Na co do kina? #126 Cotygodniowy przegląd premier

„Midway” to kino wojenne w starym stylu, wywiedzione w prostej linii od widowisk z lat 70. pokroju „Tora! Tora! Tora!” Richarda Fleischera, Kinjiego Fukasaku i Toshio Masudy oraz „Bitwy o Midway” Jacka Smighta. Odtwarza (raczej wiernie) przygotowania i przebieg decydującego starcia na Pacyfiku z perspektywy szefów sztabu, oficerów i zwykłych żołnierzy obu stron konfliktu (z naciskiem oczywiście na armię USA). W porównaniu do Smighta Emmerich odchodzi od dokładnego ukazania taktyki i tajników operacyjnych na rzecz przybliżenia postaci żołnierzy. Ich szkic charakterologiczny jest na tyle zróżnicowany, że bohaterów można rozróżnić, ale nie tak dokładny, by ich zapamiętać na długo po seansie. Mamy więc kowboja przestworzy, rozważnego oficera, nieopierzonych pilotów i targanych wątpliwościami dowódców. Obserwujemy pracę wywiadu, tarcia w japońskim sztabie i narady nad mapami. 

Sprawny rzemieślnik Emmerich ma tu pole do popisu i wywiązuje się z zadania stosunkowo dobrze, niestety pozytywny efekt psuje słabe aktorstwo, na czele z fatalnie obsadzonym Edem Skreinem w roli Dicka Besta. Jest też kilka epizodów gwiazd, które nie mają co zagrać (Aaron Eckhart, Tadanobu Asano, Dennis Quaid). Prawdę mówiąc, aktorzy nie są tu istotni, gdyż ciężar dramaturgiczny nie spoczywa na personalnych konfliktach, a narracja poprzestaje na wizualizacji podręcznika do historii (i to takiego sprzed pół wieku). Postacie kobiece są tak sztampowe, że w zasadzie mogłoby ich nie być, ale przynajmniej scenarzysta nie uraczył nas tandetnym wątkiem miłosnym. 

Wojna u Emmericha jawi się podobnie jak u Smighta – jako ekstremalnie ciężka robota do wykonania, splot umiejętności, szczęścia i ryzyka. Na etyczne i moralne wątpliwości nie ma tu po prostu miejsca. Jeśli wystarczą Wam spektakularne sceny powietrznych pojedynków, jesteście gotowi na odświeżenie szkolnej wiedzy historycznej oraz dawkę amerykańskiego patriotyzmu wspartego kilkoma Spielbergowskimi zagrywkami, to „Midway” jest filmem dla Was. Koniec końców otrzymujemy chyba najlepsze dzieło Rolanda Emmericha od czasu „Patrioty”