O nas

KONTAKT: redakcja@pelnasala.pl

Pełna Sala to portal o tematyce filmowej. Działamy od maja 2017 roku, choć w większości w redakcji znamy się od wielu lat, razem jeździmy na festiwale i przeglądy w całej Polsce. W maju 2018 roku udało nam się wysłać pierwszy raz naszego reprezentanta do Cannes, a we wrześniu byliśmy w Toronto. Od kilku lat mamy swoich korespondentów w całej wielkiej czwórce największych europejskich festiwali (Rotterdam, Berlin, Cannes i Wenecja).

Od lutego 2023 roku w gościnnych progach warszawskiej Kinoteki prowadzimy Dyskusyjny Klub Filmowy, w którym na comiesięcznych spotkaniach oglądamy i omawiamy z udziałem publiczności zarówno najciekawsze tytuły z bieżącej dystrybucji, jak i klasyczne obrazy z historii kina. Od grudnia 2023 nasz DKF regularnie gości także w krakowskim kinie Mikro. Dyskusje w ramach tej inicjatywy odbyły się też podczas Pięciu Smaków, Timeless Film Festival i Nowych Horyzontów. Wspieramy małe inicjatywy i legalną kulturę. Na naszej stronie można znaleźć recenzje bieżących premier i seriali, analizy klasyki, podcasty, a szczególne miejsce zajmują relacje z festiwali. Obszernie piszemy o Nowych Horyzontach, Warszawskim Festiwalu Filmowym, Pięciu Smakach, Millennium Docs Against Gravity, Letniej Akademii Filmowej w Zwierzyńcu, Festiwalu Filmowym Ukraina!, LGBT+ Film Festival Poland, AfryKamerze, Timeless Film Festival i innych filmowych imprezach.

Patronowaliśmy wielu wydarzeniom: m.in. Nowym Horyzontom, Pięciu Smakom, Festiwalowi Krytyków Sztuki Filmowej Kamera Akcja, AfryKamerze, Etiuda & Anima, Tygodniowi Filmu Niemieckiego, Festiwalowi Filmowemu Ukraina!, Off Cinema, Hommage à Kieślowski czy Warsaw Animation Film Festival.

Nasi redaktorzy zasiadali w jury różnych festiwali i nagród, w tym European Film University Award, Tofifest, AfryKamera, Międzynarodowy Festiwal Filmów Młodego Widza Ale Kino!, Festiwal Mediów Człowiek w Zagrożeniu, Tramway Film Festival oraz Jury Młodych Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

W skład redakcji wchodzą:

Plotka głosi, że oglądał filmy Antonioniego w zerówce i to w oryginale. Filmowo wszystkożerny i nawet najstarsi górale nie dają wiary, że kiedyś spał. Jego rekordem jest akredytowanie na cztery festiwale jednocześnie. W chwilach, gdy kina są zamknięte przypomina sobie o winie i dobrej kuchni.

Twórczość Jean-Luc Godarda ceni prawie tak mocno jak serek wiejski. Nie przepada za elegancją, zwłaszcza w kinie. Równie chętnie obejrzy klasykę radzieckiej awangardy, jak i najnowsze popisy amerykańskiego indie. Do dziś zastanawia się kto zabił kapitana Alexa.

Pies na filmy z krajów biedniejszych niż Estonia. Uprzedzony do Francji i Japonii, ale walczy z tym. Na zawsze zobowiązany TCM za rozbudzenie pasji.

Pomysłodawca i twórca strony, od początku zajmujący się informatycznym wsparciem portalu. W wolnych chwilach stara się zajmować również krytyką. Entuzjasta festiwali filmowych, dla którego wizyta w Cannes była spełnieniem długo wyczekiwanego marzenia. Poza kinem zajmuje się informatyką (zawodowo) i futbolem amerykańskim (hobbystycznie).

Relaksuje się przy filmach Strauba i Huillet. Z kinematografii państw na literę W preferuje to węgierskie. Szczególnie ceni twórczość Raúla Ruiza, Alaina Resnais’go i Jean-Luca Godarda. Parafraza słów ostatniego inspiruje go do pisania o kinie: „Obraz i jego krytyka. Wyobrażone – pewność. Rzeczywiste – niepewność. Chwytać myśl czarnym piórem i kierować ją w stronę bieli czystej kartki. Nasza muzyka”.

Zakochana bez pamięci w jazzie, herbacie i kinie portugalskim, szczególnie tym sygnowanym nazwiskiem Manoela de Oliveiry. Mówi, że jej życie zmieniło się po przeczytaniu Kina Deleuze’a i zobaczeniu Pasji Godarda.
Ma alergię na błędy językowe i amerykańskie indie oraz słabość do filmów tak złych, że aż dobrych, w szczególności tych polskich. Kiedy nic nie ogląda, prawdopodobnie śpiewa albo gra na instrumencie, który akurat wpadł jej w ręce.

