Hiroszima nie należy do nas – recenzja filmu „Drive My Car” – Cannes 2021

Murakami w swojej twórczości łączy kilka pozornie przeciwstawnych elementów – fascynację zachodnią kulturą i popkulturą, upodobanie do gatunków, zwłaszcza anty-kryminału i melodramatu, a także rozważania o naturze sztuki. Uważny czytelnik może skojarzyć powyższą wyliczankę z twórczością jednego z największych reżyserów – Jacques’a Rivette’a i będzie to skojarzenie jak najbardziej słuszne. Drive My Car, chociaż stworzone w Japonii, to prawdopodobnie najbardziej rivettowski film od czasu Kto wie? francuskiego mistrza z 2001 roku. Podobnie jak w większości jego dzieł cała historia osnuta jest wokół prób do spektaklu teatralnego. W Paryż należy do nas był to Perykles, książę Tyru Szekspira, w Miłości szalonej Andromacha Racine’a, w Out 1 sztuki Ajschylosa (NASZA ANALIZA), a w Drive My Car Wujaszek Wania Czechowa. Tytułową rolę w tokijskim wystawieniu tej komedii gra uznany aktor i reżyser teatralny Yusuke Kafuku (Hideoshi Nishijima), do występu przygotowuje się jeżdżąc po mieście w swoim ukochanym czerwonym ‘krokodylu’, czyli Saabie 900 i słuchając przygotowanego przez swoją żonę, czytania scenariusza.

Jego druga połówka  Oto (Reika Kirishima) jest wziętą scenarzystką o nietypowej metodzie pracy – wymyśla historię w trakcie seksu i zaraz po nim snując mężowi narrację, którą ten następnie zapamiętuje i następnego dnia jej opowiada by mogła wszystko spisać. Sielanka świetnie dogadującej się pary zostaje przerwana, gdy Yusuke nakrywa partnerkę na zdradzie. Nie chcąc jednak burzyć ich związku udaje, że wszystko jest okej, chociaż emocje w nim buzują. Pewnego dnia, nie chcąc konfrontacji z Oto, długo nie wraca do domu, po to by znaleźć ją martwą na podłodze salonu. W tym momencie jesteśmy w 45 minucie seansu, a na ekran wjeżdżają … napisy początkowe. Gdyż kolejną rzeczą jaka łączy najnowsze dzieło Hamaguchiego z twórczością Rivette’a jest bardzo liberalne podejście do czasu i nie pospieszanie niczego. Efektem tego 30-stronicowa nowelka rozrosła się w canneńskim filmie do równo trzech godzin, a i tak wiele zostało niedopowiedziane.

Właściwy film zaczyna się dwa lata później, gdy Yusuke przybywa jako gwiazda na festiwal teatralny w Hiroszimie. Niczym w Bandzie czworga mają odbyć się tam dwumiesięczne warsztaty pod okiem uznanego reżysera, który przygotuje z kilkunastoma wybranymi chętnymi wystawienie Wujaszka Wani. Jednym z uczestników projektu jest niezbyt utalentowany amant Takatsuki (Masaki Okada), ostatni kochanek Oto… Na domiar złego wraz z kontraktem, tracący wzrok Yusuke dostaje zakaz prowadzenia samochodu i musi zrezygnować ze swojej największej przyjemności na rzecz 23-letniej szoferki Misaki (Toko Miura).