Na co do kina? #127 Cotygodniowy przegląd premier

Nie jest to już portret młodego pokolenia pogrążonego w biedzie i desperacji jak ten ukazany w obrazie „Nierówna walka” z 1972 roku, który rozsławił na świecie muzykę reggae. Przesycony prostodusznością dokument „Serce Jamajki” celebruje pamięć o korzeniach gatunku muzycznego wywodzącego się z Jamajki, stawiając w centrum zainteresowania grupę optymistycznych dziadków, którzy w latach 60-tych i 70-tych nie bali się używać muzyki jako odpowiedzi politycznej. Istotne jest pielęgnowanie dziedzictwa, ale śpiew niejednokrotnie staje się antidotum na osobiste tragedie. Czasami niewiele brakuje, aby zejść na złą drogę w niebezpiecznych dzielnicach. Derajah z młodszej generacji artystów wspomina, że mało brakowało, aby sam zaczął zabijać po tym, jak zamordowano jego siostrę. A proces tworzenia pomaga odszukiwać siebie w niełatwej rzeczywistości po stracie bliskiej osoby.

Entuzjastyczny Cedric i reszta jego umuzykalnionych przyjaciół mimo sędziwego wieku nie są dinozaurami żyjącymi w innej epoce i stać ich na spontaniczne plany. Często przejście do czynu pomaga nie myśleć o złym losie, czyhającym tuż za rogiem. Pieśniarze nie obawiają się upływu czasu. Budowa nietrzęsącej się już w posadach, solidnej siedziby trochę zajmie. Scena, w której bohaterowie z własnej woli stawiają plac zabaw ukazuje ogrom zaangażowania w los najmłodszych.