W sierpniu po raz dwunasty odbędzie się Festiwal Hommage à Kieślowski, a my mamy przyjemność ponownie objąć nad nim patronat medialny. Jak zwykle w programie filmowej kanikuły w Sokołowsku znalazło się mnóstwo odniesień do twórczości Krzysztofa Kieślowskiego – nie tylko jego dzieł, ale też kontynuatorów misji autora „Bez końca”. W repertuarze miejscowego kina Zdrowie oprócz klasyki można wypatrzeć także nowe tytuły, często będące przedpremierami.
Poprosiłem dyrektorkę artystyczną festiwalu Dianę Dąbrowską o kilka słów na temat nadchodzącej edycji:
„Bardzo mi zależy na tym, aby wymiana doświadczeń pokoleniowych była w przypadku naszego festiwalu dwukierunkowa. Uczyć się od siebie nieustannie, niezależnie od wieku i „życiowego przebiegu”. Wydaje mi się, że to myśl niezwykle bliska życiowej filozofii Krzysztofa Kieślowskiego. Kieślowski był (i wciąż pozostaje) z pewnością dla wielu ludzi mistrzem i mentorem, ale równocześnie czuję, że cały czas otwierał się na ludzi i czerpał swoją siłę z uważności, różnych wrażliwości, różnych energii. Dlatego też myślę, że Kieślowski byłby zachwycony seansem Kiosku Daniela Stopy czy Solaris Mon Amour Kuby Mikurdy. Byłby pod wrażeniem różnych rodzajów obserwacji i wykorzystania medium filmowego. W Sokołowsku nie ma miejsca na próżnię. Nie chcemy próżni. Chcemy wykazać, jak bardzo gęsta i wciąż żywa może być ta sieć intelektualnych i emocjonalnych połączeń między twórczością Kieślowskiego a współczesnym polskim kinem. Kieślowski pozostaje nadrzędną inspiracją, ale tak naprawdę kierujemy się w stronę odkrywania najciekawszych współczesnych polskich i europejskich filmów. Krótkich i długich, dokumentalnych i fabularnych…
Bardzo ważna jest dla mnie w tym roku sekcja włoska. Cieszę się, że przyjrzymy się w Sokołowsku Pier Paolo Pasoliniemu. Cieszę się, że to będzie Pasolini-dokumentalista, autor wspaniałych Zgromadzeń miłosnych (1964). Pasolini-wnikliwy obserwator rzeczywistości. Pasolini-pisarz, którego Wywiady Korsarskie o polityce i życiu 1955-1975 wreszcie ukazały się tak całościowo w Polsce dzięki wydawnictwu Glowbook. O tej książce będziemy rozmawiać w Sokołowsku m.in. z dr Anną Osmólską-Mętrak i cenionym pisarzem Przemysławem Wielgoszem (Gra w rasy). Od Pasoliniego przejdziemy w stronę Nanniego Morettiego; na Hommage a Kieślowski zobaczymy przedpremierowo ostatnie dzieło włoskiego reżysera, Lepsze jutro (2023). W swoim filmie Dziennik intymny (1993) Moretti zrealizował jeden z najpiękniejszych i najbardziej subtelnych hołdów dla Pasoliniego w całej historii włoskiego kina (słynna jazda Morettiego Vespą w kierunku Ostii, gdzie zamordowano w 1975 roku reżysera Mammy Romy). W swoim najnowszym filmie Moretti składa zaś ważny hołd Kieślowskiemu i Krótkiemu filmowi o zabijaniu. Wszystko się ze sobą tutaj łączy i dialoguje ze sobą. Moretti miał przecież zagrać główną rolę męską w Podwójnym życiu Weroniki. wielokrotnie też powtarza, że spotkanie Kieślowskiego było dla niego jednym z ważniejszych momentów w karierze”
Na początek warto zauważyć dzieła patrona festiwalu. Na otwarcie zobaczymy Siedem kobiet w różnym wieku (1978), dokument odczytywany jako poświęcony nie tylko baletowi, ale również cyklowi ludzkiego życia. Film w 1979 roku otrzymał Złotego Lajkonika na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie. Będzie można też podziwiać performance S I E D E M. Moniki Wachowicz i Jarosława Freta. W sobotę dojdzie do zjazdu uczniów Krzysztofa Kieślowskiego (Waldemar Krzystek, Magdalena Łazarkiewicz, Zbigniew Stanek, Krzysztof Lang, Jacek Petrycki, Krzysztof Magowski i Dariusz Jabłoński), a w niedzielę nastąpi inna nostalgiczna chwila: po seansie nakręconego 35 lat temu Krótkiego filmu o miłości (1988) z publicznością spotkają się odtwórcy głównych ról, Grażyna Szapołowska i Olaf Lubaszenko.
Dla koneserów kina polskiego przygotowano także Sekcję: Łazarkiewicz na ekranie. W jej ramach czekają nas projekcje Ostatniego dzwonka (reż. Magdalena Łazarkiewicz / 1989) i Kocham Kino (reż. Piotr Łazarkiewicz / 1987). Innym hołdem dla klasyki będzie wspomnienie o Zespole Filmowym X, któremu zawsze kibicował Kieślowski, choć formalnie nigdy do niego nie należał. O wyważaniu drzwi w późnym PRL-u porozmawiają Janusz Zaorski, Andrzej Wolf i Ajka Tarasow.
Ponadto wizyta w Sokołowsku będzie znakomitą okazją, aby w beztroskiej atmosferze zapoznać się z kilkoma cenionymi produkcjami z tego sezonu. O Ukrainie opowiada Syndrom Hamleta (2022) Elwiry Niewiery i Piotra Rosołowskiego [NASZA RECENZJA] oraz Pamfir (2022) Dmytro Suchołytkyj-Sobczuka, któremu poświęciliśmy jedno z naszych DKF-owych spotkań. W tym roku dyskutowaliśmy też z reżyserem Kubą Mikurdą o wspomnianym Solaris Mon Amour [NASZA RECENZJA]. Nietypowa adaptacja powieści Stanisława Lema skonstruowana z fragmentów aż 70 dzieł z Wytwórni Filmów Oświatowych zachwyciła mnie jeszcze podczas Millennium Docs Against Gravity, więc tym bardziej cieszy, że po trzecim seansie usłyszę wrażenia z pracy nad filmem montażystki Laury Paweli oraz kompozytora i dźwiękowca Marcin „DJ Lenara” Lenarczyka.
Na MDAG-u miałem też przyjemność oglądać Całe to piękno i krew (2022) Amerykanki Laury Poitras [NASZA RECENZJA] i Siostrzeństwo świętej sauny (2023) Estonki Anny Hints [NASZA RECENZJA]. Dwa znakomite dokumenty, które można traktować jako formę terapeutyczną dla bohaterek. Pierwszy z nich, zresztą zeszłoroczny laureat Złotego Lwa z Wenecji, przybliża historię minionego życia i współczesnej aktywności społecznej wybitnej fotografki Nan Goldin. Artystka sama opowiada o swoich wzlotach i upadkach, pasjach i uzależnieniach. W drugim tytułowa sauna staje się miejscem oddechu od patriarchalnego ucisku, pożądliwego wzroku i narzuconych przez społeczeństwo zasad. Kobiety, opowiadając o traumach, ale i szczęśliwych chwilach, wprowadzają się w niemal pogański trans. Bliskość natury i świętowanie swoistego bezczasu będzie jeszcze piękniej odczuwalne w Sokołowsku, rozkokoszonym w leśnych ostępach Gór Suchych.
Cały program i plan projekcji Festiwalu Hommage à Kieślowski znajdziecie TUTAJ
