Globalizacja – recenzja filmu „Belle”

Klasyczne europejskie baśnie zostały w ostatnich dekadach niemal całkowicie zagrabione w społecznej świadomości przez Disneya. Kopciuszek, Roszpunka czy Śnieżka dla wielu są już nie elementem germańskiego czy frankofońskiego dziedzictwa kulturowego, a jednymi z wielu franczyz należących do amerykańskiego imperium. Nie inny los spotkał Bellę, bohaterkę Pięknej i Bestii Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve, która zresztą niedawno została skrzywdzona jasełkową aktorską adaptacją z Emmą Watson w roli głównej.

Jak to się często zdarza w kinie, na ratunek na brak kreatywności i odwagi zachodnich twórców przychodzi Japonia. W tym konkretnym przypadku prawdopodobnie najciekawszy twórca pełnometrażowego anime Mamoru Hosoda. Reżyser ten analizował już wpływ futurystycznej technologii na relacje międzyludzkie (O dziewczynie skaczącej przez czas), koncept społecznego odrzucenia inności (Chłopiec i Bestia), czy parafrazował baśniowe tropy, by opowiedzieć o współczesnej rodzinie (Wilcze dzieci). Tym razem połączył wszystkie swoje dotychczasowe reżyserskie doświadczenia i skrzyżował je ze strukturą disneyowskiego musicalu, tworząc nie tylko najambitniejszy projekt w swojej dotychczasowej karierze, ale także najlepszy film “disneyowski” od dekad.

Rzecz się dzieje w niedalekiej przyszłości, gdy na całym świecie wielką popularnością cieszy się gra łącząca w sobie Massive Multiplayer Online RPG (jak World of Worldcraft) z wirtualną rzeczywistością i tworzeniem niezależnej wirtualnej wersji siebie – U (wymawiane homonimicznie z angielskim you – ty). Wyjątkowo doceniane przez tamtejszą społeczność są zwłaszcza dwie aktywności: popisy wokalne oraz nielegalne walki. Niekwestionowaną gwiazdą tych pierwszych jest tajemnicza Belle, której występy ekscytują miliony użytkowników, ale prawdopodobnie jeszcze większą fascynację wzbudza tożsamość Smoka, znanego z nieczystych zagrań i licznych blizn, kryjącego się w samotnym zamku mistrza pojedynków. W tym samym czasie w naszej rzeczywistości licealistka Suzu pomimo upływu dekady wciąż nie może sobie poradzić z żałobą po bohaterskiej śmierci swojej matki, która utonęła ratując uwięzioną przez nurt rzeki dziewczynkę. Suzu boi się świata i odcina, zwłaszcza od ojca, którego podświadomie obwinia za tragiczne wydarzenie. Nawet pies z kulawą nogą się nią nie interesuje.