Innego końca nie będzie Moniki Majorek to film, o którym najpierw myślisz: „o nie, znowu debiut o traumach, znowu taplanie się w rodzinnych dramatach, polskie kino pls stop”, a potem wychodzisz z kina cichutko, niemal na palcach, żeby donieść do domu emocje w najczystszym stanie skupienia. Fabuła jest prosta: Ola (Maja Pankiewicz) wraca do domu … Dowiedz się więcej
Z szerokiej panoramy dawnego i współczesnego kina prezentowanej w tym roku w ramach British Film Festival wyróżniły się dwa filmy, w których szczególny nacisk położony został na zagadnienie pracy: mający swoją polską premierę na festiwalu On Falling (2024) w reżyserii Laury Carreiry oraz ciesząca się kultowym statusem Moja piękna pralnia (1985) Stephena Frearsa. Choć oba … Dowiedz się więcej
Tegoroczna identyfikacja wizualna wokół nowohoryzontowego festiwalu skupia się na chodzeniu, jego prostocie, różnorodności interpretacji bądź wszelkich implikacjach z nim związanym. Jak zaznaczała kuratorka sekcji Let’s Go Ewa Szabłowska, za tą niewyszukaną czynnością mieści się niesamowity potencjał społeczno-polityczny pełen aktów filozoficznych, doświadczeń duchowych czy rytuałów przejścia. Nie bez powodu idealnie w myśl trwającego festiwalu MFF mBank … Dowiedz się więcej
Grupa blisko 200 oprawców organizuje atak na dwie osoby trans. Dzieje się to zaledwie dwa miesiące temu, 9 marca wieczorem na ulicy w Salonikach w Grecji. Tłum zamaskowanych opluwa, wyzywa i rzuca butelkami w stronę młodej queerowej pary. W państwie, które właśnie zalegalizowało małżeństwa par jednopłciowych, dochodzi do przerażającego aktu przemocy motywowanej transfobią. Reakcja społeczności … Dowiedz się więcej
W ramach suplementu do nadchodzącego odcinka Projektu: Klasyka poświęconego rocznikowi 2014 zachęcamy do przypomnienia sobie jednego z najbardziej niesłusznie przeoczonych dzieł z ówczesnego sezonu nagród, Roku przemocy J.C. Chandora, a także jednego z duchowych krewnych tego filmu, który z kolei nie miał zaszczytu gościć w naszym zestawieniu dotyczącym 1981 (feralnego roku z pierwszego przytoczonego tytułu) … Dowiedz się więcej
Nietuzinkową wyobraźnią na temat ludzkiego ciała i technologii David Cronenberg zasłynął już na wczesnym etapie swojej twórczości. Nierozerwalna więź, która jego zdaniem w przyszłości połączy te dwa obszary, obecna jest już w pełnometrażowym debiucie kanadyjskiego reżysera. W kilkunastu kolejnych realizacjach, kultowych dla horrorów science-fiction, takich jak m.in. Mucha, Wideodrom czy Skanerzy autor dalej eksplorował wpływ … Dowiedz się więcej
Dostępna od niedawna na VoD Czekolada Claire Denis to jeden z najbardziej imponujących debiutów pełnometrażowych w dziejach kina, w którym można dostrzec wiele cech autorskiego, minimalistycznego charakteru pisma francuskiej reżyserki. W dziele tym łączy ona wątki z własnego dzieciństwa spędzonego w Afryce lat 50. z późniejszymi lekturami kluczowych tekstów ruchu dekolonizacji, na czele z przywołanym … Dowiedz się więcej
W zrealizowanym w 1982 roku Odwecie, swoim trzecim pełnometrażowym filmie fabularnym, Tomasz Zygadło wycofał się z konwencji realistycznej, której hołdował w poprzednich obrazach. W debiutanckim Rebusie (1977) czy w najsłynniejszej Ćmie (1980) twórca umieszczał wprawdzie sceny wizyjne lub oniryczne mające portretować marazm i stan zawieszenia mieszkańców małego miasteczka (w Rebusie) lub ewokować dezintegrację wewnętrzną bohatera … Dowiedz się więcej
