Julia Palmowska 
Seans Konklawe ewokował we mnie wspomnienia o jednym z zabawniejszych tekstów, jakich doświadczyłam na studiach filozoficznych. Spośród Akwinatów, Augustynów i innych Boecjuszy wyróżnia się w mej pamięci jeden gość – Pseudo-Dionizy Areopagita. Mniejsza o dowcipkowanie z ksywy, bo to, że prefiks „pseudo” przed imieniem nikomu w życiu by nie pomógł, nietrudno konstatować, a jej kontekst … Dowiedz się więcej
Miguel Gomes, znany z cyklu Tysiąc i jedna noc, Tabu czy Dzienników ewoinpreis [NASZA RECENZJA], od lat pozostaje jednym z najbardziej znanych na świecie portugalskich reżyserów. Podczas ostatniej edycji MFF w Cannes odebrał nagrodę za najlepszą reżyserię za swój najnowszy projekt Grand Tour. Po pierwszych pokazach na Nowych Horyzontach, gdzie kino Gomesa wydaje się już … Dowiedz się więcej
W ramach rozpoczynającej się właśnie tegorocznej edycji Festiwalu Łódź Wielu Kultur widzowie mają okazję zapoznać się z twórczością jednego z najważniejszych filozofów obrazu przełomu wieków. Narodowe Centrum Kultury Filmowej w Łodzi zaprezentuje cztery dzieła z bogatej filmografii Haruna Farockiego w atmosferze namysłu nad spuścizną myśliciela w ramach przeglądu Oko/Myśl/Maszyna. Farocki należał do tej grupy filmowców, … Dowiedz się więcej
Nowy film Nelsona Carlo de Los Santos Ariasa stał się sensacją tegorocznego MFF w Berlinie. Dominikańskiego twórcę nagrodzono za Pepe Srebrnym Niedźwiedziem za najlepszą reżyserię. W lipcu wziął udział w Międzynarodowym Konkursie Nowe Horyzonty i gościł we Wrocławiu. Z tej okazji rozmawiała z nim nasza redaktorka Julia Palmowska, której opowiedział o pracy nad filmem, swoim … Dowiedz się więcej
Najnowszy film Gábora Reisza niecały rok temu wyjeżdżał z Wenecji z nagrodą za najlepsze dzieło konkursu Orizzonti. Teraz węgierski reżyser zwyciężył w Międzynarodowym Konkursie Nowe Horyzonty. O Wytłumaczeniu wszystkiego, spolaryzowanych Węgrzech, oglądaniu siebie samego na ekranie i wielu innych kwestiach z twórcą rozmawia Julia Palmowska. To Twój pierwszy raz we Wrocławiu? Tak. Mój pierwszy raz … Dowiedz się więcej
Druga edycja przeglądu Stowarzyszenia Kin Studyjnych zwróciła się ku kilku szaleńcom polskiego kina. Tym, którzy – choć podobnie jak Wajda czy Morgenstern miejsce w kanonie za same dokonania mają zapewnione – stanowią te ostre krańce stron w podręczniku, te, o które rozcinasz palec, kiedy zbyt mocno zatopisz się w lekturze. W ten sposób na ekranach … Dowiedz się więcej
Od opowieści o pornotwórcach zderzających się po powrocie do branży z jej zmianami, przez postkolonialne niby-rozważania o inności, po filozoficzną parabolę o nowych technologiach Bertrand Bonello pozostaje jednym z ważniejszych głosów współczesnego kina francuskiego. Jego najnowszy projekt po premierze w konkursie głównym zeszłorocznego MFF w Wenecji i pokazach m.in. w Rotterdamie już za moment będzie … Dowiedz się więcej
Odkąd Tsai Ming-liang zadebiutował w 1992 roku Buntownikami neonowego boga, pozostaje ulubieńcem festiwalowych publiczności. Ostatnia edycja Berlinale stanowiła okazję do prawdziwej celebracji twórczości tajwańskiego reżysera. W sekcji pokazów specjalnych obejrzeliśmy Nieskończone donikąd [NASZA RECENZJA], dziesiątą odsłonę cyklu o wędrującym po świecie mnichu, a wśród prezentowanych klasyków znalazła się odrestaurowana, kultowa już Kapryśna chmura (2005). Najnowszy … Dowiedz się więcej
