Julia Palmowska

Kino jest dla młodych. Wywiad z Manuelem Mozosem – Kinooceany 2025

przez

Katowicka odsłona Kinooceanów. Tygodnia Filmu Portugalskiego za nami. Już niedługo impreza zagości w Łodzi, Warszawie i Gdańsku. Nie zabraknie znamienitych nazwisk związanych z kinem ojczyzny Camõesa. Gościem katowickiej części festiwalu był Manuel Mozos, reżyser, twórca kultowego już Xaviera i dokumentu Chwała filmom kręconym w Portugalii, które pokazywane są w ramach wydarzenia. O trudnych historiach jego … Dowiedz się więcej

Piękna praca – recenzja filmu „Reflet dans un diamant mort” – Berlinale 2025

przez

Po niemal dekadzie z nowym projektem powraca jeden z najbardziej ekscytujących duetów reżyserskich współczesnego kina europejskiego. Stali bywalcy Locarno, Hélène Cattet i Bruno Forzani debiutują w konkursie głównym Berlinale, fundując już w pierwszych dniach festiwalu wrażenia, które trudno będzie przebić następcom. Ze wszystkich zagrożeń ludzkości, nad którymi nawet władczy i majętni nie mają przewagi, czas … Dowiedz się więcej

Komedia małżeńska – recenzja filmu „Primeira pessoa do plural” – Rotterdam 2025

przez

Moja festiwalowa zasada głosi, że jeśli nie chcesz się rozczarować, to idź na Portugalczyka. Nieważne, czy mowa tu o epokowym klasyku z poprzedniego wieku, czy o konkursowej nowości, zazwyczaj albo brawurowo pokręconej, albo zmyślnie tradycyjnej. Konkursowe Primeira pessoa do plural Sandro Aguilara nie okazało się bynajmniej wyjątkiem od tej reguły. Niewidzialny człowiek przekracza próg luksusowego … Dowiedz się więcej

Krzysztof Zanussi? Zależy, jak się patrzy – podcast

przez

Dla jednych wielki erudyta i kolejny z filozofów kina, dla innych nudziarz i postać z innej epoki, dla wszystkich jednak postać niezmiennie intrygująca. Czego by o Krzysztofie Zanussim nie powiedzieć, tematem do rozmów i rozważań jest solidnym. Jeszcze do 2 marca w Narodowym Centrum Kultury Filmowej w Łodzi można oglądać wystawę czasową „Krzysztof Zanussi. Zależy, … Dowiedz się więcej

Joseph i wilki – recenzja filmu „Człowiek do wszystkiego” – Rotterdam 2025

przez

Jak co roku i tym razem w Rotterdamie nie zabrakło kilku polskich akcentów. Niewątpliwie najgłośniejszy z nich stanowi Człowiek do wszystkiego, nowy projekt małżeństwa Wilhelma i Anki Sasnalów – adaptacja powieści Roberta Walsera pod tym samym tytułem z 1908 roku. Twórczość Sasnali ma dla mnie charakter anegdotyczny, więc i od takich opowieści modnie zacznę tekst. … Dowiedz się więcej

Na koniec świata i jeszcze dalej – recenzja filmu „Grand Tour”

przez

Kiedy Miguel Gomes odbierał w maju zeszłego roku nagrodę za reżyserię Grand Tour w Cannes, podziękowania złożył na ręce nie tylko współpracowników, ale i całego kina portugalskiego. Wyróżnienia tego typu są w końcu stosunkowo rzadkie w przypadku kraju Camõesa. Jego klasykom niezasłużenie trudno jest również zasiąść w pierwszych rzędach kanonu. Natomiast twórca Tabu osiągnął już … Dowiedz się więcej

Kotek pije mleko – recenzja filmu „Babygirl”

przez

Halina Reijn odkrywa wszystkie karty swojego nowego filmu już w pierwszej scenie, kiedy grana przez Nicole Kidman Romy po stosunku zakończonym wymianą wyznań miłości z mężem przechodzi do drugiego pokoju, żeby doprowadzić się do orgazmu przy pomocy porno z „dobrą dziewczynką” i „tatusiem” w roli głównej. Powiewa to kolejną opowieścią o kompleksie nieobecnego ojca albo, … Dowiedz się więcej

