Nieumarłe konwencje – recenzja filmu „Małe rzeczy”

Rzecz zaczyna się od bardzo dobrze sfilmowanej przez Johna Schwartzmana (Niepokonany Seabiscuit, Armagedon) sceny polowania anonimowego mordercy na jadącą przez pustkowia blondynkę. Szybkie ustanowienie tajemnicy i niepewności, która będzie nam towarzyszyła do końca. Już w jednej z pierwszych scen główny bohater – Joe Deacon zostaje porównany do detektywa Columbo. Serial ten wyróżniał się od innych kryminałów tym, że od początku widz wiedział kto i jak zabił, a przyjemność wynikała z obserwowania procesu dedukcji i dowodzenia prowadzonego przez ekscentrycznego policjanta. I prawdopodobnie właśnie takimi Columbo chcieliby być protagoniści Małych rzeczy. Pytanie jednak, czy jeśli wszystko na kogoś wskazuje, lecz brak jakichkolwiek dowodów, to możemy założyć czyją winę? To tym bardziej gorące i istotne pytanie w erze rozwoju tak zwanych policyjnych archiwów X, które bardzo często zamiast profesjonalnym przewodem dedukcyjnym kierowane są tak zwanym „nosem” wspieranym przez zawodne techniki badawcze.

Z ducha to zaskakująco koreańskie kino. Narracja prowadzona jest nieśpiesznie, zostaje też mocno zsubiektywizowana, przez co chociaż w trakcie seansu kibicujemy bohaterom, to myśląc o poszczególnych scenach po filmie możemy zacząć odbierać je całkowicie inaczej. To niewątpliwie bardzo przemyślany i samoświadomy skrypt, a jego połączenie z niewątpliwą charyzmą aktorów stanowi wielką siłę Małych rzeczy. Widz wrzucany jest w akcję, którą nie do końca rozumie, od początku nie mamy pełnego oglądu, a wszystko podszyte jest atmosferą niepewności i zagadki zbrodni.

Z drugiej strony produkcja obfituje także w kuriozalne oniryczne sceny, podczas których Joe Deacon widzi ożywione ciała ofiar seryjnego mordercy. Sprawiają że widz ma ochotę uciec przed swoim zażenowaniem poza kino. Nie pomaga też kuriozalny montaż i koncepcja powracania do dwóch kluczowych dla historii wydarzeń w krótkich przebitkach co kilka minut przez cały film. Ambiwalentne uczucia żywię także wobec występu Jareda Leto, który w filmie Hancocka miał okazję w końcu w pełni stać się Jokerem, co niewątpliwie ucieszy fanów DC Extended Universe. Jego maniera tu jest równie irytująca jak zazwyczaj (wnioskuję o ustawowy zakaz method acting), lecz w pewnym sensie pasuje to do granej przez niego postaci, która sama w sobie jest manieryczna.

Z tym scenariuszem oraz tak dobraną obsadą mogliśmy otrzymać film wielki albo przynajmniej bardzo interesujący i zapadający w pamięć. Byłoby tak, gdyby za kamerą stanął fachowiec od gatunków jak David Mackenzie, Taylor Sheridan, czy S. Craig Zahler. Niestety stało się inaczej, projekt przeprowadził wyrobnik i to dość średniej klasy. Mimo wszystko finalny efekt jest ciekawy i warto poświęcić te 130 minut życia na szukanie na ekranie kilku Małych rzeczy.