Niewątpliwy artystyczny sukces odniesiony w ostatnich latach na arenach międzynarodowych przez Nadava Lapida pchnął także innych niepokornych izraelskich reżyserów do odważniejszej krytyki patologii społeczeństwa swojej ojczyzny. Roee Rosen, będący z wykształcenia filozofem i literaturoznawcą, rozpoznawalność w światku sztuki współczesnej zdobył głównie instalacjami, na których potrzeby często realizował także filmy krótkometrażowe. Znaczącą cechą jego twórczości jest intertekstualne i transgresyjne łącznie twórczości przedstawicieli awangardowego kanonu z formami propagandy politycznej i bajki dla dzieci.

Znajdująca się w lucernskim Kunstmuseum (a także częściowo w galerii Rosenfelda w Tel Awiwie) instalacja Kafka for Kids, której kluczowym elementem jest nazywający się tak samo film pełnometrażowy, stanowi bez żadnych wątpliwości kolejny przykład niebanalnych, ale słusznych wyborów rotterdamskich selekcjonerów. To dekonstrukcja Metamorfozy w formie bardzo niepokojącego programu dla dzieci w duchu show Pana Rogersa. Starszy, nieco zbytnio lubiący zdrobnienia i bliskość fizyczną prowadzący opowiada historię Gregora Samsy małej dziewczynce (granej przez ubraną w dziecięcy strój i infantylnie zachowującą się 42-letnią Hani Furstenberg). Zgodnie z regułą tego typu show co jakiś czas pojawiają się także „przyjaciele” prowadzącego, tacy jak Posłaniec Złych Wieści czy But Franza Kafki. Z kolei same fragmenty opowiadania ilustrowane są surrealistyczną, acz bardzo prostą kreską.

Kafkowska część filmu stanowi tu przyczynek do dyskusji na temat militaryzacji, prowadzonej przez rząd propagandy strachu, ale przede wszystkim używania dzieci jako narzędzi politycznych i relatywizowania wartości ich żyć.

Myriam Charles zrealizowała poetyczny film z pogranicza biograficznego dokumentalizmu, onirycznych opowieści o duchach oraz teatralnej rekonstrukcji. Wszystkie te formy składają się na portret młodej Haitanki i życia, które mogło zaistnieć, lecz zostało odebrane w śmiertelnym i brutalnym akcie gwałtu na 14-letniej dziewczynie. Pocztówki zarejestrowane na ziarnistej taśmie 16 mm przedstawiają sceny codzienności wyobrażonej i rozmowy z najbliższymi możliwe do przeprowadzenia wyłącznie w ich snach.

Debiutująca reżyserka przedstawia alternatywną wizję rzeczywistości, w której tragedia nie miała miejsca. Charles włącza w ten osobisty i wzruszający wideoesej przemyślenia na temat rodzinnych korzeni wyrwanych z tropikalnego gruntu i statusu imigrantów w obliczu politycznych zmian, ale nigdy nie daje się ponieść w tej magicznej antropologicznej podróży – pozostaje skupiona na swojej bohaterce i towarzyszącej żałobie.

Tomasz Poborca