Kacper Słodki 
W 1960 ekrany brytyjskich kin bezpardonowo rozdarło ukryte w nóżce statywu kamery ostrze, którym główny bohater filmu Podglądacz Michaela Powella przebijał nie tylko ciała swoich ofiar, ale też kinematograficzną iluzję oraz mieszczańską moralność. Ta ostatnia nie bez przyczyny poczuła się wybitnie urażona, a reżysera spotkał ostracyzm zarówno ze strony widzów i krytyki, jak i środowiska … Dowiedz się więcej
Wyobraźmy sobie następującą sytuację: nurty historycznofilmowe są w stanie przemówić ludzkim głosem. Każdemu z nich zadaje się następujące pytanie – czy czujesz się wystarczająco doceniony? Odpowiedzi byłyby różne: obrośnięta w piórka nouvelle vague zapewne lekko zadzierałaby nosa twierdząc, że nie bez przyczyny jest najbardziej uznana, zaś czarna fala z Titowskiej Jugosławii byłaby szczęśliwa, że ktoś … Dowiedz się więcej
Lista 100 najlepszych polskich filmów wszech czasów według Kacpra Słodkiego. Ranking posłużył do stworzenia TOP 100 według redakcji Pełnej Sali. 1. Rękopis znaleziony w Saragossie (1964), reż. Wojciech Jerzy Has2. Popiół i diament (1958), reż. Andrzej Wajda3. Jak daleko stąd, jak blisko (1971), reż. Tadeusz Konwicki4. Sanatorium pod klepsydrą (1973), reż. Wojciech Jerzy Has5. Matka … Dowiedz się więcej
Opowiadanie historii kina, czy to w formie eseistycznej dezynwoltury, czy podręcznikowego odhaczania kolejnych punktów wywodu, w nieunikniony sposób prowadzi do prób klasyfikacji, nazywania zjawisk, wyróżniania cech. Nawet skromny zarys czyjegokolwiek oeuvre wymagałby obowiązkowego podania „znaków szczególnych”. Twórczość Michaela Powella i Emerica Pressburgera (The Archers) nosi wiele znamion; autorowi niniejszego tekstu, podczas prób znalezienia idealnego hasła … Dowiedz się więcej
Mglista jasność rzucana przez projektor, drobinki kurzu unoszące się w poświacie, siedzący w fotelu widz, w zachwyconym osłupieniu przypatrujący się narodzinom ulotnej magii – X muza przyzwyczaiła swoich odbiorców do romantyzowania obcowania z filmem w sali kinowej, dysponując w tym celu całym arsenałem środków. Nic bardziej odległego od wizji Tsai Ming-lianga – jego szósty pełnometrażowy … Dowiedz się więcej
Zakładając świadomość pewnego uproszczenia w takim postawieniu sprawy, można stwierdzić, że zawodem Roberta Altmana było demaskowanie Ameryki. Obserwacyjny, paradokumentalny dystans, szerokie kadry, „ciekawskie” zoomy, dźwiękowe panoramy chaosu – takimi środkami twórca Nashville „rozgryzał” swój kraj, nie tyle fascynując się jego przerażającą podszewką (co z lubością będzie czynił później David Lynch), ile wydobywając swoistą groteskowość powierzchni. … Dowiedz się więcej
Migający na pustej stronie edytora tekstu kursor może współcześnie stanowić ikonograficzną synekdochę sytuacji, z którą niejednokrotnie zderza się większość osób tworzących jakiegokolwiek rodzaju teksty: kryzysu pisarskiego, kiedy to odpowiednie pomysły lub słowa nie przychodzą do głowy albo trudno złożyć je w sensowną całość. Tego typu sytuacji doświadcza Julie – główna bohaterka nowego filmu Joanny Hogg … Dowiedz się więcej
Lista 100 najlepszych filmów wszech czasów według Kacpra Słodkiego. Ranking posłużył do stworzenia top50 redakcji Pełnej Sali. 1. 2001: Odyseja kosmiczna (1968), reż. Stanley Kubrick2. Osiem i pół (1963), reż. Federico Fellini3. Persona (1966), reż. Ingmar Bergman4. Kwiat granatu (1968), reż. Sarkis Paradżanian (Siergiej Paradżanow)5. Bez słońca (1983), reż. Chris Marker6. Diamenty nocy (1964), reż. … Dowiedz się więcej
Tegoroczna edycja festiwalu w Cannes naznaczona została kilkoma reżyserskimi powrotami uznanych już klasyków kina. Po sześciu latach nowe dzieła zaprezentowali Cristian Mungiu i Park Chan-wook, zaś Io Jerzego Skolimowskiego dzieli od poprzedzających go 11 minut siedmioletnia przerwa. Statystykę tę wygrywa jednak mistrz body horroru David Cronenberg, którego Mapy gwiazd uhonorowano na Lazurowym Wybrzeżu nagrodą aktorską … Dowiedz się więcej
Robert Altman w swojej twórczości imał się różnorodnych gatunków. W tym aspekcie nietrudno zauważyć imponującą rozpiętość jego dzieł: od rewizjonistycznych westernów (McCabe i pani Miller – jego analizę znajdującą się w odcinku Projektu: Klasyka poświęconym rocznikowi 1971 przeczytacie TUTAJ – oraz Buffalo Bill i Indianie [1976]) przez neo-noir (Długie pożegnanie [1973]) po science fiction (Kwintet … Dowiedz się więcej
Większość tekstów o Sionie Sono zaczyna się od następujących określeń: „kontrowersyjny”, „perwersyjny”, „radykalny”, „wywrotowy”, „bezkompromisowy”, „specyficzny”. I faktycznie trudno odmówić im zasadności – przez ponad trzydzieści lat swojej dotychczasowej kariery jeden z najciekawszych współczesnych reżyserów japońskich poruszał w swoich filmach tematy tabu, prześwietlał na wylot społeczeństwo swojego kraju, stawiając wysoce niekorzystne dla niego diagnozy i … Dowiedz się więcej
Peter Greenaway określił kiedyś swoje pierwsze w pełni fabularne dzieło jako „zupełnie prosty film o kolorze zielonym i perukach”. Niech was nie zwiedzie skromność tego stwierdzenia – „Kontrakt rysownika”, autorsko wykorzystujący i przetwarzający formuły kryminału whodunit spod znaku Agathy Christie i kina kostiumowego oraz czerpiący inspiracje z takich klasyków jak „Powiększenie” Michelangelo Antonioniego, to wielowymiarowa … Dowiedz się więcej