Wołanie przez ciszę – recenzja filmu „Milczenie Julie”

przez

Kiedy oczy Polaków bacznie obserwują karierę Igi Świątek, kino znajduje w zielonej piłeczce sforę metafor i dwuznaczności, które z chęcią eksploruje. Na kort tenisowy i kryjące się za nim napięcia ludzkiej moralności zerkał już w tym roku Luca Guadagnino w swoich potliwych, wymieniających pożądliwe spojrzenia w tiktokowym rytmie Challengers. Jakże wiele różni go od Leonarda … Dowiedz się więcej

Kobieta, która wróciła – recenzja filmu „Rzeczy niezbędne”

przez

Co jakiś czas polskie kino nawiedza ten przyjemny do obserwowania duch świeżości. Na ekrany trafia debiut młodego twórcy, który z gracją przewyższa oryginalnością czy narracyjną sprawnością wielu starszych i bardziej doświadczonych kolegów po fachu. W mijającym roku taką niespodziankę sprezentowała polskiej publiczności Kamila Tarabura, współtwórczyni Absolutnych debiutantów, hitowego serialu Netflixa, podpisana również jako współpracująca reżyserka … Dowiedz się więcej

Nie ma nic przyjemnego w powolnym umieraniu – recenzja filmu „W pokoju obok”

przez

Oto nadszedł zapowiadany od lat pełnometrażowy debiut anglojęzyczny Pedro Almodóvara. Jeszcze kilka miesięcy temu nasuwało się na usta pytanie: a komu to potrzebne? We wrześniu W pokoju obok zwyciężyło jednak w Wenecji, co nie zdarzyło się wcześniej filmom reżysera na żadnym festiwalu, więc Hiszpan może czuć branżową satysfakcję. Sprawa artystycznego sukcesu nie jest już jednak … Dowiedz się więcej

Klasyczna Sala: Galimatias, czyli… kilka słów o filmie „Gremliny rozrabiają”

przez

W grudniowej aurze, która inwazyjnie każe się już nastawiać na zbliżające się wielkimi krokami jedyne słuszne święta, nachodzi czasem namysł nad popkulturalnymi skojarzeniami tego okresu. Jedni zwracają się ku Lubitschowi i Caprze, inni wytrwale obserwują uniwersum Hallmarka czy platformy o podobnej energii lukrowanego ciastka z wróżbą. Wierni tradycyjnej telewizji regularnie wpatrują się w dylogię o … Dowiedz się więcej

Apostołów Tobie rzesza – recenzja filmu „Konklawe”

przez

Seans Konklawe ewokował we mnie wspomnienia o jednym z zabawniejszych tekstów, jakich doświadczyłam na studiach filozoficznych. Spośród Akwinatów, Augustynów i innych Boecjuszy wyróżnia się w mej pamięci jeden gość – Pseudo-Dionizy Areopagita. Mniejsza o dowcipkowanie z ksywy, bo to, że prefiks „pseudo” przed imieniem nikomu w życiu by nie pomógł, nietrudno konstatować, a jej kontekst … Dowiedz się więcej

Kino jako sztuka lalkarska. Wywiad z Miguelem Gomesem

przez

Miguel Gomes, znany z cyklu Tysiąc i jedna noc, Tabu czy Dzienników ewoinpreis [NASZA RECENZJA], od lat pozostaje jednym z najbardziej znanych na świecie portugalskich reżyserów. Podczas ostatniej edycji MFF w Cannes odebrał nagrodę za najlepszą reżyserię za swój najnowszy projekt Grand Tour. Po pierwszych pokazach na Nowych Horyzontach, gdzie kino Gomesa wydaje się już … Dowiedz się więcej

Oko myśli maszyną – szkic z filozofii obrazu Haruna Farockiego

przez

W ramach rozpoczynającej się właśnie tegorocznej edycji Festiwalu Łódź Wielu Kultur widzowie mają okazję zapoznać się z twórczością jednego z najważniejszych filozofów obrazu przełomu wieków. Narodowe Centrum Kultury Filmowej w Łodzi zaprezentuje cztery dzieła z bogatej filmografii Haruna Farockiego w atmosferze namysłu nad spuścizną myśliciela w ramach przeglądu Oko/Myśl/Maszyna. Farocki należał do tej grupy filmowców, … Dowiedz się więcej

