Poniżej znajdziecie zbiór naszych recenzji i mini-recenzji związanych z 21. edycją festiwalu Millennium Docs Against Gravity (stacjonarnie 10-19 maja, online: 21 maja - 3 czerwca). W tym roku objęliśmy święto dokumentu naszym patronatem medialnym i przygotowaliśmy pięć propozycji świetnych produkcji non-fiction, których nie możecie przegapić (Jeszcze nie jestem tym, kim bym chciała / Ibelin / Las / Nie chcemy innej ziemi / Naturalna dzikość serca).
RECENZJE
KONKURS GŁÓWNY
Coraz większa samotność – recenzja filmu „Ostatnia wyprawa” – 21. Millennium Docs Against Gravity
To nie jest fajka – recenzja filmu „Ścieżka dźwiękowa zamachu stanu” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Kolejne rozbite kamery – recenzja filmu „Nie chcemy innej ziemi” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Traktat o łagodności – recenzja filmu „Las” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Motyl i skafander – recenzja filmu „Ibelin” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Instastories – recenzja filmu „Jeszcze nie jestem tym, kim bym chciała” – Berlinale 2024
INNE SEKCJE
Mały biało-niebieski domek – recenzja filmu „E. 1027 – Eileen Gray i dom nad morzem” – 21. Millenium Docs Against Gravity
Nawróceni w Jaffie – recenzja filmu „8. dzień chamsinu” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Tam, gdzie osoby hetero są mniejszością – recenzja filmu „Lesbos” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Meksyk o jakim nawet nie śnisz – recenzja filmu „Copa 71” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Wszystkie stany miłości – recenzja filmu „Pamięć jest wieczna” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Kiedy zwrot ludowy wjeżdża jak piksa – recenzja filmu „Rave” – 21. Millennium Docs Against Gravity
8 mm okropnych lat – recenzja filmu „Góry” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Grecja do zniszczenia – analiza filmu „Avant-Drag!” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Miłość szalona – recenzja filmu „Dwójka nieznajomych próbujących się nie pozabijać” – 21. Millennium Docs Against Gravity
Blisko – recenzja filmu „Naturalna dzikość serca” – 21. Millennium Docs Against Gravity
COŚ Z TEGO BĘDZIE (Flipside)
reż. Chris Wilcha
Chris Wilcha, amerykański reżyser, zabiera nas w podróż po straconym czasie. Próbując znaleźć odpowiedź na pytanie czemu rzeczy nie potoczyły się tak, jak zaplanował, kreśli uniwersalny portret ducha epoki, naszych nadziei i marzeń oraz momentu, w którym zderzają się one z twardą ścianą rzeczywistości. Kreatywność zastępuje pragmatyzm, prestiżową etykietę dokumentalisty łatka twórcy reklam telewizyjnych, awangardowe projekty ustępują miejsca rodzinie.
Chris jak na osobę o twórczej osobowości przystało nie poddaje się. Ciągle szuka, próbuje, niczego jednak nie udaje mu się skończyć. Oprowadza nas po korytarzach wypełnionych duchami przeszłości – surowymi materiałami zamrożonymi na zawsze na twardych dyskach, ograbionymi z szansy na postprodukcję. Szuka w nich paraleli do własnego życia. W twarzach bohaterów filmu, który ma być formą samo-zadośćuczynienia widzi własne lęki, wątpliwości, wypalenia. Przygląda się przyjaciołom, autorytetom, artystom, których zabierają powoli choroby nowotworowe, neurodegeneracyjne, lub ich własna niemoc i upór niepozwalający odpuścić, nawet wtedy, kiedy cała otaczająca rzeczywistość uległa już dawno przetasowaniu.
Wilcha opowiada swoją historię z pasją, równo rozkładając słodko-gorzkie akcenty. Żegna się ze światem, który odszedł, zwalnia kurczowy uścisk z bezpieczną przeszłością. Zostawia nas ze stwierdzenie tyleż banalnym, ileż prawdziwym: to droga sama w sobie jest celem naszej ludzkiej podróży. Kolekcje płyt poupychane w przesiąkniętych zapachem mięsa kartonach, monochromatyczne fotografie, stojące na półce, kurzące się nagrody filmowe i urządzenia przechowujące zatrzymany kiedyś czas niosą swoje własne historie – może to wystarczy do spełnienia, może niczego więcej tak naprawdę nie potrzebujemy?
NIE JESTEŚ SAMA (Abortion Dream Team)
reż. Karolina Domagalska
Karolina Domagalska, autorka licznych reportaży i aktywistka czule badająca przestrzeń społeczną, w swoim pełnometrażowym debiucie przygląda się kolektywowi od lat pomagającemu Polkom w dokonywaniu legalnej aborcji za pomocą tabletek. Obecnie Aborcyjny Dream Team tworzą Natalia Broniarczyk, Justyna Wydrzyńska i Kinga Jelińska. Każda z nich ma własne doświadczenie aborcyjne, razem wypowiedziały wojnę systemowi próbującemu za wszelką cenę utrzymać kontrolę nad kobietami.
