What is love? – recenzja filmu „Bros”

Oś narracyjną komedii romantycznych wyznacza zazwyczaj sztuczny twór trójkąta lub czworokąta. Niemal zawsze na wejściu mamy osadzenie w związku jednego lub dwóch bohaterów – przy czym relacja ta jest oczywiście nudna, pozbawiona żaru, przygód i po prostu nie jest „prawdziwą miłością”, czymkolwiek by ona nie była. Partnerzy głównych postaci to nudziarze, sztywniacy, pedanci – kto da więcej? Widzom zostaje czekanie na „odbijanego”. Większość z tych filmów koncentruje się na działaniach mających połączyć dwie zaginione we wszechświecie „połówki pomarańczy”, niczym księżniczkę i księcia z bajki (99% to w końcu produkcje dotyczące par heteroseksualnych), a później… później najczęściej komedia zamienia się w dramat codzienności, ale to już inna historia, niesprzedająca się tak dobrze. Niekwestionowaną królową gatunku, od której talentu dzisiejsi twórcy lubią odcinać kupony, była Nora Ephron, autorka scenariusza do kultowego Kiedy Harry poznał Sally (1989) Roba Reinera, a następnie współautorka tekstu i reżyserka Bezsenności w Seattle (1993) oraz Masz wiadomość (1998), do którego Stoller puszcza czule oko. Nieprzypadkowo we wszystkich tych tytułach główną postać grała kolejna królowa gatunku, Meg Ryan, aktorka o aparycji roześmianej, urokliwej „dziewczyny z sąsiedztwa”, nieseksualizowana na siłę, często chadzająca w spodniach i spódnicach wszystkich długości, poza mini. Choć świat i Hollywood pamiętają wcześniejsze, wypełnione humorem produkcje o znajdywaniu swojej drugiej połówki (jak chociażby Żebro Adama George’a Cukora z 1949), to dla mainstreamu wspomniane wyżej trzy pozycje stały się konwencyjnym fundamentem. Co jakiś czas pojawiały się próby przełamania schematu. Bronwen Hughes w Podróży przedślubnej (1999) zaskakiwała woltą, obśmiewając jednocześnie dominującą tendencję, jakoby – przewrotnie – gołąb na dachu był lepszy od wróbla w garści. Norman Jewison we Wpływie księżyca (1987) czarował oportunizmem, charyzmą Cher i nieokiełznaniem Nicolasa Cage’a. Mike Newell w równie kultowym Cztery wesela i pogrzeb (1994) w iście brytyjskim, bezpretensjonalnym stylu, podważał instytucję małżeństwa jako oczekiwanego społecznie etapu związku. I choć dwa ostatnie tytuły w gatunku stoją jedną nogą, drugą stąpając po kinie dramatycznym, to pewne wspólne elementy powodują, że nie można ich pomijać w tematycznych zestawieniach – nie wspominając o największej dekonstrukcji romkomu, czyli Lewym sercowym (2002) Paula Thomasa Andersona.

Cóż więc oryginalnego oferuje nam Nicholas Stoller? Przede wszystkim swoich bohaterów łączy w zasadzie na początku filmu, a za wrogów ich relacji stawia ich samych. Związek jest tutaj tym, czym jest w życiu – niezwykłym wysiłkiem psychicznym i emocjonalnym, opierającym się na kompromisach i symetrii, a nie magiczną ziemią obiecaną, niewymagającą dalszej pracy. Zarówno Bobby, jak i Aaron pragną bliskości, jednocześnie się jej obawiając i nakładając amortyzujące maski. Niskie poczucie własnej wartości, niewyciągnięte drzazgi z przeszłości, ciągła walka między własnymi potrzebami rozwojowymi a oczekiwaniami rodziny i otoczenia, blokują obydwu mężczyzn. Do tego dochodzi lęk przed byciem sobą – w przypadku Bobby’ego, gadułą ze skłonnościami do narzucania swojego zdania wszystkim dookoła, bezustannie trawioną kompleksami dotyczącymi swojego niewysportowanego ciała; w przypadku Aarona – nudziarzem za mało obytym na salonach, żeby zatrzymać przy sobie oczytanego i zdolnego partnera. Ale przecież miłość dojrzała to ta kochająca nie z jakiegoś powodu, ale mimo wszystkich wad i niedoskonałości, wypracowana także w pocie i łzach, a nie wyłącznie kwiatach i uśmiechach. Wiszące w powietrzu ustępstwa, warunkujące wspomnianą symetrię relacji, teoretycznie powinny zwrócić się obydwu stronom. Te wszystkie lęki i wątpliwości wyeksponowane są w dość miękki, przystępny sposób, niezapominający o rozrywkowym wymiarze produkcji. Humorystyczny wydźwięk ułatwia identyfikację i odbarcza z konieczności biczowania się własnymi potknięciami.