Jak wszyscy w czasie pandemii, Avec amour et acharnement cierpi wizualnie z powodu półamatorskiej estetyki plenerowych zdjęć, aczkolwiek talent Érica Gautiera, odpowiedzialnego przecież za wybitne (ponoć istnieją ludzie żyjący w błędzie i twierdzący przeciwnie) dzieła Alaina Resnais’go, ujawnia się natychmiast po przekroczeniu progu paryskich apartamentów. Cztery ściany nabierają w jego obiektywie niebywałej elastyczności; jakby ulegały nastrojowi i odzwierciedlały ciepło dni szczęśliwych, upał szalonych nocy oraz chłód godzin spędzonych w milczeniu – czasami z gazetą na toalecie.

Inteligentny scenariusz Angot, ponownie zanurzającej się w odmęty kobiecej psychiki, oraz oddane z wielką pasją i zrozumieniem przeżywanych emocji role Juliette Binoche i Vincenta Lindona z nawiązką wynagradzają sporadyczne miejskie sekwencje w stylu domowego wideo. Wracający do pracy z Denis – mniej pięknej być może od U.S. Go Home – Grégoire Colin również wypada przekonująco i chociaż jego postać kryje się głównie w cieniu, potrafi wykreować mroczną personę, nawiedzającą szczęśliwe małżeństwo niczym fatalne wspomnienie. Podkreślony w filmie czas przeszły niedokonany, będący również nazwą muzycznego albumu grupy Tindersticks, jest w pewnym sensie jego motywem przewodnim, zwiastującym deficyt tytułowej determinacji.

W wyważonym tonie, z manierą cierpliwego obserwatora, francuska reżyserka portretuje szczeniackie rozterki dorosłych ludzi, których kusi cielesne pożądanie, a perspektywa podjęcia nietrafnej decyzji miłosnej budzi lęk. Zdolni do pouczania młodzieży, sami nie do końca potrafią się stosować do wykładanych zasad. Z dwojga złego wybrać odpowiednią ścieżkę – to ambitne zadanie równie trudne dla młodego chłopca pozbawionego pełnej rodziny, jak i pary kochanków szukającej wspólnego języka. Denis podkreśla jego istotę w lingwistycznych figlach, których nie powstydziłby się sam Godard, mimo że należą raczej do porządku komedii sytuacyjnej niż socjologicznej analizy zurbanizowanego krajobrazu.