Grudniowy odcinek naszego Projektu: klasyka poświęcamy rocznikowi 1921. Świat w tamtej dobie próbował odpocząć po zakończonej zaledwie trzy lata wcześniej Wielkiej Wojnie. W Rosji nadal trwał konflikt wewnętrzny, w Europie jak grzyby po deszczu powstawały kolejne organizacje komunistyczne, a miejscowe gospodarki podnosiły się z gruzów. W Stanach Zjednoczonych z przestrachem patrzono na rosnącą potęgę Japonii … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 1921
Nasza lista klasyki z roku 1931 udowadnia, że w tamtej dobie rozwijały się głównie dwa rynki. Amerykańskie kino miało zaraz nabrać jeszcze większej dynamiki wraz z rozkwitem gatunków i napływem talentów z Europy, zaś niemiecka kinematografia już za dwa lata zostanie wtłoczona w propagandowe przedsięwzięcia III Rzeszy. Tym razem mamy w dziesiątce jeden film, który … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 1931
W naszym projekcie dotarliśmy do roku 1941. Był to dla wielu krajów europejskich kolejny rok II wojny światowej, stąd na liście zauważalny jest znikomy udział kina z tego kontynentu. Nieliczną reprezentację stanowią komedia z neutralnej wówczas Portugalii, film świąteczny z francuskiej wytwórni Continental Films kontrolowanej przez nazistów oraz propagandowa produkcja z Wielkiej Brytanii. Znalazło się … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 1941
Choć lata 50. były dekadą naznaczoną zmęczeniem kinem papy i hollywoodzkim schematyzmem, pojawiały się filmy niezwykłe i poszukujące nowych form wyrazu. Nareszcie na światowe salony wkroczyły filmy z Japonii (triumf Rashōmona Kurosawy w Wenecji!), wspaniale rozwijała się po wojnie kinematografia brytyjska, zaczynał się twórczy ferment we Francji, a we Włoszech nadszedł okres wielkich modernistów. Rok … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 1951
Rok 1961, a więc to już szósta odsłona naszego Projektu: Klasyka. Na liście znalazły się arcydzieła z trzech kontynentów: Ameryki Północnej, Azji i Europy, choć dominują głównie obrazy z tego ostatniego. We Francji swoją rewolucję nadal przeprowadzają nowofalowcy, we Włoszech nadszedł czas autorów, a za żelazną kurtyną, w Polsce Ludowej pojawiły się świeże twarze, o … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 1961
W piątym odcinku Projektu: klasyka przyszedł czas na rok 1971. Na liście znalazły się m.in. dzieła kontrkultury amerykańskiej oraz obrazy spod ręki europejskich i azjatyckich nowofalowców. Zaglądamy do reżyserów z bloku wschodniego i japońskich buntowników, ale nie zapominamy też o filmowcach z Belgii, Francji i Wielkiej Brytanii. POPRZEDNIE ODCINKI SERII: 10. MCCABE I PANI MILLER … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 1971
Projekt: Klasyka powraca w swojej czwartej odsłonie. Czerwcowy odcinek poświęciliśmy rocznikowi 1981. Wyszło nam zestawienie, w którym widać jak różnorodne i fascynujące było wówczas kino z Europy Wschodniej. W naszym top10 znalazły się bowiem animacja z Węgier, baśń fantasy z Czechosłowacji, jugosłowiańska satyra czy horror kręcony przez Polaka, choć za francuskie pieniądze w Berlinie Zachodnim. … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 1981
Jedną z misji Pełnej Sali jest przybliżanie wam kina nieoczywistego, odległego, czy egzotycznego. Przykładam kinematografii, która w Polsce jest bardzo mało znana jest kino grenlandzkie. Zapraszamy do przygotowanego przez Agatę Malicką, a także naszego redaktora Marcina Prymasa, wiedeoeseju poświęconego właśnie temu kinu. Grenlandzkie filmy wspomniane w materiale: Chłopiec z Grenlandii, reż. Erik Balling, 1956 Eksperyment, … Czytaj dalejKino grenlandzkie. Od antropologii po tożsamościowe dylematy [materiał video]