Trzeci pełny metraż Jordana Peele’a bez wątpienia stanowi dalszy ciąg konsekwentnej ścieżki twórczej autora identyfikowanego z poetyką afrosurrealizmu, w której „czarność” i wątki tożsamościowe są nierozerwalnie splecione z dziwnością, groteską oraz wisielczym humorem. Projekt wyjątkowo podzielił widzów i najpewniej, podobnie jak znakomity poprzednik, nie powtórzy bezprecedensowego sukcesu nagradzanego debiutu Uciekaj!, który osobiście traktowałbym raczej jako … Dowiedz się więcej
Pierwszy odcinek specjalny serialu Euforia dzieje się w Wigilię Bożego Narodzenia. Rue (Zendaya) zaczyna swoją rozmowę z Alim (Colman Domingo) od stwierdzenia: „Nie wierzysz mi, ale naprawdę wszystko gra” . Wypowiedziane przez nią słowa są niczym więcej, jak fałszywą deklaracją skonstruowaną pospiesznie w toalecie, do której weszła przerywając wigilijną kolację, składającą się z kilku porcji … Dowiedz się więcej
Niekonwencjonalne narracje Alaina Resnais – tak brzmi zachęcający i intrygujący tytuł retrospektywy mniej znanych dzieł francuskiego reżysera, których premiery przypadają na dekadę lat 80-tych. Upłynęło więc sporo czasu od chwili, kiedy zyskał światową sławę za pomocą nowofalowych arcydzieł w postaci Hiroszima, moja miłość (Hiroshima, mon amour) lub Zeszłego roku w Marienbadzie (L’Année dernière à Marienbad). … Dowiedz się więcej
Elementy tradycyjnej estetyki japońskiej w wybranych filmach krótkometrażowych Shinkaia Makoto1 Odgłos dalekiego grzmotu. Zachmurzone niebo. Być może będzie padał deszcz Czy będziesz tu wtedy ze mną? Pieśń tanka, Ogród słów Prawdziwe piękno może być odkryte tylko przez tego, kto umysłem dopełni to, co niekompletne2. Podstawową cechą kultury Kraju Kwitnącej Wiśni akcentowaną w refleksji estetycznej jest … Dowiedz się więcej
Całkiem niedawno temu i wcale nie tak daleko stąd żyła sobie młoda dziewczyna. Nie była sama. Kochała chłopca i mogła na nim polegać. Jednak pewnej deszczowej nocy wydarzyła się tragedia. Dziewczyna poczuła zimny dotyk samotności. Nie potrafiła odnaleźć się w nowej sytuacji. Wraz z chłopcem postanowiła przekroczyć Wielką Wodę. Tak zaczęła się jej podróż… UWAGA! … Dowiedz się więcej
Oscarowy sukces „Uciekaj!” był przypieczętowaniem wczesnej fazy, trwającego właśnie, renesansu kina afroamerykańskiego. Jordan Peele jawił się wcześniej jako “tylko” komik o wyrazistym charakterze pisma, naznaczonym satyrycznym ostrzem i czarnym humorem. Stworzył jednak iście autorski film grozy, który aż pękał w szwach od sprytnie przemyconych znaczeń w detalach, dostrzeganych przy wymienianiu opinii i przemyśleń po seansie. … Dowiedz się więcej
Rodzina jest podstawową komórką społeczną. Wielokrotnie słyszeliśmy te słowa. O znaczeniu tej najważniejszej i najpowszechniejszej formy życia społecznego mówią nieustannie politycy i przywódcy religijni, a prawa i obowiązki jej dotyczące zawarte są w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym. Nie powinno zatem dziwić, że i kino niezliczoną ilość razy podejmowało temat małżeństwa i rodziny. Uwaga! Recenzja zawiera … Dowiedz się więcej
Pen-Ek Ratanaruang to jeden z czołowych reżyserów tajskiej Nowej Fali. Twórca znany przede wszystkim z błyskotliwych zabaw tropami kina gatunkowego i łączeniu ich z arthousem, nie boi się przy tym podejmować trudnych społecznych kwestii. W “Samui Song” wykorzystuje kostium kina neo-noir, żeby zanucić gorzką pieśń o kobiecie uwikłanej w męskie układy i żądze. Stosując rozmaite … Dowiedz się więcej
