Dzikie dziecko – recenzja filmu „Babilon”

Rozpustne lata 20. ubiegłego stulecia urosły do rangi hollywoodzkiego mitu. Nie do końca wiadomo, ile prawdy ma w sobie choćby skandalizujący reportaż Hollywood Babylon filmowca Kenetha Angera, z którego prawdopodobnie Babilon czerpie inspirację. Faktem jest jednak, że incydenty takie jak oskarżenie komika Roscoe Arbuckle’a o gwałt i doprowadzenie do śmierci aktorki Virginii Rappe podczas jednej z suto zakrapianych imprez (co sparafrazował James Ivory w Zwariowanym party z 1975 roku) przyczyniły się do powstania kodeksu Haysa, a w rezultacie próby ugrzecznienia amerykańskiej branży filmowej. O swoim wyobrażeniu na temat tych szalonych czasów opowiada Chazelle na przykładzie burzliwych karier kilku fikcyjnych postaci.

Reżyser nie bierze jeńców i na dzień dobry serwuje nam kolejne mocno kampowe sceny: defekacji słonia podczas transportu na przyjęcie, oddawania moczu na otyłego oblecha przez młodą dziewczynę i symulowania ejakulacji przez niskorosłego mężczyznę ujeżdżającego drążek do skakania w kształcie penisa. Później to już czysty hedonizm: tańce, dragi, seks i jazz. Tak się bawi, tak się bawi – Hollywood! Wszystko to sfilmowane w długich, efektownych ujęciach o ciepłych, mocno nasyconych barwach w akompaniamencie wspaniałych, energetyzujących kompozycji Justina Hurwitza. Pałac dekadencji spowijają pomarańcze, czerwienie i brązy. Niby od razu wiemy, że jesteśmy w piekle, ale wizja zakazanego owocu wydaje się nad wyraz atrakcyjna. 

W tak pięknych okolicznościach przyrody w posiadłości słynnego producenta na wzgórzach Bel Air spotykają się Meksykanin Manny Torres (świetny, nieopatrzony jeszcze Diego Calva) odpowiedzialny za dostarczenie na imprezę wspomnianego słonia, aspirująca aktorka Nellie LaRoy (Margot Robbie) i jasno świecący gwiazdor Jack Conrad (Brad Pitt). Mówi się, że postać Nellie stanowi syntezę życiorysów Clary Bow i Joan Crawford, a inspiracją dla Jacka był John Gilbert. Na pierwszy rzut oka widać jednak, że twórca La La Land fakty traktuje wybiórczo i żongluje nimi tak, by pasowały do jego kinofilskiej wyobraźni. Aktorzy też bawią się swoimi emploi. Postać Pitta uwielbia udawać Włocha i także aparycją nawiązuje do słynnej sceny w Bękartach wojny Tarantino. W duszy Nellie Robbie zaklęła natomiast pierwiastek szaleństwa Harley Quinn.

Kolejne sceny ukazują ogromny, skąpany w słońcu plan filmowy, który dla Jacka stanowi przedłużenie minionej imprezy, podczas gdy dla Manny’ego i Nellie, którzy znaleźli się tam, wykorzystując sytuację, okazuje się szansą na dostrzeżenie przez tutejsze szychy i zaistnienie w branży. Kolejny raz dostajemy montażowy i operatorski popis, ze swadą ukazujący dynamikę pracy w ogromnym chaosie. Dla Chazelle’a to chaos  kontrolowany. Wzbudza podziw, z jak wielką gracją był w stanie przeprowadzić przeze mnie pełną gamę skrajnych emocji, a taki rollercoaster towarzyszył mi przez większość seansu. Okazuje się, że jest on zdolny do rozbudowanej komediowej nadbudowy, którą nie raz puentuje niezwykle gorzką konkluzją.