kelly Reichardt udowadnia, że zasługuje na tytuł mistrzyni małych narracji. „Showing Up” jest przy tym bliżej do „Wendy i Lucy” sprzed 15 lat niż jej ostatniego dzieła „Pierwszej krowy” – i to nie tylko za sprawą Michelle Williams, dla której jest to już czwarta kolaboracja z tą reżyserką. Lizzie chyba było … Czytaj dalej
Choć stosowanie nieszablonowych zabiegów formalnych w celu pogłębienia transowych doznań i głębszej kontemplacji obrazu stanowi esencję kina nowohoryzontowego, nie spotkałem się jeszcze z tak intensywnym, a jednocześnie tak odrębnym audiowizualnym doświadczeniem, jakie serwuje widzowi Lois Patiño w kluczowej sekwencji swojego nowego filmu. Samsara pada na podatny, wrocławski grunt, gdzie po Nagrodzie Specjalnej Jury w Berlinie … Czytaj dalej
W swojej długiej karierze Marco Bellocchio wielokrotnie piętnował hipokryzję i nadużycia władzy i religii, nie uciekając również od tematyki mafijnej. Nic więc dziwnego, że postanowił przypomnieć szerszej publiczności sprawę Edgarda Mortary, która wstrząsnęła światem w drugiej połowie XIX wieku i znacząco przyczyniła się do likwidacji Państwa Kościelnego. W 1858 roku, w żydowskiej dzielnicy Bolonii, która … Czytaj dalej
Technologia 3D była z powodzeniem używana w kinie dokumentalnym, wnosząc dodatkowe jakości, nie służące jedynie rozrywce. Sprawdziła się szczególnie w filmach dotykających tematu twórczości i sztuki, żeby wspomnieć tylko „Jaskinię zapomnianych snów” (2010) Wernera Herzoga oraz „Pinę” (2011) Wima Wendersa. Drugi z tych reżyserów powraca do niej w swoim najnowszym dokumencie, którym chce przybliżyć postać … Czytaj dalej
Ubrania z metką oznaczoną trzema słowami „Made in China” znajdziemy prawdopodobnie pod każdą szerokością geograficzną, a być może nawet w każdej galerii handlowej na świecie. Status potentata branży tekstylnej, jakim Państwo Środka może poszczycić się od dziesięcioleci, okupiony jest niemal niewolniczą pracą, często wykonywaną przez mieszkańców ubogich prowincji, przyjeżdżających do miast takich jak Zhili – … Czytaj dalej
21 lipca 2023 roku prawdopodobnie przejdzie do historii kinowej dystrybucji. Premiera dwóch największych, a jednocześnie skrajnie różnych estetycznie hitów sezonu przyniosła dość nieoczekiwany boom na podwójne seanse, pociesznie nazwane Barbieheimer. Mimo dominującego na mieście różu i trendów, które nie śniły się największym marketingowcom, miłośnicy Christophera Nolana nie zastanawiali się, który film wybrać jako pierwszy (a … Czytaj dalej
Czy, oglądając klasykę filmową, zdarzyło Wam się pomyśleć, że dane dzieło byłoby znacznie ciekawsze, gdyby miało więcej wątków queerowych? Że może dialogi u Érica Rohmera nie ciągnęłyby się tak niemiłosiernie, gdyby postaci rozmawiały o astrologii i dragu? A główne bohaterki Przyjaciela mojej przyjaciółki (1987) mogłyby porzucić stylowo ubranych chłopaków i po prostu się pocałować? Najwyraźniej … Czytaj dalej
Co łączy pełnometrażowy debiut dokumentalny Marka Kozakiewicza, Silent love, z pierwszą fabułą irlandzkiego reżysera, Colma Bairéada? Z pewnością rok produkcji, ale przede wszystkim to, że obydwaj twórcy, używając innych formatów, przyglądają się strukturze rodziny, dociekając jej sedna. Cicha dziewczyna, będąca adaptacją opowiadania Foster autorstwa Claire Keegan z 2010 roku, to subtelna opowieść coming of age, … Czytaj dalej
Każdej festiwalowej premierze filmu wchodzącego w dialog z istniejącą i uformowaną już poetyką towarzyszą bezkresne dysputy o zjadaniu własnego ogona i lenistwie twórczym. Zwłaszcza w przypadku slow cinema: autor z Azji momentalnie porównany zostanie do Apichatponga Weerasethakula, a Europejczyk zestawiony z Theo Angelopoulosem. Chyba, że nakręcą w czerni i bieli – wtedy pierwszy będzie kontynuatorem … Czytaj dalej
Odchodzenie światów, utrata znanej rzeczywistości na rzecz postępu to jeden z najstarszych toposów w sztuce. Można by wręcz rzec, że zawsze kończy się jakaś epoka. W zeszłym roku za swoją elegię dla europejskiego rolnictwa – przesłodzone, paraobserwacyjne Alcarràs – Carla Simón otrzymała Złotego Niedźwiedzia. Pokazywana w sekcji MUST SEE MUST BE toruńskiego Tofifestu Alma Viva … Czytaj dalej
Tegorocznym zwycięzcą sekcji Un Certain Regard podczas festiwalu w Cannes okazał się How to Have Sex debiutującej w pełnym metrażu Molly Manning Walker. Gdyby tytuł traktować dosłownie można by oczekiwać filmu edukacyjnego z dydaktycznym przedstawieniem relacji seksualnych. Brytyjka wybiera inną drogę, zamiast moralizatorskiego przesłania otrzymujemy świat przypominający sceny z reality show typu Love Island czy … Czytaj dalej
Marek Kozakiewicz za punkt wyjścia swojego najnowszego filmu, Jesteśmy idealni, zrealizowanego dla platformy Netflix, wybrał casting do fabularnej produkcji Fanfik w reżyserii Marty Karwowskiej, do której swoje zgłoszenia wysłało aż 300 młodych osób niebinarnych i trans, a następnie 30 z nich zostało zaproszonych na przesłuchania. Na odtwórcę głównej roli finalnie wybrano Alina Szewczyka. Obiektyw kamery … Czytaj dalej
Nuri Bilge Ceylan – najważniejszy ze współczesnych tureckich twórców kina – bez wątpienia traktuje Cannes jako miejsce szczególne. Siedem z dziewięciu nakręconych przez niego filmów pełnometrażowych miało premierę właśnie tutaj, za każdym razem rywalizując w konkursie głównym i niemal wszystkie (z niechlubnym wyjątkiem w postaci Dzikiej gruszy) otrzymywały jedną z nagród lub wyróżnień. Nie inaczej … Czytaj dalej
Uznana francuska pisarka Annie Ernaux i jej syn David Ernaux-Briot z zakurzonej kolekcji domowych kaset wideo nakręconych w latach 70. i 80. złożyli 8 mm cudownych lat, niezwykły portret minionej epoki i rodzinnej sielanki. Film pokazywano na zeszłorocznym festiwalu w Cannes i na kopenhaskiej CPH:DOX, a następnie nominowano w kategorii najlepszy dokument do Cezara i … Czytaj dalej
Nasłuchując rozmów w licznych kolejkach wokół słynnego canneńskiego Pałacu Festiwalowego, nie dało się w tym roku nie usłyszeć jednego słowa „Scorsese”. Premiera najnowszego dzieła hollywoodzkiego weterana rozpaliła olbrzymie emocje, jednak moje serce zdobył film Victora Erice, innego ponad osiemdziesięcioletniego reżysera, również niepartycypującego w żadnym z konkursów, mianowicie Close Your Eyes, słusznie nagrodzony kilkuminutową owacją na … Czytaj dalej
Przyglądając się fabularnym wybrykom Wima Wendersa z ostatniej dekady, zarówno sceptycy, jak i zwolennicy niemieckiego prominenta kina mogliby podejrzewać, że jego powrót na ten grunt nie skończy się niczym dobrym. Ku zaskoczeniu obu tych grup nowy film Wendersa to triumf subtelności, minimalizmu i humanizmu, przywołujący na myśl jego najbardziej pamiętne dzieła, takie jak Paryż, Teksas … Czytaj dalej
Jeśli potraktować Pieśni ziemi Margreth Olin jako list miłosny do natury, to z pewnością nie mamy do czynienia z romantycznym peanem zdradzającym onieśmielenie majestatem, a raczej przyglądamy się zadumie nad nierozerwalnością współistniejących ze sobą sfer życia i śmierci. Ten audiowizualny poemat nie jest kolejnym mniej lub bardziej alarmistycznym wezwaniem do mówienia o powadze kryzysu klimatycznego. … Czytaj dalej
Muzyków siadających za reżyserskim stołkiem kojarzymy w ostatnich latach z aberracją Sii pod tytułem Music. Całkiem inny smak pozostawiał w ustach jednak Neptune Frost, absolutne arcydzieło Cannes z 2021 roku, które współreżyserował amerykański poeta i muzyk Saul Williams. Teraz na tym samym festiwalu w sekcji Un Certain Regard zobaczyć możemy pełnometrażowy debiut jego kolegi po … Czytaj dalej
Jordania portretowana w kinie nie jest niczym nadzwyczajnym. Względna stabilność polityczna połączona z pięknymi plenerami sprawiły, że ten arabski kraj stał się Mekką nie tylko Hollwoodzkich, ale także europejskich, bollywoodzkich, czy egipskich filmowców chcących osadzić akcję na Bliskim Wschodzie. Państwo rządzone przez monarchię Haszymidów mogliśmy oglądać m.in. w Indianie Jonesie i ostatniej krucjacie, Lawrencie z … Czytaj dalej
W sekcji Siła słowa 20. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity znalazł się pełnometrażowy debiut Claudii Müller, portretujący jedną z najwybitniejszych współczesnych pisarek, laureatkę Literackiej Nagrody Nobla, Elfriede Jelinek. Niemiecka reżyserka przygląda się jednostce wypchniętej poza system, nieustannie podważającej zasadność społecznych konstruktów i dążącej do obudzenia w odbiorcy świadomości prowadzącej do wolności. Trajektorię opowieści Müller … Czytaj dalej
W ostatnich latach w kinie niezależnym pojawiło się wiele dzieł przedstawiających świat oczami dzieci. The Florida Project czy Mała mama oferowały świeże spojrzenie na wspomnienia z dzieciństwa, bez infantylizacji oraz nadmiernej nostalgii. Do tego grona można śmiało zaliczyć Riddle of Fire Westona Razooli, film pokazywany na tegorocznym festiwalu w Cannes; tym bardziej że podejście reżysera … Czytaj dalej
Czy żeby mówić o przetrwaniu, samemu trzeba być ocalałym? Czy można uciec od swojej przeszłości, zwłaszcza kiedy większość wspomnień z dzieciństwa wypełnia wędrówka po obozach koncentracyjnych, głód, samotność i ciągły strach o życie? Jak przekuć traumę na twórcze credo? Francuska reżyserka, Tessa Louise-Salomé, w swoim najnowszym filmie przygląda się Jackowi Garfeinowi i jego życiowej wędrówce … Czytaj dalej
Podczas 76. edycji MFF w Cannes jak co roku organizatorzy zadbali o to, żeby rodzime kino miało swoją liczną reprezentację w konkursie głównym. Jak uczy nas każda dziedzina życia, ilość nie zawsze znaczy jakość, ale najnowsze dzieło Justine Triet może służyć za skuteczny argument przeciw wszystkim twierdzącym, że tegoroczna francuska delegacja nie prezentowała sobą nic … Czytaj dalej
Hong Sang-soo nie ustaje w swoim pościgu za rekordem w twórczej płodności. Jeszcze nie opadł kurz po berlińskiej premierze in water, polska publika wciąż czeka na torontońskie Walk up, a koreański mistrz kina (nie)komfortowych rozmów przy herbacie tudzież soju już zaprezentował w Cannes swoje kolejne dzieło – In Our Day. Co najważniejsze, tak jak przed … Czytaj dalej
Współczesny dokument obserwacyjny, czerpiący z amerykańskiego direct cinema i francuskiego cinéma vérité w ostatnich latach w końcu zyskuje zasłużone uznanie na światowych festiwalach. Ex Libris Fredericka Wisemana w opinii wielu został w 2017 roku obrabowany ze Złotego Lwa, gdy opuszczał Lido jedynie z nagrodą od FIPRESCI, Klasa Pana Bachmanna przyniosła Marii Speth Nagrody Jury i … Czytaj dalej