Spośród wielu polskich filmów, które spotkały się w czasach PRL-u z problemami cenzuralnymi, żaden chyba nie został skrzywdzony tak dotkliwie, jak Ręce do góry Jerzego Skolimowskiego (wyłączając Na srebrnym globie Andrzeja Żuławskiego, któremu w ogóle nie było dane dokończyć zdjęć). Oficjalnym powodem zatrzymania filmu była zbyt śmiała wymowa polityczna, zaś najdonioślejszym skutkiem – opuszczenie kraju … Czytaj dalejKlasyczna Sala: Wszystko na nic – „Ręce do góry”
Większość tekstów o Sionie Sono zaczyna się od następujących określeń: „kontrowersyjny”, „perwersyjny”, „radykalny”, „wywrotowy”, „bezkompromisowy”, „specyficzny”. I faktycznie trudno odmówić im zasadności – przez ponad trzydzieści lat swojej dotychczasowej kariery jeden z najciekawszych współczesnych reżyserów japońskich poruszał w swoich filmach tematy tabu, prześwietlał na wylot społeczeństwo swojego kraju, stawiając wysoce niekorzystne dla niego diagnozy i … Czytaj dalejWydrążyć duszę – o filmach Siona Sono
Trzeci odcinek naszego cyklu, w którym przyglądamy się klasyce, dotyczy roku 1991. Zwyczajowo zanim damy Wam trochę więcej poczytać o filmach, które uważamy za najbardziej wartościowe, mamy dla Was garść kronikarskich ciekawostek. W Berlinie triumfował wówczas dość niespodziewanie włoski Dom uśmiechów Marco Ferreriego, choć wrażenie na widzach zrobili głównie reprezentanci Stanów Zjednoczonych. W Wenecji najlepsza … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 1991
Nasz projekt poświęcony klasyce nabiera rumieńców. Odnotujmy pierwszy sukces: udało się nam wrócić po miesiącu z kolejną porcją przemyśleń. Tym razem przybliżamy najlepsze naszym zdaniem filmy z roku 2001. Na liście znajdziecie tym razem aż dwanaście obrazów: propozycja bonusowa (nasza ukryta perła) oraz jedenaście produkcji wybranych w głosowaniu redakcji. Zdecydowaliśmy się, że jedna z pozycji … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 2001
Niedawno pisaliśmy o nowym karaibskim kinie dostępnym w polskich serwisach streamingowych. Kontynuując tę myśl tym razem postanowiliśmy przyjrzeć się produkcjom starszym – tym które kształtowały świadomość i poczucie kinowej niezależności narodów. Uprzedzamy, że na tej liście będą głównie zagraniczne, ale w pełni dostępne w Polsce, serwisy, a opisywane filmy mają angielskie napisy. VOD po karaibsku … Czytaj dalejVOD po karaibsku 2 – klasyka kubańskiego kina za darmo
Kinomani siedzą w domu, zaś wciąż najpopularniejszy serwis streamingowy proponuje nam filmy klasyczne. Nie jest to nowość – na platformie pojawiały się już wielkie i popularne tytuły światowej kinematografii. Jeszcze niedawno mogliśmy tam oglądać dzieła Stanleya Kubricka, a wcześniej mało znane filmy pionierów kina afroamerykańskiego. Również przy okazji premier swoich produkcji oryginalnych Netflix niejako w … Czytaj dalejNetflix po włosku – klasyka włoskiego kina
Kino szwedzkie to nie tylko Ingmar Bergman. A niestety przez pryzmat jego filmów patrzono na Kraj Trzech Koron, zapominając, że powstały tam często nagradzane na festiwalach dzieła innych twórców. Dziś znamy rzecz jasna jego arcydzieła (w czym pomogła edukacja poczyniona przez Romana Gutka: wydania boxów DVD czy przeglądy na Nowych Horyzontach, a także powracanie do … Czytaj dalejNetflix po nordycku 4 – potop szwedzki trwa!
