Odciski palców – recenzja „Wallace i Gromit: Zemsta pingwina”

Czasy się zmieniają, żyjemy coraz szybciej w coraz bardziej niepokojącym świecie, inaczej konsumujemy kulturę, lecz jest coś stałego – co kilka lat dostajemy kolejną, misternie ugniecioną przez zespół entuzjastów, plastelinową animację pełną ciepła i humoru. Oglądając dziś oryginalny, na wpół amatorski, nieco z angielska flegmatyczny film, docenić można pomysłowość i wyobraźnię autorów, którzy przez kolejne dekady uzupełniali hermetyczny świat Wallace’a i Gromita kolejnymi postaciami i wynalazkami. Ewoluowała też forma coraz mocniej nawiązująca do tekstów kultury – twórczości Alfreda Hitchcocka, horrorów wytwórni Hammera, klasyków niemego slapsticku czy absurdalnych animacji spod znaku Looney Tunes.

I znów pod koniec roku 2024 ci Wyspiarze, którzy wciąż korzystają z telewizorów (pozostali musieli poszukać na YouTube), ujrzeli specjalną, świąteczną oprawę kanału pierwszego BBC. Oprócz znajomych bohaterów pojawił się w niej robotyczny krasnal ogrodowy towarzyszący Wallace’owi i Gromitowi w zimowych rekreacjach. Z powrotu do plastelinowego świata brytyjski nadawca publiczny zrobił wydarzenie sezonu, co doskonale korespondowało ze wspomnieniami widzów, którzy z gwiazdkową, rodzinną atmosferą kojarzyli premiery kolejnych epizodów. Bo właśnie z bezpieczną, sympatyczną rozrywką dla całej familii mamy tu do czynienia. Z komedią, która nie obawia się być po prostu zabawna, szalona bez pedagogicznego zacięcia. Dziecięca radość z kuksańców i przewrotek dzieli tu czas ekranowy z nawiązaniami do pism Virginii Woolf czy Dostojewskiego, które w psich przekładach czyta Gromit. Polskiemu widzowi trudność sprawić mogą odwołania do wyspiarskiej popkultury, których twórcy nie odmawiają sobie pomimo szerokiej dystrybucji filmu dzięki współpracy z Netfliksem. Nie jest ich jednak wiele i mogą z powodzeniem posłużyć jako dodatkowe ciekawostki do sprawdzenia po seansie.