Monster Mash – recenzja filmu „Psycho Goreman”

Reżyserem filmu jest Steven Kostanski z kanadyjskiej grupy filmowej Astron-6, specjalizującej się w produkcji niskobudżetowych horrorów czerpiących nie bez  poczucia humoru z klasyków gatunku. Psycho Goreman rozpoczyna się zatem jak jeden z typowych, produkowanych taśmowo familijnych filmów sci-fi z przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Ot, ckliwa opowiastka z dreszczykiem emocji o walce dobra ze złem, rodzinnych wartościach – kino z odrobiną humoru i ważnym morałem. Coś, co z pewnością znaleźlibyśmy w ramówce sobotniego poranka na jednym z kilku dostępnych kiedyś kanałów czy w wypożyczalni kaset video za rogiem. Zanim jednak przekonamy się, że nie jest to kolejny odcinek Gęsiej skórki czy telewizyjna adaptacja prozy Stephena Kinga, a raczej dość anarchistyczna, rebeliancka i nihilistyczna filmowa fantazja na ich temat, zostaniemy uraczeni krwawą i drastyczną estetyką „gore” sygnalizowaną już w przewrotnym i ironicznym tytule. PG: Psycho Goreman (bo tak brzmi oryginalny tytuł) to melanż mrocznej, surrealnej i odrażającej estetyki Tromy oraz kina spod znaku „PG” – kategorii wiekowej umożliwiającej seans milusińskim pod bacznym okiem rodziców. Ten pomysł sprawdza się znakomicie, bowiem twórcy wykazali się w swoim szaleństwie dyscypliną, dzięki czemu obraz nie jest ani sztucznie przestylizowany ani przesadnie szokujący (choć znajdują się tam sceny, które mogą zniesmaczyć, zaszokować czy nawet obrazić bardziej wrażliwych widzów).

Kreatywność i wyobraźnia twórców nie kończy się na mechanicznym reprodukowaniu filmowych schematów. Powołane przez nich do ekranowego życia potwory i demony zaskakują swoimi fizycznymi postaciami, ale także inteligentnymi dialogami i przewrotnością charakterów. Niczym w odcinkach animowanego South Parku, obok niewyszukanego humoru znajdziemy próbę krytycznego spojrzenia na współczesność, choć w żadnym razie nikt nie sili się tu na jakiekolwiek przesłanie czy morał. Przeciwnie – igranie z wartościami staje się kolejnym żartem. Można zapewne film grupy Astron-6 zaliczyć do popularnej fali kina rebelii, emancypacji, przewartościowania wartości. Wpisuje się to w formę pastiszu konserwatywnych w swej wymowie produkcji do których odwołuje się „Psycho Goreman”. Uzupełnia je jednak atmosferą destrukcji i buntu, jaką moglibyśmy kojarzyć z estetyką heavymetalowego klipu. Ostatecznie miłość zwycięża (przynajmniej w pewnym sensie), choć i to okazuje się kolejnym, dość okrutnym i fatalistycznym żartem.

Już wkrótce Psycho Goreman ma szansę uzupełnić niejedną kolekcję kaset VHS bo właśnie w tym formacie zostanie wydany przez dystrybutora, więc jeśli nie pozbyliście się jeszcze swoich magnetowidów, możecie liczyć na niemal pełne, nostalgiczne doświadczenie. Tymczasem warto się na tę dziwaczną, obrazoburczą i niezwykle zabawną komedię wybrać do kin studyjnych.