F_ck the Pain Away? – recenzja filmu „Oczy precz” – Nowe Horyzonty

Film podzielony jest na trzy segmenty (o nierównych proporcjach czasu trwania), z których każdy dotyka innej sfery seksualności, kolejno: niechcianej ciąży, fetyszy BDSM i związków z zauważalną różnicą wieku. Każdy z tych wątków ujęty został bez tabuizowania i skandalizowania, często w sposób przewrotny wobec typowych przedstawień, choćby w popularnym kinie. Spoiwem narracyjnym tych trzech, luźno powiązanych tematycznie epizodów, jest postać Avishag (Elisheva Weil), z początku definiowana tylko jako „druga kobieta” Maxa (Leib Levin), który „wpadł” z inną, a potem zdecydowana protagonistka, której nadrzędnym celem staje się uzyskanie kontroli nad swoimi pragnieniami.

Reżyserka wiele czasu poświęca – choćby w pierwszej sekwencji na alternatywkowej imprezie takiej jak wszystkie inne – płytkim rozmowom zblazowanych młodych ludzi, których celem wydaje się udowodnienie, że jest się bardziej ironicznym i lekkodusznym niż ta druga osoba, a nie szczera wymiana wrażeń. Jednak pod tymi wszystkimi sztucznymi pozami „flexujących się”, już pewnie prawie że trzydziestolatków, Aroya widzi przestrzeń na autentyczne więzi i nieprawdopodobne zaskoczenia. Co szczególnie odświeżające, bohaterowie potrafią ze sobą rozmawiać o seksie w związku, nie spychają mniej ortodoksyjnych preferencji do sfery wstydu czy mrocznego sekretu, którego imienia nie wolno wymawiać – Avishag otwarcie mówi Maxowi, że lubi być bita po twarzy i podduszana, (tak z przekonaniem, nie tchórzliwie, jak zaznacza), co nie uwłacza w żaden sposób jej jako niezależnej kobiecie i nie jest odebrane jako powód do żartów przez partnera. Gdy jednak dochodzi do odegrania owej fantazji, niezależnie z jakim przekonaniem bohaterka przyznawała się do swojego kinku, niezależnie jak skonkretyzowana wydawała jej się ta wizja, pomimo prawdopodobnego braku wcześniejszego doświadczenia z masochizmem, swojej reakcji nie mogła przewidzieć – tak po prostu bywa, że w naszej głowie zawsze to wyglądało trochę inaczej.