Ruch metoo uruchomił nie tylko odwagę od mówienia o ciemnej stronie przemysłu filmowego (i artystycznego w ogóle), przynosząc takie fabularne tytuły, jak Asystentka (2019) Kitty Green, Gorący temat (2019) Jaya Roacha, Obiecująca. Młoda. Kobieta. (2020) Emerald Fennell, Jednym głosem (2022) Marii Schrader, Tár (2022) Todda Fielda czy Woman Talking (2022) Sary Polley. Skłonił także do … Czytaj dalej
Steve McQueen potrzebował niespełna dekady, żeby z nieopierzonego debiutanta stać się reżyserem na stałe wpisanym do annałów kinematografii, za sprawą nagrodzonego Oscarem za najlepszy film Zniewolonego. Brytyjczyk ewidentnie jest świadomy statusu, na jaki sobie zapracował, co wykorzystuje, zdobywając fundusze na projekt taki jak The Occupied City – ponad czterogodzinny dokument o amsterdamskich ofiarach II wojny … Czytaj dalej
Festiwal Millennium Docs Against Gravity od zawsze gromadzi filmy non-fiction na aktualne tematy, przygląda się zjawiskom globalnym i słynnym postaciom, ale jednocześnie zerka uważnie na intymne historie pasjonatów. Właśnie z puli tych ostatnich pochodzi dokument Sowieckie przystanki autobusowe Duńczyka Kristoffera Hegnsvada. W tym niespełna godzinnym filmie śledzimy podróż kanadyjskiego fotografa Christophera Herwiga, którego celem jest … Czytaj dalej
Poprzednia wizyta Todda Haynesa w Cannes, podczas której jego Wonderstruck był pokazywany w ramach konkursu głównego, zakończyła się niepowodzeniem zarówno pod kątem nagród, jak i niemal jednogłośnej opinii międzynarodowej krytyki. W tym roku Amerykanin miał więc szansę na udowodnienie, że 5 lat temu doszło do jednorazowego potknięcia, a jego twórczość ma jeszcze wiele do zaoferowania. … Czytaj dalej
To już dziesiąta odsłona najdzikszej z kasowych franczyz, w której precyzyjne i ultrabezpieczne planowanie ścieżek filmowego uniwersum do jak największego zwrotu z inwestycji zastępują scenariusze sprawiające wrażenie napisanych na podstawie zabawy podekscytowanego pięciolatka tuzinem samochodzików i figurek oraz bezkarna kasacja luksusowych aut. Ta część osiągnęła rekordowy budżet, tym samym wchodząc do czołowej dziesiątki najdroższych filmów … Czytaj dalej
Estońska reżyserka Anna Hints w swoim pełnometrażowym debiucie, Siostrzeństwo świętej sauny, zabiera nas w niezwykłą podróż w głąb kobiecej odwagi i siły, wyrosłej na kompleksach uformowanych przez rodzinę i patriarchalne społeczeństwo oraz doświadczeniach, które mogą wydać się niemal każdej z nas dotkliwie znajome. Niczym Rayhana Obermeyer w Nadal kryję się z paleniem (2016) wykorzystuje zamkniętą, … Czytaj dalej
Jean-Stéphane Sauvaire to reżyser mocno związany z Cannes. Jego fabularny debiut, Wściekły pies, otrzymał w 2008 roku nagrodę Regard Hope, a kolejny film, Modlitwa przed świtem, w 2017 roku był prezentowany na festiwalu poza konkursem. Chociaż podjęta w ostatniej chwili decyzja o tym, by włączyć Black Flies do konkursu, z całą pewnością jest kontrowersyjna – … Czytaj dalej
Trwająca właśnie inwazja Rosji na Ukrainę jest wojną wyjątkową. To pierwszy pełnoskalowy konflikt w erze cyfrowej, pełnej przenośnych i powszechnych kamer, szybkiego internetu i błyskawicznej komunikacji. Sprawia to, że cywile z całej planety mogą śledzić go w sposób niewyobrażalnie bardziej bezpośredni, by wspomnieć chociażby niesławną czeczeńską „brygadę tiktokową”, która relacjonowała swoje zbrodnie wojenne (i wpadanie … Czytaj dalej
MFF w Cannes jak co roku postarał się o wielkie nazwiska, prezentujące swoje najnowsze filmy w konkursie głównym. Jednak obserwując nastroje na Lazurowym Wybrzeżu, nie można mieć wątpliwości, że twórcą budzącym największe emocje festiwalowych widzów jest Martin Scorsese, którego najnowsze dzieło Killers of the Flower Moon właśnie miało swoją galową premierę, jednocześnie nie stając w … Czytaj dalej
Dwanaście lat temu Lars von Trier wywołał na festiwalu w Cannes skandal, twierdząc, że rozumie Hitlera. Jeśli Jonathan Glazer wziął lekcje z tamtych wydarzeń, z pewnością będzie uważał na słowa podczas konferencji prasowych związanych z jego najnowszym filmem Strefa interesów, będącym próbą pokazania czasów II wojny światowej z perspektywy rodziny prominentnego nazisty Rudolfa Hössa, pełniącego … Czytaj dalej
Festiwal w Cannes nie bez przyczyny ma status święta światowego kina. Chociaż przeglądając program każdej z sekcji, widzimy w nim dzieła z mniej lub bardziej odległych zakątków globu, nie sposób nie zauważyć, że organizatorzy są niezwykle przychylni dla rodzimych produkcji. A pierwszym reprezentantem francuskiej kinematografii w konkursie głównym (wg. kolejności premiery) jest Le retour autorstwa … Czytaj dalej
Jakub Piątek, autor nieudanego netfliksowego Prime Time’u i nagradzanego krótkiego metrażu Users, powraca do kina dokumentalnego. Jego Pianoforte opowiada o kilku uczestnikach XVIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Dotąd było pokazywane m.in. na festiwalu Sundance, CPH:DOX i brazylijskim É Tudo Verdade, w Miami, Monachium, Nyonie czy Tel Awiwie. Film walczył o laury w aż … Czytaj dalej
Prawy chłopak, pełnometrażowy debiut Hanny Nobis, samym festiwalowym opisem tyleż elektryzuje, co odstrasza. Z jednej strony niesie obietnicę wiwisekcji postaci z prawicowego środowiska, z drugiej – oglądanie ludzi zanurzonych w religijnym radykalizmie wydaje się być najgorszą formą spędzenia wolnego czasu. Reżyserka nie zatrzymuje się jednak na kontrowersyjnych hasłach, dając widzom narracyjną piniatę, z której wysypują … Czytaj dalej
Hirokazu Koreeda, zwłaszcza w ostatnich latach, może uchodzić za jednego z ulubieńców jurorów festiwalu w Cannes. Pięć lat temu jego Złodziejaszki zdobyły Złotą Palmę, a rok temu Baby Brokera uhonorowano za najlepszą rolę męską. Samemu reżyserowi wręczono Nagrodę Jury Ekumenicznego. Chociaż ciężko obstawiać, na jakim poziomie będzie stał w tym roku konkurs główny, pisząc o … Czytaj dalej
Apolonia, Apolonia jest bez wątpienia jednym z najgorętszych tytułów konkursu głównego jubileuszowej, 20. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity. Życiorys głównej bohaterki reżyserka Lea Glob wykorzystuje do opowiedzenia historii w jakiejś mierze uniwersalnej: o miejscu kobiet w sztuce, przekłuwaniu patriarchalnego balona, wolności, wstydzie, relacjach, stracie i przemijaniu. Glob i jej kamera przyglądały się Apolonii Sokół … Czytaj dalej
Jednym z najbardziej oczekiwanych dokumentów jubileuszowej edycji Millennium Docs Against Gravity było Solaris Mon Amour, filmowy esej Kuby Mikurdy oparty na powieści Stanisława Lema, a skonstruowany z fragmentów aż 70 dzieł z Wytwórni Filmów Oświatowych. Jak się okazało, 47-minutowy obraz polskiego reżysera skrywa w sobie dużo więcej znaczeń, niż można sądzić po jego rachitycznym metrażu. … Czytaj dalej
Kiedy ogłoszono tytuł filmu otwarcia 76 edycji festiwalu w Cannes, media niemal jednogłośnie pisały o kontrowersyjnym wyborze. Przymiotnik ten używany był przede wszystkim ze względu na fakt, że w Kochanicy króla główną rolę męską gra Johnny Depp, wracający z aktorskiego niebytu po głośnym procesie. Dopiero po uroczystym seansie możemy zmienić narrację, a wybór dyrekcji festiwalu … Czytaj dalej
W sekcji Cinema, mon amour tegorocznego Millennium Docs Against Gravity szczególną perełką jest najnowszy projekt Alexandre’a O. Philippe’a. Szwajcarski reżyser przyzwyczaił już nas, że jego eseje filmowe okazują się bombonierkami wypełnionymi przepysznymi kinofilskimi łakociami. Po tym, jak przyglądał się zombie movies, fenomenowi George’a Lucasa czy mitologii westernu, a także rozkładał na czynniki pierwsze tak doniosłe … Czytaj dalej
Co łączy bohatera Procesu Józefa K., protagonistę Nickel Stuffa Tony’ego Allena oraz postać Elizabeth Costello? Jak wyobrazić sobie tytułowy „Koniec”? I czym właściwie jest to, co definitywne, nieokiełznane i niepojęte? Próbę rozwiązania tych wielu zagadek podejmuje Krzysztof Warlikowski w swoim spektaklu z 2010 roku, który po dziś dzień wystawiany jest na scenie Nowego Teatru w … Czytaj dalej
Pełnometrażowy debiut Bartka Bali, Rój, stanowi ewenement w kwestii finansowania polskich produkcji filmowych, został bowiem zrealizowany całkowicie ze środków prywatnych inwestorów. Jednak nie tylko to stanowi o jego wyjątkowości. Reżyser, będący także współautorem scenariusza, odcina się zarówno od popularnego w Polsce kina społecznego, jak i tandetnych komedii na rzecz operowania metaforą i kreślenia własnego mikrokosmosu … Czytaj dalej
Choć Roving Woman, fabularny debiut Michała Chmielewskiego, miał premierę na festiwalu Tribeca w Nowym Jorku, fakturą i rytmem narracji leży zdecydowanie bliżej selekcji Sundance. Niespieszne tempo idealnie wpisuje się w paradoks łączący lekkość z ciężarem, błahość z czymś znamiennym, wszechobecnym i diagnostycznym. Oparty na tekście współtworzonym z Leną Górą, coraz jaśniej świecącą gwiazdą, wymyka się … Czytaj dalej
James Gray definitywnie powrócił na ziemię po karkołomnej próbie stworzenia monumentalnego, kosmicznego traktatu filozoficznego, z której wyszedł bardziej poturbowany, niż by zapewne chciał. Doczesność – i pochylenie głowy – wyszły mu jednak na dobre. Autobiograficznej mozaice sięgającej do lat dzieciństwa, łączącej intymność niuansów dorastania z dynamiką rodzinnego i społecznego tła, nadał unikalnego kształtu. Choć tytuł … Czytaj dalej
W twórczości Krzysztofa Zanussiego jako całości jest coś osobliwego. Niby drapiącego krytyczne podniebienia stałą deklaracją filmowego zaangażowania w ontologiczną spekulację, namysł nad sensem czy etycznym programem jednostki i społeczeństwa, a tak naprawdę irytującego swoją rzadko spełnioną obietnicą. Częściej pozostawia w niesmaku spowodowanym moralizatorstwem niż w satysfakcji z filozoficznych rozważań. Liczba doskonała nie stanowi bynajmniej wyjątku … Czytaj dalej
Zmierzyć się z monumentalnym dziełem Ingmara Bergmana – prawdziwe wyzwanie! Podejmuje je Tomasz Fryzeł – absolwent reżyserii na Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, który zadebiutował zaledwie 3 lata temu (Bezpieczne miejsce, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie). Spektakl jeszcze się nie zaczął. Wchodzimy na zamgloną salę i mimowolnie ulegamy pierwszym złudzeniom. Wkraczamy w głąb mistycznej aury, … Czytaj dalej
