Boys and Their Toys – recenzja filmu „Nie martw się, kochanie”

Sielankowa sceneria słusznie kojarzy się z papierowością Truman Show (1998) Petera Weira czy Miasteczka Pleasantville (1998) Gary’ego Rossa. O ile jednak te dwa obrazy utrzymane były konsekwentnie w mocno satyrycznej konwencji, Nie martw się, kochanie operuje elementami kina grozy, traktując siebie nad wyraz poważnie. Alice (Florence Pugh) mieszka wraz z mężem, Jackiem (Harry Styles) na osiedlu stworzonym w ramach projektu „Victoria”, autorstwa Franka (Chris Pine), lokalnego guru przywodzącego na myśl typowego rekina kapitalizmu, lubującego się w blichtrowych imprezach na cześć swojego „dziecka” oraz oklaskach tłumu. Co ów projekt stanowi, nikt do końca nie wie, nikt nie pyta, przyjmując zastaną rzeczywistość za pewnik. Jaki jest zresztą sens kwestionowania idylli? Kobiety mają tu tylko jedno zadanie: prowadzić dom i wiernie czekać aż strudzony ciężką pracą mąż wróci do domu. Bezwzględne posłuszeństwo oraz gotowość na stosunki seksualne zawsze i wszędzie są tu w gratisie – w „Victorii” w końcu kobiet nigdy nie boli głowa. Demiurgiczny plan burzy jedna z sąsiadek, ośmielająca się zadać niewygodne pytanie w trakcie zwołanego przez Jacka zebrania. Od tej pory Alice zacznie kwestionować otaczający ją świat i szukać prawdy na temat tego, jakie jest w nim jej miejsce.  

Metafora serwowana przez Wilde nastręcza kilku problemów. Przede wszystkim jest spóźniona o kilka dekad w kontekście kina feministycznego. Fabularnie leży niebezpiecznie blisko Żon ze Stepford (1975) Bryana Forbesa, różniąc się jedynie środkami wyrazu, ale nie założeniami. Brytyjski  reżyser opierający swoje dzieło na motywach powieści Iry Levina, dużo umiejętniej operował i samym konceptem i budującym go napięciem. Przede wszystkim zaś w połowie lat 70. jego film stanowił świeżą i kąśliwą laurkę społeczeństwa. W przypadku Nie martw się, kochanie nie potrzeba szczególnej bystrości umysłu, żeby bardzo szybko połączyć wszystkie narracyjne kropki i odkryć spisek mężczyzn. Zagadką jest jedynie jego forma, wtórna do samej idei, a co za tym idzie nie ma większego znaczenia czy mamy do czynienia z praniem mózgu, bezrefleksyjnymi klonami, wirtualną rzeczywistością czy innymi sztuczkami. Projekt „Victoria” może symbolizować świat jako pojęcie, gdzie „szara masa” nie kwestionuje jego założeń, nie tyle z braku możliwości poznawczych, co z przyzwyczajenia, lenistwa i wygodnictwa. Ale może być także reprezentacją patriarchatu, przez lata narzucającego kobietom określone wzorce, zamykającego w domu i zmuszającego do obierania ziemniaków. Bez względu na to, którą opcję wybierzemy (albo znajdziemy inne), są to metafory topornością przypominające te z Men Alexa Garlanda [NASZA RECENZJA]. Być może trudno mieć o to pretensję, w końcu mimo miejsca światowej premiery film Wilde z kinem artystycznym nie ma nic wspólnego. Ba, nie próbuje być nawet kinem środka. To typowo mainstreamowy produkt, wykalkulowany pod masowego widza, nawet w kwestii obsady, gdzie w jednej z głównych ról zamiast zawodowego aktora znajdziemy muzyczne bożyszcze nastolatek. Na próżno zatem szukać tu łamigłówek pokroju tych z Drabiny Jakubowej (1990) Adriana Lyne’a czy Incepcji (2010) Christophera Nolana. Znana z serialu Dr House „Trzynastka” uderza prosto między oczy, a jej ambicje pozostają w sferze mocno niespełnionej obietnicy.