Brytyjskie spory – recenzja filmu „Czas mroku”

W „Czasie mroku” głównym tematem, wokół którego oscyluje akcja, są polityczne zagrywki parlamentarzystów i króla Jerzego IV. Istotna jest druga wojna światowa, przemarsze wojsk, bombardowania i linia frontu. Znaczenie ma też szeroko pojęta polityka państwa wobec wrogów i aliantów wraz z negocjacjami, a relacje rodzinne schodzą na dalszy plan. Owszem, reżyser uwzględnił postać żony Churchilla, ale dialogi z jej udziałem nie wnoszą nic oprócz informacji, że oboje z Winstonem byli w sobie zakochani oraz że życie z kimś, kto poświęca się narodowi, obfituje w trudności. Jego dzieci, których imiona pozostały widzom nieznane, wzięły udział w zaledwie jednej kolacji. W scenariuszu zawarte zostało kilka anegdot z życia polityka, a i te nie będą niczym zaskakującym dla osób choć odrobinę zaznajomionych z angielską historią. Przywołana została sytuacja, w której polityk błędnie wykonał znak Victorii oraz jego konsultacje z obywatelami na temat działań działań wojennych. Przeprowadzone, notabene, w wagonie londyńskiego metra.

Niewątpliwie, najjaśniejszy punkt „Czasu mroku” to rola Gary’ego Oldmana. Cała reszta obsady stała się jedynie tłem dla jego kreacji Churchilla. Może w rzeczywistośc Anglik też przyćmiewał wszystkich, gdziekolwiek się pojawił? Aktor świetnie odwzorowuje sposób mówienia, chodzenia i gestykulację. Także gra z rekwizytami, takimi jak okulary czy szklanka szkockiej, dodaje mu autentyczności. Dopełnieniem całości pracy włożonej przez Oldmana jest ta wykonana przez charakteryzatorów i kostiumografów. Oprócz całkowitej zmiany postury, twarz kinowego premiera łudząco przypomina człowieka, którego dziś oglądamy na zdjęciach. Kostiumy również są dopracowane i przykuwają uwagę. Kogo nie rozbawiłby widok poważanego polityka w szlafroku w odcieniu jasnego różu? Jednak domowa stylizacja, wciąż dopięta na ostatni guzik niczym biały kołnierzyk koszuli, chwilę później skontrastowana była z eleganckim garniturem. Ubrania założone na spotkanie z królem Jerzym IV emanowały pewnością siebie i klasą. Wysoko podciągnięte spodnie śmieszą, za to perfekcyjnie zawiązany krawat budzi respekt, tak jak płomienne przemowy. Nie dziwią więc nominacje do Oscara za charakteryzację i kostiumy.

Potencjał na zostanie ciekawą postacią miała stenotypistka Winstona. Pojawiła się już w pierwszych scenach i towarzyszyła politykowi prawie przez  cały czas, jednak jej rola zaczynała niknąć bliżej końca filmu. Jak gdyby zarówno Churchill, jak i reżyser, o niej zapomnieli. Przyznaję, że ja też nie zapamiętałam nawet jej imienia. Żaden inny parlamentarzysta, łącznie z Stephenem Dillanem, (któremu odgrywanie angielskiego lorda nie wychodzi tak dobrze, jak wcielanie się w lorda Westeros)  nie jest w stanie zawładnąć sceną, w której występuje Gary Oldman.

Wydaje się, że „Czas mroku” powinien być najbardziej angażujący w kulminacyjnych wojennych momentach, jak bombardowanie we Francji czy wycofanie wojsk z Dunkierki, a tym czasem właśnie wtedy „wytraca swój rozpęd”… O wiele bardziej interesujące są parlamentarne mowy i spory, których dodatkowym atutem są świetne ujęcia wnętrz parlamentu. Kamera ukazująca posłów z lotu ptaka i wysmakowane detale w postaci izbowej papeterii potęgują „brytyjskość” tego filmu. W fabule brak niesamowitych zwrotów akcji, a czasem dominują zbędne i usilnie wydłużane sceny. Z pewnością prowadzenie akcji nie może zostać określone mianem fortunnego.

Reasumując, produkcja Joego Wrighta zachwyca charakteryzacją i kostiumami, a także nieprzeciętną rolą Gary’ego Oldmana, ale pod kątem merytorycznym wypada naprawdę marnie. Warto zobaczyć ją na dużym ekranie, żeby nacieszyć oczy – pięknymi wnętrzami i ubraniami – i uszy – wybrzmiewającym zewsząd bezbłędnym angielskim akcentem. Tymczasem, żeby przybliżyć sobie wojenną historię Anglii i sylwetkę Winstona Churchilla, lepiej przeczytać książkę na któryś z tych tematów.