Zaczynamy nowy cykl, w którym, jeśli sił nam starczy, zamierzamy co miesiąc zaglądać do innej dekady. Na każdej liście znajdziecie dziesięć filmów, które wybraliśmy drogą głosowania (każdy z redaktorów tworzył własne listy ulubionych filmów roku) oraz jedną propozycję bonusową, która jest ukrytą perłą, na jaką możecie nie trafić nawet przeglądając setki list. Na początek spojrzymy … Czytaj dalejProjekt: Klasyka – rok 2011
Peter Greenaway określił kiedyś swoje pierwsze w pełni fabularne dzieło jako „zupełnie prosty film o kolorze zielonym i perukach”. Niech was nie zwiedzie skromność tego stwierdzenia – „Kontrakt rysownika”, autorsko wykorzystujący i przetwarzający formuły kryminału whodunit spod znaku Agathy Christie i kina kostiumowego oraz czerpiący inspiracje z takich klasyków jak „Powiększenie” Michelangelo Antonioniego, to wielowymiarowa … Czytaj dalejKlasyczna Sala: Sztuka rewolucji – „Kontrakt rysownika”
Sporą niespodziankę dla fanów kina niemego przygotował na początku lutego Netflix. Na platformę trafił szereg szwedzkich filmów zrekonstruowanych staraniem Svenska Filminstitutet. Część z nich to perełki tzw. szwedzkiej szkoły, nurtu który datuje się mniej więcej na lata 1917-1923. Dziś dość powszechnie uważa się tę formację za pierwszą, która realizowała w pełni spełnione artystycznie filmy. Były … Czytaj dalejNetflix po nordycku 2 – klasyka szwedzkiego kina
Wiecie co kochamy najbardziej w serwisach streamingowych? Znajdowanie w ich ofercie nieoczywistych pozycji. Do takich niewątpliwie należy dodany niedawno do oferty polskiego Netflixa przegląd twórczości jednego z najważniejszych libańskich reżyserów w historii Marouna Baghadadiego. W ofercie platformy znajdziecie aż pięć, praktycznie nieznanych w Polsce, pełnych metraży jego autorstwa. Jednak to nie wszystko, bo filmów rodem … Czytaj dalejKlasyka libańskiego kina na Netflixie
Najpopularniejszymi filmami o bardzo długim metrażu są najprawdopodobniej produkcje filipińskiego mistrza Lava Diaza albo Szatańskie Tango (1994) Beli Tarra. Dzięki obecności w Polsce portalu MUBI mamy jednak również dostęp do wcześniejszych dzieł światowej kinematografii. A wśród nich, długie niczym tasiemiec filmy również zajmują ważne miejsce. Trudno zdefiniować, czego adaptacją jest Out 1 w reżyserii Jacques’a … Czytaj dalejKlasyczna Sala: Nie dotykaj mnie – „Out 1” (1971)
Damy z Lasku Bulońskiego (Les Dames du Bois de Boulogne) są efektem współpracy dwóch wielkich talentów francuskiego kina. Mariaż to zaskakujący i łączący skrajnie odmienne charaktery, a którego świadectwo udostępnia platforma TVP VOD. Robert Bresson, formalista, którego minimalistyczny styl miał rozkwitnąć w pełni wraz z jego następnym filmem, rozpoczynającym słynny cykl więzienny i Jean Cocteau, … Czytaj dalejKlasyczna sala: Preludium do ascezy Bressona – „Damy z Lasku Bulońskiego”
Jeśli myśleliście kiedyś o zapoznaniu się z kinem radzieckim w jego najlepszym wydaniu, to platforma MUBI ze swoją nową ofertą wychodzi do Was z pomocną dłonią. Wstyd ją odrzucić, kiedy trwa okres bezpłatnego korzystania z serwisu przez 3 miesiące. Jest to również rewelacyjna okazja dla fanów nurtu i kina niemego do nadrobienia dwóch wielkich dzieł … Czytaj dalejKlasyczna Sala: Uderzaj tam, gdzie trzeba – „Arsenał”
Codziennie staramy się przekazać Wam wartościowe propozycje filmowe na VOD i platformach streamingowych, by z pożytkiem wykorzystać ten trudny czas kwarantanny. Zasoby Netflixa czy HBO GO nie są jednak tak pojemne w klasykę kina jak byśmy tego chcieli. Postanowiłem zatem zwrócić się również w stronę, która jest coraz częściej zapominana przez widzów i dystrybutorów. Jeszcze … Czytaj dalejKlasyka kina w boxach DVD – przegląd najciekawszych pozycji na rynku
