Wszędzie dobrze, ale w domu… – recenzja filmu „Dom Gucci”

Co najmniej dwie osoby wypruwają sobie w tym filmie żyły, żeby w najbliższych miesiącach regularnie stawiać na swojej półce kolejne statuetki. Lady Gaga od jakiegoś czasu w każdym wywiadzie wspomina o swoich wyczerpujących przygotowaniach do roli Patrizii – procesie, który w języku angielskim określa się jako method acting. Technika pracy oparta na systemie Konstantina Stanisławskiego została rozwinięta w Stanach Zjednoczonych przez troje słynnych nauczycieli aktorstwa: Lee Strasberga, Stellę Adler i Sanforda Meisnera. Choć każde z nich podkreślało znaczenie innych aspektów metody, to podstawą dydaktyki wszystkich było zachęcenie do ekspresyjnych i szczerych występów aktorskich, które powinny wynikać z identyfikacji, zrozumienia i pełnej immersji w wewnętrzny świat granej postaci. Mimo licznych kontrowersji związanych z wpływem tej techniki na ludzką psychikę, na co zwracają uwagę zarówno aktorzy, jak i psychologowie, wiele gwiazd wciąż decyduje się opierać swoje występy na wykańczających przygotowaniach i niewychodzeniu z roli w czasie zdjęć również poza planem. Oprócz tego, że stanowi to dla nich odznaczające doświadczenie w pracy, to często daje się także wykorzystać w kampanii marketingowej czy później oscarowej. Metoda aktorska nie może jednak naprawić koszmarnego scenariusza i niespójnego prowadzenia przez reżysera. Patrizia Reggiani to w wykonaniu Gagi postać częściej wzbudzająca politowanie swoim komizmem niż życiową sytuacją, a rozprawiająca Mauriziemu na temat następnych kroków w swoim planie opanowania firmy Gucci przypomina mniejszego z bohaterów kultowej kreskówki Pinky i Mózg. Trudno więc zastanawiać się nad swoim ambiwalentnym stosunkiem do bohaterki, kiedy wpierw trzeba przebić się przez zestaw groteskowych ekspresji i manier.

Kroku dotrzymuje Gadze Jared Leto jako kuzyn Maurizia, którego występ sprawia wrażenie wyjętego ze skeczu Saturday Night Live. Kabaret o nazwie Dom Gucci trwa jednak prawie trzy godziny, a Leto w każdej sekundzie testuje swoją parodystyczną rolą granice wytrzymałości publiczności. Szkoda, bo postać Paola Gucciego ma wymiar tragiczny – to w końcu czarna owca rodziny, której wszyscy zarzucają albo brak talentu, albo niską inteligencję, kiedy on chce po prostu stworzyć coś swojego. Dramatyczna strona wydarzeń w rodzinie Guccich Scotta jednak nie interesuje. Stara się zaakcentować konflikt między Mauriziem a jego ojcem, granym przez nienaturalnie ucharakteryzowanego Jeremy’ego Ironsa, ale ich konfrontacje przebiegają ekspresowo, jakby sami aktorzy spieszyli się, aby zdążyć na kolejną scenę. Podobnie jest z Aldem Guccim, ojcem Paola. Oczywiście rola ta na tyle wpasowuje się w emploi Ala Pacino, że wypada w niej on niezwykle naturalnie, nawet bez pomocy reżysera. Problem w tym, że każdy aktor gra tu tak naprawdę w innym filmie. Gaga i Leto – w mafijnej komedii sensacyjnej o zamożnych Italiańcach, których włoskość opiera się na komicznym akcencie i manierach, Driver i Irons – w rodzinnym dramacie o konfliktach pokoleniowych, a Pacino balansuje na granicy między tymi dwoma płaszczyznami w zależności od tego, z kim akurat jest w scenie. Do pierwszej drużyny dochodzi jeszcze Salma Hayek występująca tu w roli Piny, wróżki i przyjaciółki Patrizii. Razem zajmują się one, parafrazując pewną polską komedię, knuciem, (ostatnio) knują bez przerwy. W jednej scenie dzwoni ona do Piny prowadzącej właśnie swój program telewizyjny, a w kolejnych spotykają się one już osobiście, chodzą do SPA i planują kolejne kroki w życiu Patrizii. Choć wydaje się, że bohaterka Hayek po prostu wykorzystuje finansowo swoją znajomą, nie ma tu miejsca, aby zasugerować to w więcej niż jednym zdaniu w krótkiej scence.