Na co do kina? #104 Cotygodniowy przegląd premier

Lot „Rocketmana” uznaję za udany. Zamiast budowania kolejnego pomnika dostajemy portret żywego człowieka, którego rozterki potrafimy zrozumieć, bo są w gruncie rzeczy wspólne dla wielu z nas. Po seansie chyba nikt nie zechce być Eltonem. To, co zostało w mojej pamięci po wyjściu z kina, to przede wszystkim zaskakujące i przytłaczające odczucie samotności bohatera oraz jego tęsknota za zwyczajną, prostą czułością. Przy tym Elton nie jest tekturową, tragiczną figurą, a wiarygodnym człowiekiem uwikłanym w splot okoliczności, na które nie zawsze ma wpływ. Scenarzysta widzi w nim kogoś więcej niż ikonę popkultury: spostrzega ludzkie upadki, słabości i zmagania, dostrzegając, że budowa scenicznego wizerunku jest próbą rekompensaty za cierpienie, drogą ucieczki od kompleksów, a rozwiązanie leży także w samym bohaterze. By odnaleźć życiowy spokój, musi on zaakceptować to, kim jest. Film operuje wieloma takimi frazesami, szczególnie w warstwie inscenizacyjnej, ocierając się miejscami o tandetę. Jednak kompetentna reżyseria i scenariusz organizujący kluczowe kwestie w przystępnej formie sprawiają, że „Rocketmana” mogą polubić zarówno osoby zupełnie „zielone”, jak i eltonomaniacy siedzący w temacie. Cieszy, że twórcy nie boją się dotykać tematu seksualności czy flirtować z formą musicalu. Irytuje natomiast bezpieczna dramaturgia (jej ofiarą zbyt często padają fakty, mieszane i poddawane mitologizacji), choć Lee Hall trafnie odczytuje emocje i biograficzne aluzje zawarte w tekstach Taupina i muzyce Johna. Taron Egerton jest wyśmienity: wybija się ponad uważne kopiowanie scenicznej maniery pierwowzoru, z równym wyczuciem oddaje pozę pewnej siebie supergwiazdy, jak i obawy kruchego, zakompleksionego chłopaka. „Rocketman” ma sporo wad, ale uwodzi mariażem hollywoodzkiego rozmachu i intymnej perspektywy, łącząc poetykę oczywistości mainstreamowego widowiska z teatralną wnikliwością.