O nas

KONTAKT: redakcja@pelnasala.pl

Pełna Sala to portal o tematyce filmowej. Działamy od maja 2017 roku, choć w większości w redakcji znamy się od kilku lat, razem jeździmy na festiwale i przeglądy w całej Polsce. W maju 2018 roku udało nam się wysłać naszego reprezentanta do Cannes, a we wrześniu byliśmy w Toronto. W 2020 roku nadawaliśmy dla Was też z Berlina, a w kolejnym roku mieliśmy swoich korespondentów w całej wielkiej czwórce największych europejskich festiwali (Rotterdam, Berlin, Cannes i Wenecja).

Wspieramy małe inicjatywy i legalną kulturę. Na naszej stronie można znaleźć recenzje bieżących premier i seriali, analizy klasyki, cykliczne podcasty, a szczególne miejsce zajmują relacje z festiwali. Szeroko pisaliśmy o Nowych Horyzontach, Warszawskim Festiwalu Filmowym, Pięciu Smakach, Millennium Docs Against Gravity, Letniej Akademii Filmowej w Zwierzyńcu, Sputniku nad Polską, AfryKamerze i wielu innych filmowych imprezach.

Patronowaliśmy wielu wydarzeniom filmowym, o których też piszemy na naszych łamach, m.in. Festiwal Krytyków Sztuki Filmowej Kamera Akcja, AfryKamera, Etiuda & Anima, Tydzień Filmu Niemieckiego, Festiwal Filmowy Ukraina!, Off Cinema, InlanDimensions, Hommage à Kieślowski, Warsaw Animation Film Festival.

Nasi redaktorzy zasiadali w jury kilku festiwali i nagród, w tym European Film University Award, Tofifest, AfryKamera, Międzynarodowy Festiwal Filmów Młodego Widza Ale Kino!, Festiwal Mediów Człowiek w zagrożeniu oraz Jury Młodych Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

W skład redakcji wchodzą:

Plotka głosi, że oglądał filmy Antonioniego w zerówce i to w oryginale. Ostatnio chętniej sięga po seriale, ale nadal nie pogardzi węgierskim kinem o ziemniakach i akcyjniakiem z lat 80. Wszystkożerny i nawet najstarsi górale nie dają wiary, że kiedyś spał. Jego rekordem jest akredytowanie na cztery festiwale jednocześnie. W chwilach, gdy kina są zamknięte przypomina sobie o winie i dobrej kuchni.

Pies na filmy z krajów biedniejszych niż Estonia. Uprzedzony do Francji i Japonii, ale walczy z tym. Na zawsze zobowiązany TCM za rozbudzenie pasji.

Twórczość Jean-Luc Godarda ceni prawie tak mocno jak serek wiejski. Nie przepada za elegancją, zwłaszcza w kinie. Równie chętnie obejrzy klasykę radzieckiej awangardy, jak i najnowsze popisy amerykańskiego indie. Do dziś zastanawia się kto zabił kapitana Alexa.

Pomysłodawca i twórca strony, miłośnik amerykańskich sportów i (nie tylko) amerykańskiego kina. Kinomaniak, który swoją pasję zawdzięcza w dużej mierze Warszawskiemu Festiwalowi Filmowemu, bo dzięki niemu odkrył przyjemność z oglądania filmów, których nie zobaczyłby w Superkinie TVN.

Nieironicznie ogląda filmy Strauba i Huillet. Z kinematografii państw na literę W preferuje to węgierskie. Tak naprawdę ceni wyłącznie twórczość Raúla Ruiza, Alaina Resnais’go i Jean-Luca Godarda. Parafraza słów ostatniego inspiruje go do pisania o kinie: „Obraz i jego krytyka. Wyobrażone – pewność. Rzeczywiste – niepewność. Chwytać myśl czarnym piórem i kierować ją w stronę bieli czystej kartki. Nasza muzyka”.

Od najmłodszych lat bezgranicznie oddana kinematografii. W filmach (bez których nie jest w stanie wytrzymać nawet 24 godzin), stawia przede wszystkim na historię i konstrukcję postaci, ale nie ma nic przeciwko byciu uwodzoną także formą. Stała bywalczyni festiwali (Nowe Horyzonty, Warszawski Festiwal Filmowy, DOCS, Sputnik i wiele innych), szukająca niekonwencjonalnych perełek i twórców, do których chce się wracać.

Kiedy nie przetrząsa archiwów w poszukiwaniu węgierskich filmów i powieści, których nikt nie zna, próbuje wkręcić się w towarzystwo hipsterów, snobując się na piwo kraftowe i wegańskie knajpy. Ironicznie słucha progresywnego rocka, nieironicznie wierzy w Jednego Boga – Kanye Westa. Do tekstów kultury najbliższych jego sercu należą: filmy Akiego Kaurismäkiego, dyskografia Nicka Cave’a, eseje Milana Kundery, wiersze Emily Dickinson i polskie pato-rapsy.