Lista 100 najlepszych polskich filmów wszech czasów według Julii Palmowskiej. Ranking posłużył do stworzenia TOP 100 według redakcji Pełnej Sali. Tańczący jastrząb (1977), reż. Grzegorz Królikiewicz Pasażerka (1963), reż. Andrzej Munk, Witold Lesiewicz Na srebrnym globie (1987), reż. Andrzej Żuławski Nikt nie woła (1969), reż. Kazimierz Kutz Sanatorium pod klepsydrą (1973), reż. Wojciech Jerzy Has … Dowiedz się więcej
Margarida Gil jako jedna z najważniejszych portugalskich reżyserek filmowych może się pochwalić bardzo bogatą twórczością. Oprócz własnych prac, które na przestrzeni lat pokazywała m.in. na festiwalach w Wenecji czy Locarno, często współpracowała ze swoim mężem João Césarem Monteiro przy jego projektach. Podczas tej edycji MFF w Berlinie w sekcji Encounters premierę miał jej najnowszy film … Dowiedz się więcej
Czasy się zmieniają, ale na Honga Sang-soo w Berlinie zawsze można liczyć. Szczypta nostalgii popijanej soju jeszcze nikomu nie zaszkodziła – szczególnie że południowokoreański reżyser rzadko wychodzi z formy. Nie wyważa żadnych drzwi, ale z wdziękiem przekracza progi tych, które już zostały otwarte. Tym razem damą ekranu jest Isabelle Huppert w roli Iris, domorosłej nauczycielki … Dowiedz się więcej
Znanych nazwisk w Berlinie jak na lekarstwo – wiadomo nie od dziś. Konkurs Główny zazwyczaj dominują postacie dopiero zaznaczające swoją pozycję w świecie kina. Na każdą edycję przypada jednak kilku reżyserów z wyrobioną marką, którzy decydują się zaprezentować swoje nowe projekty właśnie w stolicy Niemiec. W tym roku obok stałego bywalca festiwalu – Honga Sang-soo, … Dowiedz się więcej
Nie ma piękniejszych niespodzianek festiwalowych od debiutu, który zapowiada się na kolejną eksplorację modnych technicznych bzdurek odkopanych z lamusa albo następny osobisty eseistyczny pamiętnik, a okazuje się jednym z najlepszych seansów ostatnich miesięcy. A takim właśnie objawił się pierwszy film Emiliji Gašić – pokazywane w sekcji Bright Future MFF w Rotterdamie 78 days. I cyk, … Dowiedz się więcej
Prawda głosi, że festiwal bez kina portugalskiego to nie festiwal. Rotterdam tym bardziej. Jednym z przedstawicieli kraju Camõesa jest w tym roku Rodrigo Areias, który w sekcji Big Screen Competition prezentuje najnowsze dzieło – The Worst Man in London. Już samo otwarcie filmu Areiasa zdradza jego predylekcję do klasyków europejskiego kina z ojczystym seniorem Manoelem … Dowiedz się więcej
Dla Amílcara Cabrala, przywódcy partyzantki Gwinei Bissau, kino stanowiło ważny element walki niepodległościowej. Wzorem czerwonych popleczników doceniał jego propagandowy potencjał, tak potrzebny w czasie dążeń Gwinejczyków do wyzwolenia z rąk portugalskiego kolonizatora. Próba skonstruowania celuloidowej tożsamości narodowej, odkąd się za jego czasów zaczęła, tak sinusoidalnie trwa dotąd, a jej melodię niezmiennie intonuje męski dwugłos: Flora … Dowiedz się więcej
