Drżyj przed bezmiarem nocy – recenzja filmu „Kręgosłup nocy”

Nieco chaotyczna, epizodyczna historia miesza wszelkie możliwe elementy taniej, pulpowej fantastyki. Czego tu nie znajdziemy! Wojny plemion i nieszczęśliwą miłość, bagienną wiedźmę, której za strój służy jedynie ludzka czaszka, magiczny błękitny kwiat, będący niebezpieczną bronią, opętanego żądzą władzy maga z olbrzymim okiem w klatce piersiowej, a także zombie i chodzące kościotrupy. Nie zabrakło oczywiście hektolitrów krwi, wykręcanych i łamanych kończyn oraz sporo nagości, zarówno kobiecej, jak i męskiej, aczkolwiek bez scen seksu. 

To wszystko może dawać sporo radochy, zwłaszcza że dzieje się w takich krainach, jak Bagna Bastal, Nieubłagane Morze i pustynie Ul-Imir oraz okraszone jest dialogami w stylu: „Ujrzał w nim [w kwiecie] prawdziwą ciemność poza granicami nocy”, „Już za późno, by zmienić to, co się stało, ale jeszcze nie jest za późno by zmienić to, co będzie”, „To ostatni dech jego władzy nad tym światem” oraz „Drżyj przed bezmiarem nocy”. Tego typu frazy podawane są z pełną powagą przez takich aktorów, jak Richard E. Grant, Joe Manganiello, Patton Oswalt (ostatnio jego głos usłyszeć możemy również w serialu Sandman) oraz Lucy Lawless, czyli niezapomnianą odtwórczynię tytułowej roli w serialu Xena: wojownicza księżniczka. 

Kręgosłup nocy nie jest do końca udanym filmem. Pretekstowość fabuły, przy mnogości wątków i postaci, nie ułatwia odbioru — zwłaszcza że z całości naprawdę nic nie wynika. Ale to nawet lepiej, że twórcy nie aspirują ponad to, by stworzyć dzieło nie będące niczym więcej jak bezwstydną nostalgiczną zabawą. Nie tyle może pastiszem, co hołdem złożonym całemu nurtowi krwawej dark fantasy lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.