Żyć własnym (?) życiem – recenzja filmu „Na jej miejscu” – Oscary 2024

Maite Alberdi swoimi przebojowymi i nagradzanymi dokumentami o starości – Śledztwem w domu spokojnej starości oraz Pamięć jest wieczna – zdobyła naręcza nagród i nominacji, a także rozpoznawalność na całym świecie. Jej przeskok do kina non fiction w postaci stworzonego dla Netflixa (i pokazywanego w San Sebastian) Na jej miejscu pozornie nie jest taki duży, … Dowiedz się więcej

Wszystkie stany miłości – recenzja filmu „Pamięć jest wieczna” – 21. Millennium Docs Against Gravity

W programie stacjonarnego Millennium Docs Against Gravity można było zobaczyć Pamięć jest wieczna, za którym stoi uznana reżyserka Maite Alberdi (nominowana do Oscara za Śledztwo w domu spokojnej starości). Nowy projekt Chilijki osiągnął jeszcze większe sukcesy niż jej poprzedni film, zdobywając m.in. Główną Nagrodę Jury w Sundance, Goyę dla najlepszej zagraniczny produkcji hiszpańskojęzycznej czy laur … Dowiedz się więcej

Projekt: Klasyka – rok 1973

F jak fałszerstwo

W przerwie między pakowaniem walizek na lipcowe kinofilskie wojaże zabieramy Was w podróż do lat 70. Był to istotny okres m.in. dla kina amerykańskiego, dlatego na liście nie mogło zabraknąć przełomowych obrazów Roberta Altmana, Williama Friedkina, Terrence’a Malicka, a także Orsona Wellesa na wygnaniu. Poza tym nasze zestawienie klasyki obejmuje epilog do francuskiej Nowej Fali, … Dowiedz się więcej

Matka – recenzja filmu „La Verónica” – Tallinn Black Nights

Czy istnieje człowiek, który oglądał Emę Pabla Larraina i nie zakochał się w dzikiej i nieujarzmionej energii debiutującej tam w roli tytułowej Mariany Di Girólamo? Być może, ale ja takiej osoby nie jestem w stanie zrozumieć. Okazuje się, że po tej ognistej reggetonowej orgii trzydziestolatka ani myśli zwalniać, co więcej jej drugi projekt znów dotyczy … Dowiedz się więcej

Dzikość serca – recenzja filmu „Ema”

Ema

Zło. Duch. Wolność. Jedność. Amerykanizacja. Sztuka. Elementarne siły, energie przetaczające się przez nasze życie, przez jaźń jednostek zarówno najsłabszych, jak i najpotężniejszych. One od początku wyznaczały rytm kina Pablo Larraína, jednego z najciekawszych współczesnych reżyserów. Dyktatura zderza się z destrukcyjnymi związkami, depresyjna samotność z patologiczną wręcz wspólnotowością. U Larraína nie ma stanów pośrednich, od początku … Dowiedz się więcej