O nie, to my! – recenzja spektaklu „Fobia”

Tytułowa Fobia to dość enigmatyczny skrót myślowy, wyprowadzony od dramaturgicznych poszukiwań źródeł homofobii wpisanej w podświadomość naszego społeczeństwa. Podczas gdy Öhrn starannie dopracowuje detale, jak zwykle manipulując wrażliwością widzów, Radziszewski rekonstruuje swoje dawne projekty, przypominając gejowską bojówkę Fag Fighters z 2007 roku i wprowadzając na scenę słynny Poczet z kolekcji warszawskiego MSN-u.

Twórcza odwaga i bezwzględna walka o tożsamościową prawdę wychodzą na pierwszy plan, a gdy do akcji wkraczają różowe kominiarki, bezbronnym bohaterom przestaje być do śmiechu – w odróżnieniu od pozornie bezpiecznej widowni. Rozpoczyna się quiz historyczny, który błyskawicznie obnaża queerową ignorancję rodziny uczestników. Reguły gry okazują się znacznie prostsze niż przygotowane pytania. A „jak jest źle, to musi być kara” – mówi jeden z Fag Fightersów (Piotr Polak), oddając pierwszy cios w spektaklu. Krew rozlewa się więc po podłodze już od pierwszego aktu, a do zabrudzenia są jeszcze przecież śnieżnobiałe ściany i komplet mebli z Ikei. Kurtyna opada, zapowiadając przygotowania do następnego aktu, w którym oberwie pazerny przedstawiciel ultrainkluzywnej marki odzieżowej.

Dopiero ostatni akt, w całości oparty na autoironii i zabawie z alter ego reżysera, przynosi długo wyczekiwane katharsis. „A po pączkach zaczyna się wielka praca” – dodają homoseksualni wojownicy (Jan Sobolewski, Piotr Polak), puszczając oczko do fanów Tony’ego Kushnera i na dobre schodząc z gęsto zakrwawionej sceny.