Eskapizm – recenzja filmu „Nie tak miało być”

Główną bohaterką Nie tak miało być jest Alice (w tej roli Ann Dahl Torp) będąca przede wszystkim matką aktualnie biorącą udział w procesie o przyznanie opiek nad dwójką swoich dzieci. Mattias – ojciec Vincenta i Eliny skutecznie uniemożliwia kobiecie kontakt z potomstwem, ograniczając widzenia oraz zmieniając ich numery telefonów. Po rozpaczliwym połączeniu od Vincenta w środku nocy, Alice postanawia jeszcze raz zawalczyć o syna i córkę, opuszcza Sztokholm, gdzie na co dzień mieszka i pracuje. Udaje się do miasteczka, które zamieszkują dzieci wraz z ojcem. Po kolejnych próbach kontaktu udaremnionych przez Mattiasa, matka dosłownie porywa Vincenta i Elinę. Wykupuje tygodniowe wczasy oraz lot czarterowy na Teneryfę.

Film Amandy Kernell jest przede wszystkim bardzo obciążający emocjonalnie. W tym natłoku uczuć najłatwiej będzie utożsamić się z  występującymi tam dziećmi. Czuć walkę rodziców o to, komu zostanie przyznana opieka. Widoczne są próby przekupstwa i przeciągnięcia niewinnego rodzeństwa na stronę danego rodzica. Z ekranu bije desperacja postaci odgrywanej przez Ann Dahl Torp. Nie tak miało być dostarcza całego wachlarza emocji. Od smutku, przez współczucie i strach aż do frustracji i bezsilności. W tym właśnie tkwi siła tego filmu – w autentycznym przekazywaniu uczuć. Bez grama przesady i wyolbrzymienia, ale jednocześnie na tyle mocno, żeby odczuć to w naszych trzewiach. Dziecięcy aktorzy: Troy Lundkvist jako Vincent i Tintin Poggats Sarri spisali się wyśmienicie. Oboje debiutowali w Nie tak miało być, jednak nie było widać po nich żadnego zawstydzenia czy niepewności. Zdecydowanie zasługują na uznanie, szczególnie, że grając główne role byli widoczni na ekranie non-stop – mieli więc dużo okazji do potknięć, a mimo to, nie mam im nic do zarzucenia. Chłopiec przypomina, zarówno z wyglądu jak i gry aktorskiej, Jacoba Tremblaya uznanego za młode objawienie po występach w Pokoju i Cudownym chłopaku. Również Torp odznaczała się dużą wiarygodnością, nawet gdy jej postać wzbudza sprzeczne emocje u odbiorcy. Scenariusz skonstruowany został tak, że trudno jednoznacznie stwierdzić, czy Alice jest policjantem, czy złoczyńcą. Z jednej strony współczujemy jej, że nie może spędzać czasu z własnymi dziećmi i kibicujemy, gdy wylot z kraju się udaje. Z drugiej jednak z tyłu głowy mamy świadomośc, iż jest to przestępstwo, które należy ukarać. 

Amanda Kernell tworzy w swoim najnowszym filmie atmosferę pełną bliskości. Ale nie jest to bliskość romantyczna, cukierkowa i wyśniona, a raczej bliskość toksyczna, z oddechem niebezpieczeństwa na plecach. Plenery i plany zdjęciowe mają szwedzki klimat, aczkolwiek nie jest to wszechobecne w mediach ciepłe i pluszowe hygge, a surowa, śnieżna, autentyczna Skandynawia. Krajobrazy nie odznaczają się aż tak, żeby były wartością samą w sobie, dla której warto zobaczyć film – poniekąd dlatego, że część scen ma miejsce na Teneryfie – ale bez wątpienia są miłym dla oka dodatkiem. 

Nie tak miały być pokazuje, jak bardzo nieporozumienia i kłótnie między rodzicami potrafią wpłynąć na dzieci. Sprawa o prawo do opieki tak bardzo absorbuje dorosłych, zajętych egocentrycznym pragnieniem wygrania procesu, że przestają oni zauważać, jaką krzywdę wyrządzają własnemu potomstwu. Nie dostrzegają zaburzeń odżywiania czy stanów lękowych. W końcu walczą przecież o opiekę dla dobra dzieci, prawda?