Co istotne, snuje tę romantyczno-inicjacyjno-biznesową historię z pełnym przekonaniem i szczerością, niczym w odcinku starego, cukierkowego sitcomu czy przywołując inne wywołujące podobny dyskomfort (narracyjny i moralny) scenariusze z lat 70., choćby Harold i Maude Hala Ashby’ego. Dwoje wciąż zbyt młodych ludzi z ogromnymi problemami ze sobą, niemający narzędzi do zbudowania stabilnego związku, wciąż do siebie biegną przyciągani jak magnesy, kochając się i odnajdując wspólne szczęście na swój popaprany sposób. Wszystko w koktajlu skomodyfikowanej post-hippisowskiej estetyki, glamu, kolorowej telewizji, pocztówek z Kalifornii oraz retro feelu 35-milimetrowej taśmy i archaicznych obiektywów. 

Nie jest to jednak, jak podkreślono na początku, beztroskie pławienie się w nostalgii. Anderson pokazuje praktycznie wszystkie przywary epoki i przemysłu filmowego. Bohaterowie doświadczają i są świadkami hipermaskulinizmu, różnorakich form molestowania, rutynowego rasizmu, antysemityzmu i niszczącej życia homofobii. Potencjalnie traumatyczne zdarzenia, szczególnie dla bohaterki granej przez Alanę Haim, sąsiadują tu z niewybrednymi gagami, często obnażając śmieszność męskich bohaterów i ich emocjonalną niedojrzałość w postrzeganiu świata innymi oczami niż swoje własne. Jakkolwiek to zabrzmi, dla młodych ludzi w Licorice Pizza doświadczenie niechcianego dotyku ze strony starszych oblechów czy przypadkowe aresztowanie z podejrzeniem morderstwa są tak samo częścią życia i dorastania w latach 70., jak łóżka wodne i palenie jointów. 

Andersona nie interesuje moralizowanie i potępianie przedstawianych zachowań (choć trzeba podkreślić, że niezwykle często pozostaje z kamerą przy Alanie, zachęcając do empatyzowania z jej perspektywą w najbardziej odstręczających dla wyemancypowanej seksualnie młodej kobiety chwilach), a do patologii światka Hollywood podchodzi z grubą warstwą ironii — Seana Penna obsadza w roli przeżytego, zapijaczonego narcyza, który żyje już tylko odcinaniem kuponów z dawnej aktorskiej reputacji, a Bradley Cooper gra postać wzorowaną na Jonie Petersie: fryzjerze, który został aktorem i producentem (m.in. dwóch najnowszych wersji Narodzin gwiazdy — za współpracę z Petersem zresztą sam Cooper otrzymał połajankę od opinii publicznej), partnerem m.in. Barbry Streisand i Pameli Anderson, a także znanym agresywnym alkoholikiem, hedonistą i mobberem. Bliskie spotkania z tą rozchwianą personą są tu zresztą podstawą najefektowniejszych pod względem równowagi komizmu i dyskomfortu scen w filmie, które mogłyby rywalizować z pamiętną imprezą z Alfredem Moliną w Boogie Nights — Cooper doskonale sprawdza się w tej totalnie przerysowanej i zbzikowanej kreacji.

Film Licorice Pizza można porównać do łóżka wodnego czy tytułowej pizzy z lukrecją, gdyby była autentycznym daniem — dziwaczny, pogmatwany, prawdopodobnie nikomu niepotrzebny pomysł, ale jaki fajny! Do tego wybitnie wyreżyserowany i co rusz pozostawiający widza w kropce, jak przystało na twórcę znanego z filmów, w których często przez grubo ponad dwie i pół godziny nie mamy nigdy pewności, co właściwie oglądamy i do czego to zmierza. Choć to być może najbardziej przystępne dzieło Paula Thomasa Andersona do tej pory, z prostym, emocjonalnie wręcz banalnym wątkiem miłosnym, przyjemnie kołyszącymi montażami muzycznymi, ładnymi kolorkami, bezbłędną scenografią i mistrzowską grą światłem, doskonale dobraną obsadą utalentowanych aktorskich debiutantów i starych wyjadaczy, to jednak nadal obraz reżysera Mistrza. Dygresyjny i pełen sprzeczności filmowy freestyle, będący jednocześnie zadziwiająco szczegółową rekonstrukcją epoki, nie zadowoli ortodoksów ściśle tradycyjnych narracji ani tych oczekujących bezrefleksyjnego i pocieszającego festiwalu nostalgii. Licorice Pizza to osobliwy kalejdoskop retro obrazów, marginalnych historiograficznych faktów i nieracjonalnych emocji, który zupełnie nie czuje potrzeby, żeby tłumaczyć się z tego czym jest.