Kiedy nie przetrząsa archiwów w poszukiwaniu węgierskich filmów i powieści, których nikt nie zna, próbuje wkręcić się w towarzystwo hipsterów, snobując się na piwo kraftowe i wegańskie knajpy. Ironicznie słucha progresywnego rocka, nieironicznie wierzy w Jednego Boga – Kanye Westa. Do tekstów kultury najbliższych jego sercu należą: filmy Akiego Kaurismäkiego, dyskografia Nicka Cave’a, eseje Milana Kundery, wiersze Emily Dickinson i polskie pato-rapsy.

Choć trzeba go zmuszać do pisania, już od czasów podstawówki ciągle pojawia się w różnych redakcjach. Miłośnik filmu, literatury i sztuki. Odkąd wpadł w towarzystwo Pełnej Sali poszerza swoje filmowe horyzonty nie tylko o kinematografie azjatyckie czy afrykańskie, ale i kino gatunkowe.

Najchętniej eksploruje meandry klasyki, ale zagląda też do sal kinowych (raczej studyjnych niż multipleksów). Wśród kamieni milowych swojej filmowej pasji wymienia pierwsze seanse „2001: Odysei kosmicznej”, „Zwierciadła” i „Drogi do miasta” oraz wieloletnią fascynację slow cinema. Za sprawą studiów filmoznawczych więcej uwagi poświęca kinu polskiemu i dokumentalnemu.

Za najdoskonalsze uważa kino Japonii, choć miłość do niego przyszła z czasem. Własne filmowe ideały odnalazł między innymi u Kubricka, Antonioniego, Kurosawy, w „Kwiecie granatu”, „Diamentach nocy” czy „Sans soleil”. Kocha Malicka (późnego również) oraz (nieco staromodnie) Wajdę. Chcąc się zadumać, wraca do „Koyaanisqatsi”. Zadeklarowany psychofan Davida Lyncha, ze słabością do horrorów.

Wychowany przez popkulturę gracz, który pewnego dnia postanowił zostać kinomanem. Ceni sobie eksperymenty formalne, komiksową przesadę i rozkoszną eksploatację. Z drugiej strony, na ekranie chętnie przygląda się zmaganiom jednostki z osobistymi demonami oraz poetyckiej eksploracji sfery duchowej.

O istnieniu Antonioniego, Viscontiego i Pasoliniego dowiedział się od Monty Pythona. Tam też wmówiono mu, że zawsze należy spoglądać na jasną stronę życia, ale potem natknął się na twórczość Bergmana i Hanekego. Dzięki dobrym ludziom poznanym w lokalnym DKFie zaczął odkrywać kino rozmaitych spojrzeń i horyzontów oraz przyjemność płynącą ze wspólnych seansów i kłócenia się o filmy. Lubi kiedy kino pozostawia go zdezorientowanym i bezbronnym. Nigdy nie był dobry w przecinki.

Absolwent tekstów kultury i student krytyki literackiej. Zainteresowany realizmem spekulatywnym oraz queerowym akceleracjonizmem. Badawczo zajmuje się archeologią internetu. Pała ogromną miłością do wrestlingu. Jako comfort movie uznaje „Terrifera 2”.

Największy w Polsce fanboy Chantal Akerman. Miłość do kina została przelana mu poprzez seanse American Psycho i Basenu Ozona w wieku 4 lat. Orędownik neomodernizmu, rohmerowskich, przeintelektualizowanych rozmów i rumuńskiej nowej fali. Pomimo uwielbienia wolnych narracji, kino powinno slapować niczym najlepsza muzyka typu trap.

Będąc w stałym związku z kinem, romansuje także z teatrem. Specjalista do spraw Krzysztofa Warlikowskiego, miłośnik klasyki i bywalec festiwalowych retrospektyw. Bratnia dusza Orsona Wellesa, Jonasa Mekasa i Johna Cassavetesa.

Współpracownicy:

Byłe redaktorki i byli redaktorzy:

Na naszych łamach pojawili się:

a także Łukasz Baran, Alicja Brzezińska, Adrian R. Chmielewski, Mateusz Drewniak, Anna Gavina, Jakub Jakóbiak, Majka Jankowska, Joanna Kończak, Aleksander Kmak, Maciej Kujawski, Maciej Kulpik, Paweł Mizgalewicz, Adam Nadolski, Kornel Nocoń, Piotr Nyga, Robert Olbrychowski, Michał Palowski, Przemek Polak, Olga Rembielińska, Paweł Służewski, Waldemar Węgrzyn, Mariola Wiktor, Vira Zborovska.

O nas

W skład redakcji wchodzą:

Dołącz do nas

Współpracownicy:

Byłe redaktorki i byli redaktorzy:

Na naszych łamach pojawili się:

Robert Siwczyk (Klatki na oczach)

Michu Szczepański