Studiowanie reżyserii nie ma sensu. Wywiad z Nelsonem Carlo De Los Santosem Ariasem – Nowe Horyzonty 2024

przez

Nowy film Nelsona Carlo de Los Santos Ariasa stał się sensacją tegorocznego MFF w Berlinie. Dominikańskiego twórcę nagrodzono za Pepe Srebrnym Niedźwiedziem za najlepszą reżyserię. W lipcu wziął udział w Międzynarodowym Konkursie Nowe Horyzonty i gościł we Wrocławiu. Z tej okazji rozmawiała z nim nasza redaktorka Julia Palmowska, której opowiedział o pracy nad filmem, swoim … Dowiedz się więcej

Wszystko jest osobiste i polityczne. Wywiad z Gáborem Reiszem – Nowe Horyzonty 2024

przez

Najnowszy film Gábora Reisza niecały rok temu wyjeżdżał z Wenecji z nagrodą za najlepsze dzieło konkursu Orizzonti. Teraz węgierski reżyser zwyciężył w Międzynarodowym Konkursie Nowe Horyzonty. O Wytłumaczeniu wszystkiego, spolaryzowanych Węgrzech, oglądaniu siebie samego na ekranie i wielu innych kwestiach z twórcą rozmawia Julia Palmowska. To Twój pierwszy raz we Wrocławiu? Tak. Mój pierwszy raz … Dowiedz się więcej

Nikt już nie będzie tańczył – o „Na wylot” Grzegorza Królikiewicza – Krótka Historia Polskiego Kina

przez

Druga edycja przeglądu Stowarzyszenia Kin Studyjnych zwróciła się ku kilku szaleńcom polskiego kina. Tym, którzy – choć podobnie jak Wajda czy Morgenstern miejsce w kanonie za same dokonania mają zapewnione – stanowią te ostre krańce stron w podręczniku, te, o które rozcinasz palec, kiedy zbyt mocno zatopisz się w lekturze. W ten sposób na ekranach … Dowiedz się więcej

Ballada o Ariadnie i Tezeuszu – recenzja filmu „Bestia” – Nowe Horyzonty 2024

przez

Od opowieści o pornotwórcach zderzających się po powrocie do branży z jej zmianami, przez postkolonialne niby-rozważania o inności, po filozoficzną parabolę o nowych technologiach Bertrand Bonello pozostaje jednym z ważniejszych głosów współczesnego kina francuskiego. Jego najnowszy projekt po premierze w konkursie głównym zeszłorocznego MFF w Wenecji i pokazach m.in. w Rotterdamie już za moment będzie … Dowiedz się więcej

Jestem trochę poza czasem. Wywiad z Tsai Ming-liangiem – Berlinale 2024

przez

Odkąd Tsai Ming-liang zadebiutował w 1992 roku Buntownikami neonowego boga, pozostaje ulubieńcem festiwalowych publiczności. Ostatnia edycja Berlinale stanowiła okazję do prawdziwej celebracji twórczości tajwańskiego reżysera. W sekcji pokazów specjalnych obejrzeliśmy Nieskończone donikąd [NASZA RECENZJA], dziesiątą odsłonę cyklu o wędrującym po świecie mnichu, a wśród prezentowanych klasyków znalazła się odrestaurowana, kultowa już Kapryśna chmura (2005). Najnowszy … Dowiedz się więcej

Polski TOP 100 Pełnej Sali – Julia Palmowska

przez

Lista 100 najlepszych polskich filmów wszech czasów według Julii Palmowskiej. Ranking posłużył do stworzenia TOP 100 według redakcji Pełnej Sali. Tańczący jastrząb (1977), reż. Grzegorz Królikiewicz Pasażerka (1963), reż. Andrzej Munk, Witold Lesiewicz Na srebrnym globie (1987), reż. Andrzej Żuławski Nikt nie woła (1969), reż. Kazimierz Kutz Sanatorium pod klepsydrą (1973), reż. Wojciech Jerzy Has … Dowiedz się więcej

Rzeczywistość nigdy mnie nie interesowała. Wywiad z Margaridą Gil – Berlinale 2024

przez

Margarida Gil jako jedna z najważniejszych portugalskich reżyserek filmowych może się pochwalić bardzo bogatą twórczością. Oprócz własnych prac, które na przestrzeni lat pokazywała m.in. na festiwalach w Wenecji czy Locarno, często współpracowała ze swoim mężem João Césarem Monteiro przy jego projektach. Podczas tej edycji MFF w Berlinie w sekcji Encounters premierę miał jej najnowszy film … Dowiedz się więcej

