Ghost in the Shell – recenzja filmu „JUNG_E”

Pierwsze skojarzenia dotyczące typowych dla gatunku klisz pojawiają się już na samym początku. Jesteśmy świadkami intensywnej sekwencji akcji, w której najemniczka Yun Jung-yi (Kim Hyun-joo) rozprawia się z zastępami robotów. Apokaliptyczna sceneria zniszczonego futurystycznego miasta, komunikacja radiowa z dowództwem, toporne odhaczanie celów misji, aż w końcu walka z bossem od razu przywodzą na myśl grę wideo. Yeon stosuje ten zabieg w pełni świadomie – już po chwili okazuje się, że to faktycznie wirtualna symulacja bitwy, w której prawdziwa Jung-yi zginęła, a jej mózg został cyfrowo odwzorowany. Dzięki temu cybernetyczne klony bohaterki mają szansę wyjść z tej fatalnej potyczki zwycięsko, co da zielone światło do realizacji tytułowego projektu JUNG_E, pozwalającego na masową produkcję super-żołnierzy z umysłem legendarnej najemniczki, i przechyli szalę zwycięstwa w trwającym globalnym konflikcie.

Badaczką odpowiedzialną za program jest emanująca pozornym chłodem Yun Seo-hyun (Kang Soo-youn), prywatnie córka poległej Jung-yi. Introwertyczna natura bohaterki kontrastuje z jej przełożonym, komiksowo przerysowanym, błaznowatym Sang-hoonem (Ryu Kyung-soo), zafiksowanym na powodzeniu projektu. Zarys fabuły zdawkowo przedstawiono w formie początkowych napisów niczym w filmach z lat 90. Wynika z nich, że w przyszłości ludzkość przeniosła się do zbudowanych w kosmosie habitatów w wyniku podniesienia poziomu mórz spowodowanego zmianami klimatycznymi. Część habitatów buntuje się i tworzy autonomiczną republikę Adrian, co staje się zarzewiem trwającej od 40 lat wojny domowej. W filmie nie uświadczymy jednak żadnych działań wojennych i epickich scen batalistycznych. Yeona bardziej interesuje bowiem to, co dzieje się na szczeblach korporacyjnych, za zamkniętymi drzwiami sal narad, laboratoriów i magazynów. Mało tu otwartych przestrzeni, dominują chłodne i klaustrofobiczne wnętrza. Choć pojawiają się sceny akcji, esencja tkwi w ukazaniu osobliwej relacji matki i córki, w której to latorośl sprawuje opiekę nad rodzicielką i stara się uchronić ją (a dosłownie jej mózg) od traumy, sama łaknąc utraconego w dzieciństwie matczynego ciepła. Jednocześnie stara się odciąć emocjonalnie i zachować profesjonalizm jako naukowiec.