Dorastanie na ekranie – recenzja serialu „Daria”

Tematyka serialu skupia się na codzienności dorastającej osoby. Składają się na nią: nudne i puste lekcje, pizza po szkole z przyjaciółmi, wieczory spędzone przed telewizorem lub na koncercie. Rodzice, na których nie można polegać; siostra, z którą rywalizuje się o drobiazgi; obcy ludzie na korytarzach szkolnych lubiący oceniać nieznajomych; nauczyciele, którzy sprawiają wrażenie, jakby przegrali życie; i w końcu system: pełen absurdów, zaprzeczeń wobec swojej idei, zawodzący wszelkie oczekiwania. 

 

Oprócz tytułowej bohaterki mamy tu matkę Helen, adwokat pracoholiczkę, która zawsze wparowuje do szkoły grożąc pozwem dyrektorce. Ojciec Darii to nieszczęśliwy i niedoceniony furiat który zawsze powie coś od rzeczy. Jane to najlepsza i jedyna przyjaciółka Darii – nie boi się tak jak ona stawić czoła czemuś nowemu, ale to wciąż typ dziewczyny głównie  siedzącej podczas lekcji z nosem w zeszycie i rysującej dla siebie. Trent to brat Jane, dorosły człowiek który jest wiecznie spóźniony, stale poświęcony tylko graniu w zespole pozbawionym przyszłości. Oprócz nich mamy też siostrę Darii, Quinn, której zainteresowania to makijaż, fryzury i kolory; oraz Kevina i Britney: parę tępych, atrakcyjnych i nieszkodliwych licealistów. 

 

Każdy odcinek to oddzielna historia – w jednym mogą obciąć szkole budżet, więc dyrektorka podpisze umowę na reklamę w korytarzach budynku, co nie spodoba się jedynie Darii; w innym trzeba będzie przygotować prezentację multimedialną na angielski i nie każdy w grupie będzie równo współpracować. O ciągłości wewnątrz serialu możemy mówić jedynie wtedy, gdy pojawia się nowa postać i następne epizody ten fakt uwzględniają. Prawdziwym łącznikiem jest tu rozwój Darii, widoczny jednak dopiero na przestrzeni tych pięciu sezonów. Bohaterka dorośnie i pozna samą siebie. Życie postawi przed nią przeróżne wyzwania – najlepsza przyjaciółka zacznie chodzić z chłopakiem i nie będzie mieć dla niej czasu; matka zasugeruje zmianę okularów na soczewki kontaktowe, w których jak się okaże Daria wygląda wizualnie lepiej i pojawia się dylemat – czy wygląd faktycznie nic dla niej nie znaczy, czy jednak przywiązuje do tego odrobinę wagi? Czy to źle? Podczas piątego sezonu wybuchnie nawet strajk kadry i Daria zastąpi nauczyciela od literatury. Będą też odcinki odwołujące się do wczesnego dzieciństwa głównej bohaterki i innych. 

 

Oglądałem ten serial, kiedy chodziłem do szkoły i oglądam go teraz jako dorosły, i w obu rozdziałach swojego życia bawię się podczas seansu równie dobrze. Produkcji tej udaje się zatrzymać na etapie liceum i dorastania. W „Darii” nie oglądamy czyichś wspomnień lub wydarzeń z perspektywy kogoś starszego, dorosłego. Oglądamy teraźniejszość nastolatka z perspektywy mądrzejszego nastolatka. Chociaż Daria i jej towarzysze często błyszczą humorem podszytym sarkazmem, cynizmem oraz trafnym komentarzem, to przez cały czas byłem pewny, że oglądam prawdziwych uczniów liceum. Uwierzyłem, że tacy ludzie mogą istnieć. Świat serialu „Daria” jest zakonserwowany w tym okresie młodego człowieka, skupiony na jego świadomości rzeczywistości, braku pomysłu co z nią zrobić, bezradności, poddaniu się i w konsekwencji: na przeczekaniu. Nie ma żadnego „potem”. Nie ma mrugania okiem do widza w sytuacji, kiedy najważniejsze dla bohaterek jest utrzymanie przyjaźni i pokonanie trudności z tym związanych, nie! Ten wątek jest traktowany jak najważniejsza rzecz w życiu. Zresztą, cholera, może tak faktycznie jest?

 

„Daria” to portret czasów bliskich każdej osobie. Niby to życie w czystej postaci, ale dzięki mądrym bohaterom jest to portret lepszy niż rzeczywistość.