Siadając z demonem na ramieniu do jeszcze w miarę pustej kartki, wypada mi na wstępie przyznać jego istnienie. Nie mogę sobie przecież wyobrazić, żeby podejście do takiego filmu jak ten Kawulskiego nie uwypukliło mojego nabożnego stosunku do odlotów, jakie sprezentował polskiej publiczności Krzysztof Gradowski między 1983 a 1988 rokiem. I choć możemy podśmiewywać się z … Dowiedz się więcej
Lisandro Alonso powraca za kamerę po prawie dekadzie od premiery pamiętnej Jaujy (2014). W Eurece skupia się na reprezentacji rdzennych Amerykanów. Rozpoczyna czarno-białym westernem w duchu klasyków gatunku, żeby przejść do skąpanego w czerwieniach filmu policyjnego, a następnie transcendentnego segmentu w dżungli. Podczas ostatniej edycji MFF Nowe Horyzonty we Wrocławiu, na którym film miał swoją … Dowiedz się więcej
Wśród specyfików i ciekawostek, z których tak jak zazwyczaj składał się w tym roku Międzynarodowy Konkurs Nowe Horyzonty, szczególną uwagę przykuwał najnowszy film Rodrigo Moreno – trzygodzinna saga, heist movie i naszpikowana symbolami czy odwołaniami telenowela zarazem, wcześniej pokazywana w Canneńskim Un Certain Regard. Delikwenci wyjechali z Wrocławia jako zwycięzcy, łącząc jurorów z różnych rejonów … Dowiedz się więcej
Po ponad dwóch tygodniach od premiery Barbie wreszcie można poczuć w eterze powoli opadające zalążki kurzu. Wspomnienie Grety Gerwig porównującej uniwersum Mattel do Playtime (1967) Jacques’a Tatiego przykrywają myśli o coraz bardziej jałowej dyskusji nad ideologiczną naturą filmu. Na stronie firmy od kilku dni można zamówić lalkę Dziwnej Barbie, Google wciąż pokrywa się różem, gdy … Dowiedz się więcej
Już 16 lutego Stowarzyszenie Nowe Horyzonty wprowadza do kin Club Zero, kontrowersyjny film Jessiki Hausner z Mią Wasikowską w roli głównej. Najnowszym projektem austriacka reżyserka dołącza do gorącej dyskusji o postępującej konsumpcyjności społeczeństwa masowego, pułapkach kultury mindfulness i szeroko pojętego indywidualizmu oraz najzwyklejszej młodości. Na naszych łamach z wrocławskiego festiwalu pisała o tym tytule Julia … Dowiedz się więcej
W ramach sekcji Focus na Portugalię na Nowych Horyzontach swoją małą retrospektywę otrzymał Paulo Abreu – doświadczony reżyser filmów eksperymentalnych i wideoklipów. Zestaw jego projektów [m.in. Alis Ubbo (2018), przejażdżkę tuk-tukiem po zgentryfikowanej Lizbonie, czy We śnie (2012), oniryczny portret wulkanu Capelinhos] jeszcze do 6 sierpnia możecie oglądać w ramach odsłony online. Z tej okazji … Dowiedz się więcej
Obdarzona aurą mitycznej wręcz niedostępności opowieść portugalskiej kinematografii zdaje się wiecznie niedokończona. Jak gdyby samą jej naturą rządziło nieodżałowane saudade, na wieczność osadzające swoich przedstawicieli na peryferiach. Nie zmieniła tego wcześniej filmografia Oliveiry, Rochy czy Monteiro ani później – Costy, Gomesów czy Villaverde. Choć nieustannie obecna w festiwalowych programach, to w formie retrospektyw czy przeglądów … Dowiedz się więcej
Choć Manuela Serra w życiu zrobiła tylko jeden film, to zdecydowanie zapisała się nim na kartach historii kina portugalskiego. Ruch rzeczy (1985) czekał na oficjalną premierę aż do 2021 roku, ale przez lata zdążył stać się dziełem kultowym dla kolejnych pokoleń młodych reżyserów. Z okazji pokazu filmu w ramach sekcji Focus na Portugalię w ramach … Dowiedz się więcej
