Cały ten zgiełk – recenzja filmu „Tick, Tick… Boom!”

Jonathan Larson dla wielbicieli Broadwayu jest postacią niemal ikoniczną, a to wszystko za sprawą musicalu Rent, który przyniósł mu gigantyczną, choć pośmiertną sławę. Sztuką interesował się już od najmłodszych lat, śpiewając w szkolnym chórze, grając w przedstawieniach, a później komponując muzykę do studenckich kabaretów. Do Nowego Jorku przybył z zamiarem zmiany oblicza amerykańskiego musicalu. W latach 1983-1990 pracował nad rockową operą Superbia, na motywach powieści Rok 1984 George’a Orwella, jednak spektakl nie odniósł sukcesu i bardzo szybko został zdjęty z afisza. W następstwie poczucia artystycznej klęski Larson napisał autobiograficzny monolog Tick, Tick… Boom! (wcześniej noszący tytuły 30/90 i Boho Days), traktujący o mierzeniu się z własnymi słabościami, ambicjami i szukaniu równowagi między tworzeniem a relacjami z najbliższymi. Ten swoisty monodram w akompaniamencie pianina wystawiał przez trzy lata. W 1989 zaczął pracę nad głośnym Rent – współczesną wersją Cyganerii Giacomo Pucciniego, przenosząc jej realia do Nowego Jorku epoki AIDS. Spektakl odniósł ogromny sukces – na deskach Broadwayu wystawiany był przez 12 lat (co uczyniło go dziewiątym najdłużej granym nieprzerwanie przedstawieniem) i doczekał się adaptacji w 30 krajach. Dostał nagrodę Pulitzera w kategorii dramatu, a z dziewięciu nominacji do nagrody Tony otrzymał trzy: dla najlepszego musicalu, libretta i za najlepszą muzykę. Larson, czekający wiele lat na wielki, artystyczny przełom, nie miał możliwości cieszenia się swoim sukcesem – zmarł na tętniaka aorty w noc poprzedzającą premierę sztuki.

Tick, Tick… Boom! zabiera nas zatem w podróż po z jednej strony najtrudniejszym, z drugiej najciekawszym okresie jego życia i wydarzeniach, które ukształtowały go jako artystę. Oto nieubłaganie zbliżają się 30-te urodziny, czyli czas weryfikacji talentu i osiągnięć. Larson krzyczy (na siebie) z ekranu, że przecież jego idole – Stephen Sondheimm czy Paul McCartney, w tym wieku byli już uznanymi artystami.  Żartobliwym tonem dodaje, że nawet jego rodzice przed 30-ką osiągnęli sukces, jakim było posiadania dwójki dzieci i płynności finansowej. On zaś, zamiast odbierać nagrody za napisane sztuki, myje podłogę w Moondance Diner w SoHo i uczy się reagować na kolejne formy odrzucenia ze strony dyrektorów teatrów. Jednak mimo wszechświata krzyczącego „to się nie uda”, każdą wolną chwilę poświęca na pisanie, a wiara i miłość, jaką ma do tworzenia, są na wagę złota. Z czasem jednak pojawia się coraz więcej dylematów życia artysty: ile – i kogo – można poświęcić dla własnych marzeń? Obsesja tworzenia łączy się z dotychczasowymi porażkami i prozą życia, każąc przesuwać punkt ciężkości coraz dalej w głąb własnych pragnień, marginalizując przy tym życie najbliższych. Ci zaś w międzyczasie odcinają się od mrzonek, wybierając pragmatyzm ogrzewanego mieszkania i pracy na etat. A przede wszystkim pokazują, że ich czas jest tak samo ważny – i kurczy się w taki sam sposób jak czas Jonathana.