Japan Feel-Good nie należy do moich ulubionych sekcji festiwalu Pięć Smaków, ale trudno przy tym nie docenić świetnie przemyślanego i napisanego pozytywnego kina. Wszak w życiu nie chodzi tylko o to, by się samobiczować. To właśnie udowadnia singapurski kandydat do Oscara Ajoomma, który właśnie grany jest na festiwalu Far East we włoskim Udine. Debiutancki film … Czytaj dalej
„Dzik jest dziki, dzik jest zły, dzik ma bardzo ostre kły” – chciałoby się zaśpiewać, patrząc na głównego bohatera filmu zamykającego 14. edycję LGBT+ Film Festival of Poland. Eismayer, fabularny debiut Davida Wagnera, opowiada opartą na faktach historię wojskowego tyrana łamiącego młode charaktery. Nie ma jednak przecież takiej kosy, która nie trafiłaby na kamień. Oficer … Czytaj dalej
Czy istnieje konstrukt lepiej obrazujący kruchość ludzkiego życia niż monumentalny bezmiar górskich wierzchołków? Felix Van Groeningen wraz ze swoją partnerką Charlotte Vandermeersch, obierając za kompas powieść Osiem gór autorstwa Paolo Cognettiego zabierają nas w podróż po włoskich Alpach, przyglądając się człowiekowi w jego zmaganiach ze światem, przynależnością, ale przede wszystkim z samym sobą. „Poszukiwanie sensu … Czytaj dalej
Trzydzieści pięć lat temu Nicholas Cage został pocałowany przez wampira, teraz jego przemiana w Pana Nocy dopełniła się za sprawą Renfielda Chrisa McKaya, najlepszej i najbliższej duchem reinkarnacji klasycznej grozy potworów Universala i Hammera od wielu dekad. Dziewiętnastowieczny nurt powieści gotyckiej ukształtował współczesne myślenie o grozie. Dracula Brama Stockera, Zagłada domu Usherów Edgara Allana Poe … Czytaj dalej
Emil Alper w minionej dekadzie wywalczył sobie status jednego z czołowych tureckich reżyserów. Jego Blokada i Opowieść o trzech siostrach zbierały na światowych festiwalach (i w polskiej dystrybucji) pochwały za wysmakowaną stronę wizualną, nawet jeśli krytycy punktowali rozbuchany metraż i dość wtórne scenariusze. Gorące dni, które po premierze na ubiegłorocznym Cannes zmierzają do naszych kin … Czytaj dalej
Współczesne irańskie kino często widzimy przez pryzmat społecznych telenowel Asghara Farhadiego, zaangażowanych snujów Mohammada Rasoulofa czy hołdujących Kiarostamiemu projektów Jafara Panahiego. W tle tych rozpoznawanych w całym filmowym świecie nazwisk wciąż pozostaje jednak często artystycznie ciekawszy od tego tria inny przedstawiciel ich pokolenia – Mani Haghighi. Najnowszy obraz Persa, Między lustrami, po światowej premierze na … Czytaj dalej
Irańska kinematografia od dawna wiedzie prym w swoim regionie, jednak skrajnie religijny zwrot, jaki nastąpił w państwie po rewolucji roku 1979, zaowocował wielką emigracją. Teraz ludzie, który opuszczali kraj jako dzieci, stają w nowych ojczyznach za kamerami, by opowiedzieć o perskiej tragedii. W cieniu wynoszonego na canneńskie ołtarze Alego Abbasiego w Szwecji wyrasta jego być … Czytaj dalej
Todd Flaherty to prawdziwy człowiek orkiestra. Film Chrissy Judy nie tylko napisał, wyreżyserował i zmontował, ale również zagrał główną rolę, a wszystko to w ramach pełnometrażowego debiutu. Imponujące, tym bardziej że jego dziewiczym, narracyjnym krokom udało się wybrzmieć zaskakującą świeżością i lekkością, nadającym z pozoru prostej historii ciekawego wymiaru. Judy (Todd Flaherty) i Chrissy (Wyatt … Czytaj dalej
Twórcy filmowi, portretując rodzinę, wykorzystują jej strukturę głównie do wyjaśnienia różnych, zazwyczaj negatywnych zachowań. W polskim kinie, przeważnie komediowym, przystrojona w cyrkowe żarty, ma oddawać charakter przysłowiowego zdjęcia – dwuwymiarowej, fasadowej płaszczyzny uzurpującej harmonię. Marek Kozakiewicz w swoim debiutanckim obrazie odcina się od wszelkich sztucznych reprezentacji, szukając pierwiastka namacalnej prawdy, warstwa po warstwie odsłaniając naturę … Czytaj dalej
Stara prawda głosi, że żeby film wybrzmiał autentycznością, twórca musi wiedzieć, o czym mówi – nie chodzi o przelewanie swojego życia 1:1, ale znajomość emocji, którą widz „kupi”. Któż zatem mógłby opowiedzieć o dragu lepiej niż Florent Gouëlou, francuski reżyser, który „po godzinach” nakłada makijaż, perukę, szpilki i błyszczące kreacje, zamieniając się w Javel Habibi … Czytaj dalej
Dokumentalny, pełnometrażowy debiut brazylijskiej reżyserki Juliany Curi przeplata pojęcia tożsamości etnicznej i orientacji seksualnej, szukając w nich przestrzeni dla wyklucia się osobistej wolności. Skąpaną w dzikiej zieleni Amazonii podróż do wnętrza siebie autorka osadza na tle systemu politycznego, konfrontując odżywczość duchowości i natury z dekonstrukcyjnym charakterem pieniądza i władzy. Już początkowe kadry Uýra: The Rising … Czytaj dalej
Ngô Thanh Vân, na zachodzie szerzej znana jako Veronica Ngo, to ikona wietnamskiego kina akcji. Siała postrach wśród wrogów między innymi w Furii (2019), którą polscy widzowie mogli oglądać na Festiwalu Pięć Smaków. Tym razem w luźno powiązanym z oryginałem prequelu – Furie, zasiada ona zarówno na stołku reżyserskim, jak i wciela się w jedną … Czytaj dalej
Po blisko czteroletniej przerwie na deski Nowego Teatru w Warszawie powrócił słynny Kabaret warszawski – dzieło Krzysztofa Warlikowskiego równie spektakularne co tłumy widzów gromadzące się co wieczór przed mokotowską sceną. Choć swoją premierę miało jeszcze w 2013 roku, nawet odrobinę się nie zestarzało, podobnie jak doborowa obsada. Na początku jesteśmy w Berlinie – środek ponurych … Czytaj dalej
Dobre, a przy tym niebanalne, świeże kino gatunkowe jest na wagę złota. Dlatego pełnowymiarowy debiut Chloe Okuno (wcześniej autorki krótkich metraży i pracy zbiorowej V/H/S/94) jawi się jako jeden z ciekawszych thrillerów ostatnich lat. Choć amerykańska reżyserka za oś fabuły obiera motyw znany z kultowego Okna na podwórze (1954) Alfreda Hitchcocka, nadaje opowiadanej historii autorskiego … Czytaj dalej
Kino food porn od dawna zajmuje ważne miejsce w kinematografii azjatyckiej. Polska publika mogła się z tym nurtem zapoznać chociażby przy okazji sekcji Kino ze smakiem na festiwalu Pięć Smaków w 2020 roku czy też seansu serialu Hirokazu Koreedy dla Netflixa – Makanai: W kuchni domu maiko. O wiekowości nurtu świadczy chociażby kultowe Tampopo Juzo … Czytaj dalej
Powiedzieć, że twórczość Ursuli Meier, szwajcarskiej scenarzystki i reżyserki, jest w Polsce mało dostępna, to nie powiedzieć nic. Dlatego dotarcie jej najnowszego tytułu do dystrybucji kinowej mocno cieszy, choć przyglądanie się Niebieskiej linii w oderwaniu od dotychczasowego dorobku artystki generuje sporą dawkę niedosytu. Film otwiera scena, którą zapewne większość twórców (przynajmniej amerykańskich) umieściłaby w końcówce … Czytaj dalej
Ben Affleck wraca do roli filmowego demiurga, żeby nakarmić nas kolejnym powidokiem amerykańskiego snu – historią o kulisach podpisania jednego z najważniejszych kontraktów w historii marketingu sportowego. Współpraca między firmą Nike a wówczas nastoletnim Michaelem Jordanem to nie tylko milionowe zyski dla obydwu stron, ale przede wszystkim buty, które stały się najbardziej pożądanymi w dziejach … Czytaj dalej
Kazuo Ishiguro, autor powieści Okruchy dnia i Nie opuszczaj mnie, podobno od lat marzył o zrealizowaniu remake’u Piętna śmierci (1952) Akiry Kurosawy z Billem Nighym w roli głównej. Kiedy pewnego razu zdarzyło mu się dzielić z aktorem taksówkę, nie omieszkał opowiedzieć o swoim pomyśle, przyjętym na tyle entuzjastycznie, że zakończonym realizacyjnym sukcesem. Za reżyserskim sterem … Czytaj dalej
Gry komputerowe są z nami już od ponad pół wieku, wszak pierwsze wydanie Ponga dystrybuowanego przez firmę Atari miało miejsce w roku 1972. Branża ta przez dekady przechodziła transformację od bycia postrzeganą jako chwilową modę, o wąskiej, specyficznej grupie docelowej, do tego czym jest dziś – czyli jedną z największych gałęzi rozrywki, mającą ogromny wpływ … Czytaj dalej
Spektakl Teatru Powszechnego Grzyby autorstwa Weroniki Szczawińskiej i Piotra Wawera jr aranżuje rodzaj dziwacznej przestrzeni terapeutycznej, jednocześnie wstrząsa ustanowionymi granicami możliwości i nie-możliwości porozumienia. Życie grzybów jest wielorakie i kolektywne, a to, co Anna Tsing nazywa „niesfornymi krawędziami” grzybowej asocjacji, zdradza fakt ich skomplikowanej nadmiarowości i tego, że zawsze jest ich za dużo. Z przekonania, … Czytaj dalej
Przełom lat 50. i 60. był dla Włoch okresem boomu gospodarczego. Il miracolo economico italiano to jednak nie tylko spiczaste wykresy, czerwone Fiaty 500, Commedia all’italiana, migracje ze wsi do miast czy zachłyśnięcie się konsumpcjonizmem. To przede wszystkim jeden z pierwszych i trudniejszych sprawdzianów dla nie-tak-dawno zunifikowanego Półwyspu Apenińskiego – czy Północ z Południem są … Czytaj dalej
Nicholas D. Johnson i Will Merrick, montażyści głośnego Searching (2018) Aneesha Chaganty, tym razem objęli pierwsze pełnometrażowe reżyserskie stery, na poziomie formy wykorzystując znajomą im już technikę screenlife, na poziomie treści zaś również operując motywem zaginięcia członka rodziny oraz pełnych napięcia poszukiwań w wykonaniu zdeterminowanej jednostki. Czy ich film miałby szansę na jakikolwiek sukces, gdyby … Czytaj dalej
Po trzeciej części odysei przemocy Johna Wicka wydawało mi się, że Chad Stahelski wraz z ekipą wznieśli się na wyżyny kreatywności i nie będą w stanie już niczym zaskoczyć. Nic bardziej mylnego. Po raz kolejny udało się im podnieść poprzeczkę i jeszcze bardziej zdynamizować akcję. John Wick 4 to esencja kina w jego pierwotnym, zgodnym … Czytaj dalej
Nina Menkes, niezależna amerykańska reżyserka w swojej twórczości oddająca głos kobietom, wzięła pod lupę wizualny język kina, żeby sprawdzić, na ile powiela on nieuświadomione wzorce patriarchalnego społeczeństwa. W dokumencie Brainwashed: seks, kamera, władza przygląda się produkcjom komercyjnym i artystycznym, wskazując toksyczne elementy hołubione przez dekady zarówno przez przemysł filmowy, jak i widzów. Dla filmoznawców i … Czytaj dalej
Fabularny debiut Mileny Aboyan idealnie wpisuje się w sekcję Perspektive Deutsches Kino Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie. Opowieść o rodzącej się odwadze i samoświadomości niemiecka reżyserka osadziła na tle konserwatywnej kurdyjskiej społeczności zamieszkującej Niemcy, zmuszając tytułową bohaterkę do pierwszej w jej życiu konfrontacji z pojęciem wolności. W jednym z odcinków kultowego serialu Seks w wielkim … Czytaj dalej