W twórczości Krzysztofa Zanussiego jako całości jest coś osobliwego. Niby drapiącego krytyczne podniebienia stałą deklaracją filmowego zaangażowania w ontologiczną spekulację, namysł nad sensem czy etycznym programem jednostki i społeczeństwa, a tak naprawdę irytującego swoją rzadko spełnioną obietnicą. Częściej pozostawia w niesmaku spowodowanym moralizatorstwem niż w satysfakcji z filozoficznych rozważań. Liczba doskonała nie stanowi bynajmniej wyjątku … Dowiedz się więcej
Nowe Horyzonty zbliżają się wielkimi krokami. Prezentujemy dzisiaj pierwszy z tekstów będących efektem naszej współpracy w ramach sekcji Shortlista. Z Damianem Kocurem, reżyserem filmu Chleb i sól (2022), za który otrzymał Nagrodę Specjalną Jury sekcji Orizzonti na 79. MFF w Wenecji, rozmawia Julia Palmowska. W cień odsuwa się jednak temat samego zeszłorocznego debiutu, zamiast tego … Dowiedz się więcej
Kim byliśmy 10 lat temu? Zadanie tego pytania uruchamia szereg procesów porównawczych, prób ustawienia galerii nekrologów bardziej lub mniej znanych osób albo twarzy, które w tym czasie potrafiły trzy razy zawitać i opuścić progi naszego życia. Po takiej dekadzie spędzonej w więzieniu powraca do społeczeństwa Han Jiangyu, główny bohater Nieobecności Wu Langa – jednego z … Dowiedz się więcej
Od 12 stycznia staraniem Stowarzyszenia Nowe Horyzonty, w polskich kinach zobaczyć będzie można Totem, drugi pełnometrażowy film Lili Avilés, wschodzącej gwiazdy meksykańskiego kina. Rodzinny portret przedstawiany oczami młodej Sol objęliśmy patronatem medialnym. Na naszych łamach z Berlinale o tym tytule pisała Julia Palmowska. O Tótemie Lili Avilés przez wiele festiwalowych dni mówiło się w kuluarach … Dowiedz się więcej
Tegoroczne Berlinale przyniosło nam aż dwa filmy od jednego z najlepszych współczesnych reżyserów kina portugalskiego – João Canijo: walczące o Złotego Niedźwiedzia Mal Viver i prezentowane w sekcji Encounters Viver Mal. Z tej okazji z twórcą rozmawia nasza korespondentka w stolicy Niemiec Julia Palmowska. Julia Palmowska: Na samym początku gratuluję Ci Twoich najnowszych filmów: Mal … Dowiedz się więcej
Ekscentryzm bohaterów Johna Malkovicha to już od dobrych kilku dekad filmograficzna norma tego aktora. Choć wiele z jego zawodowych wyborów ostatecznie okazuje się porażką, to trzeba przyznać, że chęć do artystycznych eksperymentów jest jak najbardziej godna podziwu. Poczynając od kultowego Być jak John Malkovich (1999) Spike’a Jonze’a, przez Dolinę bogów (2019) Lecha Majewskiego, Nowego papieża … Dowiedz się więcej
Sentymentalne opowieści o tożsamościowych eksploracjach mogłyby w kinematografii Chińskiej Republiki Ludowej stanowić osobny gatunek. Bohaterowie powracają do rodzinnych miejscowości, gdzie biegali po uliczkach, kiedy głowa nie wystawała im jeszcze ponad stół, poszukują rodziców, przez których zostali niegdyś opuszczeni. Meandrujący krajobraz społeczno-polityczny pieczętuje na dodatek ich małe biografie, nawet jeśli nie stanowi głównej osi fabularnej czy … Dowiedz się więcej
Pisanie w 2023 roku tekstu o legendarnym Popiele i diamencie wiąże się z niebezpieczeństwem reprodukcji hermeneutycznych sensów. Obraz przecież nie dość, że na karku ma już dobre 65 lat, to już od czasu swojej premiery wzbudza żywą dyskusję dotyczącą z jednej strony politycznej czy też moralnej istoty dzieła Wajdy, z drugiej jego metody adaptacji literackiego … Dowiedz się więcej