Francuski dla bystrzaków – recenzja filmu „Potrzeba podróży” – Berlinale 2024

przez

Czasy się zmieniają, ale na Honga Sang-soo w Berlinie zawsze można liczyć. Szczypta nostalgii popijanej soju jeszcze nikomu nie zaszkodziła – szczególnie że południowokoreański reżyser rzadko wychodzi z formy. Nie wyważa żadnych drzwi, ale z wdziękiem przekracza progi tych, które już zostały otwarte. Tym razem damą ekranu jest Isabelle Huppert w roli Iris, domorosłej nauczycielki … Dowiedz się więcej

Nowym losem będzie twój film – recenzja filmu „Hors du temps” – Berlinale 2024

przez

Znanych nazwisk w Berlinie jak na lekarstwo – wiadomo nie od dziś. Konkurs Główny zazwyczaj dominują postacie dopiero zaznaczające swoją pozycję w świecie kina. Na każdą edycję przypada jednak kilku reżyserów z wyrobioną marką, którzy decydują się zaprezentować swoje nowe projekty właśnie w stolicy Niemiec. W tym roku obok stałego bywalca festiwalu – Honga Sang-soo, … Dowiedz się więcej

Tyle było chwil – recenzja filmu „78 days” – Rotterdam 2024

przez

Nie ma piękniejszych niespodzianek festiwalowych od debiutu, który zapowiada się na kolejną eksplorację modnych technicznych bzdurek odkopanych z lamusa albo następny osobisty eseistyczny pamiętnik, a okazuje się jednym z najlepszych seansów ostatnich miesięcy. A takim właśnie objawił się pierwszy film Emiliji Gašić – pokazywane w sekcji Bright Future MFF w Rotterdamie 78 days. I cyk, … Dowiedz się więcej

Pan H. – recenzja filmu „The Worst Man in London” – Rotterdam 2024

przez

Prawda głosi, że festiwal bez kina portugalskiego to nie festiwal. Rotterdam tym bardziej. Jednym z przedstawicieli kraju Camõesa jest w tym roku Rodrigo Areias, który w sekcji Big Screen Competition prezentuje najnowsze dzieło – The Worst Man in London. Już samo otwarcie filmu Areiasa zdradza jego predylekcję do klasyków europejskiego kina z ojczystym seniorem Manoelem … Dowiedz się więcej

Homonimy – recenzja filmu „Nome” – Rotterdam 2024

przez

Dla Amílcara Cabrala, przywódcy partyzantki Gwinei Bissau, kino stanowiło ważny element walki niepodległościowej. Wzorem czerwonych popleczników doceniał jego propagandowy potencjał, tak potrzebny w czasie dążeń Gwinejczyków do wyzwolenia z rąk portugalskiego kolonizatora. Próba skonstruowania celuloidowej tożsamości narodowej, odkąd się za jego czasów zaczęła, tak sinusoidalnie trwa dotąd, a jej melodię niezmiennie intonuje męski dwugłos: Flora … Dowiedz się więcej

Puść Pan odrobinę funku – recenzja filmu „Akademia pana Kleksa”

przez

Siadając z demonem na ramieniu do jeszcze w miarę pustej kartki, wypada mi na wstępie przyznać jego istnienie. Nie mogę sobie przecież wyobrazić, żeby podejście do takiego filmu jak ten Kawulskiego nie uwypukliło mojego nabożnego stosunku do odlotów, jakie sprezentował polskiej publiczności Krzysztof Gradowski między 1983 a 1988 rokiem. I choć możemy podśmiewywać się z … Dowiedz się więcej

Wspomnienia z długiej podróży. Wywiad z Lisandro Alonso

przez

Lisandro Alonso powraca za kamerę po prawie dekadzie od premiery pamiętnej Jaujy (2014). W Eurece skupia się na reprezentacji rdzennych Amerykanów. Rozpoczyna czarno-białym westernem w duchu klasyków gatunku, żeby przejść do skąpanego w czerwieniach filmu policyjnego, a następnie transcendentnego segmentu w dżungli. Podczas ostatniej edycji MFF Nowe Horyzonty we Wrocławiu, na którym film miał swoją … Dowiedz się więcej

Daddy Blue – recenzja filmu „Delikwenci” – Nowe Horyzonty 2023

przez

Wśród specyfików i ciekawostek, z których tak jak zazwyczaj składał się w tym roku Międzynarodowy Konkurs Nowe Horyzonty, szczególną uwagę przykuwał najnowszy film Rodrigo Moreno – trzygodzinna saga, heist movie i naszpikowana symbolami czy odwołaniami telenowela zarazem, wcześniej pokazywana w Canneńskim Un Certain Regard. Delikwenci wyjechali z Wrocławia jako zwycięzcy, łącząc jurorów z różnych rejonów … Dowiedz się więcej

