Święta krwi – recenzja filmu „Terrifier 3”

Atutem Terrifiera od początku było zaskakiwanie w ramach ściśle dookreślonej konwencji. W pierwszej części możliwości były mocno ograniczone, ale wystarczyło chociażby użycie broni palnej – narzędzia według niepisanej zasady zakazanego w horrorach tego typu – by przerwać odhaczanie w myślach kolejnych punktów na liście obowiązkowych schematów. „Dwójka” podeptała wszelkie wyobrażenia, począwszy od igrania ze slasherowymi konwenansami (kto to widział, żeby zabójca na naszych oczach prał swój emblematyczny strój?), skończywszy na niemal surrealistycznym odlocie w kierunku superbohaterskiej fantazji. Wszystko to spajała osobliwa relacja klauna – czy też pierrota – Arta (David Howard Thornton) z upatrzoną ofiarą, Sienną (Lauren LaVera). Z jednej strony to nic nowego, że w pierwszym akcie oglądamy każde z osobna sytuowane na kolizyjnym kursie. W taki sposób skrzyżowały się ścieżki Michaela Myersa i Laurie Strode, Freddy’ego i Nancy i wielu innych. Tutaj prowadzą jednak przez niemal metafizyczny wymiar dziwnych snów utrudniających stwierdzenie, co dzieje się w głowie jednej lub drugiej postaci, a co w świecie rzeczywistym. Pomysł tym ciekawszy, że na ogół tajemnicze, przerażające wizje dotykają osłabianych nimi obiektów zainteresowania oprawców, a nie ich samych. Tutaj Art doświadczał czegoś podobnego, ukazywała mu się dziewczynka, przy której Wednesday z Rodziny Addamsów nieznacznie różni się od Pippi Pończoszanki, a we wszystko zamieszany okazał się dodatkowo ojciec Sienny. Motyw determinizmu i próby wyrwania się ze szponów ponurego losu zespalał ten galimatias, prowokował do dyskusji i dociekania. Może nie na poziomie akademickim, ale dla fanów i fanek horrorów był to zdecydowanie cukierek, a nie psikus.

Poprzeczka została zawieszona tak wysoko, że za sukces należałoby uznać przemknięcie tuż pod nią. Szkoda, że w tym celu Leone skłonił się ku spełnieniu oczekiwań podsycanych memami i urywkami filmu krążącymi po internecie, stawiając na odsączenie scenariusza z fabuły, uproszczenie wykreowanej przez siebie mitologii i zorganizowanie festiwalu krwi. Art i towarzysząca mu Victoria (Samantha Scaffidi) wzbijają się na wyżyny kreatywności w uśmiercaniu swoich ofiar. Komu znudziły się banalne, wtórne metody z dzisiejszych slasherów, gdzie na ogół jeden potężny cios kończy scenę, tutaj może się zagłębić w niespieszną, wymyślną makabrę, od której – według medialnych doniesień – niejednej osobie zrobiło się w trakcie seansu niedobrze. Widowiskowe sceny pochłaniają całą uwagę, ale jeżeli na chwilę o nich zapomnieć, pozostaje podobny szkielet do tego, na jakim skonstruowano drugą część Halloween w reżyserii Ricka Rosenthala – ten zły ugania się za tą dobrą i zabija po drodze każdego, kto się napatoczy. Prostolinijność dla osób rozmiłowanych w rozrywce spod znaku gore będzie zmianą na lepsze, kto liczył natomiast na wniknięcie w pokręcony świat klauna, demona i wojowniczki wymachującej mieczem, może poczuć się rozczarowany.