John Travolta w białym, trzyczęściowym garniturze stoi rozkraczony, z prawą ręką uniesioną ku niebu i triumfalnie wystawionym palcem wskazującym, bynajmniej nie szukając sykstyńskiego palca bożego. W tle pstrokate, stroboskopowe plamki oświetlające parkiet. Ikoniczne ujęcie, ikoniczna gwiazda, ikoniczny bohater, dla którego chyba całe życie jest tańcem. Pamiętamy przecież też równie legendarne otwarcie filmu, w którym ten … Czytaj dalejKlasyczna Sala: Ulice nędzy — Dlaczego powinniście znać „Gorączkę sobotniej nocy” w 2020
Elementy tradycyjnej estetyki japońskiej w wybranych filmach krótkometrażowych Shinkaia Makoto1 Odgłos dalekiego grzmotu. Zachmurzone niebo. Być może będzie padał deszcz Czy będziesz tu wtedy ze mną? Pieśń tanka, Ogród słów Prawdziwe piękno może być odkryte tylko przez tego, kto umysłem dopełni to, co niekompletne2. Podstawową cechą kultury Kraju Kwitnącej Wiśni akcentowaną w refleksji … Czytaj dalejChciałabym, żeby pora deszczowa nigdy się nie skończyła
Trwająca ponad dekadę współpraca Osamu Tezuki i Eiichiego Yamamoto zaowocowała kilkunastoma tytułami filmów i seriali, których różnorodna tematyka i forma stanowią dowód kreatywności obu twórców. Ich niepokorna wyobraźnia, swobodne poszukiwania i odważne łamanie stereotypów splotły się najsilniej w serii długometrażowych animacji przeznaczonych dla dorosłej widowni. Ostatnia odsłona trylogii „Animerama” to niepowtarzalna „Belladonna smutku”. Gdzieś w … Czytaj dalejLawendowe sny – recenzja filmu „Belladonna smutku” – Pięć Smaków
„Moja babcia jest czarownicą” jako opowieść o zmarłych i duchach przywołuje mimowolne, acz niekoniecznie słuszne skojarzenia z produkcjami Hayao Miyazakiego, takimi jak „Spirited Away: W krainie bogów” czy „Mój sąsiad Totoro”. Widz poznaje ten wiejski świat pełen przesądów z perspektywy dziecka. Rodzice Dou Dou wyjeżdżają za granicę pracować i malec na czas wakacji zostaje oddany … Czytaj dalejCałus z zaświatów – recenzja filmu „Moja babcia jest czarownicą” – Pięć Smaków
„Cudowne chwile” to tajwański miszmasz. Skutecznie łącząc realizm z opowieścią fantastyczną obnaża oblicze współczesnego Tajwanu, depresyjną rzeczywistość młodych ludzi parających się gangsterką i dysfunkcyjne rodziny. Film przywodzi na myśl „Made in Hong Kong” wyświetlany podczas poprzedniej edycji festiwalu Pięć Smaków. Nasza redakcja upodobała sobie obecne tam ożywcze spojrzenie na dorastanie. Jak bardzo oba tytuły są … Czytaj dalejW podwodnym zagajniku – recenzja filmu „Cudowne chwile” – Pięć Smaków
Pierwsze ujęcie filmu „Bez dachu i praw” Agnès Vardy (1985) wygląda trochę jak wycinek krajobrazu z obrazów XV-wiecznych artystów Italii – Piero della Franceski chociażby. Dzieje się tak ze względu na staranną kompozycję kadru, ale chyba przede wszystkim za sprawą wzgórza z dwoma cyprysami, widocznego w oddali, przy prawej krawędzi ekranu. W sztuce malarskiej taki … Czytaj dalejKobieta w podróży – analiza filmu „Bez dachu i praw”
Niewielka Albania to jedno z najbardziej tajemniczych państw w Europie. Jej powojenna historia stanowi wstrząsające przypomnienie, co się dzieje, gdy totalitaryzm zanurza swe szpony w żywej tkance narodu. Powolny demontaż reżimu komunistycznego w latach 90. umożliwił przepracowanie wieloletniej traumy, czemu wyraz dało także albańskie kino, częściej pojawiające się w obiegu poza Bałkanami. Jednym z ważniejszych … Czytaj dalejAlbania to był raj – analiza filmu „Pułkownik Bunkier”