Nasz Disneyland – recenzja filmu „Barbie”

przez

Po ponad dwóch tygodniach od premiery Barbie wreszcie można poczuć w eterze powoli opadające zalążki kurzu. Wspomnienie Grety Gerwig porównującej uniwersum Mattel do Playtime (1967) Jacques’a Tatiego przykrywają myśli o coraz bardziej jałowej dyskusji nad ideologiczną naturą filmu. Na stronie firmy od kilku dni można zamówić lalkę Dziwnej Barbie, Google wciąż pokrywa się różem, gdy … Dowiedz się więcej

Mroczny przedmiot pożądania – recenzja filmu „Club Zero” – Nowe Horyzonty 2023

przez

Już 16 lutego Stowarzyszenie Nowe Horyzonty wprowadza do kin Club Zero, kontrowersyjny film Jessiki Hausner z Mią Wasikowską w roli głównej. Najnowszym projektem austriacka reżyserka dołącza do gorącej dyskusji o postępującej konsumpcyjności społeczeństwa masowego, pułapkach kultury mindfulness i szeroko pojętego indywidualizmu oraz najzwyklejszej młodości. Na naszych łamach z wrocławskiego festiwalu pisała o tym tytule Julia … Dowiedz się więcej

Ludzie boją się komedii. Wywiad z Paulo Abreu – Nowe Horyzonty 2023

przez

W ramach sekcji Focus na Portugalię na Nowych Horyzontach swoją małą retrospektywę otrzymał Paulo Abreu – doświadczony reżyser filmów eksperymentalnych i wideoklipów. Zestaw jego projektów [m.in. Alis Ubbo (2018), przejażdżkę tuk-tukiem po zgentryfikowanej Lizbonie, czy We śnie (2012), oniryczny portret wulkanu Capelinhos] jeszcze do 6 sierpnia możecie oglądać w ramach odsłony online. Z tej okazji … Dowiedz się więcej

Chega de Saudade, czyli mapowanie melancholii w sekcji Focus na Portugalię – Nowe Horyzonty 2023

przez

Obdarzona aurą mitycznej wręcz niedostępności opowieść portugalskiej kinematografii zdaje się wiecznie niedokończona. Jak gdyby samą jej naturą rządziło nieodżałowane saudade, na wieczność osadzające swoich przedstawicieli na peryferiach. Nie zmieniła tego wcześniej filmografia Oliveiry, Rochy czy Monteiro ani później – Costy, Gomesów czy Villaverde. Choć nieustannie obecna w festiwalowych programach, to w formie retrospektyw czy przeglądów … Dowiedz się więcej

Pewne rzeczy się nie zmieniają. Wywiad z Manuelą Serrą – Nowe Horyzonty 2023

przez

Choć Manuela Serra w życiu zrobiła tylko jeden film, to zdecydowanie zapisała się nim na kartach historii kina portugalskiego. Ruch rzeczy (1985) czekał na oficjalną premierę aż do 2021 roku, ale przez lata zdążył stać się dziełem kultowym dla kolejnych pokoleń młodych reżyserów. Z okazji pokazu filmu w ramach sekcji Focus na Portugalię w ramach … Dowiedz się więcej

Ex gradibus perfectionis – recenzja filmu „Liczba doskonała”

przez

W twórczości Krzysztofa Zanussiego jako całości jest coś osobliwego. Niby drapiącego krytyczne podniebienia stałą deklaracją filmowego zaangażowania w ontologiczną spekulację, namysł nad sensem czy etycznym programem jednostki i społeczeństwa, a tak naprawdę irytującego swoją rzadko spełnioną obietnicą. Częściej pozostawia w niesmaku spowodowanym moralizatorstwem niż w satysfakcji z filozoficznych rozważań. Liczba doskonała nie stanowi bynajmniej wyjątku … Dowiedz się więcej

Robienie filmów pełnometrażowych jest dużo prostsze i przyjemniejsze. Wywiad z Damianem Kocurem

przez

Nowe Horyzonty zbliżają się wielkimi krokami. Prezentujemy dzisiaj pierwszy z tekstów będących efektem naszej współpracy w ramach sekcji Shortlista. Z Damianem Kocurem, reżyserem filmu Chleb i sól (2022), za który otrzymał Nagrodę Specjalną Jury sekcji Orizzonti na 79. MFF w Wenecji, rozmawia Julia Palmowska. W cień odsuwa się jednak temat samego zeszłorocznego debiutu, zamiast tego … Dowiedz się więcej

