Hakerska utopia – recenzja serialu „Mr. Robot” (sezon 3)

Elliot Alderson za wszelką cenę stara się nie dopuścić do realizacji fazy drugiej. Jednocześnie zmagając się z Mr. Robotem. Jego alter ego staje się coraz silniejsze, zdarzają się momenty, że haker przestaje kontrolować swoją drugą osobowość oraz to, co robi w chwilach jej dominacji. Rami Malek w swojej roli jest niesamowity, w jego olbrzymich oczach wręcz widać obłęd. Jednocześnie młody informatyk martwi się o swoją siostrę Darlene, która wydaje się być kolejnym celem po śmierci Cisco. Wątek Tyrella także nie został porzucony, jednak odrobinę zmarginalizowany, natomiast w centrum wydarzeń znalazła się postać Angeli. Po jej zachowaniu można wnioskować, że dotychczasowe wydarzenia bardzo mocno odbiły się na jej psychice (niemal miażdżąca scena z telewizorem).  Wysunięty na pierwszy plan został też  Irving z Dark Army. Bobby Cannavale świetnie sprawdza się w tej roli: mieszanka tajemnicy, ekscentryka i bezwzględnego przełożonego. Praktycznie wszystkie postaci są bardzo złożone, ale często wiemy o nich niewiele i wraz z rozwojem akcji poznajemy ich przeszłość i prawdziwe motywacje.

Na uwagę zasługuje wykorzystanie przestrzeni. Wiele scen dzieje się w biurowcu E Corpu lub bezpośrednio w jego sąsiedztwie, więc dominuje surowe wykończenie wnętrz charakterystyczne dla masowych korporacji. Białe ściany i anonimowe openspace’y. Tło, które nie rozprasza i nie kradnie uwagi widza z pozwala się bardziej skupić na bohaterach i ich emocjach – często tłumionych, a w przypadku Elliota uzewnętrznianych w bezpośrednich monologach łamiących czwartą ścianę. Kolejną grupą przestrzeni są mieszkania kryjówki. Obskurne, nieurządzone, zaniedbane. Inny typ wnętrz to piwnice o specyficznym klimacie i przeznaczeniu – np. kluby dla hakerów, siedziba FSociety czy nieco mniej sympatyczne pomieszczenia do przetrzymywania jeńców.

Świetne jest prowadzenie kamery. Mamy dużo subiektywnych ujęć, podążania za Elliotem i znacznych zbliżeń na twarze w bardziej emocjonalnych scenach. Wyjątkowością odznacza się odcinek piąty. Stylizowany na mastershot, w rzeczywistości składający się z 31 ujęć połączonych ze sobą z zegarmistrzowską precyzją. Tak, jak twórcy chcieli, daje to wrażenie pełnego zanurzenia w akcję, tym bardziej, że w tym odcinku jest ona bardzo dynamiczna. Efekt końcowy wyszedł fenomenalnie. Sceny hakerskie dalej zachwycają autentycznością i dopracowaniem. Daleko im, jak często się zdarza, oo maniakalnego uderzania w klawiaturę z prędkością światła. Elliot się zastanawia, szuka rozwiązań, korzysta z istniejących rzeczywiście oprogramowań. Jednak w momentach niszczenia sprzętu po raz kolejny czy zapisywania danych wkrada się rutyna –bardzo dobrze pokazuje to powtarzalność jego działań, frustrujący brak postępów i potrzebę ukrywania się oraz niszczenia dowodów.

Sezon trzeci przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Po pierwszej serii, która była nowatorska i zaskakiwała świeżością oraz drugiej skupionej na rozterkach psychologicznych. Wypełnionej rozmowami z psycholog, z dużą ilością monologów wewnętrznych, na które niektórzy fani narzekali i spowolnieniem akcji z wiadomych przyczyn wynikających z głównego zwrotu fabularnego. Przyszedł czas na podkręcenie tempa. Powrót „Mr. Robota” jest przepełniony akcją, jeśli nie powtórzymy sobie poprzednich sezonów, trudno nadążyć za wydarzeniami z początkowych odcinków. Mimo, że początki produkcji sięgają lat 2014 i 2015, wciąż oglądam ją z poczuciem, że to całkowita nowość. Większe fundusze i zaufanie stacji telewizyjnej dla Esmaila naprawdę wyszło jego utworowi na dobre. A trzeci sezon przyprawia mnie o charakterystyczne uczucie psychicznego dyskomfortu obecne przy oglądaniu „Black Mirror”.

Czy nasza demokracja faktycznie została zhakowana?