Goodbye, Pinochet! – recenzja filmu „Hrabia”

Gdy tylko gruchnęła wieść, że jedna z najjaśniejszych gwiazd latynoamerykańskiej kinematografii – Pablo Larraín, twórca potrafiący odnaleźć się zarówno w analogowości referendalnej kampanii z 1988 roku (Nie), jak i patosie wstrząsu wywołanego morderstwem męża u Jacqueline Kennedy (Jackie) czy telenowelowości zaniku relacji społecznych (Ema) – zabiera się za wampiryczną reinterpretację żywota jednego z symboli latynoamerykańskich dyktatur XX wieku, ciarki obeszły me lewicowe trzewia. Post factum należy oddać Chilijczykowi, że wycisnął z humorystycznej esencji tematu całe wiadro pomyj. Bo jego najnowszy film to przede wszystkim kawalkada gagów, ciągłe dojenie wymion życiorysu generała. Poczynając od samego faktu, że oto Pinochet wreszcie z historyczną zgodnością przedstawiony zostaje jako odrażająca pijawka, kończąc na epizodach z Margaret Thatcher wzdychającą po hauście świeżej krwi „ach, Ameryka Południowa!”. W konwencji tragifarsy wykorzystał uwielbiane współcześnie motywy – od soczystych spisków jak z Sukcesji po paraśledcze przesłuchania wielkich rodów niczym z Na noże – do nadania narodowej tragedii globalnego rozgłosu. Choć brzmi to na polski trochę mesjanistycznie, to nietrudno nie obawiać się powtórki z rozrywki, gdy w dobie niepokojów społecznych prezydentem Chile pierwszy raz od czasów Salvadora Allende został socjalista, Gabriel Boric.

Przyczynkiem do rozliczeń generała oraz całej rodziny Pinochet jest dla Larraína nadejście, oczywiście nie sprawiedliwości, a „francuskiej księgowej”, zakonnicy zgłębiającej wszystkie tajemnice familii, wynajętej przez dzieci do przycięcia papie skrzydeł. Zarzuty o korupcję, tortury, masowe egzekucje konkurentów politycznych, prześladowania, defraudacje, ponad dwustuletni Augusto (w tej roli Jaime Vadell, przyzwoicie ucharakteryzowany przez Anę Gaubert) lubi odreagowywać kontemplacją Patagonii w rytmach Vivaldiego oraz nazbyt impulsywnym romansem z egzorcystką. Dziadkowy dres coraz częściej zastępuje zagracony orderami mundur, prezydenckie włościa udaje opuszczona osada pośród pustkowi, a mrożone serca nie smakują tak dobrze jak te świeżo wyrwane z trzewi. W dodatku naród, zgraja niewdzięczników, nie darzy już powszechnym zaufaniem samozwańczego cudotwórcy. Z małżonką Lucíą po lewej i prawą, choć zdradliwą, ręką Fiodorem, byłym białym mszczącym się na komunistach za rewolucję rosyjską, zblazowany dyktator-emeryt wyczekuje więc śmierci.