Co było, a nie jest – recenzja filmu „Nieobecność” – Berlinale 2023

przez

Kim byliśmy 10 lat temu? Zadanie tego pytania uruchamia szereg procesów porównawczych, prób ustawienia galerii nekrologów bardziej lub mniej znanych osób albo twarzy, które w tym czasie potrafiły trzy razy zawitać i opuścić progi naszego życia. Po takiej dekadzie spędzonej w więzieniu powraca do społeczeństwa Han Jiangyu, główny bohater Nieobecności Wu Langa – jednego z … Dowiedz się więcej

Dziś są twoje urodziny – recenzja filmu „Tótem” – Berlinale 2023

przez

Od 12 stycznia staraniem Stowarzyszenia Nowe Horyzonty, w polskich kinach zobaczyć będzie można Totem, drugi pełnometrażowy film Lili Avilés, wschodzącej gwiazdy meksykańskiego kina. Rodzinny portret przedstawiany oczami młodej Sol objęliśmy patronatem medialnym. Na naszych łamach z Berlinale o tym tytule pisała Julia Palmowska. O Tótemie Lili Avilés przez wiele festiwalowych dni mówiło się w kuluarach … Dowiedz się więcej

Ja już tak naprawdę nie reżyseruję. Wywiad z João Canijo – Berlinale 2023

przez

Tegoroczne Berlinale przyniosło nam aż dwa filmy od jednego z najlepszych współczesnych reżyserów kina portugalskiego – João Canijo: walczące o Złotego Niedźwiedzia Mal Viver i prezentowane w sekcji Encounters Viver Mal. Z tej okazji z twórcą rozmawia nasza korespondentka w stolicy Niemiec Julia Palmowska. Julia Palmowska: Na samym początku gratuluję Ci Twoich najnowszych filmów: Mal … Dowiedz się więcej

Płacz i zgrzytanie zębów – recenzja filmu „Seneca” – Berlinale 2023

przez

Ekscentryzm bohaterów Johna Malkovicha to już od dobrych kilku dekad filmograficzna norma tego aktora. Choć wiele z jego zawodowych wyborów ostatecznie okazuje się porażką, to trzeba przyznać, że chęć do artystycznych eksperymentów jest jak najbardziej godna podziwu. Poczynając od kultowego Być jak John Malkovich (1999) Spike’a Jonze’a, przez Dolinę bogów (2019) Lecha Majewskiego, Nowego papieża … Dowiedz się więcej

Ścinki z życia człowieka (nie)szczęśliwego – recenzja filmu „Bai Ta Zhi Guang” – Berlinale 2023

przez

Sentymentalne opowieści o tożsamościowych eksploracjach mogłyby w kinematografii Chińskiej Republiki Ludowej stanowić osobny gatunek. Bohaterowie powracają do rodzinnych miejscowości, gdzie biegali po uliczkach, kiedy głowa nie wystawała im jeszcze ponad stół, poszukują rodziców, przez których zostali niegdyś opuszczeni. Meandrujący krajobraz społeczno-polityczny pieczętuje na dodatek ich małe biografie, nawet jeśli nie stanowi głównej osi fabularnej czy … Dowiedz się więcej

W poszukiwaniu straconego czasu – o „Popiele i diamencie” (1958) – Krótka Historia Polskiego Kina

przez

Pisanie w 2023 roku tekstu o legendarnym Popiele i diamencie wiąże się z niebezpieczeństwem reprodukcji hermeneutycznych sensów. Obraz przecież nie dość, że na karku ma już dobre 65 lat, to już od czasu swojej premiery wzbudza żywą dyskusję dotyczącą z jednej strony politycznej czy też moralnej istoty dzieła Wajdy, z drugiej jego metody adaptacji literackiego … Dowiedz się więcej

Narcyz i Psyche – recenzja filmu „Chora na siebie”

przez

„Wszyscy na mnie patrzą” – mówi Signe, główna bohaterka Chorej na siebie w pierwszej scenie filmu. Kristoffer Borgli nie pozwala nawet chwilę zastanowić się, czy mamy tu do czynienia z nieśmiałą szarą myszką, którą cudzy wzrok wprawia w zakłopotanie, ponieważ równie szybko Thomas, życiowy partner kobiety, zarzuca jej narcyzm, jak się później okazuje, całkiem słusznie. … Dowiedz się więcej

