Zaklęty krąg – recenzja filmu „Furie”

Prosty, jak konstrukcja cepa scenariusz służy oczywiście jako pretekst do efektownych scen akcji, jednak warto dodać, że jest nieco bardziej zniuansowany od poprzedniej części, która sprowadzała się wyłącznie do przetykanego słabymi dialogami ciągu likwidacji złoczyńców odpowiedzialnych za porwanie córki głównej bohaterki granej przez Ngo. Powiązanie fabularne między filmami z wyjątkiem łączącego je wątku handlu ludźmi, pozostaje praktycznie niezauważalne aż do samego epilogu i może dodatkowo konfundować z uwagi na fakt, że Veronica Ngo w obu wciela się w dwie zupełnie różne postaci. W Furiach reżyserka stara się skupić na moralnej kondycji Bi i eksploracji stanu jej duszy, pogrążającej się w mroku z każdym kolejnym zabójstwem, czy stratą. Niestety czyni to mało subtelnie, często wprost, za pomocą narracji z offu lub dialogów właściwych telenowelom. Tego typu zabiegi wywodzą się z wietnamskiego mainstreamu, zdominowanego przez melodramaty i komedie romantyczne. Inne bohaterki pozostają niedookreślone i służą raczej za wytrychy posuwające fabułę naprzód. Na szczęście patetyczne ciągoty uzupełniane są kontrolowanym kampem. Wszechogarniające neonowe barwy, przywodzące skojarzenia z  filipińską Operacją Manila (2018), sceny z podzielonym ekranem, sekwencje montażowe w rytm tanecznej muzyki lat 90. i groteskowo przerysowani antagoniści (np. ćpun z wbitą w szyję strzykawką, pełniący rolę minibossa) zbliżają całość do ekranizacji nieistniejącej gry wideo lub komiksu. 

Za choreografię scen akcji ponownie odpowiada doświadczony w tej materii Kefi Abrikh i ponownie zasługuje ona na uznanie. Szkolone przez rok przed rozpoczęciem zdjęć trzy główne aktorki co prawda ustępują pod tym względem biegłej w wietnamskiej sztuce walki Vovinam, Veronice Ngo, jednak ich popisy nadal robią wrażenie. Szczególnie wyróżnia się Đồng Ánh Quỳnh, która jako protagonistka dostała też najwięcej okazji, żeby się wykazać. Widać to zwłaszcza w dłuższych ujęciach, kiedy nie ma możliwości zamaskować braków za pomocą montażu. Niektóre decyzje operatorskie bywają jednak całkowicie nietrafione, zwłaszcza nadużywane kadrowanie z drona i jazdy kamery okalające bohaterki z dodanym efektem slow motion i to nie tylko podczas bijatyk. Biorąc pod uwagę czas akcji, być może to pewnego rodzaju hołd dla inspirowanego Matrixem (1999) kina z początku wieku w stylu Romeo musi umrzeć (2000). Starcia są naprawde brutalne, w ruch często idzie broń biała, a twórcy nie szczędzą widoku bryzgającej krwi. Nie jest to co prawda gore na miarę indonezyjskiego Przychodzi po nas noc (2018), ale na pewno bardziej dosadne niż przyzwyczaiły nas hollywoodzkie standardy. Niestety scena będąca w założeniu jedną z największych atrakcji filmu, czyli walka podczas motocyklowego pościgu została popsuta przez wątpliwej jakości CGI. Pod tym względem nadal bezkonkurencyjny wydaje się analogiczny fragment z koreańskiej Pani Zło (2017), a Furie pozostają bez highlightu w rodzaju sekwencji w pociągu z poprzedniej części.

Mimo wielu zastrzeżeń, podejrzewam że miłośników azjatyckiego kina kopanego nie muszę namawiać do seansu. Cieszy też fakt, że kobiece bohaterki mają w tym gatunku silną reprezentację oraz warto docenić konsekwentną estetykę i (nawet jeśli nie do końca udane) próby wyciągnięcia z niego więcej niż sztampowej historii o zemście. Z pewnością będę wyczekiwał kolejnych projektów Ngo, niezależnie po której stronie kamery stanie.