kino irańskie

Droga, z której się nie wraca – recenzja filmu „Un simple accident” – Cannes 2025

przez

Henri-Georges Clouzot, Michelangelo Antonioni, Robert Altman, a teraz także Jafar Panahi. Lista reżyserów, którzy ustrzelili festiwalowego hat-tricka, zdobywając najważniejsze laury w Cannes, Wenecji i Berlinie, powiększyła się o nazwisko Irańczyka. Tym razem film Panahiego nie był Na spalonym – nagrodzone Złotą Palmą Un simple accident to kameralne, niepokojące i błyskotliwe kino o opresyjnej władzy i … Dowiedz się więcej

Projekt: Klasyka – rok 1995

przez

Rok 1995 wyznacza symboliczne stulecie kina, przez wielu twórców świętowane autotematycznymi filmami czy to wracającymi do początków X Muzy, czy rozważającymi jej współczesne znaczenie – niektóre z nich trafiły do naszego rankingu. Prezentowane zestawienie jest, jak zwykle, eklektyczne: będą strzelaniny i wojenna zawierucha, nieszablonowe musicale i kontemplacyjne obrazy rozpamiętywania przeszłości. Jeden z najlepszych odcinków w … Dowiedz się więcej

Oczy widzą, uszy słyszą, usta krzyczą – recenzja filmu „Nasienie świętej figi”

przez

Gdy tylko znika na chwilę pistolet Imana, co stawia jego rodzinę w kręgu podejrzanych, wraca motyw stary niczym pierwsze produkcje braci Lumière. Strzelba stanie się klamrą wieńczącą film, wystrzeli, zmieni bieg fabuły, da znać o sobie odbiorcom. To zgrabna paralela do losów Iranu, gdzie huk i pierwsze krople krwi przekazują światu wiadomość, że mieszkańcy nie … Dowiedz się więcej

Tysiąc i pierwszy irański film festiwalowy – recenzja filmu „1001 Frames” – Berlinale 2025

przez

Kino irańskie opatentowało mistrzowskie połączenie dokumentu z fabułą – wystarczy wspomnieć twórców, takich jak Abbas Kiarostami, Mohsen Makhmalbaf czy Jafar Panahi. Ten zabieg wydaje się nie tylko artystycznym wyborem, ale też praktycznym rozwiązaniem w kraju, gdzie cenzura i ograniczenia budżetowe utrudniają realizację filmów fabularnych. Forma dokumentalna umożliwia większą elastyczność, a reżyser, często angażując się w … Dowiedz się więcej

Z rozwianym włosem – recenzja filmu „Strefa krytyczna” – Nowe Horyzonty 2024

przez

Widząc film irański, bywalcy festiwali spodziewają się pewnie jednej z dwóch rzeczy: albo to będzie subtelna krytyka systemu, albo kompletnie niesubtelna krytyka systemu. Tegoroczna oferta Nowych Horyzontów na pewno tego stereotypu nie zmieniła, prezentując Niedźwiedzie nie istnieją, Moje ulubione ciasto [NASZA RECENZJA] i właśnie Strefę krytyczną, która zdecydowanie może startować o złoty medal w zaciętej … Dowiedz się więcej

Persowie lubią beż – recenzja filmu „Mowa wspólna” – Nowe Horyzonty 2024

przez

Kanadyjski twórca Matthew Rankin w 2020 roku podbił nowohoryzontowe serduszka dzięki debiutanckiemu Dwudziestemu stuleciu (2019), w którym do łez bawił melanżem ekspresjonizmu, skeczy Latającego Cyrku Monty Pythona i teledysków Pet Shop Boys. W tym roku reżyser wysłał z Cannes do Wrocławia Mowę wspólną, pełną ciepła i ironicznego humoru opowieść o powrocie w rodzinne strony połączoną … Dowiedz się więcej