Domagalska portretuje dziejowy moment, który postawił kobiety pod ścianą – na horyzoncie zaś dalej nie widać szans na poprawę sytuacji. Aborcja (obok praw osób LGBT+) ciągle pozostaje najbardziej atrakcyjną przedwyborczą kartą przetargową, o której najszybciej zapomina się po podliczeniu głosów. Piekło kobiet trwa, zmuszając je do szukania pomocy poza systemem. NIE JESTEŚ SAMA portretuje jednak nie tylko obszar społecznego napięcia, ale także same bohaterki: Natalię, Justynę, Kingę, a także Karolinę Więckiewicz, współzałożycielkę inicjatywy, która od 2022 roku nie jest już jej częścią, dalej jednak zajmuje się działalnością społeczną. Film ukazuje ich szaloną odwagę, niezłomność w walce oraz momenty psychicznego i fizycznego wyczerpania. Aktywizm ma swoją ceną, o czym najdotkliwiej przekonała się postawiona przed sądem za pomoc w aborcji Justyna. Utrata Karoliny także nie była dla zespołu bez znaczenia.
Dziewczyny są jednak nieustraszone – siostrzeństwo rośnie w siłę i jest jedyną stałą w nierównej walce z systemem. Celem jest nie tylko bezpośrednia pomoc kobietom, ale także zmiana narracyjnego wektora, walka ze stygmą wyrosłą wokół aborcji. Domagalska od czasu do czasu spuszcza powietrze z poważnego tonu, dając widzowi oddech i zbliżając do bohaterek swojej opowieści. Wieńczący film utwór „Więcej empatii” autorstwa częstochowsko-warszawskiej raperki Susk oraz Jurka Zagórskiego będzie Wam towarzyszyć jeszcze długo po seansie (a najpewniej na stałe zagości na Waszej playliście).
POSŁUCHAJ, CO CHCĘ CI POWIEDZIEĆ (Just Hear Me Out )
reż. Małgorzata Imielska
POSŁUCHAJ, CO CHCĘ CI POWIEDZIEĆ to historia tych, których na co dzień nie słyszymy: dzieci borykających się z zaburzeniami psychicznymi. Reżyserka z niezwykłą delikatnością przygląda się Gosi, która mimo młodego wieku, dźwiga ogromny bagaż doświadczeń. Liczne pobyty w szpitalach psychiatrycznych, stany psychotyczne, depresja, to dla niej w zasadzie codzienność. Problemy, które przerastają niejednego dorosłego, dla dzieci i nastolatków są dodatkowym trudem, zabierającym z dzieciństwa jego największe piękno: beztroskę.
Gosia walczy z chorobą wszelkimi możliwymi sposobami. Pragnie tego, co każdy w jej wieku: przyjaciół, miłości, zrozumienia, akceptacji, a także samodzielności. Tę ostatnią wciela w życie wyprowadzając się od rodziców, co oczywiście konfrontuje ich z naturalnym lękiem o swoje dziecko, ale także zmusza do potrzebnego dziewczynie, rozwojowego zaufania z ich strony. Gosia jest przy tym dziewczyną niesamowicie rezolutną, empatyczną otwartą na świat i ludzi, opiekującą się swoimi koleżankami w sytuacjach granicznych.
Imielska przygląda się także rodzinom dzieci dotkniętych chorobami psychicznymi: tworzonym przez nich grupom wsparcia, dzielonym doświadczeniom, które mogą pomóc innym. Zwraca uwagę na ciągłe niedostatki systemu, ale nie zapomina ani na chwilę o centralnej postaci opowieści. Z opowiadanej przez nią historii wyłania się portret niezłomności w radzeniu sobie z rzeczywistością, która prawdopodobnie nigdy się nie zmieni. Gosia zawsze będzie znajdować się między okresami remisji, a wznowami. Między względną stabilizacją i satysfakcją z życia, a poczuciem wykluczenia, bycia poza systemem.
KLASYKI DOSTĘPNE ONLINE
Kufer ze slajdami – recenzja filmu „8 mm cudownych lat” – Millennium Docs Against Gravity
Musimy sobie pomagać – recenzja filmu „Lombard” – MDAG
Zielono mi – recenzja filmu „Simona” – MDAG
Rozważny i filozoficzny – recenzja filmu „Młody Platon” – MDAG
Ocalenie – recenzja filmu „Przeżyć”
Portret podwójny – recenzja filmu „Malarka i złodziej” – Millennium Docs Against Gravity 2020
Sny wędrownych pszczół – recenzja filmu „Kraina miodu”