Stand by me – recenzja filmu „Noc bestii”

W prostocie tkwi siła, dlatego kolumbijski reżyser – a także współautor scenariusza, serwuje historię pozbawioną udziwnień – oto dwójka najlepszych przyjaciół, Chuki (Esteban Galindo) i Vargas (Daniel Esteban Reyes) wybierają się na koncert ulubionego zespołu – Iron Maiden. To wydarzenie wielkie nie tylko dla ich nastoletnich lat, ale także dla całej Bogoty – w końcu kultowy zespół zagra w Kolumbii po raz pierwszy. Jednak jak to w życiu – nie wszystko pójdzie zgodnie z planem. Podobnie jak w przypadku innych przygodowych filmów coming of age, lub po prostu, jak w życiu – to nie cel okaże się najważniejszy, a droga do niego. W wyniku serii niefortunnych zdarzeń ich relacja zostanie wystawiona na największą próbę, a warunkiem osiągnięcia dojrzałości będzie przełożenie potrzeb przyjaciela nad swoje.

Największą siłą Nocy bestii jest jej naturalność, która pozwala odnaleźć w historii bezpowrotnie utracone cząstki dorastania. Leiva-Cock nie ubiera swoich bohaterów w ciężki kostium młodzieńczego buntu, który mógłby im nadać karykaturalnego wymiaru. Stawia ich raczej w uniwersalnej pozycji, nie zapominając, że przede wszystkim są dzieciakami uwielbiającymi rzeczy proste, nawet wtedy, kiedy chcą oddzielać się wyraźną linią od rówieśniczego (i nie tylko) tła. Kiedy w trakcie podróży pojawia się zatem okazja zjedzenia ulubionych smakołyków, bez wahania robią przerwę na konsumpcję, co jest mniej lub bardziej zamierzonym flirtem z Dawno temu w Ameryce Sergio Leone i kultową sceną jedzenia przez młodego Patsy’ego (Brian Bloom) ciastka z kremem – czyli wyboru natychmiastowej przyjemności brzucha, która dla dziecięcego wieku jest ważniejsza niż odroczone w czasie profity.

Noc bestii to tytuł na pierwszy rzut bardzo niepozorny, szczególnie jeśli uwzględnimy jego niezbyt długi metraż, ale też nie posiadający aspiracji do bycia wielką sztuką wyważającą drzwi. I może właśnie dlatego udaje mu się ująć to, co w dorastaniu jest najważniejsze, czyli ciągłe błądzenie i tasowanie własnych potrzeb z potrzebami innych. Oraz czystą frajdę z bycia nastolatkiem. Ale przecież nie tylko. Leiva-Cock bardzo cicho gra drugim dnem – utraconymi szansami starszych pokoleń i kolumbijskim dzieciństwem biedy, bezrobocia i alkoholizmu, gdzie koncert ulubionej kapeli jest czymś więcej niż rozrywkowym wydarzeniem. Jest dotknięciem lepszego życia, pierwszym uczuciem sprawczości i nadzieją na ucieczkę, choćby chwilową, z nie zawsze łatwiej rzeczywistości.