Bartosz Konopka po pełnej sukcesów karierze dokumentalisty, zwieńczonej m.in. zasłużoną nominacją do Oscara za Królika po berlińsku i nagrodą dla najlepszego non-fiction na Berlinale za Balladę o kozie, w ostatniej dekadzie ze zmiennym szczęściem próbuje zaistnieć jako twórca fabularnego kina psychologicznego. Do emblematycznego dla swoich czasów Lęku wysokości (2011) oraz równie ambitnej, co rozczarowującej Krwi … Czytaj dalej
Zacznę wyświechtanym stwierdzeniem, które znalazło się zapewne w każdej recenzji Syna: mianowicie jak bardzo po udanym Ojcu czekaliśmy na kolejny film Floriana Zellera. Wielkie nadzieje mają jednak to do siebie, że bardzo szybko mogą zamienić się w chichot losu: be careful what you wish for. Pierwsze doniesienia z Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji nie napawały … Czytaj dalej
James Morosini, amerykański aktor, autor krótkich metraży i produkcji telewizyjnych, na swój pełnometrażowy debiut wybrał – jak to często w przypadku pierwszych kroków bywa – historię opartą na własnych doświadczeniach. Film mający polską premierę na ubiegłorocznym American Film Festival stanowi swoistą autoterapię wobec sytuacji zgotowanej przez rodzica. Czy humor jednak wystarczy do zaleczenia traumy? Wyobraźcie … Czytaj dalej
Po wielkim ubiegłorocznym sukcesie reanimacji marki Krzyk Matt Bettineili-Olpin i Tyler Gillett powracają, by ponownie pokazać się jako pierwsi z gremia samoświadomych twórców requeli. Stworzony przez nich Krzyk VI, bez jak dotąd nieodłącznej Neve Campbell, to kolejny odcinek swoistej popkulturowej Ludzkiej stonogi, która, o dziwo, wciąż się nie rozpada. Sukces Halloween Davida Gordona Greena z … Czytaj dalej
Irański reżyser Ali Abbasi, po świeżej i odważnej Granicy (2018), kontynuuje gatunkowe wycieczki. Elementy thrillera i kryminału wykorzystuje do sportretowania grzechów społeczeństwa oraz jednostki. Kolejny raz okazuje się też sojusznikiem kobiet, tym razem w bardzo realistycznej, pozbawionej metafor opowieści, która na festiwalu w Cannes przyniosła nagrodę dla najlepszej aktorki Zarze Amir-Ebrahimi. Akcja filmu rozgrywa się … Czytaj dalej
Postać Vojtěcha Adalberta Slavníkoveca, post mortem politycznie spolonizowanego na świętego Wojciecha – patrona naszej ojczyzny (a także Węgier i rodzimych Czech) – stanowi jedną z najbardziej niejednoznacznych ikon polskiej historii. Nie bez powodu niżej podpisany wziął go sobie za świętego patrona podczas bierzmowania. To właśnie głośna kradzież jego srebrnej figury z katedry gnieźnieńskiej z 1986 … Czytaj dalej
W Mantykorze, najnowszym dziele Carlosa Vermuta (Magical Girl, Kto ci zaśpiewa), obserwujemy rodzące się uczucie między dwojgiem młodych ludzi, nad którym wisi jednak miecz Damoklesa. Tajemnice skrywane przez oboje kochanków wystawią na próby tę świeżą relację. Hiszpański twórca inspirował się przy tym nietypowym romansie… opowieściami o wilkołakach. Film pokazywano na festiwalach w Toronto, Londynie czy … Czytaj dalej
W polskim świecie filmowym od lat powraca pomysł adaptacji „Złego”, najsłynniejszej powieści Leopolda Tyrmanda (ostatnio przymierzał się do niej Xawery Żuławski). Jakkolwiek nic nie wskazuje na to, by miała się ona pojawić nawet w dalszej przyszłości, na nasze ekrany zawitał tymczasem „Filip” oparty na innej książce pisarza, uznawanej przez niego samego za najlepszą w dorobku. … Czytaj dalej
Próby oddania emocjonalnych stanów związanych z procesem dojrzewania to niezwykle wdzięczny, choć też ryzykowny, temat dla kina. W pokazywanym podczas Tygodnia Kina Hiszpańskiego W sieci (Las gentiles) Santiego Amodeo młodzieńcza energia zostaje połączona z zapatrzeniem w technologię i czającymi się ciągotami ku destrukcji. Obraz miał premierę na festiwalu w Sewilli, a następnie był pokazany m.in. … Czytaj dalej
W zeszłym tygodniu do polskich kin trafił jeden z najważniejszych francuskich filmów zeszłego roku. Za dowód na jego niezwykle pozytywne przyjęcie nad Sekwaną mogą być uznane wyniki Cezarów – rozdanych pod koniec lutego nagród Francuskiej Akademii Sztuki i Techniki Filmowej, gdzie najnowsze dzieło Dominika Molla zamieniło 10 nominacji na 6 statuetek, w tym za najlepszy … Czytaj dalej
List miłosny do kina to motyw dla twórców tyleż oczywisty, co ryzykowny ze względu na możliwość popadnięcia w banał lub przesadę, szczególnie jeśli ociera się mocno o wątki autobiograficzne. Sam Mendes, w swoim pierwszym w pełni samodzielnym tekście, popełnionym pod wpływem obaw o przyszłość kina w czasie zarazy, zamknięty, jak my wszyscy, w czterech ścianach … Czytaj dalej
Na tegorocznym Berlinale jednym z ciekawszych odkryć sekcji Forum był drugi film reżyserki Yui Kiyohary Subete no yoru wo omoidasu. Trzydziestoletnia Japonka wróciła do stolicy Niemiec po pięciu latach od swojego debiutu Watashitachi no ie. Tym razem pozwala nam śledzić jeden dzień z życia tokijskich przedmieść na przykładzie reprezentantek trzech pokoleń. Można zaryzykować stwierdzenie, że … Czytaj dalej
„Piekło to inni” – głosił w Przy drzwiach zamkniętych Jean-Paul Sartre. W ostatnich latach anglosascy twórcy zdają się jednak parafrazować te słowa na: „Piekło to Chorwacja”. Po udanym satyrycznym Polowaniu Craiga Zobela z 2020 roku, Brandon Cronenberg także przenosi nas do tego dalmackiego państwa, by opowiedzieć o moralnej pustce człowieka początku wieku XXI. Pokazywane w … Czytaj dalej
Upadek świata nie przychodzi łatwo, taka parafraza wiersza Jacka Kaczmarskiego najlepiej oddaje ducha latynoskich opowieści o rozpadzie rodzin i odchodzeniu latyfundialnej przeszłości. Argentyńczyk Martin Benchimol w swojej pierwszej samodzielnej fabule – Zamek próbuje pokazać inną stronę tych historii. Bagno Lucrecii Martel, Aquarius Klebera Mendonçi Filho, Wszyscy zmarli Marco Dutry i Caetano Gotardo czy niedawna dylogia … Czytaj dalej
Kim byliśmy 10 lat temu? Zadanie tego pytania uruchamia szereg procesów porównawczych, prób ustawienia galerii nekrologów bardziej lub mniej znanych osób albo twarzy, które w tym czasie potrafiły trzy razy zawitać i opuścić progi naszego życia. Po takiej dekadzie spędzonej w więzieniu powraca do społeczeństwa Han Jiangyu, główny bohater Xue yun Wu Langa – jednego … Czytaj dalej
W sekcji Panorama tegorocznego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie znalazł się debiut fabularny greckiego reżysera, Vasilisa Katsoupisa. Projekt, którego najjaśniejszą gwiazdą jest Willem Dafoe, wykorzystuje motyw robinsonowskiej izolacji i walki o przetrwanie do eksploracji tematu użyteczności sztuki, natury posiadania oraz różnic klasowych. Czy kino podszyte elementami thrillera, w tym przypadku na własne życzenie ograniczone przestrzennie, … Czytaj dalej
Gdy w 2012 r. świat przygotowywał się na spełnienie przepowiedni Majów o nadchodzącej apokalipsie, do polskich księgarni wszedł późniejszy bestseller Piotra C. pt. Pokolenie Ikea. Sprzedana w 180 tys. kopii książka według autora jest quasi-biograficznym opisem filozofii życia ówczesnych trzydziestolatków, wówczas potocznie nazywanych „lemingami”. Mowa tu o osobach pochodzących z małych miast bądź wsi, które … Czytaj dalej
W konkursie głównym tegorocznego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie znalazły się aż dwa filmy animowane. Pierwszym jest Suzume, opowieść japońskiego scenarzysty i reżysera, Makoto Shinkai, wykorzystująca elementy kina przygodowego do konfrontacji z traumą. Drugi to manifest Art College 1994, zrealizowany przez chińskiego twórcę Liu Jiana, którego wcześniejsze dzieło z 2017 roku, Miłego dnia, również walczyło … Czytaj dalej
Kilka dni temu zakończyła się 73. edycja Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie. Tegoroczna edycja okazała się niezwykle obfita w kinowe olśnienia, pozytywnie zaskakując publiczność zgromadzoną w ogromnych salach stolicy Niemiec. Warto jednak przyjrzeć się także kilku dość głośnym pozycjom, które pomimo obiecujących nazwisk w obsadach nie zawsze były w stanie podbić serca festiwalowych widzów oraz … Czytaj dalej
Twórczość René Goscinnego i Jeana-Jacquesa Sempé stanowiła ważną część mojego dzieciństwa i zawsze wracam do niej z przyjemnością. Kiedy tylko usłyszałem, że ruszają prace nad animowaną opowieścią o przygodach Mikołajka, z miejsca umieściłem tę pozycję na osobistej liście najbardziej oczekiwanych premier. Z czasem okazało się, że reżyserowane przez Amandine Fredon i Benjamina Massoubre dzieło nie … Czytaj dalej
O Tótemie Lili Avilés przez wiele festiwalowych dni mówiło się w kuluarach jako o jednym z głównych faworytów do Złotego Niedźwiedzia. Drugi film Meksykanki zdawał się godzić antynomiczne spojrzenia na kino, zadowalając z jednej strony wielbicieli czułych opowieści i emocjonalnej wspólnoty z bohaterami, z drugiej poszukiwaczy narracyjnych inwencji. Porównania do Alcarràs Carli Simón czy Aftersun … Czytaj dalej
„Wydaje mi się, że dużo grzeszyłam” mówi przy soju aktorka Namhee (Kim Seung-yun), kiedy wspomina, jak jej podświadomość w nocy dosłownie na nią krzyczała: „Otrząśnij się z tego”. Hong Sang-soo, jeden z najważniejszych współczesnych twórców kina autotematycznego, zamyka w tym dialogu myśl przewodnią berlińskiego in water, kolejnej stacji na swojej artystycznej wyprawie do Kanossy. Ledwie … Czytaj dalej
Dynamika miłosnego trójkąta to temat ciągle iskrzący twórców: od klasycznego Julesa i Jima (1962) François Truffauta, przez współczesne komedie romantyczne pokroju Dziennika Bridget Jones (2001) Sharon Maguire, po nieoczywiste thrillery jak Płomienie (2018) Lee Chang-donga czy wariacje z rozdwojeniem jaźni od Davida Finchera w Podziemnym kręgu (1999). Debiutująca pełnym metrażem Celine Song swój romans z … Czytaj dalej
Powolny i cichy, dopracowany w najmniejszych szczegółach francuski kryminał do perfekcji doprowadził w latach 60. i 70. Jean-Pierre Melville. Ambiwalentne moralnie, dystyngowane pojedynki między złodziejami i stróżami prawa w takich obrazach jak W kręgu zła czy Szpicel niczym wzorce z Sèvres, pokazały jak robić gatunkowe kino w kontrze do amerykańskiego pośpiechu. Algiersko-francuski, wciąż poszukujący reżyser … Czytaj dalej