„Wszyscy na mnie patrzą” – mówi Signe, główna bohaterka Chorej na siebie w pierwszej scenie filmu. Kristoffer Borgli nie pozwala nawet chwilę zastanowić się, czy mamy tu do czynienia z nieśmiałą szarą myszką, którą cudzy wzrok wprawia w zakłopotanie, ponieważ równie szybko Thomas, życiowy partner kobiety, zarzuca jej narcyzm, jak się później okazuje, całkiem słusznie. … Dowiedz się więcej
Lista 100 najlepszych filmów wszech czasów według Julii Palmowskiej. Ranking posłużył do stworzenia top50 redakcji Pełnej Sali. 1. Histoire(s) du cinéma (1988-98), reż. Jean-Luc Godard 2. Muriel (1963), reż. Alain Resnais 3. Zaćmienie (1962), reż. Michelangelo Antonioni 4. Szatańskie tango (1994), reż. Béla Tarr 5. La ville des pirates (1983), reż. Raúl Ruiz 6. Dolina … Dowiedz się więcej
11 grudnia to dzień urodzin jednego z ulubionych twórców naszej redakcji – portugalskiego mistrza Manoela de Oliveiry. Reżyser przyszedł na świat w 1908 roku w Porto, z którym związany był całe życie, przyglądając się właściwie jego rozwojowi od czasów monarchii, przez epokę Estado Novo Salazara, aż po ukonstytuowanie ostatniej republiki. Działalność filmową rozpoczął już w … Dowiedz się więcej
W programie 16. Azjatyckiego Festiwalu Filmowego Pięć Smaków w ramach sekcji Nowe Kino Azji pokazywany był przedostatni film Kamili Andini, Yuni (2021). W czasie tegorocznych Nowych Horyzontów oglądać można było również ostatnie z jej dzieł — Nanę (2022) [NASZA RECENZJA]. Przy okazji warszawskiego festiwalu o dualizmie, kobiecości, pracy artystycznej, szukaniu siebie w kinie i wielu … Dowiedz się więcej
Hiacynt (2021), Wszystkie nasze strachy (2021), Nina (2018), Płynące wieżowce (2013) – lista polskich filmów opowiadających historie nieheteronormatywnych postaci stale się poszerza. Trzymając się utartych schematów wypracowanych przez zachodnie kinematografie, twórcy dają do zrozumienia, że nie mają wielkich ambicji w kontekście filmowej formy; ich nadrzędnym celem jest «uznanie» na polskim podwórku grup dotąd niedostatecznie reprezentowanych … Dowiedz się więcej
Nad życiem poetów rozstrzelanego odrodzenia mieszkających w Domu „Słowo” Taras Tomenko pochylił się dwukrotnie, tworząc swego rodzaju dyptyk, który, choć w obu przypadkach skupia się na tym samym wycinku ukraińskiej historii, korzysta z formy filmowej innego rodzaju – w 2017 dokumentalnej, a teraz fabularnej. Fascynacja tym spełnionym w rzeczywistości konceptem nie powinna dziwić – mówimy … Dowiedz się więcej
Podczas Nowych Horyzontów mogliśmy obejrzeć najnowszy film jednej z czołowych postaci kina portugalskiego, Rity Azevedo Gomes (NASZA RECENZJA). Twórczyni, będąca również programerką Cinemateca Portuguesa, zawitała do Wrocławia, aby zaprezentować widowni swoje Kegelstatt Trio. Korzystając z okazji, z reżyserką o jej najnowszym dziele, intuicji, pracy na tekście Rohmera, kinie aktualnym i minionym oraz innych rzeczach rozmawiała … Dowiedz się więcej
