Na co do kina? #107 Cotygodniowy przegląd premier

Paweł Borowski 10 lat temu zadebiutował dobrze przyjętym filmem “Zero”. Prawdopodobnie zainspirowany “Na skróty” Roberta Altmana czy “Magnolią” Paula Thomasa Andersona zgrabnie przeniósł mozaikową konstrukcję na rodzime podwórko w wyjątkowo estetycznej formie, a przy okazji poruszył temat społecznej znieczulicy, unikania odpowiedzialności i biernego przyzwolenia na zło. Teraz powraca z dziełem o frapującym tytule “Ja teraz kłamię”.

Pierwsze co rzuca się w oczy po zetknięciu z materiałami promocyjnymi to strona wizualna. Scenografia, kostiumy i dekoracja wnętrz każą sądzić, że mamy do czynienia z gatunkiem science-fiction. A jednak Borowski opowiada tu dość przyziemną historię, jedynie ubierając ją w retrofuturystyczne fatałaszki. Efekt takiego zabiegu jest niesamowity. Zetknięcie stylu lat 60. z ówczesnym wyobrażeniem o technologii przyszłości widać dosłownie w każdym kadrze.  Budzi to skojarzenia z niedawnym “Człowiekiem z magicznym pudełkiem” Bodo Koxa, ale w znacznie bardziej kunsztownym wydaniu. Trochę jakby “Blade Runner” spotkał “Neon Demon”. Montaż także wygląda na bardzo przemyślany, pełen atrakcyjnych match-cutów. Pod względem formalnym jestem tą produkcją szczerze zauroczony.

Inspiracje sięgają zresztą jeszcze dalej i zabawa w ich odnajdywanie może być ciekawsza od śledzenia losów bohaterów. Scenariusz bowiem jest niestety zdecydowanie najsłabszym elementem filmu. Reżyser próbuje mówić o subiektywizmie, ukazując wydarzenia z trzech różnych perspektyw i stopniowo odsłaniając kolejne elementy układanki. Stara się wciągnąć widza w swoistą grę udowadniając mu, że prawda nie jest tak atrakcyjna jak sprytnie zawoalowana fikcja. Niestety sprowadza się to do konieczności oglądania tych samych scen po kilka razy i dość miałkiej kryminalnej intrygi, którą nieco ratuje nutka nieco lynchowskiej psychodelii.

Gwiazdorska obsada gra przyzwoicie, ale dość zachowawczo. Największą uwagę przykuwa nieopatrzona jeszcze Paulina Walendziak, dla której może być to zwrot w rozwoju kariery. “Ja teraz kłamię” nie można nazwać do końca spełnionym, ale cieszę się, że Polacy coraz częściej eksperymentują z kinem gatunkowym i polecam wizytę w kinie, choćby po to, żeby nacieszyć oczy pracą kostiumografki Anny Imieli-Szcześciak oraz scenografek Izabeli Cieszko i Darii Dwornik.