Christian Petzold, niemiecki twórca wielokrotnie nagradzany m.in. w Salonikach czy San Sebastian, w konkursie głównym tegorocznego festiwalu Berlinale zaprezentował swoje najnowsze dzieło, Roter Himmel, które przyniosło mu Grand Prix Jury, czyli nagrodę Srebrnego Niedźwiedzia. Opowieść o dojrzewaniu do miłości, kryzysie twórczym i roszczeniowym ego zawężającym odbiór rzeczywistości pozostawia nieco niedosytu, w jakiejś mierze zrekompensowanego jednak … Czytaj dalej
Berlińska sekcja Forum obfituje w interesujące próby zmierzenia się z filmową formą – utwory zazwyczaj niespieszne i trawersujące na granicy dokumentalizmu i fikcji – dlatego drugie pełnometrażowe dzieło Vlada Petriego odnalazło w niej festiwalowy dom. Între revoluții to dawka wzruszającej epistolarnej poezji, pisanej wykradzionym z magazynów tajnej policji piórem na kartkach z archiwalnych materiałów audiowizualnych … Czytaj dalej
Czym byłby dziś ten mityczny Zachód, gdyby nie tabuny gastarbeiterów wykonujących zawody, na które większość Belgów, Niemców czy Francuzów nie ma ochoty? Dzieje Starego Kontynentu to historia ciągłej fluktuacji ludów, narodów i społeczności. Prób uchwycenia zróżnicowania etnicznego było w europejskim kinie aż nadto, zarówno tych mniej, jak i bardziej udanych. Wyobcowanie, gettoizacja, pospolity rasizm i … Czytaj dalej
20.000 especies de abejas, fabularny debiut baskijskiej reżyserki, Estibaliz Urresoli Solaguren, walczący o Złotego Niedźwiedzia w konkursie głównym tegorocznego Berlinale, jest tytułem idealnie wpisującym się w konwencję niemieckiego festiwalu, lubiącego się w kinie społecznym, stojącym na straży wyższych wartości. Czy opowieść o kształtowaniu się tożsamości płciowej, manifestowaniu swojej odrębności i trudnej drodze do wolności, skąpana … Czytaj dalej
Dyptyk João Canijo, którym w zagadkowy sposób obsadzono dwie sekcje berlińskiego festiwalu, nie schodził z ust dziennikarzy na długo przed premierą – poza intrygującym ćwiczeniem narracyjnym w postaci lustrzanego obrazu właścicieli domu wypoczynkowego i jego pensjonariuszy oferuje polifoniczną kantatę kobiecych smutków. Między pokojami nawiedzonego melancholią gościńca wielogłosy neurotycznych matek i zagubionych córek nieudolnie grają w … Czytaj dalej
Wydaje się, że ostatnie kilkanaście lat na dobre umiejscowiło rumuńską kinematografię w aktualnej europejskiej czołówce. To już nie jest tylko kilka wielkich nazwisk, ale cała armia młodych zdolnych filmowców szturmem zdobywających światowe festiwale. W swoim fabularnym debiucie, Mammalii, do tego grona dołącza niespełna 40-letni niedoszły informatyk i niespełniony malarz Sebastian Mihăilescu. Tytuł, z łaciny oznaczający … Czytaj dalej
W sekcji Encounters tegorocznego Berlinale znajdziemy liczne dokumenty, jednym z nich jest ADENTRO MÍO ESTOY BAILANDO – autotematyczne i autobiograficzne połączenie eseju i filmu drogi od debiutującego argentyńskiego duetu Leandro Koch i Paloma Schachmann. W Polsce pamięć o muzyce klezmerskiej wciąż pozostaje względnie żywa, wielką rozpoznawalnością i uznaniem wśród melomanów na całym świecie cieszy się … Czytaj dalej
Jedną z pierwszych premier konkursowych tegorocznego Berlinale było Irgendwann werden wir uns alles erzählen, przyszły przebój niemieckich kin, który raczej zakończy Berlinale bez żadnych nagród. Zapraszamy do krótkiej recenzji najnowszej fabuły Emily Atef. O samej Niemce bardzo szeroko rozpisaliśmy się w naszej zapowiedzi festiwalu (TUTAJ) i – odnosząc się do niej już na wstępie – … Czytaj dalej
Ekscentryzm bohaterów Johna Malkovicha to już od dobrych kilku dekad filmograficzna norma tego aktora. Choć wiele z jego zawodowych wyborów ostatecznie okazuje się porażką, to trzeba przyznać, że chęć do artystycznych eksperymentów jest jak najbardziej godna podziwu. Poczynając od kultowego Być jak John Malkovich (1999) Spike’a Jonze’a, przez Dolinę bogów (2019) Lecha Majewskiego, Nowego papieża … Czytaj dalej
Krytykowany w ostatnich latach za nieudolne wystawianie młodzieżowych romansów, które miały trącić myszką w obiektywie sędziwego już twórcy, Philippe Garrel z pewną dozą autorefleksyjnej ironii wziął na tapet podobny motyw – rozpad ojcowskiej wizji sztuki, jej zmartwychwstanie i pożegnanie na ołtarzu rodzinnego sanktuarium. Opowiadając historię familijnego teatru kukiełek, udowadnia, że nadal jest w stanie tchnąć … Czytaj dalej
Rzeka w tradycji symbolicznej kojarzona jest m.in. z przemianą i oczyszczeniem. Pozwala zmyć grzechy i rozpocząć nowe życie. Debiutujący w pełnym metrażu Giacomo Abbruzzese w swoim konkursowym Disco Boyu przestrzega jednak – żadna przemiana jednostki nie zmieni świata wokoło niej, a z pułapki inherentnie złej późnokapitalistycznej, neokolonialnej niesprawiedliwości nie ma ucieczki. Włoch, podobnie jak przed … Czytaj dalej
Sentymentalne opowieści o tożsamościowych eksploracjach mogłyby w kinematografii Chińskiej Republiki Ludowej stanowić osobny gatunek. Bohaterowie powracają do rodzinnych miejscowości, gdzie biegali po uliczkach, kiedy głowa nie wystawała im jeszcze ponad stół, poszukują rodziców, przez których zostali niegdyś opuszczeni. Meandrujący krajobraz społeczno-polityczny pieczętuje na dodatek ich małe biografie, nawet jeśli nie stanowi głównej osi fabularnej czy … Czytaj dalej
Po co pisać biografie osób transpłciowych, skoro najlepsza i tak powstała blisko sto lat temu? Z tego założenia wyszedł Paul B. Preciado, gdy zaproponowano mu stworzenie własnej. Hiszpański autor zebrał więc 26 osób w różnym wieku, których faktyczna płeć różni się od tej przypisanej przy urodzeniu. Każda z nich wciela się w Orlando, głównego bohatera … Czytaj dalej
„Prawda was wyzwoli” – rzecze Jezus w Ewangelii wg św. Jana (J 8,32). W opresyjnym z definicji systemie państwowym koncept oczyszczającej siły prawdy staje się jednak inherentnie kontrowersyjny. Gdzie przebiega granica między uzdrawiającą szczerością a morderczą zdradą? To pytanie zadaje światu Tina Satter w swoim debiutanckim filmie Reality. Off-broadwayowska dramaturżka i reżyserka przeniosła na ekran … Czytaj dalej
Patric Chiha kontynuuje podbój serc publiczności berlińskiego festiwalu. Po nagrodzonym w 2020 roku dokumencie Si c’était de l’amour nieprzerwanie zgłębia taneczne rytuały, tym razem adaptując w rozhasanym anturażu cenioną nowelę Henry’ego Jamesa, po którą sięgał wcześniej chociażby Benoît Jacquot. La bête dans la jungle w obiektywie Austriaka to obsypana cekinami, zroszona strugami potu dzieciaków ery … Czytaj dalej
W sekcji Panorama Dokumente tegorocznego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie, znalazł się debiutancki obraz D. Smith, Kokomo City, portretujący środowisko czarnoskórych transpłciowych pracownic seksualnych Nowego Jorku i stanu Georgia. Gęsty, soczysty, wielowarstwowy, skąpany w monochromatycznej stylistyce. Z festiwalu w Sundance, gdzie miał swoją premierę, wrócił z dwiema nagrodami: publiczności i NEXT Innovator. Lekkość, a zarazem … Czytaj dalej
Yeon Sang-ho to aktualnie jeden z najbardziej płodnych twórców koreańskiego kina rozrywkowego. Jego największy przebój – Zombie Express – święcił triumfy na całym świecie oraz doczekał się spin-offu w postaci animacji (Stacja Seul) i sequela (Zombie Express 2: Półwysep), Swoich sił Koreańczyk próbował także w filmie superbohaterskim (Psychokineza) oraz infernalnej fantastyce (serial Hellbound). Oprócz efektownych … Czytaj dalej
Miniona dekada przyniosła swoisty renesans popularnych filmów o historycznych triumfach dziennikarstwa śledczego w postaci nagradzanych obrazów Spotlight Toma McCarthy’ego czy Czwarta władza Stevena Spielberga, które komentatorzy często odczytywali jako swoistą odtrutkę na kryzys zaufania wobec mediów w czasach postprawdy. Widzowie nie mieli jednak zbyt wielu sposobności do wglądu w tajniki pracy współczesnych asów tego marginalizowanego … Czytaj dalej
Film biograficzny to być może najniebezpieczniejszy podgatunek. Niby jawi się jako samograj, bo zazwyczaj kino bierze się za bary z życiorysami znanych postaci. Jednak pułapek po drodze jest co niemiara: od faktograficznej dbałości i wierności epoce (anachronizmy!) przez wybór odpowiedniej formy opowiadania dla danego bohatera po wydźwięk całego utworu. Czy postawić na grzeczną laurkę dla … Czytaj dalej
Filmy prezentowane w ramach Tygodnia Filmu Niemieckiego od minionego piątku dostępne są na platformie MOJEeKINO.PL. Jedną z propozycji w ramach tego wydarzenia jest dokument Bettina, przybliżający postać enerdowskiej (jak sama się identyfikuje) pieśniarki Bettiny Wegner, której twórczość może przypominać muzykę Kaczmarskiego, Wysockiego czy Nohavicy. Film wyreżyserowany przez Lutza Pehnerta w kwestii formalnej nie ma prawa … Czytaj dalej
„Wszyscy na mnie patrzą” – mówi Signe, główna bohaterka Chorej na siebie w pierwszej scenie filmu. Kristoffer Borgli nie pozwala nawet chwilę zastanowić się, czy mamy tu do czynienia z nieśmiałą szarą myszką, którą cudzy wzrok wprawia w zakłopotanie, ponieważ równie szybko Thomas, życiowy partner kobiety, zarzuca jej narcyzm, jak się później okazuje, całkiem słusznie. … Czytaj dalej
Babilon – stolica świata czy siedlisko rozpusty? „Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie”, zdaje się krzyczeć Damien Chazelle już w pierwszych minutach, jednocześnie ochoczo zapraszając widzów na imprezę życia. Rozbuchane dzieło łączy wiele skrajnych fascynacji reżysera, przez co bardzo łatwo je pokochać tak samo, jak znienawidzić. Nie pamiętam, kiedy ostatnio w amerykańskim mainstreamie widziałem … Czytaj dalej
Istnieje świat przed Cézannem oraz po nim – w otwierającej scenie opowiada przewodnik po berlińskiej galerii, którego uważnie obserwuje główny bohater filmu Jönsa Jönssona. Niespełniony w roli muzealnego ochroniarza jednakowoż skwapliwie korzysta z okazji, by skarcić pretensjonalnych turystów za łamanie regulaminu, co chłonie zasłyszane ciekawostki jak epistemofilska gąbka. Zbroi się tym samym przed codzienną walką … Czytaj dalej
Obrazem otwierającym tegoroczną edycję Tygodnia Filmu Niemieckiego będzie Kontra, w reżyserii Sönke Wortmanna. Niemiecki twórca zręcznie władający komediowym gatunkiem oraz słodko-gorzkimi rejestrami tym razem opowiada historię o mocy słów i pochopnych osądach mogących, w sprzyjających warunkach, rozwinąć się do obszarów zupełnie niespodziewanych. Konflikt między osobami, które różni niemal wszystko, wykorzystuje do nakreślenia portretu młodego pokolenia … Czytaj dalej