2019 rok wyznaczył w życiu mieszkańców Wiednia koniec pewnej epoki. W stolicy zakazano palenia tytoniu w barach i restauracjach. Kawiarniany sztafaż legendarnych wiedeńskich lokali został więc zubożony o jeden ze swoich najważniejszych elementów, a ludzie zostali zmuszeni do nauki radości tylko z kulinarnej, cukierniczej czy też alkoholowej oferty knajpek. Opisana rewolucja stanowi punkt wyjścia najnowszego … Dowiedz się więcej
W swoim najnowszym filmie Albert Serra zamienił libertyńską Francję, która do tej pory pozostawała głównym obiektem jego fabularnych fascynacji, na rajsko-industrialny krajobraz Tahiti. Reżyser, od lat pozostający jednym z niewielu twórców odnajdujących świeże narracje polityczne w kinie, tym razem swój wzrok skierował na byłą kolonię Republiki, Polinezję Francuską, a przede wszystkim zachowane w pamięci jej … Dowiedz się więcej
Na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Nowe Horyzonty we Wrocławiu już od dziś można oglądać, zdaniem naszej redakcji, jedną z najważniejszych premier tego wydarzenia czyli Kegelstatt Trio Rity Azevedo Gomes. Czołowa portugalska reżyserka w swoim dziele czerpie z teatralnej komedii Rohmera, Le Trio en mi bémol (1988), inspirowanej utworem Mozarta „Kegelstatt-Trio” w Es-dur. Nasz redaktor Tomasz Poborca … Dowiedz się więcej
Brudne, spowite smogiem ulice Warszawy — z jednej strony pozostałości po poprzedniej rzeczywistości, czyli szare osiedla z wielkiej płyty, z drugiej nowobogackie mieszkania. Zapach budki z kebabem miesza się z wonią benzyny, na kierowców świeżo odebranych z salonu Volvo miga sygnalizacja świetlna, nie można też przejść obojętnie obok czerwonego neonu Rossmanna. Taki obraz stolicy maluje … Dowiedz się więcej
Grono filmowych matek Almodóvara nieustannie się powiększa. Czasem rodzicielka stanowi centrum dzieła jak Raimunda w Volver czy Gloria w Czym sobie na to zasłużyłam?, innym razem jest główną bohaterką reminiscencji swojego dziecka jak Jacinta w Bólu i blasku lub Isabel w Drżącym ciele. Pozostaje jednak niezmiennie obecna, czuwająca nad życiem potomstwa niczym tajemniczy demiurg. Nie … Dowiedz się więcej
Koniec 2019 roku, poza pandemią COVID-19, przyniósł również inne niespodziewane wydarzenie – ogłoszenie kontynuacji serii Matrix. Za kamerą stanęła tym razem już tylko jedna z sióstr Wachowskich, a wśród autorów scenariusza znalazł się David Mitchell, którego Atlas chmur ekranizowały kilka lat wcześniej. Choć wynik ich tegorocznej współpracy dzieli publiczność, a w szczególności fanów oryginalnej trylogii, … Dowiedz się więcej
Alkohol jest prawdopodobnie jedynym tematem, który swoją częstotliwością występowania w polskim kinie może konkurować z wielkimi historycznymi wydarzeniami. Wymienić można w tym miejscu fatalistyczną Pętlę Wojciecha Hasa, Żółty szalik Janusza Morgensterna, czyli kameralny portret wysokofunkcjonującego alkoholika, czy adaptację quasi-autobiograficznej prozy Jerzego Pilcha w postaci Pod Mocnym Aniołem Wojciecha Smarzowskiego. Ta ostatnia najlepiej odzwierciedla tendencje rodzimej … Dowiedz się więcej
Kiedy Ridley Scott przypomina o sobie widzom kolejnym filmem, próbuje pokazać, że wciąż potrafi tworzyć oryginalne kino, pełne świeżości i finezji. Coś, co z łatwością udawało mu się w ostatnich dekadach dwudziestego wieku (np. w Thelmie i Louise czy w Łowcy androidów), dziś okazuje się niemalże niewykonalne. W tym roku gościliśmy w kinach aż dwie … Dowiedz się więcej