Pokaż im! – recenzja filmu „Po Złoto. Historia Władysława Kozakiewicza”

Jak wiele w sporcie może znaczyć jeden gest, mieliśmy okazję przekonać się w ostatnich latach. Słynne uklęknięcie rozgrywającego 49ers Colina Kaepernicka na jedno kolano, podczas granego przed meczem amerykańskiego hymnu było jak jedna fala rozpoczynająca tsunami. Wsparcie dla ruchu Black Lives Matter zaczęli okazywać kolejni zawodnicy NFL, koszykarze NBA czy w końcu zawodnicy najważniejszych europejskich lig piłkarskich. Akcja ta wywołała reakcję również wśród przeciwników ruchu i klękający zawodnicy stali się ofiarami gwizdów czy internetowego hejtu, często wychodzącego z założenia, że sport, to nie miejsce dla polityki. Warto jednak pamiętać, że każdy sportowiec jest przede wszystkim człowiekiem i kiedy ta polityka wchodzi w jego życie z butami, ma takie samo prawo do protestu i wyładowania złości, jak przedstawiciele innych grup zawodowych, o czym bez wątpienia wiedział Władysław Kozakiewicz.

Po złoto. Historia Władysława Kozakiewicza to klasycznie zrealizowany dokument. Reżyser pokazuje chronologicznie najważniejsze wydarzenia z życia sportowca, przerywając archiwalne zdjęcia krótkimi ujęciami wywiadów. Wśród zaproszonych gości prym wiodą sam Kozakiewicz, jego brat Edward oraz Jacek Wszoła – multimedalista olimpijski w skoku wzwyż, a prywatnie przyjaciel bohatera. Narracja prowadzi nas przez początki kariery juniorskiej „Kozaka”, świetne rezultaty osiągane na Mistrzostwach Polski, zwycięstwa w mitingach i kontynentalnych czempionatach, aż do pierwszego punktu zwrotnego, jakim były Igrzyska w Montrealu. Tam Kozakiewicz mimo bycia absolutnym faworytem zawiódł i wrócił do kraju bez medalu. Zadziwiać może to, jak wielkie emocje budzi u lekkoatlety przypomnienie tych sytuacji po ponad czterech dekadach. A sama świadomość tego, że start w Moskwie był swojego rodzaju szansą na odegranie się i rehabilitację przed kibicami, nadaje wydarzeniom z 1980 jeszcze większej wagi.