W ramach tegorocznej edycji Tygodnia Filmu Niemieckiego możemy oglądać kostiumową fabułę zrealizowaną w koprodukcji niemiecko-szwajcarsko-austriackiej „Monte Verità. Odurzenie wolnością”, inspirowaną autentyczną historią niezwykłego miejsca. Monte Verità to góra w szwajcarskim kantonie Ticino, niedaleko miasta Ascona w dystrykcie Locarno. To malownicze miejsce wznoszące się nad wielkim jeziorem zasłynęło jako lokalizacja utopijnej komuny pacyfistów, pisarzy, artystów i … Czytaj dalej
Martin McDonagh, twórca niezawodny, nieposiadający w dorobku złego czy nawet średniego filmu, jest nie tylko mistrzem odnajdywania balansu między komedią a dramatem, ale przede wszystkim uważnym obserwatorem rzeczywistości, któremu do opisania niuansów ludzkiej natury w sposób świeży i trafny często wystarczy zerknięcie przez zaledwie uchylone drzwi. Po najpoważniejszych w dorobku Trzech billboardach za Ebbing, Missouri … Czytaj dalej
Chinonye Chukwu, amerykańska reżyserka nigeryjskiego pochodzenia, w swoim najnowszym filmie sięgnęła po ikonę ruchu praw obywatelskich, Emmetta Tilla, czternastolatka brutalnie zamordowanego na tle rasistowskim w 1955 roku w Missisipi. Wbrew przewidywaniom obraz opowiadający o walce o prawdę i sprawiedliwość nie jest utkany wyłącznie z patosu, a jego twórczyni wie, w którym momencie wcisnąć pauzę, żeby … Czytaj dalej
Rien à foutre, wspólne dziecko francusko-belgijskiego duetu, Julie Lecoustre (absolutny debiut) i Emmanuela Marre (pierwszy pełny metraż), już swoim przewrotnym tytułem daje nam pstryczka w nos. W tej swobodnej odysei po nierokującej codzienności życia wszystko bowiem staje ością w gardle, począwszy od ciasnych, biznesowych uniformów, przez jednorazowe, naskórkowe relacje, na zdekonstruowanej tragicznym wypadkiem rodzinie kończąc. … Czytaj dalej
Lunana. Szkoła na końcu świata jest pierwszym w historii Bhutanu kandydatem do Oscara dla filmu międzynarodowego. Sukces to niemały, szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że reżyser (i jednocześnie scenarzysta), Pawo Choyning Dorji, jest debiutantem. Czy obraz osadzony w nurcie hołdu tradycji i naturze, dotykający problemu nierówności społecznych, przede wszystkim w aspekcie edukacji, próbujący znaleźć … Czytaj dalej
Kochany przez jednych mistrz ekspresji dekonstruujący symbole i rzeczywistość, uzurpator tytułu i człowiek o niezwykle napompowanym ego według innych. Częściej malujący filmowy świat grubą kreską, przesadą, patosem niż subtelnymi niedopowiedzeniami. Darren Aronofsky po pięciu latach od Mother! (2017) na weneckie salony zawitał z Wielorybem, adaptacją sztuki Samuela D. Huntera z 2012 roku. Choć obraz przyjęto … Czytaj dalej
Zwiastun najnowszego filmu Andrzeja Mańkowskiego (Rubinowe gody, Tournée) wygląda trochę jak zapowiedź najgorszego filmu roku, pretendującego do nagrody Wielkiego Węża. Widmo grubej krechy, dosłowności i utopionej w alkoholu prowincji każe przypuszczać, że jest to „kolejny” obraz biednej Polski, zjadającej od pierwszego do pierwszego własny ogon w awanturniczo-rodzinnym tangu. Pozory mają jednak to do siebie, że … Czytaj dalej
Kino jako medium czułe na problemy społeczne ostatnie dwie dekady przyglądało się uważnie rosnącej fali masowych strzelanin, próbując rozrysować portrety psychologiczne socjopatów, dociec natury zła, razem z ocalałymi i rodzinami ofiar przepracować ich traumę bądź postawić filozoficzne pytania o naturę odpowiedzialności za tragedię, zarówno ze strony jednostek z otoczenia oprawcy, jak i systemu dającego łatwy … Czytaj dalej
Czy może być lepszy prezent na Gwiazdkę dla kinomanów, krytyków i widzów niż list miłosny do kina? Dostarczony przez samego mistrza, żywą legendę, jednego z największych rzemieślników w historii Dziesiątej Muzy, który na przełomie półwiecza dał nam tak niezapomniane tytuły, jak Pojedynek na szosie, Szczęki, E.T., Imperium Słońca, Listę Schindlera i wiele, wiele innych? Pół … Czytaj dalej
Mia Hansen-Løve przyzwyczaiła nas już do kina bardzo intymnego i skupionego na detalu. Wspominałem już kiedyś na tych łamach, że jej historie o inteligentnych, wrażliwych ludziach przechodzących przez różnorakie kryzysy, charakteryzują się smutkiem i pewnego rodzaju melancholią, a jednocześnie unikają gwałtownych emocji. Sprawia to, że każdorazowy seans jej kameralnych filmów nie tyle przygnębia widza, co … Czytaj dalej
Zapomnijcie o roześmianej i zalotnej Romy Schneider z filmów Ernsta Marischki. Marie Kreutzer nie zamierza pielęgnować mitów, pudrować rzeczywistości i szukać poklasku tłumu. Ikoniczną postać Elżbiety Bawarskiej, cesarzowej Austrii i królowej Węgier, wykorzystuje do nakreślenia uniwersalnej historii o figurze kobiety – w rodzinie, społeczeństwie, dziejach. Oraz o maskach, które trzeba nosić, żeby zachować twarz. Narracyjnymi … Czytaj dalej
W gronie obrazów zebranych w konkursowej sekcji Tallinn Black Nights Film Festival zdecydowanie wyróżnia się nowe dzieło znanego polskiej widowni Ahmada Bahramiego, autora wyświetlanej podczas wrocławskich Nowych Horyzontów w 2021 roku Ziemi jałowej (RECENZJA). Irańczyk okopuje się na pozycji estetycznego naśladownictwa Béli Tarra ze wszelkimi tego konsekwencjami. W tej nierównej walce z cieniem wielkiego mistrza … Czytaj dalej
Polskie kino fabularne nie miało w tym roku szczęścia. Mimo podejmowanych licznie prób walki z materią grzęzło w kliszach, przestylizowaniu i dosłowności. W zasadzie poza IO Jerzego Skolimowskiego próżno było szukać u twórców świeżości, metafor, artystycznej jakości oraz wielowymiarowości skłaniającej do interpretacyjnych poszukiwań. Cieszy zatem, że impas przełamał twórca młody, Grzegorz Mołda, oferując dzieło naznaczone … Czytaj dalej
Dziennikarskim banałem jest zrzucanie winy za wszelkie polityczne niepowodzenia na postępującą polaryzację społeczeństwa. Jak wiele prawdy nie kryłoby się w tym frazesie, debata nad obecnym stanem narodowego ducha – rozbitego na dwie frakcje bez żadnych wspólnych wartości – wydaje się często zwyczajnie jałowa. Remedium znalazł być może Matīss Kaža. Łotewski reżyser całkiem dosłownie dokonuje scalenia … Czytaj dalej
Czy istnieje bardziej wyeksploatowany format niż komedia romantyczna? Od dawna traktowana przez producentów jako wyrób taśmowy, skrojony według szablonu, do bólu przewidywalny, naszpikowany coraz bardziej czerstwymi żartami i żenującymi sytuacjami, ale jednak wciąż będący sprzedażowym pewniakiem? W końcu nic tak jak miłość nie wypełnia rozrywkowej roli kina, szczególnie w dobie coraz większych problemów emocjonalnych i … Czytaj dalej
Nawiązujący już na poziomie tytułu do legendarnego filmu Edwarda Yanga, któremu zresztą tegoroczna edycja festiwalu Pięć Smaków poświęciła retrospektywę, musiał stać się jednym z bardziej polaryzujących obrazów święta azjatyckiego kina. Bluźnierczemu spadkobiercy arcydzieła tajwańskiego mistrza zarzucano m.in. powielanie stereotypów na temat dzisiejszej młodzieży i nowych mediów, a także toporne środki artystyczne i narracyjne. Wbrew skrajnym … Czytaj dalej
Film akcji o życiu codziennym – głosi slogan reklamowy z plakatu Za szybkich, za czułych. Rzeczywiście, hasło to oddaje esencje najnowszej produkcji Nawapola Thamrongrattanarita, w której łatwiej pobić rekord świata w układaniu plastikowych kubków w piramidy niż utrzymać w domu porządek. Reżyser, obficie korzystając ze schematów dramatu sportowego oraz superbohaterskiego blockbustera, opowiada o relacji pary … Czytaj dalej
Jeżeli mieliście lub macie krótszy lub dłuższy życiowy epizod pracy ponad siły, wstawania bladym świtem i wracania do domu późnym wieczorem, łapania czegoś do jedzenia wyłącznie w biegu, ciągłych pogoni za autobusami i pociągami – lub jeśli po prostu, nie jesteście obojętni na problemy społeczne, ten film jest zdecydowanie dla Was. Drugi pełnometrażowy obraz Erica … Czytaj dalej
Empatyczna inflacja towarzyszy dzisiaj nie tylko kryzysowi dominującego spojrzenia witruwiańskiego mężczyzny, ale w wielu przypadkach mieni się jako jego cyniczny aparat samoobrony – zaanektowany przez liberalnych wyznawców artefakt nowego katarktycznego obrzędu. Toteż nie dziwi, że rasistowska droga krzyżowa prowadząca przez stacje gwałtów, kradzieży, handlu dragami i ciałami młodych Romek – kalejdoskop stereotypowych cygańskich grzechów – … Czytaj dalej
Trudno o większy banał we współczesnym kinie artystycznym niż pozbawiona szerszych znaczeń krytyka kapitalizmu. Dramatów społecznych, thrillerów o nierównościach, antysystemowych komedyjek i zaangażowanych dokumentów było aż nadto, mało które z nich jednak, poza przyjęciem proegalitarnej optyki, porzuciły klisze i schematy, skupiając się na zjawiskach dotychczas pomijanych. Wśród tych zagadnień najsłabiej wybrzmiewał temat śmierci – chyba … Czytaj dalej
Przez 40 lat Val Kilmer, gwiazda amerykańskiego kina lat 80. i 90., nie rozstawał się z kamerą, dokumentując swoje życie prywatne i zawodowe. Powstałe w ten sposób odpryski przeszłości z tkanką teraźniejszości wymieszali zręcznie Ting Poo i Leo Scott, montażyści debiutujący w reżyserskiej roli. Obraz mający premierę na zeszłorocznym festiwalu w Cannes mógł zatrzymać się … Czytaj dalej
W konkursie głównym (Nowe Kino Azji) festiwalu Pięć Smaków znalazło się miejsce dla bezpretensjonalnej filipińskiej komedii akcji Niech żyje Leonora! Film wcześniej prezentowany był m.in. w Sundance, Sitges, Toronto czy Udine, wszędzie wzbudzając entuzjazm. Przed projekcją w Warszawie reżyserka Martika Ramirez Escobar napomknęła, że obraz powstawał aż osiem lat. Mimo tych trudności z ekranu wylewa … Czytaj dalej
Łatwo stracić dech, gdy chimera społecznej presji przycupnie ci na piersi niczym groteskowy inkub z obrazu Füssliego. Niestrudzony refren prozy życia zmienia wtedy brzmienie z paraliżującą szybkością, z „Nie garb się” i „Ucz się pilnie” mutując bez ostrzeżenia w „Kim jesteś?”, „Co potrafisz?”, „Czego pragniesz?”, „Kiedy coś osiągniesz?”. Jak odnaleźć własny głos pośród tego onieśmielającego … Czytaj dalej
Mark Mylod, reżyser mający w portfolio głównie seriale telewizyjne, w tym odcinki takich tytułów, jak Gra o tron, Shameless czy Sukcesja, połączył siły ze scenarzystami również telewizyjnych produkcji, Sethem Reissem i Willem Tracy. Pomysł, zainspirowany utknięciem tego ostatniego w ekskluzywnej restauracji położonej na jednej z norweskich wysp, stał się pretekstem do zrealizowania czarnej komedii wyśmiewającej … Czytaj dalej
