Bóg z nami – recenzja filmu „Kryptonim Polska”

Głównym bohaterem Kryptonimu Polska jest grany przez Macieja Musiałowskiego Staszek. Dwudziestolatek, który całą przyszłość wiązał z piłką nożną, lecz kontuzja uniemożliwiła mu profesjonalną karierę. Chłopak mieszka więc w jednym z białostockich bloków wraz z rodziną, dzieląc pokój z zafascynowaną K-popem siostrą. Od roku pracuje jako stróż na parkingu, a jego szef (Cezary Pazura) nie chce zapewnić mu umowy o pracę, traktując samą prośbę o takową jako przejaw roszczeniowej postawy młodego pokolenia. Od czasu porzucenia marzeń o zostaniu gwiazdą sportu chłopak robi się coraz bardziej zgorzkniały i rozczarowany życiem. Za namową brata ciotecznego Romana (Borys Szyc) wstępuje w szeregi ZMR-u, czyli Związku Młodzieży Radykalnej, której to jego krewny jest samozwańczym przywódcą. Staszek wydaje się być sceptyczny zarówno co do poglądów kolegów, jak i co do metod planowanych akcji, ale w organizacji znajduje poczucie wspólnoty, jakiego nie miał szczęścia zaznać nigdzie indziej.

Podczas wizyty w barze z kolegami ze Związku Staszek poznaje Polę (Magdalena Maścianica), lewicową aktywistkę na ostatnim roku studiów na jednej z warszawskich uczelni, która wróciła do rodzinnego Białegostoku po rozstaniu ze zdradzającym ją partnerem. O jej poglądach chłopak dowiaduje się dopiero z czasem i zaczyna mieć coraz większe wątpliwości odnośnie tego, jakie wartości są mu bliższe. Między parą bohaterów zawiązuje się dość sztampowo poprowadzony romans, ale wątek miłosny zdecydowanie nie jest w tej produkcji najważniejszy. Na pierwszy plan wychodzi bowiem w oczywisty sposób inspirowana ONR-em organizacja. Twórcy filmu uczynili z członków ZMR-u stereotypowych idiotów mających problem z językiem polskim, podstawową wiedzą historyczną, czy poprawnym powtórzeniem akronimu LGBT, co oczywiście można wytłumaczyć komediową konwencją. Z drugiej strony przy prezentacji poczynań organizacji wykorzystywane są najgłośniejsze zdarzenia z ostatnich lat, takie jak urodziny Hitlera w lesie, „bitwa pod kebabem” czy spalenie kukły Żyda, odpowiednio dopasowane pod fabułę. Przez nadmierne wykorzystanie sytuacji, jakie faktycznie miały miejsce w naszym kraju, można dojść do wniosku, że Kryptonim Polska ma mniej więcej ten sam problem, co słynny już skecz Neonówki, czyli bardziej sprawia wrażenie dość oczywistego komentarza do realnych wydarzeń niż autorskiego dzieła komediowego.

Ciężko też ustalić, jaki jest realny wpływ ZMR-u na życie polityczne Białegostoku. Organizacja z jednej strony ma zrzeszać jedynie kilku chłopaków spędzających dni na strychu plebanii, z drugiej, kiedy dochodzi do zamieszek pod kebabem, ramię w ramię staje z nimi kilkadziesiąt osób, a na neonazistowskiej imprezie wyprawionej w lesie zjawia się profesjonalna ekipa antyterrorystyczna, co sugeruje obserwację organizatorów od dłuższego czasu. Podobne nieścisłości mają się organizacji lewicowych, zjawiających się często znikąd tam, gdzie może dojść do konfrontacji. Pieczołowicie infiltrujący środowisko lokalnych neonazistów, a jednocześnie niepotrafiący rozpoznać ich przedstawiciela, gdy ten incognito stara się wejść w środowisko lokalnej delegacji na warszawskiej Paradzie Równości.