Na północy bez zmian – recenzja siódmego sezonu „Gry o tron”

Bez zaskoczeń. Widzowie dostają dokładnie to samo co otrzymywaliśmy przez ostatnie lata: dużo gadania pokrywającego większość akcji, bez faktycznego robienia czegoś, oraz parę momentów wartych wspominania. Daenerys Targaryen przybywa do Westeros i planuje zacząć władać nad całym królestwem. Cersei i Jamie Lannisterowie bronią się, a Jon Stark jako jedyny jest świadomy, że prawdziwe zagrożenie przychodzi z północy, stara się pozyskać sojuszników i uratować wszystkich żyjących. Widownia jednak wyraźnie słabiej przyjęła ten sezon niż poprzednie, najwyraźniej nieco już zmęczona formułą, ale też czymś innym: serial wyraźnie traci ten niewielki pazur jaki miał do tej pory. Momenty warte pamiętania są bardziej liryczne niż podniosłe; prawie nikt nie umiera (najlepsza śmierć dzieje się nawet poza ekranem) a jak już umiera ktoś, kogo rozpoznajemy, to rzadko wywołuje to naszą reakcję emocjonalną (w jednym przypadku ginie ktoś, kto wyraźnie był kulą u nogi scenarzystów już od paru sezonów, więc go skreślili zamiast męczyć się wymyślaniem ciekawego wątku z jego udziałem). Nie jesteśmy też wcale bliżej poznania odpowiedzi na pytania które sobie zadajemy od paru sezonów. Dla przykładu taki Bran co prawda wróci do Winterfell, ale będzie głównie siedzieć pod drzewem. I najważniejsze: efektywność stała się jeszcze mniej istotna dla twórców – wybrali dramaturgię ponad wszystko, nawet jeśli będzie ona okupiona licznymi dziurami fabularnymi i logicznymi.

Co niekoniecznie jest złe samo w sobie – po prostu scenarzystom ta sztuczka nie wyszła. Widzowie w większości zamiast czuć ekscytacji to siedzieli i zastanawiali się nad pobocznymi kwestiami: jak bohaterowie tak szybko podróżują po Westeros, skoro wcześniej na jedną wyprawą potrzebowaliby kilku odcinków (Brianne i Jaime w drugim sezonie)? Jak to jest, że Jon Snow przemierzył kontynent pięć razy, a Armia Nieumarłych jeszcze nie dotarła do muru? I jak to jest, że Nocny Król wolał celować w latający punkt zamiast w kilka celów stojących razem nieruchomo na ziemii?… Oczywiście, zgodnie z tradycją serialu, nie pomyślano o zatrudnieniu choreagrafów, więc nadal nie ma co się spodziewać ciekawych sekwencji bitewnych. O tym, kto wygrywa, decyduje scenarzysta. Jeśli ma umrzeć, umrze bez niczyjej pomocy. Jeśli ma przeżyć, to może nawet zmartwychwstać bez wyjaśnienia. „Gra o tron” nie zmieniła się. Efekty komputerowe nadal trzymają poziom, muzyka nie wyróżnia się (z wyjątkiem „Against All Odds” i „The Army of the Dead”), a za kamerą nie stał nikt z ambicjami. Każdy przyszedł na plan aby „zrobić swoje”, i to zadanie z pewnością zostało ukończone z sukcesem.