Pierwsze ujęcie filmu „Bez dachu i praw” Agnès Vardy (1985) wygląda trochę jak wycinek krajobrazu z obrazów XV-wiecznych artystów Italii – Piero della Franceski chociażby. Dzieje się tak ze względu na staranną kompozycję kadru, ale chyba przede wszystkim za sprawą wzgórza z dwoma cyprysami, widocznego w oddali, przy prawej krawędzi ekranu. W sztuce malarskiej taki … Dowiedz się więcej
Po długiej chorobie zmarła Ellen Taper Leigh, najdroższa matka i ukochana babcia. Pozostawiła nieutuloną w żalu rodzinę – córkę Annie Graham, zięcia Steve’a oraz wnuki, Petera i Charlie. Będzie żyć na wieki w ich pamięci. Oby zasnęła w spokoju. Uwaga! Tekst zdradza istotne elementy fabuły filmu! Do świata bohaterów „Dziedzictwa. Hereditary” wchodzimy w momencie, gdy … Dowiedz się więcej
Kino południowokoreańskie jako odrębna formacja artystyczna zostało docenione na świecie w latach 90., lecz już wcześniej zrodziło wielu nieprzeciętnych i interesujących twórców. Wśród reżyserów z kraju leżącego na południe od 38. równoleżnika wyróżnia się bez wątpienia Kim Ki-young, którego dzieła zapisały się w historii kina azjatyckiego i światowego. Zdecydowanie najbardziej znanym, a być może i … Dowiedz się więcej
Polskie kino wciąż zbyt rzadko nagradzane jest na największych festiwalach, wyjątek od tej reguły niewątpliwie stanowi Berlinale. Ze stolicy Niemiec od 2013 roku prawie zawsze rodzimi twórcy wracają ze statuetką, co ciekawe zawsze inną. W lutym tego roku kolejny i póki co najbardziej chlubny rozdział tej historii dopisała Małgorzata Szumowska zdobywając ze swoim filmem nagrodę … Dowiedz się więcej
Kino brytyjskie lat 70. jest dziś kojarzone z przygodami Jamesa Bonda, awanturniczymi filmami wojennymi oraz realistycznymi dramatami społecznymi o teatralnej proweniencji. Coraz rzadsza jest świadomość, że w tym czasie brytyjska kinematografia miała także inne oblicze, bardziej ekstrawaganckie, krzykliwe i kontrowersyjne. Przykładem może być twórczość Kena Russella, którego jednym z dokonań jest „Lisztomania” z 1975 roku. … Dowiedz się więcej
Poruszanie się po filmie „Wieża. Jasny dzień” jest porównywalne do przechadzki po polu minowym. Mnogość podejmowanych przez Jagodę Szelc zagadnień, jak również otwarcie przez reżyserkę dzieła na wielorakie interpretacje skazują wchodzących w stworzony przez nią świat na porzucenie nadziei. Niby w wywiadach autorka zachęca widzów do podejmowania prób analitycznych, niemniej jednak łatwo w tym aspekcie … Dowiedz się więcej
Rewolucja obyczajowa i kulturalna lat 60. doprowadziła do rozpadu skostniałych form brytyjskiego kina. Anglia stała się, choć na krótko, domem dla obiecujących oraz uznanych reżyserów z kontynentu, jak Roman Polański czy Michelangelo Antonioni. Również brytyjscy twórcy zaczęli poszukiwać nowych dróg ekspresji, nierzadko łącząc tradycję ze współczesnymi prądami. Przykładem takiego filmu może być „Wonderwall” Joe Massota … Dowiedz się więcej
Zapewnienia o wiecznej miłości są najszczerszymi i jednocześnie najbardziej kłamliwymi obietnicami, jakie człowiek może złożyć człowiekowi. Konia z rzędem temu, kto patrząc w oczy bratniej duszy, zastanawia się nad kruchością ludzkiej woli, giętkością języka, jak również doprecyzowuje wszystkie inne nieprzewidywalne zmienne, jakie na pewno pojawią się na trajektorii ludzkiego losu, gdy druga osoba z właściwą … Dowiedz się więcej
„Dziura” w oryginale „Le Trou”, mało znany, acz przez wielu uwielbiany, chyba ostatni wielki francuski film przed nadejściem Nowej Fali; obraz z najmniejszą ilością głosów w top 150 Alternatywnego Topu. O czym tak naprawdę jest ta produkcja? Zapraszam do mojej krótkiej analizy. Kino więzienne to bardzo kłopotliwy podgatunek. Są to opowieści o, było nie … Dowiedz się więcej