TOP Pełnej Sali – Julia Palmowska

przez

Lista 100 najlepszych filmów wszech czasów według Julii Palmowskiej. Ranking posłużył do stworzenia top50 redakcji Pełnej Sali. 1. Histoire(s) du cinéma (1988-98), reż. Jean-Luc Godard 2. Muriel (1963), reż. Alain Resnais 3. Zaćmienie (1962), reż. Michelangelo Antonioni 4. Szatańskie tango (1994), reż. Béla Tarr 5. La ville des pirates (1983), reż. Raúl Ruiz 6. Dolina … Dowiedz się więcej

Manoel de Oliveira w 114. rocznicę urodzin

przez

11 grudnia to dzień urodzin jednego z ulubionych twórców naszej redakcji – portugalskiego mistrza Manoela de Oliveiry. Reżyser przyszedł na świat w 1908 roku w Porto, z którym związany był całe życie, przyglądając się właściwie jego rozwojowi od czasów monarchii, przez epokę Estado Novo Salazara, aż po ukonstytuowanie ostatniej republiki. Działalność filmową rozpoczął już w … Dowiedz się więcej

Pisanie zaczynam od pytania. Wywiad z Kamilą Andini — Pięć Smaków

przez

W programie 16. Azjatyckiego Festiwalu Filmowego Pięć Smaków w ramach sekcji Nowe Kino Azji pokazywany był przedostatni film Kamili Andini, Yuni (2021). W czasie tegorocznych Nowych Horyzontów oglądać można było również ostatnie z jej dzieł — Nanę (2022) [NASZA RECENZJA]. Przy okazji warszawskiego festiwalu o dualizmie, kobiecości, pracy artystycznej, szukaniu siebie w kinie i wielu … Dowiedz się więcej

Uciekaj skoro świt, bo potem będzie wstyd… – recenzja filmu „Słoń” (2022)

przez
słoń

Hiacynt (2021), Wszystkie nasze strachy (2021), Nina (2018), Płynące wieżowce (2013) – lista polskich filmów opowiadających historie nieheteronormatywnych postaci stale się poszerza. Trzymając się utartych schematów wypracowanych przez zachodnie kinematografie, twórcy dają do zrozumienia, że nie mają wielkich ambicji w kontekście filmowej formy; ich nadrzędnym celem jest «uznanie» na polskim podwórku grup dotąd niedostatecznie reprezentowanych … Dowiedz się więcej

Dom, który zbudował… – recenzja filmu „Dom „Słowo”. Niedokończona powieść” – Ukraina! Festiwal Filmowy

przez

Nad życiem poetów rozstrzelanego odrodzenia mieszkających w Domu „Słowo” Taras Tomenko pochylił się dwukrotnie, tworząc swego rodzaju dyptyk, który, choć w obu przypadkach skupia się na tym samym wycinku ukraińskiej historii, korzysta z formy filmowej innego rodzaju – w 2017 dokumentalnej, a teraz fabularnej. Fascynacja tym spełnionym w rzeczywistości konceptem nie powinna dziwić – mówimy … Dowiedz się więcej

Potęga filmowej intuicji — wywiad z Ritą Azevedo Gomes

przez

Podczas Nowych Horyzontów mogliśmy obejrzeć najnowszy film jednej z czołowych postaci kina portugalskiego, Rity Azevedo Gomes (NASZA RECENZJA). Twórczyni, będąca również programerką Cinemateca Portuguesa, zawitała do Wrocławia, aby zaprezentować widowni swoje Kegelstatt Trio. Korzystając z okazji, z reżyserką o jej najnowszym dziele, intuicji, pracy na tekście Rohmera, kinie aktualnym i minionym oraz innych rzeczach rozmawiała … Dowiedz się więcej

Wonderful Life – recenzja filmu „Paczuszka pełna miłości” – Nowe Horyzonty

przez
Paczuszka pełna miłości

2019 rok wyznaczył w życiu mieszkańców Wiednia koniec pewnej epoki. W stolicy zakazano palenia tytoniu w barach i restauracjach. Kawiarniany sztafaż legendarnych wiedeńskich lokali został więc zubożony o jeden ze swoich najważniejszych elementów, a ludzie zostali zmuszeni do nauki radości tylko z kulinarnej, cukierniczej czy też alkoholowej oferty knajpek. Opisana rewolucja stanowi punkt wyjścia najnowszego … Dowiedz się więcej