30 czerwca 2016 na prezydenta Filipin wybrany został Rodrigo Duterte. Trzykrotny burmistrz miasta Davao – do dziś cieszący się w metropolii dużym uznaniem – z powodzeniem kontynuował tradycję autorytarnych przywódców umiejętnie grających na antyestablishmentowym resentymencie i kompletnym braku zaufania do instytucji państwowych. Duterte stał się już zresztą medialnym zjawiskiem jako polityk wytwarzający wokół siebie atmosferę … Czytaj dalej
Hiacynt (2021), Wszystkie nasze strachy (2021), Nina (2018), Płynące wieżowce (2013) – lista polskich filmów opowiadających historie nieheteronormatywnych postaci stale się poszerza. Trzymając się utartych schematów wypracowanych przez zachodnie kinematografie, twórcy dają do zrozumienia, że nie mają wielkich ambicji w kontekście filmowej formy; ich nadrzędnym celem jest «uznanie» na polskim podwórku grup dotąd niedostatecznie reprezentowanych … Czytaj dalej
Mówi się, że sztuka nie lubi wygody, a w filmie – ze względu na formę kolektywnej produkcji – objawia się to najwyraźniej w okresach politycznie problematycznych. Nie tyle burzliwych, bo te wymagają akcji, co zastygłych i osiadłych na dogmatycznych mieliznach. Przykładów trendu nie trzeba daleko szukać i nawet tak skrzętnie pilnowane przez cenzorskie spojrzenie kino, … Czytaj dalej
Jak wysoko dźwiękowiec powinien trzymać mikrofon, by mieć pewność, że nie przeszkodzi kopulującej parze wydobyć z siebie jęków rozkoszy zadowalających reżysera? Czy, zbierając śpiew wokalistki na scenie, może przysłonić wyklaskujące rytm chórzystki? Jakie odgłosy da się zebrać, nagrywając miasto – szum pędzących samochodów, przypadkowy wrzask kobiety, stukot trwającej w pobliżu budowy? Te i dwadzieścia jeden … Czytaj dalej
Christian Tafdrup, reżyser wyświetlanej podczas 33. edycji Warszawskiego Festiwalu Filmowego Strasznej kobiety, ponownie wprowadza nas w poczucie dyskomfortu, tym razem posiłkując się kinem gatunkowym i idąc o krok dalej w ukazywaniu mrocznej części ludzkiej natury. Jego najnowsze dzieło, Goście, może okazać się jednym z najlepszych thrillerów ostatnich lat, wychodzącym poza gatunkowe ramy filozoficznymi pytaniami o … Czytaj dalej
Palmy i słupy, wyświetlane podczas American Film Festival 2022 w Konkursie Spectrum, są fabularnym debiutem Jamie Dack, który przyniósł jej nagrodę dla najlepszej reżyserki dramatu na festiwalu w Sundance, gdzie obraz miał swoją premierę. Stanowi on jednocześnie rozwinięcie jej krótkometrażowego filmu pod tym samym tytułem z 2017 roku. Autorka pod przykrywką bardzo niepozornej narracji rozbiera … Czytaj dalej
Do sekcji Konkurs Spectrum tegorocznej edycji American Film Festival trafił fabularny debiut Alex Heller, Dwa bieguny Clemence, będący swoistą artystyczną autoterapią z racji dekonstrukcji własnych doświadczeń związanych z chorobą dwubiegunową. Scenarzystka, reżyserka i odtwórczyni głównej roli w jednym mierzy się także z typowym dla wchodzenia w dorosłość bagażem oczekiwań, zarówno rodzicielskich, jak i społecznych, a … Czytaj dalej
Metaforyzowanie traum elementami gatunkowymi jest często wykorzystywanym przez kino narzędziem narracyjnym. Andrew Semans, amerykański reżyser, w swoim zaledwie drugim filmie, przygląda się temu, jak bardzo niezabliźniona rana pod wpływem odpowiednich czynników może zdekonstruować dotychczasowe życie, powoli doprowadzając nas na krawędź szaleństwa. Margaret (Rebecca Hall) na wielu płaszczyznach jest kobietą spełnioną: wysokie stanowisko z własnym nazwiskiem … Czytaj dalej
Charlotte Wells, szkocka producentka i scenarzystka, na tegorocznym festiwalu w Cannes zaprezentowała Aftersun – swój reżyserski debiut. Opowiedziana oszczędnymi środkami historia o ostatnich wakacjach córki i ojca mierzy się z konceptem czasu jako dekonstruktora i subiektywizatora wspomnień. Stanowi też swoistą próbę pogodzenia dwóch obszarów, przeszłego i teraźniejszego, mogących spotkać się jedynie na drodze odkupieńczego fantazmatu. … Czytaj dalej
Stan wojenny, mimo przeszło czterech dekad od jego wybuchu, wciąż nie został przepracowany przez rodzime kino. Poza Ostatnim promem Waldemara Krzystka z 1989 roku obserwowaliśmy raczej mniej lub bardziej widowiskowe klęski, na czele z kuriozalnym Autsajderem Adama Sikory. W swoim fabularnym debiucie niemal sześćdziesięcioletni dokumentalista i twórca telewizyjny Jakub Skoczeń stawia tezę, że to wszystko … Czytaj dalej
Nad życiem poetów rozstrzelanego odrodzenia mieszkających w Domu „Słowo” Taras Tomenko pochylił się dwukrotnie, tworząc swego rodzaju dyptyk, który, choć w obu przypadkach skupia się na tym samym wycinku ukraińskiej historii, korzysta z formy filmowej innego rodzaju – w 2017 dokumentalnej, a teraz fabularnej. Fascynacja tym spełnionym w rzeczywistości konceptem nie powinna dziwić – mówimy … Czytaj dalej
Któż z nas nie chciał chociaż raz cofnąć się w czasie, wrócić do niewykorzystanej sytuacji i przeżyć ją od nowa, zgodnie z gruntownie przemyślanym scenariuszem gwarantującym szczęśliwe – przynajmniej dla autora – zakończenie? Fiński reżyser, Samppa Batal, bohatera swojego filmu Człowiek czasu wyposaża w takie właśnie narzędzie, dbając o słodko-gorzki balans opowieści i próbując znaleźć … Czytaj dalej
Chroniczna bieda oraz społeczne i kulturowe wykluczenie jednostek i całych grup społecznych stanowi niezwykle łakomy kąsek dla zorientowanych na zachodni aplauz twórców filmowych. Pokazanie dzieci w świecie przemocy, przestępczości, głodu i narkotyków, przeklinających podrostków tak innych od naszych małych aniołów, że niemal wydających się przedstawicielami innego gatunku, a następne odsłonięcie, w możliwie łopatologiczny sposób, ich … Czytaj dalej
Bille August miał już w swojej bogatej karierze okazję prezentować filmy w Cannes (gdzie dwukrotnie zdobywał Złotą Palmę), Berlinie czy San Sebastián. Najnowsze dzieło tego niezwykle utytułowanego duńskiego reżysera miało jednak premierę na dużo bardziej kameralnej imprezie, czyli tegorocznym Warszawskim Festiwalu Filmowym, gdzie został włączony do oficjalnej selekcji Konkursu Międzynarodowego. Pocałunek to adaptacja dziejącej się … Czytaj dalej
Riley Keough, aktorka znana z American Honey (2016), Zoli (2020) i Diabła wcielonego (2020), połączyła siły z amerykańską producentką i reżyserką, Giną Gammell, a efektem ich współpracy jest jeden z bardziej oryginalnych filmów tego roku, War Pony. Ta klimatyczna opowieść coming of age, osadzona na gruncie rdzennej tożsamości i plemiennej przynależności, zdążyła zdobyć już szereg … Czytaj dalej
Warszawski Festiwal Filmowy dobiega końca, a wszystkie laury z rąk Jury zostały rozdane. Nagrodę Warsaw Grand Prix, czyli zwycięstwo w Konkursie Międzynarodowym, otrzymało Święto pracy w reżyserii Pjera Žalicy – kolejna próba pokazania na ekranie kinowym traum niesionych latami przez pokolenie wojny domowej w Jugosławii. Bośniacki autor nie należał w tym roku do najgłośniejszych nazwisk … Czytaj dalej
Pierwszy pełnometrażowy film Juraja Leroticia to szkatułka wypełniona narracyjnymi warstwami i niespodziankami, od przewrotnego tytułu począwszy, na zabiegach formalnych skończywszy. Zdobywca trzech nagród na festiwalu w Locarno: dla najlepszego debiutu, reżysera i aktora (Goran Markovic) oraz Serca Sarajewa dla najlepszego filmu i aktora (Juraj Lerotić), jest osobistą podróżą w głąb traumatycznego wydarzenia oraz konfrontacją z … Czytaj dalej
Kiedy przyjdzie czas na opowiedzenie o roku 2022 w podręcznikach do historii, z pewnością możemy spodziewać się zdań o niezwykłej próbie, przed jaką stanęli Polacy wobec rosyjskiej inwazji na Ukrainę i o niespotykanej wręcz solidarności między naszym narodem a zaatakowanym sąsiadem. Jednak zacieśnianie się więzi między nami a naszymi sąsiadami zaczęło się znacznie wcześniej, a … Czytaj dalej
Andrea Pallaoro, mimo niewielkiego dorobku filmowego liczącego zaledwie trzy tytuły, już na artystycznym starcie dał się poznać jako twórca o olbrzymim potencjale, posługujący się własnym, unikalnym językiem, z wyjątkową precyzją i wiarygodnością portretujący ludzką psychikę. Na tegorocznym Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji zaprezentował Monicę, dzieło wieńczące jego trylogię poświęconą kobietom, pozostające w spójności narracyjnej i … Czytaj dalej
Chicagowski dziennikarz Sydney J. Harris napisał kiedyś, że „Cały cel edukacji polega na tym, aby zamienić lustra w okna”. Wydaje się, że do podobnych wniosków co amerykański żurnalista doszedł Adilchan Jerżanow. W Ademoce, swoim najnowszym dziele zakwalifikowanym do Konkursu Międzynarodowego Warszawskiego Festiwalu Filmowego kazachski reżyser poświęca pełną uwagę właśnie systemowi kształcenia kolejnych pokoleń. Protagonistką filmu … Czytaj dalej
Kto z nas nie pamięta legendarnego filmu Od dziewiątej do piątej z 1980 w reżyserii Colina Higginsa z czołówkowym przebojem Dolly Parton (nominowanym do Oscara) pod tym samym tytułem? Reżyserka seriali telewizyjnych i dokumentalnych, Camille Hardman, wzięła pod lupę tytuł mierzący się jako jeden z pierwszych w mainstreamie z seksizmem, nierównościami płacowymi czy molestowaniem w … Czytaj dalej
W tegorocznym Konkursie Międzynarodowym Warszawskiego Festiwalu Filmowego startują dwie produkcje reprezentujące rodzimą kinematografię. Jedną z nich są Strzępy Beaty Dzianowicz, dla których zwycięstwo w stolicy byłoby przedłużeniem fenomenalnej festiwalowej passy rozpoczętej w Gdyni, skąd twórcy wyjechali z trzema statuetkami: za najlepszy debiut lub drugi film, najlepszą drugoplanową rolę męską oraz specjalną nagrodą za odkrycie festiwalu. … Czytaj dalej
Ślady, prezentowane na Warszawskim Festiwalu Filmowym w sekcji „Konkurs 1-2”, są drugim filmem Dubravki Turić, zdobywczyni nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji w sekcji Orizzonti za krótki metraż Belladonna (2015). Stanowią subtelną podróż po różnych wymiarach życia, mierzącą się z definicją kulturowej tożsamości i dziedzictwa, przemijalności oraz ograniczeń ludzkiego ciała, które – każąc zakładać … Czytaj dalej
„Po co znowu wpychają politykę do sportu?” – to pytanie prawdopodobnie słyszał każdy. Czasem chodzi o wykluczenie drużyn z danego kraju z rywalizacji, innym razem o tęczowe opaski czy akcje przeciwdziałania rasizmowi. Jednak im bardziej się nad tym zastanawiamy, tym bardziej można dojść do wniosku, że sport i polityka są po prostu nierozłączne. Świadczyć o … Czytaj dalej
