Don’t You (Forget About Me) – recenzja serialu „Sex Education”

Pod względem struktury i proporcji wątków czwarty sezon wypada niestety najsłabiej. Historie części bohaterów, choć słuszne koncepcyjnie, rozbijają się o brak czasu na porządną eksplorację. Najbardziej na tym cierpią Cal, borykając_ się z depresją i myślami samobójczymi, kwestiami dotykającym coraz więcej nastolatków LGBT+, nieotrzymujących odpowiedniego wsparcia ze strony otoczenia. Podobnie powierzchownie potraktowano doświadczania przemocy w związku w przypadku Viv (Chinenye Ezeudu) czy potencjalną chorobę nowotworową u Jacksona (Kedar Williams-Stirling). Walka o godność marginalizowanych grup przybiera miejscami kształt szkolnej inscenizacji, w której tłum przytakuje co do słuszności argumentów, choć jeszcze przed chwilą sam był częścią problemu, ignorując koleżanki i kolegów z trudnościami psychoruchowymi. Kłopoty niektórych postaci rozwiązują się zbyt szybko i pomyślnie, przez co sprawiają wrażenie naskórkowych zapchajdziur. Za dużo tu fake dramy i chaosu, które zdecydowanie można było wykorzystać czasowo na coś bardziej wartościowego, a mniej efekciarskiego i „wannabe cool”. Twórcy zapomnieli o zasadzie less is more, a szkoda, bo poprzednie sezony miały do zaoferowania ciekawsze i bardziej pogłębione portrety psychologiczne.

Oddać jednak należy cesarzowi, co cesarskie. Reprezentacja poszczególnych grup społecznych nie ma tu tylko wymiaru koncepcyjnego – twórcy zadbali o to, żeby postaci transpłciowe grane były faktycznie przez osoby queerowe, co jest odpowiedzią na toczący się od lat dyskurs związany z powszechnym angażowaniem do ról lesbijek i gejów aktorek i aktorów heteroseksulanych tylko ze względu na ich nazwiska, odbierając tym samym szansę artystom LGBT+ na rozwój kariery, a także właściwą, godną reprezentację tęczowej społeczności. Ta sama kwestia dotyczy bohaterów z niepełnosprawnością: znanego z poprzednich lat Isaaca gra poruszający się na wózku George Robinson. Do obsady na finiszu dołączyła także niesłysząca aktorka Alexandra James, wcielając się w postać Aishy, dziewczyny z jednej strony silnej i świadomej swojej wartości, z drugiej uznającej, że domaganie się lepszych warunków ze względu na swoją niepełnosprawność jest niepotrzebnym kłopotaniem zdrowego otoczenia. Zaszczepianie na ekran inkluzywności oczywiście czasami wygląda sztucznie, ale i tak Sex Education radzi sobie z tym tematem nieporównywalnie lepiej niż Słowo na L: Generacja Q, czyli kontynuacja słynnego Słowa na L czy I tak po prostu…, opowiadający o dalszych losach bohaterek kultowej produkcji Seks w wielkim mieście. Być może tę lekkość zawdzięczamy budowaniu postaci wokół głównego, tytułowego tematu seksu. Dzięki temu do minimum udało się zredukować wrażenie doklejania kogoś na siłę tylko w celu odhaczenia pożądanych przez progresywne środowiska kwestii, żeby za chwilę wrócić do głównych, pozostających w szeroko rozumianym kanonie bohaterów. W brytyjskiej produkcji różnorodność nie jest zatem okazjonalną ozdobą, a bohaterem samym w sobie. Postaci kobiece nie są na siłę seksualizowane, skrojone pod jeden, forsowany przez media głównego nurtu rozmiar i wizerunek, a reprezentantom płci męskiej pozwolono zastąpić bagaż toksycznej męskości kolorowymi ubraniami, biżuterią czy makijażem.