Wszystko zostaje w rodzinie – recenzja filmu „Sweet Thing” – NH/AFF

Głównymi bohaterami filmu jest dwójka dzieci Nico i Billie, w które wcieliły się dzieci reżysera: Nico i Lana Rockwell. Są rodzeństwem pochodzącym z rozbitej rodziny, stałą opiekę sprawuje nad nimi ojciec, borykający się z problemem alkoholowym. Sweet Thing ma klasyczny trzyaktowy podział. Pierwszy akt dzieje się podczas świąt w rodzinnym domu bohaterów. Mimo iż osadzenie historii akurat w tym czasie może być traktowane jako zabieg dość tani, to sposób, w jaki kontrastuje on z atmosferą typowych świątecznych produkcji, jakie już od połowy listopada zalewają biblioteki streamingowych usługodawców, pozwala nam perfekcyjnie wczuć się w dzieciństwo bohaterów. W kolejnym rozdziale Nico i Billie spędzają wakacje u matki i jej konkubenta, mieszkających w domu nad morzem, gdzie, chociaż momentami, wydają się być szczęśliwi, jednak również tam nie mogą czuć się bezpiecznie, w ostatniej części widzimy ich już jako dzieciaki pozostawione samopas, szukające przygód na własną rękę wraz z poznanym rówieśnikiem – Malikiem.

Rockwell w swoim dziele rysuje portret na wskroś dysfunkcyjnej rodziny i tego jak zaniedbania rodziców, ich problemy i brak zainteresowania latoroślami odbija się na psychice i zachowaniach dzieci. Pod tym względem przypomina, chociażby Florida Project Seana Bakera, ale w porównaniu do filmu twórcy Mandarynki jest dużo bardziej gorzki i przepełniony smutkiem. Zdecydowanie mniej w nim również udziału osób trzecich w funkcjonowanie rodziny. Jak, niestety, pokazuje częstożycie, często największe dramaty dzieją się za zamkniętymi drzwiami, a ofiary ze strachu czy nieświadomości zmuszone są do milczenia. Sweet Thing opisuje problemy alkoholizmu, molestowania czy przemocy domowej w sposób niezwykle surowy, nie uciekając się do taniej moralizatorskiej narracji, czy przesadnego intensyfikowania sytuacji patologicznych. Wszystko dzieje się w odstępach czasu na tyle długich, by dzieci mogły zdążyć, pomyśleć, że najgorsze już za nimi i kiedyś jeszcze będzie normalnie.

Reżyser zdecydował się, na niezwykle prosty, ale zaskakująco efektowny zabieg formalny. Niemal cały film utrzymany jest w czarno-białej kolorystyce. Jednak podczas krótkich chwil szczęścia i beztroski obraz nabiera kolorów. Chociaż proporcja między dobrymi momentami a beznadzieją wciąż nie nastraja szczególnie optymistycznie, również w ten sposób twórcy podkreślają, że nie mówimy tu o dzieciństwie, które było istnym piekłem na Ziemi, bo nawet w tak ciężkich warunkach zdarzają się dobre chwile.

Lana i Nico Rockwell mają niewielkie doświadczenie aktorskie, dla obydwu to dopiero drugi film po debiucie w Stópkach (również autorstwa ich ojca), jednak to ich aktorstwie oparty jest cały projekt. Dzieciaki są w stanie wypełnić go swoją energią i przede wszystkim naturalnością. Warto też wspomnieć o kreacji Willa Pattona wcielającego się w ojca, który, mimo iż występuje w zasadzie jedynie na początku, buduje świetną, pełną sprzeczności, postać.

Sweet Thing łączy w sobie motywy kina drogi, filmu “coming of age” i dramatu obyczajowego. Nie każdy poruszony wątek jest tutaj wykorzystany w pełni, jednak warto docenić to w jak autentyczny i intymny sposób, zderza nas z problemami bohaterów.