Nawet najbardziej oczywistym klasykom kinematografii warto przyjrzeć się po czasie. Już za parę miesięcy w polskich kinach zagości “The Image Book” Jean-Luca Godarda, które szczęśliwcy mieli okazję zobaczyć na festiwalach we Wrocławiu i Cannes. Z tej okazji postanowiłem wziąć pod lupę pełnometrażowy debiut tego twórcy, mając świeży pogląd człowieka, którego ścieżki filmowe do tej pory … Czytaj dalejZłap gołębia – analiza filmu „Do utraty tchu”
Introdukcja Cykl „Granda” z założenia będzie omówieniem ciekawszych, moim zdaniem, dokonań kina awangardowego. Dlaczego taka nazwa? Bo samo słówko kojarzy się z awangardą, z undergroundem i ładnie opisuje bajzel, jaki zastaniemy w omawianych filmach. Owszem, czasami będą to niezwykle ascetyczne i uporządkowane tytuły, ale za każdym razem, gdy przeczytamy opis, w głowie pojawi nam się … Czytaj dalejGranda I – „Jeanne Dielman, Bulwar Handlowy, 1080 Bruksela”
Kino południowokoreańskie jako odrębna formacja artystyczna zostało docenione na świecie w latach 90., lecz już wcześniej zrodziło wielu nieprzeciętnych i interesujących twórców. Wśród reżyserów z kraju leżącego na południe od 38. równoleżnika wyróżnia się bez wątpienia Kim Ki-young, którego dzieła zapisały się w historii kina azjatyckiego i światowego. Zdecydowanie najbardziej znanym, a być może i … Czytaj dalejNiewolnicy. Rzecz o „Pokojówkach” Kim Ki-younga
Kino brytyjskie lat 70. jest dziś kojarzone z przygodami Jamesa Bonda, awanturniczymi filmami wojennymi oraz realistycznymi dramatami społecznymi o teatralnej proweniencji. Coraz rzadsza jest świadomość, że w tym czasie brytyjska kinematografia miała także inne oblicze, bardziej ekstrawaganckie, krzykliwe i kontrowersyjne. Przykładem może być twórczość Kena Russella, którego jednym z dokonań jest „Lisztomania” z 1975 roku. … Czytaj dalejJak fortepian zbawił świat. „Lisztomania” Kena Russella
Rewolucja obyczajowa i kulturalna lat 60. doprowadziła do rozpadu skostniałych form brytyjskiego kina. Anglia stała się, choć na krótko, domem dla obiecujących oraz uznanych reżyserów z kontynentu, jak Roman Polański czy Michelangelo Antonioni. Również brytyjscy twórcy zaczęli poszukiwać nowych dróg ekspresji, nierzadko łącząc tradycję ze współczesnymi prądami. Przykładem takiego filmu może być „Wonderwall” Joe Massota … Czytaj dalejKról Artur na kwasie, czyli ściana cudów. Refleksje o „Wonderwall” Joe Massota
„Dziura” w oryginale „Le Trou”, mało znany, acz przez wielu uwielbiany, chyba ostatni wielki francuski film przed nadejściem Nowej Fali; obraz z najmniejszą ilością głosów w top 150 Alternatywnego Topu. O czym tak naprawdę jest ta produkcja? Zapraszam do mojej krótkiej analizy. Kino więzienne to bardzo kłopotliwy podgatunek. Są to opowieści o, było nie … Czytaj dalejHistoria pewnej dziury – analiza filmu „Dziura”
W drugiej połowie XX wieku powstał ruch Nowej Fali, który miał za zadanie – w dużym skrócie – odkryć kino na nowo. Zerwać ze schematami, wprowadzić świeżość oraz wolność twórczą. Zdefiniować jeszcze raz język obrazu, złamać dotychczasowe zasady dyktujące kształt każdej produkcji i zastąpić je nowymi. Jacques Rivette był jednym z najmniej znanych twórców tego … Czytaj dalejJacques Rivette – reżyser, który odrzucił czas
I „Skoro już tysiące książek o Szekspirze zajmują półki bibliotek, ten kto usiłuje napisać nowy tekst, powinien się usprawiedliwić”. Zdanie to, rozpoczynające książkę Rene Girarda „Szekspir. Teatr zazdrości”, stanowi pokorne w swej prowokacyjności podejście do dzieł angielskiego dramaturga. Chciałoby się rzec, iż za dramaty Szekspira nie można brać się bezkarnie. Oto bowiem czytelnik ma … Czytaj dalejEnglishman in Japan – o Kurosawy fascynacjach Szekspirem