Dla kogo te fajerwerki? – recenzja filmu „Dzień, w którym znalazłem w śmieciach dziewczynę” – FPFF Gdynia 2021

Dzień, w którym znalazłem w śmieciach dziewczynę pomimo bycia projektem mikrobudżetowym, w efektowny jak na skromne środki finansowe, sposób odsłania przed widzem oryginalny świat przedstawiony. Jest to zasługa nie tylko skrzętnie zaprojektowanej scenografii, ale przede wszystkim oddania widzowi przestrzeni na zaznajomienie się z mentalnością obywateli Warszawy 2026 roku. Nawet otwierająca film plansza tekstowa, tłumacząca neologizmy i przyczyny panującej sytuacji nie jest niechlujnym ułatwieniem lub nachalną ekspozycją. Reżyser nie wyręcza się nią, a jedynie zawiera w niej niezbędne minimum, które pozwoli widzowi nie czuć się zagubionym (tej potrzebnej inkluzywnosci zabrakło w konkursowym krótkim metrażu Agnieszki Kot Jeszcze jeden koniec świata). Zanim Krzywicki doprowadza do spotkania głównych bohaterów, poprzedza je inną sekwencją; istotną w zrozumieniu panujących realiów strachu i nierówności,w których aktywizm zdaje się być jedyną słuszną postawą.

Protagonista-narrator (grany osobiście przez reżysera) zapowiada, że jego ostatnim publicznym protestem będzie samobójstwo w sylwestrową noc. Transmisja w Internecie ma zwrócić uwagę całego świata na problem dehumanizacji. Dodatkowo misja uratowania ściganej przez służby specjalne zbiegłej niewolnicy zwiększa stawkę gry i stawia aktywistę w sytuacji patowej. Niestety im więcej kart odsłaniają Krzywicki ze wspóscenarzystką Dagmarą Brodziak (która zagrała tu tytułową dziewczynę, a w swoim aktorskim CV ma występy m.in. w Erotice 2022), tym więcej potknięć. Podjęcie w osobnym wątku relacji ojca i syna zamiast poszerzenia perspektywy patrzenia na sytuację bohatera, spłyca ją przez to jak po macoszemu zostaje potraktowana. Także finalny wydźwięk i morał potrzeby wzięcia na siebie odpowiedzialności za inne osoby poniekąd wyklucza przekaz, że to raczej inni ludzie powinni dołączyć w sojuszu do aktywistów i piętnuje pośrednio zachowanie protagonisty. 

Pomimo tych mankamentów Dzień, w którym znalazłem w śmieciach dziewczynę jest filmem świeżym, mającym na siebie pomysł i na tyle jakościowo zrealizowanym, że nie wymaga protekcji w postaci tłumaczenia się z mikro budżetu. Podpisujący swój drugi pełny metraż reżyser, to kolejny młody i godny zauważenia absolwent Warszawskiej Szkoły Filmowej, po twórcach mającego niedawno kinową premierę kRaju (NASZA RECENZJA).