Make America Great Again – recenzja filmu „Minari”

Jego przeciwieństwem jest żona Monika (w tej roli Han Ye-Ri znana z Cichego Snu Zhanga Lu, czy dostępnej na Netflixie Illang: Wilczej brygady Kima Jee-woon). Urodziła się i wychowała w gwarnym Seulu, lecz po tym jak jej ojciec poległ podczas wojny koreańskiej, a matka popadła w hazardowy nałóg nie miała w swojej ojczyźnie większych perspektyw. W odróżnieniu od męża jest bardzo religijna, na szyi zawsze nosi złoty krzyżyk i wciąż pielęgnuje swą koreańską tożsamość. Słabo mówi po angielsku, średnio sobie radzi w pracy, a towarzystwa najchętniej szukałaby wśród ziomków. Żeby ją udobruchać po przeprowadzce na koniec świata Jacob zgadza się by zamieszkała z nimi jej samotna matka. Dzięki temu może spędzić starość przy dawno niewidzianej rodzinie. Babcia, fantastycznie sportretowana przez niewątpliwie dającą tu największy popis aktorski żywą legendę koreańskiego kina Youn Yuh-Jung, to siła z zewnątrz wchodząca niczym tornado w pozornie ułożone życie wzorcowej republikańskiej rodziny imigrantów (cóż za piękny oksymoron na pierwszy rzut ucha, czyż nie?). Zabawowa, ordynarna, łatwo wybaczająca, zafascynowana popkulturą, żądna poznawania i odkrywania. Familię, której kilka miesięcy z życia będziemy obserwować, uzupełnia jeszcze dwójka dzieci. Rezolutna, opiekuńcza i bardzo dojrzała jak na swój wiek Anne (Noel Cho) i siedmiolatek z wadą serca David (Alan S. Kim, który za tę rolę dostał kilka nagród, zwłaszcza dla dziecięcych aktorów).

Chociaż prawie wszystkie dialogi odbywają się tu po koreańsku (z wtrącanymi od czasu do czasu anglicyzmami) to zaryzykuję stwierdzenie, że Minari jest do szpiku kości amerykańskim filmem, bardziej niż jakikolwiek inny goszczący w ostatnich latach na ekranach kin. Chung jako przedstawiciel pierwszego pokolenia swojej rodziny urodzonego w Nowym Kraju przypomina w swoim najnowszym tytule czym jest i zawsze była Ameryka. Nie, tak jak chciałoby wierzyć wielu konserwatystów krajem białych protestantów, a państwem zbudowanym przez imigrantów z różnych stron świata. Nową – wybraną ojczyzną dla setek tysięcy nie tylko angielskich purytan, ale także Żydów, katolickich Polaków, szukających lepszego życia Skandynawów, Włochów i Niemców, poszukujących dobrobytu Azjatów, później także afrykańskich niewolników i ich potomków. Na oczach widza dokonuje się alegoryczna kompromitacja licznych, wpisanych w tkankę Ameryki mitów. Symboliczne spopielenie ducha reaganowskiego kapitalizmu i przypomnienie o klasowej i ludzkiej solidarności jako fundamencie budowy narodowego dobrobytu „ziemi wolnych ludzi”’.  

W jednej z pierwszych scen filmu do pracy przy seksowaniu kurczaków rodzice biorą swoje dzieci. David pyta wtedy ojca co się dzieje w pomieszczeniu, z którego komina wylatuje gęsty czarny dym. Otrzymuje odpowiedź, że utylizuje się tam kurczęta płci męskiej, gdyż te nie są przydatne, jako że ich mięso jest mniej smaczne i nie znoszą jaj. Jacob na koniec dodaje: dlatego my zawsze musimy być przydatni. To metaforyczne przyrównanie imigranta do kurczego pisklęcia jest tu niezwykle symptomatyczne i pokazujące pewną wizje świata. Wszak i teraz wielu się zgodzi, że imigrantów owszem powinniśmy przyjmować, lecz tylko wtedy gdy wnoszą ekonomiczny wkład w społeczeństwo. Jednocześnie na drugim planie przewija się korowód ludzi, którzy za chwilę staną się grupą społeczną sportretowaną chociażby w obrzydliwej klasistowskiej i naiwnej Elegii dla bidoków. Biali protestanci, którzy zamiast stanowić sól tej ziemi zachlewają się na śmierć, zdradzają, w parodystyczny wręcz sposób popadają w religijny ekstremizm (w tej przezabawnej roli rewelacyjny Will Patton jedna z ikon lat 90.), lub po prostu nie dając już sobie rady z otaczającą ich rzeczywistością – kończą z sobą.