Tych lat nie odda nikt – recenzja filmu „Moje ulubione ciasto” – Berlinale 2024

przez

Emerytki mogą być także heteroseksualne – po serii udanych queerowych filmów o romantyczności osób po siedemdziesiątce takich jak Dziedziczki, My dwie czy Suk Suk przychodzi czas na przypomnienie o tej dziurze w systemie. Perski duet Maryam Moghaddam i Behtash Sanaeeha robi to w Moim ulubionym cieście, pierwszym silnym kandydacie do zdobycia ważnej nagrody w trakcie … Dowiedz się więcej

O tym co było, z tego, czego nie będzie – recenzja filmu „Między lustrami”

przez

Współczesne irańskie kino często widzimy przez pryzmat społecznych telenowel Asghara Farhadiego, zaangażowanych snujów Mohammada Rasoulofa czy hołdujących Kiarostamiemu projektów Jafara Panahiego. W tle tych rozpoznawanych w całym filmowym świecie nazwisk wciąż pozostaje jednak często artystycznie ciekawszy od tego tria inny przedstawiciel ich pokolenia – Mani Haghighi. Najnowszy obraz Persa, Między lustrami, po światowej premierze na … Dowiedz się więcej

A przedtem walczyliśmy – recenzja filmu „Oponent” – LGBT+ FF

przez

Irańska kinematografia od dawna wiedzie prym w swoim regionie, jednak skrajnie religijny zwrot, jaki nastąpił w państwie po rewolucji roku 1979, zaowocował wielką emigracją. Teraz ludzie, który opuszczali kraj jako dzieci, stają w nowych ojczyznach za kamerami, by opowiedzieć o perskiej tragedii. W cieniu wynoszonego na canneńskie ołtarze Alego Abbasiego w Szwecji wyrasta jego być … Dowiedz się więcej

Projekt: Klasyka – rok 2013

przez
TYLKO BÓG WYBACZA

Rozpoczynamy trzeci sezon Projektu: Klasyka. W marcowej odsłonie przyglądamy się 2013, czyli krajobrazowi światowego kino sprzed dekady. Na naszej liście znalazło się dziesięć filmów i jeden bonusowy od mniej znanego twórcy, opisujemy dzieła z Ameryki Północnej (USA), Azji (Filipiny, Iran, Japonia) i Europy (Belgia, Dania, Rumunia, Szwajcaria). Będziemy człapać po neonowych korytarzach gdzieś w Bangkoku, … Dowiedz się więcej

Między słowami – recenzja filmu „Między rewolucjami” – Berlinale 2023

przez
Între revoluții

Berlińska sekcja Forum obfituje w interesujące próby zmierzenia się z filmową formą – utwory zazwyczaj niespieszne i trawersujące na granicy dokumentalizmu i fikcji – dlatego drugie pełnometrażowe dzieło Vlada Petriego odnalazło w niej festiwalowy dom. Între revoluții to dawka wzruszającej epistolarnej poezji, pisanej wykradzionym z magazynów tajnej policji piórem na kartkach z archiwalnych materiałów audiowizualnych … Dowiedz się więcej

Złomowisko – recenzja filmu „The Wastetown” – Tallinn Black Nights 2022

przez

W gronie obrazów zebranych w konkursowej sekcji Tallinn Black Nights Film Festival zdecydowanie wyróżnia się nowe dzieło znanego polskiej widowni Ahmada Bahramiego, autora wyświetlanej podczas wrocławskich Nowych Horyzontów w 2021 roku Ziemi jałowej (RECENZJA). Irańczyk okopuje się na pozycji estetycznego naśladownictwa Béli Tarra ze wszelkimi tego konsekwencjami. W tej nierównej walce z cieniem wielkiego mistrza … Dowiedz się więcej

Rebusy Jean-Luca – recenzja filmu „Do piątku, Robinsonie” – Nowe Horyzonty

przez
Do piątku, Robinsonie

Jury 22. edycji festiwalu Nowe Horyzonty, w składzie: Agata Buzek, Michel Franco, Radu Jude, Nadav Lapid i Sandra Wollner, przyznało Grand Prix skromnemu dokumentowi Iranki Mitry Farahani pt. Do piątku, Robinsonie. W tym epistolarnym eseju śledzimy rozpisany na 29 tygodni intelektualny pojedynek między dwoma nestorami kina: 100-letnim Ebrahimem Golestanem i 91-letnim Jean-Lukiem Godardem. Skojarzenie ze … Dowiedz się więcej