Zakochana bez pamięci w jazzie, herbacie i kinie portugalskim, szczególnie tym sygnowanym nazwiskiem Manoela de Oliveiry. Mówi, że jej życie zmieniło się po przeczytaniu „Kina” Deleuze’a i zobaczeniu „Pasji” Godarda. Ma alergię na błędy językowe i amerykańskie indie oraz słabość do filmów tak złych, że aż dobrych, w szczególności tych polskich. Kiedy nic nie ogląda, prawdopodobnie śpiewa albo gra na instrumencie, który akurat wpadł jej w ręce.

Choć trzeba go zmuszać do pisania, już od czasów podstawówki ciągle pojawia się w różnych redakcjach. Miłośnik filmu, literatury i sztuki. Odkąd wpadł w towarzystwo Pełnej Sali poszerza swoje filmowe horyzonty nie tylko o kinematografie azjatyckie czy afrykańskie, ale i kino gatunkowe.

Najchętniej eksploruje meandry klasyki, ale zagląda też do sal kinowych (raczej studyjnych niż multipleksów). Wśród kamieni milowych swojej filmowej pasji wymienia pierwsze seanse „2001: Odysei kosmicznej”, „Zwierciadła” i „Drogi do miasta” oraz wieloletnią fascynację slow cinema. Za sprawą studiów filmoznawczych więcej uwagi poświęca kinu polskiemu i dokumentalnemu.

Kacper
Słodki

REDAKTOR

kacper.slodki@pelnasala.pl

Za najdoskonalsze uważa kino Japonii, choć miłość do niego przyszła z czasem. Własne filmowe ideały odnalazł między innymi u Kubricka, Antonioniego, Kurosawy, w „Kwiecie granatu”, „Diamentach nocy” czy „Sans soleil”. Kocha Malicka (późnego również) oraz (nieco staromodnie) Wajdę. Chcąc się zadumać, wraca do „Koyaanisqatsi”. Zadeklarowany psychofan Davida Lyncha, ze słabością do horrorów.

Z obcowania z filmem uczyniła bezpieczną przystań. Uwielbia szerokie spektrum uczuć, jakie niesie ze sobą film. Od dramatów, po sci-fi, horrory, kończąc na komediach z szczyptą absurdu czy też doprawionych czarnym humorem.

O istnieniu Antonioniego, Viscontiego i Pasoliniego dowiedział się od Monty Pythona. Tam też wmówiono mu, że zawsze należy spoglądać na jasną stronę życia, ale potem natknął się na twórczość Bergmana i Hanekego. Dzięki dobrym ludziom poznanym w lokalnym DKFie zaczął odkrywać kino rozmaitych spojrzeń i horyzontów oraz przyjemność płynącą ze wspólnych seansów i kłócenia się o filmy. Lubi kiedy kino pozostawia go zdezorientowanym i bezbronnym. Nigdy nie był dobry w przecinki.

Współpracownicy:

Nieuleczalny miłośnik Beatlesów i wszystkiego, co japońskie. W każdym filmie stara się znaleźć jakieś plusy, a sztukę woli odczuwać, a dopiero potem analizować. Naiwnie wierzy w UFO i ludzką dobroć.

Byłe redaktorki i byli redaktorzy:

Ojciec chrzestny Alternatywnego Topu 100. Kino kocha tak bardzo, że aż poznał tam i oświadczył się żonie. Kalendarza urlopów nie wyobraża sobie bez festiwali. Na co dzień stara się być dobrym człowiekiem jak George Bailey, nie tracąc przy tym szarmanckości Humphreya Bogarta.

Wśród wielu jego zainteresowań, sztuka – zwłaszcza filmowa – zajmuje pierwsze miejsce. Wysoko ceni starych mistrzów z lat 50., 60. i 70., poetów i filozofów kina spod znaku Tarkowskiego, Bergmana czy Felliniego, chętnie poszukując w późniejszych dekadach ich następców, takich jak Tarr, Angelopoulos czy Diaz. Kręci nosem na kino komercyjne, choć i tu znajdzie czasem coś dla siebie. Zawsze otwarty na nowe horyzonty kinematografii, zarówno w geograficznym, jak i estetycznym sensie.

Na naszych łamach pojawili się:

a także Łukasz Baran, Alicja Brzezińska, Adrian R. Chmielewski, Anna Gavina, Jakub Jakóbiak, Piotr Nyga, Robert Olbrychowski, Michał Palowski, Przemek Polak, Waldemar Węgrzyn, Vira Zborovska.

O nas

Dołącz do nas

Współpracownicy:

Maciej Kędziora (Filmawka)

Szymon Pazera (Polskie Podwórko)

Byłe redaktorki i byli redaktorzy:

Na naszych łamach pojawili się:

Robert Siwczyk (Klatki na oczach)

Michu Szczepański

Maciej Kędziora
(Filmawka)

Szymon Pazera
(Polskie Podwórko)