Na co do kina? #123 Cotygodniowy przegląd premier

Po roku od seansów na Warszawskim Festiwalu Filmowym na nasze ekrany wchodzi wreszcie malowniczy film kazachskiego reżysera Emira Baigazina. Szukajcie tego tytułu w kinach, bo naprawdę warto, o czym przekonuje nas Maciek w swojej recenzji:

[Emir Baigazin] od początku kariery zgłaszał (…) akces raczej do malarzy kina, niż tych, którzy operują dialogiem czy zgrabną intrygą. W nagrodzonym w Wenecji filmie nie porzuca swojego stylu i tka z obrazów niezapomniany całun. (…) Osadza (…) akcję na zupełnym pustkowiu, gdzieś na stepie, z dala od miast, zgiełku, problemów współczesności. Jedynym urozmaiceniem monotonnego krajobrazu jest pełna zgubnych wirów rwąca rzeka – kwintesencja niepowstrzymanego wodnego żywiołu. Ta ziemia nie należy do człowieka, to domena Natury. Jedyną enklawą w okolicy pozostaje małe gospodarstwo zamieszkałe przez małżeństwo z piątką synów. (…) Głowa rodziny, srogi niczym starotestamentowy Bóg, wystawia swoje dzieci na próbę. (…) Baigazin nader chętnie posługuje się symbolami i zamiast wykładać swoją filozofię w rozbudowanych scenach dialogowych, woli pozostawiać interpretację odbiorcom. Jedną z kwestii, jakiej dotyka film, jest wychowanie (…). Reżysera interesuje jednak nie tylko to zagadnienie. Sięga po odwieczny konflikt Natura – Cywilizacja, tu bardziej funkcjonujący jako starcie tradycyjnego pojmowania stanu rzeczy z tym reprezentowanym przez ponowoczesne społeczeństwo.