Oscary Międzynarodowe – omówienie listy skróconej

przez

Jak co roku jedną z bardziej ekscytujących nas kategorii w oscarowym wyścigu jest ta poświęcona filmom międzynarodowym. Podczas trwającego sezonu, który zwieńczy rozgrywająca się 27 marca gala, na starcie stanęło 93. reprezentantów krajów z całego świata, w tym jeden debiutant – Somalia. Jak przyjęło się w ostatnich latach, Akademia przygotowała listę skróconą 15 kandydatów, spośród … Dowiedz się więcej

Tallinn Black Nights Film Festival 2021 – TOP10

przez
Tallin

Przed tygodniem zakończyła się 25. edycja jednego z naszych ulubionych festiwali – talińskiego Black Nights. Podobnie jak w zeszłym roku Pełna Sala miała tam swojego człowieka, edycję online wydarzenia relacjonował nasz korespondent Marcin Prymas. Zapraszamy to zapoznania się z jego selekcją dziesięciu najlepszych tytułów, których nie wolno wam przegapić na krajowych festiwalach w najbliższych miesiącach. … Dowiedz się więcej

Stare horyzonty – recenzja filmu „Ziemia jałowa” – Nowe Horyzonty

przez

Irańska Ziemia jałowa w reżyserii Ahmada Bahramiego przywędrowała do nowohoryzontowego konkursu z zeszłoroczonego festiwalu w Wenecji, na którym okazała się podwójnym zwycięzcą sekcji Orizzonti, zdobywając uznanie zarówno jury, jak i krytyków z FIPRESCI. We Wrocławiu jurorzy co prawda produkcji nie nagrodzili, ale i tak wyróżniła się ona spośród konkursowej stawki, o czym świadczyć może nagroda … Dowiedz się więcej

Odyseja rodzinna 2021 – recenzja filmu „W drogę!” – Nowe Horyzonty

przez

W debiucie Panaha Panahiego, który znalazł się w sekcji „Odkrycia” Nowych Horyzontów, w pewnym momencie pada pytanie o najlepsze dzieło w dziejach kina. Pozwólcie, że zdradzę, iż bohater, któremu ono zostaje zadane, wskazuje 2001: Odyseję kosmiczną Kubricka. Nie jest to oczywiście przypadek, gdyż reżyser wyraźnie chce, byśmy mieli w pamięci ten film, oglądając W drogę!. … Dowiedz się więcej

Bella Ciao – recenzja filmu „Zło nie istnieje” – Berlinale 2020

przez

Noblista Kazuo Ishiguro miał swego czasu argumentować nieprzyznanie Złotej Palmy Czerwonemu Krzysztofa Kieślowskiego tym, że jest to film wykalkulowany pod nagrody i gusta festiwalowych Jury, który nie wnosi do kina nic świeżego. Właśnie w takich filmach specjalizował się do tej pory Irańczyk Mohammad Rasoulof. Czy There Is No Evil, które przyniosło mu Złotego Niedźwiedzia podczas … Dowiedz się więcej

Sztuka wyjścia – recenzja filmu „Kupal” – Nowe Horyzonty 2018

przez

W czasach olbrzymiej popularności kina irańskiego, które wypromowali tacy artyści jak Farhadi, Panahi, Majidi, a wcześniej nieodżałowany Kiarostami, można zapomnieć, że Bliski Wschód bynajmniej nie jest “ziemią obiecaną” dla filmowych twórców. Problemy z cenzurą wciąż dotykają tamtejszych reżyserów, czego dobitnym przykładem jest “Kupal”. Dzieło Kazema Mollaie nie otrzymało dofinansowania, ponieważ ważnym jego motywem była przyjaźń … Dowiedz się więcej