Ojciec marnotrawny – recenzja filmu „Georgie ma się dobrze”

Georgie (Lola Campbell) oczywiście nie ma się dobrze. Po śmierci samotnie ją wychowującej matki została bez opieki dorosłego, siłując się codziennie nie tylko z rzeczywistością, ale przede wszystkim bagażem żałoby, zbyt dużym do dźwigania w pojedynkę przez tak młodego człowieka. Dwunastolatka nie da sobie jednak w kaszę dmuchać: codziennie zakłada zbroję obojętności i roluje wszystkich dookoła, że mieszka z wujkiem, żeby przypadkiem nie trafić pod opiekę dalszej rodziny, bądź nie wiadomo kogo jeszcze. Chodzi w nieświeżych ubraniach, a pieniądze na „życie” zdobywa kradnąc rowery z najlepszym kumplem, Alim (Alin Uzun). Pewnego dnia przez płot jej ogrodu przeskakuje Jason (Harris Dickinson), oznajmia że jest jej ojcem i niepytany o pozwolenie zaczyna rozpakowywać tobołki. Dziewczynka, raz że przyzwyczajona do samodzielności, dwa przepełniona złością za porzucenie rodziny, przybysza traktuje jak intruza, podświadomie czekając że ten zostawi ją kolejny raz. Ojciec marnotrawny nie ułatwia zaś zadania. Brak rodzicielskiego doświadczenia, problemy komunikacyjne, a także niezbyt duże zasoby empatii i uważności powodują, że kupuje nawijkę Georgie w ciemno – a może tylko szuka pretekstu dla usprawiedliwienia dotychczasowej nieobecności? Nadrabianie straconego czasu, budowanie emocjonalnej więzi i zaufania, ba, poznawanie się tej dwójki rodzi serię perypetii, tak samo zabawnych, co gorzkich i refleksyjnych.

Debiut Brytyjki zarówno w strukturze historii, jak i formie, przypomina wyświetlany podczas tegorocznego Berlinale film holenderskiej reżyserki Zary Dwinger, Kiddo. Obydwa obrazy biorą pod lupę proces odzyskiwania relacji rodzicielskiej, mają mocno nietuzinkowych bohaterów, przykrywających swoją charyzmą scenariuszowe braki i wypełnione są formalnymi smaczkami, które w znaczący sposób wpływają na atrakcyjność opowiadanych historii. Łączy je również niezwykły ładunek szczerości i ciepła, a także anybohaterskość rodziców. Ani matka Lu (Rosa van Leeuwen), Karina (Frieda Barnhard) z Kiddo, ani Jason, nie są wzorami cnót i nawet nie próbują czarować rzeczywistości. Obydwoje mają też dość mocne alibi, żeby nie być opiekunami idealnymi, czyli swoją naturę, objawiającą się permanentnym, niezależnym od warunków zagubieniem. Autorki obydwu obrazów trochę się z nich nabijają, zostawiając jednak bezpieczną dozę zrozumienia czy nawet miłosierdzia. Ponieważ filmy powstały praktycznie w tym samym czasie, w różnych miejscach, nie można mówić o plagiacie. Ta wtórna twórczość jest jednak dość symptomatyczna, szczególnie jeśli postawimy je w tym samym rzędzie z Cichą dziewczynę Colma Bairéada [2022; NASZA RECENZJA]. Każdy przygląda się krzywdzie dziecka unikając dosłowności i patetycznych tonów oraz przypomina jak ważny dla dalszego rozwoju emocjonalnego jest okres dzieciństwa, troska i ciepło ze strony rodziców. Każdy funduje swoim bohaterkom przyspieszony proces dorastania i pozwala wyjść z niego obronną ręką.