Jeśli wydaje Wam się, że film przyrodniczy to pozycja niedostarczająca wrażeń, potocznie zwana nudną, to jesteście w wielkim błędzie. Laurent Charbonnier, reżyser i operator, twórca Makrokosmosu. Podniebnego tańca (2001), Zakochanych zwierząt (2007) i innych obrazów portretujących naturę, oraz Michel Seydoux, stawiający swoje pierwsze kroki w reżyserii francuski producent, odpowiedzialny za takie tytuły jak Spaleni Słońcem … Czytaj dalej
Kwestie istoty rodzicielstwa, sensu rodziny nuklearnej jako konstruktu społecznego czy aborcji w ostatnich latach bez dwóch zdań wysuwają się na pierwszy plan politycznego dyskursu. Nic więc dziwnego, że filmowy cesarz opowieści o patchworkowych familiach – Japończyk Hirokazu Koreeda po raz kolejny postanowił przyjrzeć się temu tematowi. W efekcie powstał Baby Broker, najciekawszy i najbardziej spełniony … Czytaj dalej
W piątek 30 września w Warszawskiej Kinotece rozpoczęła się 17. edycja festiwalu filmowego Afrykamera. Na produkcję uświetniającą galę otwarcia wybrano Próbę sił – dzieło o tyle szczególne, że będące dopiero drugim w historii Tanzanii kandydatem do Oscara w kategorii filmu międzynarodowego i to po ponad dwudziestoletniej przerwie od zgłoszenia Maangamizi: The Ancient One. W scenie … Czytaj dalej
Tarik Saleh, mimo przynależności do drugiego pokolenia egipskich imigrantów w Szwecji, buduje swoją karierę na próbie stania się kluczowym głosem w filmowej dyspucie o paradoksach i słabościach ojczyzny swoich ojców. W piątym pełnym metrażu, w pięć lat po zachwycie Szwedów i Amerykanów Morderstwem w Hotelu Hilton, powraca ze scenariuszem do Kairu. Czy nagrodzony w Cannes … Czytaj dalej
Ona kocha jego, on ją – ale kocha też tego trzeciego. Drugi fabularny film Maryam Touzani, Turkusowa suknia, zdobywca Nagrody Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej (FIPRESCI) na tegorocznym festiwalu w Cannes w sekcji Un Certain Regard, słusznie jawi się jako „klasyczny” trójkąt. Marokańska reżyserka sferę seksualną swoich bohaterów traktuje jednak mocno trzecioplanowo, skupiając się przede wszystkim … Czytaj dalej
Prywatki, których nie przeżył nikt, po Projekcie X (2012) zdają się być nieco wyeksploatowanym motywem zachodniej kinematografii, a sam film posłużył za synonim tego typu rozrywki. Oczywiście w ostatniej dekadzie pojawiały się równie ciekawe tytuły, także na rodzimym poletku – chociażby średnio przyjęta, acz całkiem udana czarna komedia Wszyscy moi przyjaciele nie żyją (2020) Jana … Czytaj dalej
Twórcy filmowi z krajów nordyckich kolejny raz udowadniają, że w portretowaniu trudów nastoletniego życia nie mają sobie równych. Do kin trafił właśnie zwycięzca tegorocznego LGBT+ Film Festival Poland oraz laureat Nagrody Publiczności na festiwalu Sundance, czyli Dziewczyny w reżyserii Alli Haapasalo. Fiński obraz to słodko-gorzka opowieść o relacjach, zarówno tych z innymi, jak i ze … Czytaj dalej
Rudy czy blond? – pytała bohaterka powieści Kazimierza Brandysa, wypełniając w samolocie formularz, by po dodaniu kurażu szklaneczką koniaku odpowiedzieć mgliście: rudoblond. Jak przez optykę kruchej pamięci wojenne wspomnienia radiowej gwiazdy przywołał kiedyś Wojciech Jerzy Has, tak w surrealistycznym kalejdoskopie świateł hollywoodzkich fleszy Andrew Dominik zamyka fragmentaryczną opowieść o najsłynniejszej farbowanej „seksbombie” kina. Trwający ponad … Czytaj dalej
Kiedy w 2019 roku aktorka Olivia Wilde wkroczyła do reżyserskiego świata ze Szkołą melanżu [NASZA RECENZJA], z marszu stała się zapowiedzią świeżego, błyskotliwego, kobiecego głosu hollywoodzkiej sceny. Całkiem słuszne było zatem czekanie na jej kolejny obraz, reklamowany jako thriller o pozornie błogich przedmieściach, z przesadnie szczęśliwymi paniami domów, mający premierę na jednym z najbardziej prestiżowych … Czytaj dalej
Trudno znaleźć jednoznaczną definicję festiwalu filmowego, bo chodzi w nich bynajmniej nie tylko o przegląd najciekawszych filmów sezonu. Kinofile zacierają ręce na możliwość oglądania po pięć tytułów dziennie, branża cieszy się na redystrybucję prestiżu, media głównego nurtu przygotowują sensacyjne nagłówki w związku z ferworem plotek i skandali, a dziennikarze i krytycy szykują się na pisanie … Czytaj dalej
Kolejne entuzjastyczne recenzje, kolejna nagroda w Cannes, być może wkrótce także nominacja do Oscara. Nowy film Parka Chan-wooka — twórcy-marki, którego rozpoznawalność na Zachodzie wyprzedziła najsilniejszy napór fali nowego kina koreańskiego na zbiorową świadomość publiczności — zawsze jest wielkim wydarzeniem i umacnia status tego reżysera jako swoistego znaku jakości w dziedzinie autorskiego kina gatunkowego. Czy … Czytaj dalej
Możliwe, że największym przegranym tegorocznej gali rozdania Złotych Lwów festiwalu w Gdyni jest Orzeł. Ostatni patrol. Nagrodzenie za reżyserię Jacka Bławuta, okradzenie tym samym wybitnej pracy Jerzego Skolimowskiego stało się symbolem, który słusznie zbulwersował pół światka krytycznego w naszym kraju. Przez tę niesłuszną statuetkę może jednak wielu umknąć fakt, że druga fabuła doświadczonego dokumentalisty i … Czytaj dalej
Nikt inny nie zna cię lepiej niż ty sam… no, chyba, że twoje dziecko – wydaje się tłumaczyć widzom Emanuele Crialese, który w L’imensicie skupia się na matczynej miłości i dziecięcej ucieczce w świat wyobraźni. Tytuł filmu brzmi w tłumaczeniu „ogrom” – i to właśnie o bezkresie kochania i samotności jest najnowszy obraz Włocha. Podobnie … Czytaj dalej
To, że Polska zamiast mlekiem i miodem płynie wódką i „baraniną” z sosem mieszanym na cienkim cieście, wiemy nie od dziś. Życie wokół kebabowni kręci się jak niegdyś przy barach kawowych i piwnych. Tortille, pity i kapsalony wpisały się w polski krajobraz i kulturę, co świetnie oddał Krystian Nowak w swojej książce Kebabistan. Nic więc … Czytaj dalej
Od głośnej premiery Aniołów w Ameryce z 2007 roku w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego minęło 15 lat, w trakcie których przeniesiony z repertuaru TR Warszawa do Nowego Teatru spektakl zyskał miano kultowego. Przedstawienie nadal cieszy się ogromną popularnością wśród publiczności, a widownia warszawskiej sceny do dziś za każdym razem wypełnia się po brzegi. Na początku warto … Czytaj dalej
Anna Jadowska po pięciu latach od swojego ostatniego filmu, Dzikich róż, wraca z nowym tytułem, ponownie w centrum opowieści stawiając kobietę nierozumianą przez otoczenie i trawioną wewnętrzną tajemnicą, spychającą ją na skraj załamania nerwowego. Podobnie jak w poprzednim obrazie oraz segmencie Niedźwiedź, będącym składową nowelowego projektu Erotica 2022, narrację snuje nieśpiesznie, oddając całą scenę swojej … Czytaj dalej
Filipiński mistrz kina Lav Diaz po zdobyciu w 2016 roku Złotego Lwa za Kobietę, która odeszła i Srebrnego Niedźwiedzia za Kołysankę do bolesnej tajemnicy ponownie przestał się pojawiać w głównych konkursach wielkich festiwali. Nie znaczy to bynajmniej, że ograniczył swoją twórczą aktywność, albo obniżył loty. Mimo wielkiego doświadczenia jedna z ikon slow cinema wciąż poszukuje … Czytaj dalej
Zło rzadko bywa diabłem z rogami. Wchodzi w nasze życie podstępem, kuszeniem, początkowo wydaje się niewinne. Co jednak, gdy zło jest ewidentne, a przy tym takie miłe, opiekuńcze i sympatyczne? Gdy Diabeł przedstawia się nam jako Belzebub, po czym traktuje nas z ojcowską czułością, której nie zaznaliśmy? I czy możliwa jest walka z takim złem … Czytaj dalej
Paul Schrader stanowi najlepszy dowód na to, że nie ma sensu skreślać artystów tylko przez dwie dekady artystycznych porażek. Już rok po konkursowym udziale Hazardzisty przeżywający właśnie drugą reżyserską młodość autor powraca na Lido ze swoim Master Gardenerem. Czy finał rozpoczętej w 2017 roku wenecką premierą Pierwszego reformowanego „Trylogii odkupienia” dorównuje poprzednikom? Przedstawiając ogólne założenie … Czytaj dalej
Wideoeseje, mimo zdobywania coraz większego uznania na arenie międzynarodowej i wśród krytyki wciąż niezwykle rzadko goszczą w głównych konkursach największych festiwali. Tym bardziej cieszy potencjalny wenecki sukces Całe to piękno i krew Laury Poitras, projektu który w tym momencie zbiera zewsząd niezwykle zasłużone pochwały. Abbas Kiarostami powiedział swego czasu, że fotografia jest matką kina, Nan … Czytaj dalej
Film Alejandra Gonzáleza Inárritu to pętla niekończących się wydarzeń i zarazem autorefleksyjna podróż po dotychczasowej twórczości reżysera oraz jego największych filmowych inspiracjach. Trochę Felliniego? Czemu nie! Szczypta Bergmana? Jasne, wrzućmy do filmowego kotła, co tylko się da! – zapewne myślał Inárritu tworząc swoje opus magnum z budżetem Netfliksa. „Fałszywa kronika garstki prawd”, jak brzmi podtytuł … Czytaj dalej
Czasem, żeby zrozumieć teraźniejszość, należy cofnąć się w przeszłość. Z tego założenia zdaje się wychodzić Romain Gavras w swojej, zrealizowanej dla Netflixa, trzeciej pełnometrażowej fabule o znaczącym tytule Athena. Czy syn największego z twórców kina politycznego podołał trudnemu wyzwaniu opowiedzenia o niepokojach społecznych współczesnej Europy? Po gangsterskiej komediowej fantazji w duchu Młodych wilków p.t. Świat … Czytaj dalej
Po premierowym pokazie Wieloryba (The Whale) Darrena Aronofsky’ego na festiwalu w Wenecji rozlega się długa owacja. Z sali trudno wyjść, bo zapłakani widzowie długo dochodzą do siebie po seansie. Po najnowszym filmie twórcy Requiem dla snu i Czarnego łabędzia trudno powstrzymać emocje. Wieloryb opowiada o kilku dniach z życia Charliego (Brendan Fraser), ważącego ponad 150 … Czytaj dalej
Jedna z najintensywniej reklamowanych produkcji tego roku – Kryptonim Polska – trafiła wreszcie do kin. Gdyby za jedyne kryterium oceny traktować zgodność towaru z reklamą należałoby twórcom, a może raczej osobom odpowiedzialnym za marketing, wystawić szkolną jedynkę. Film prezentowany jako komedia odważnie wyśmiewająca wszystkie strony politycznego konfliktu w rzeczywistości jest po prostu satyrą wycelowaną w … Czytaj dalej
Luca Guadagnino podobnie jak w Tamtych dniach, tamtych nocach czule prawi o zakazanym uczuciu i próbie odkrycia własnego ja. Tym razem serwuje nam jednak love story dla dorosłych. Miłość ma tu smak surowego mięsa oraz słonych łez samotności i społecznego wykluczenia, obrzydzenie miesza się z żądzą krwi i namiętności, a kontakt cielesny nabiera rangi rytuału. … Czytaj dalej