Do Nieba, do Piekła – recenzja filmu „Pacifiction” – Nowe Horyzonty

przez

W swoim najnowszym filmie Albert Serra zamienił libertyńską Francję, która do tej pory pozostawała głównym obiektem jego fabularnych fascynacji, na rajsko-industrialny krajobraz Tahiti. Reżyser, od lat pozostający jednym z niewielu twórców odnajdujących świeże narracje polityczne w kinie, tym razem swój wzrok skierował na byłą kolonię Republiki, Polinezję Francuską, a przede wszystkim zachowane w pamięci jej … Dowiedz się więcej

Między przeszłością a teraźniejszością — przegląd filmów Rity Azevedo Gomes

przez

Na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Nowe Horyzonty we Wrocławiu już od dziś można oglądać, zdaniem naszej redakcji, jedną z najważniejszych premier tego wydarzenia czyli Kegelstatt Trio Rity Azevedo Gomes. Czołowa portugalska reżyserka w swoim dziele czerpie z teatralnej komedii Rohmera, Le Trio en mi bémol (1988), inspirowanej utworem Mozarta „Kegelstatt-Trio” w Es-dur. Nasz redaktor Tomasz Poborca … Dowiedz się więcej

Trudne sprawy, sprawy trudne – recenzja filmu „Inni ludzie”

przez

Brudne, spowite smogiem ulice Warszawy — z jednej strony pozostałości po poprzedniej rzeczywistości, czyli szare osiedla z wielkiej płyty, z drugiej nowobogackie mieszkania. Zapach budki z kebabem miesza się z wonią benzyny, na kierowców świeżo odebranych z salonu Volvo miga sygnalizacja świetlna, nie można też przejść obojętnie obok czerwonego neonu Rossmanna. Taki obraz stolicy maluje … Dowiedz się więcej

Czym sobie na to zasłużyłyśmy? – recenzja filmu „Matki równoległe”

przez
matki równoległe

Grono filmowych matek Almodóvara nieustannie się powiększa. Czasem rodzicielka stanowi centrum dzieła jak Raimunda w Volver czy Gloria w Czym sobie na to zasłużyłam?, innym razem jest główną bohaterką reminiscencji swojego dziecka jak Jacinta w Bólu i blasku lub Isabel w Drżącym ciele. Pozostaje jednak niezmiennie obecna, czuwająca nad życiem potomstwa niczym tajemniczy demiurg. Nie … Dowiedz się więcej

Ten tramwaj dalej już nie zajedzie… – recenzja filmu „Matrix: Zmartwychwstania”

przez

Koniec 2019 roku, poza pandemią COVID-19, przyniósł również inne niespodziewane wydarzenie – ogłoszenie kontynuacji serii Matrix. Za kamerą stanęła tym razem już tylko jedna z sióstr Wachowskich, a wśród autorów scenariusza znalazł się David Mitchell, którego Atlas chmur ekranizowały kilka lat wcześniej. Choć wynik ich tegorocznej współpracy dzieli publiczność, a w szczególności fanów oryginalnej trylogii, … Dowiedz się więcej

Tych lat nie odda nikt – recenzja filmu „Powrót do tamtych dni”

przez

Alkohol jest prawdopodobnie jedynym tematem, który swoją częstotliwością występowania w polskim kinie może konkurować z wielkimi historycznymi wydarzeniami. Wymienić można w tym miejscu fatalistyczną Pętlę Wojciecha Hasa, Żółty szalik Janusza Morgensterna, czyli kameralny portret wysokofunkcjonującego alkoholika, czy adaptację quasi-autobiograficznej prozy Jerzego Pilcha w postaci Pod Mocnym Aniołem Wojciecha Smarzowskiego. Ta ostatnia najlepiej odzwierciedla tendencje rodzimej … Dowiedz się więcej

Wszędzie dobrze, ale w domu… – recenzja filmu „Dom Gucci”

przez
Dom Gucci

Kiedy Ridley Scott przypomina o sobie widzom kolejnym filmem, próbuje pokazać, że wciąż potrafi tworzyć oryginalne kino, pełne świeżości i finezji. Coś, co z łatwością udawało mu się w ostatnich dekadach dwudziestego wieku (np. w Thelmie i Louise czy w Łowcy androidów), dziś okazuje się niemalże niewykonalne. W tym roku gościliśmy w kinach aż dwie … Dowiedz się więcej