O nas

KONTAKT: redakcja@pelnasala.pl

Pełna Sala to portal o tematyce filmowej. Działamy od maja 2017 roku, choć w większości w redakcji znamy się od kilku lat, razem jeździmy na festiwale i przeglądy w całej Polsce. W maju 2018 roku udało nam się wysłać naszego reprezentanta do Cannes, a we wrześniu byliśmy w Toronto. W 2020 roku nadawaliśmy dla Was też z Berlina. Wspieramy małe inicjatywy i legalną kulturę. Na naszej stronie można znaleźć recenzje bieżących premier i seriali, analizy klasyki, cykliczne podcasty, a szczególne miejsce zajmują relacje z festiwali. Szeroko pisaliśmy o Nowych Horyzontach, Warszawskim Festiwalu Filmowym, Pięciu Smakach, Millennium Docs Against Gravity, Letniej Akademii Filmowej w Zwierzyńcu i wielu innych filmowych imprezach.

W skład redakcji wchodzą:

Plotka głosi, że oglądał filmy Antonioniego w zerówce i to w oryginale. Ostatnio chętniej sięga po seriale, ale nadal nie pogardzi węgierskim kinem o ziemniakach i akcyjniakiem z lat 80.

Pies na filmy z krajów biedniejszych niż Estonia. Uprzedzony do Francji i Japonii, ale walczy z tym. Na zawsze zobowiązany TCM za rozbudzenie pasji.

Pomysłodawca i twórca strony, miłośnik amerykańskich sportów i (nie tylko) amerykańskiego kina. Kinomaniak, który swoją pasję zawdzięcza w dużej mierze Warszawskiemu Festiwalowi Filmowemu, bo dzięki niemu odkrył przyjemność z oglądania filmów, których nie zobaczyłby w Superkinie TVN.

Rozpoczęła przygodę z kinem i pisaniem recenzji dzięki starszemu bratu. Nie zna lepszej zabawy niż festiwal filmowy. Amatorka kina Dalekiego Wschodu i filmów branżowych. Ma nadzieję nadrobić kiedyś nie tylko zaległą klasykę, ale i wszystkie DVD stojące na półce.

Nieuleczalny miłośnik Beatlesów i wszystkiego, co japońskie. W każdym filmie stara się znaleźć jakieś plusy, a sztukę woli odczuwać, a dopiero potem analizować. Naiwnie wierzy w UFO i ludzką dobroć.

Ojciec chrzestny Alternatywnego Topu 100. Kino kocha tak bardzo, że aż poznał tam i oświadczył się żonie. Kalendarza urlopów nie wyobraża sobie bez festiwali. Na co dzień stara się być dobrym człowiekiem jak George Bailey, nie tracąc przy tym szarmanckości Humphreya Bogarta.

Wychował się na serii o Harrym Potterze i bajkach Pixara. Od kilku lat filmy stały się jego zainteresowaniem numer jeden, choć stara się nie zaniedbywać literatury. Z zapałem pochłania klasykę kina, nie zapominając o regularnym chodzeniu na premiery. Rzadko spotkacie go w multipleksach, bo pod każdym względem woli studyjniaki. Uzależniony od filmów, w których nic się nie dzieje, dlatego regularnie zagląda na MUBI i nie omija bloków na Nowych Horyzontach

Wśród wielu jego zainteresowań, sztuka – zwłaszcza filmowa – zajmuje pierwsze miejsce. Wysoko ceni starych mistrzów z lat 50., 60. i 70., poetów i filozofów kina spod znaku Tarkowskiego, Bergmana czy Felliniego, chętnie poszukując w późniejszych dekadach ich następców, takich jak Tarr, Angelopoulos czy Diaz. Kręci nosem na kino komercyjne, choć i tu znajdzie czasem coś dla siebie. Zawsze otwarty na nowe horyzonty kinematografii, zarówno w geograficznym, jak i estetycznym sensie.

Kiedy nie przetrząsa archiwów w poszukiwaniu węgierskich filmów i powieści, których nikt nie zna, próbuje wkręcić się w towarzystwo hipsterów, snobując się na piwo kraftowe i wegańskie knajpy. Ironicznie słucha progresywnego rocka, nieironicznie wierzy w Jednego Boga – Kanye Westa. Do tekstów kultury najbliższych jego sercu należą: filmy Akiego Kaurismäkiego, dyskografia Nicka Cave’a, eseje Milana Kundery, wiersze Emily Dickinson i polskie pato-rapsy.

Z obcowania z filmem uczyniła bezpieczną przystań. Uwielbia szerokie spektrum uczuć, jakie niesie ze sobą film. Od dramatów, po sci-fi, horrory, kończąc na komediach z szczyptą absurdu czy też doprawionych czarnym humorem.

Choć trzeba go zmuszać do pisania, już od czasów podstawówki ciągle pojawia się w różnych redakcjach. Miłośnik filmu, literatury i sztuki. Odkąd wpadł w towarzystwo Pełnej Sali poszerza swoje filmowe horyzonty nie tylko o kinematografie azjatyckie czy afrykańskie, ale i kino gatunkowe.