W tym roku Loża Krytyków towarzysząca Festiwalowi Kamera Akcja ponownie gości w progach Pełnej Sali. Poniżej znajdziecie oceny filmów z ostatniego dnia festiwalu wystawione przez krytyczki, krytyków i osób związanych z kinem, które uczestniczą w łódzkim wydarzeniu. 16. odsłona FKA trwa od 23 do 26 października.
ZMARTWYCHWSTANIE
Rozciągnięta do 3 godzin i 5 nowel podróż przez historię kina, udowadniającą mimochodem, że najważniejszym filmem w historii wcale nie była „Podróż na księżyc” czy „Wyjście robotników z fabryki”, ale „Polewacz polany” braci Lumière.
Encyklopedyczna definicja wydmuszki (momentami wizualnie obezwładniające). Przebieżka po historii kina, jednocześnie zwiastująca jego rychły koniec. Dziwne, że pomimo czynienia z tego swojego głównego punktu, „Zmartwychwstanie” tak często nie wie do jakich gatunków i nurtów się odnosi, lub nie potrafi dobrze wykorzystać wybranej stylistyki. Fabularnie leniwe, tematycznie puste, momentami również niestety nudne. Szkoda.
To nie tylko arcymistrzowski popis filmowego rzemiosła, lecz głębokie emocjonalne kinofilskie przeżycie. Dawno żaden film nie poruszył mnie tak intensywnie, do całkowitego roztrzęsienia i łez zachwytu. To piękna, spektakularna podróż po epokach kina, opowieść o śnieniu, pamięci, świadomości i samej naturze sztuki. Film sen, hipnoza, popis nieograniczonej wyobraźni i miłości do kina. Porażający.
Kino żyje i ma się świetnie!
Kinoman żyje setkami istnień. Wizjonerska odyseja mistrza realizmu magicznego Bi Gana to ambitny projekt. Podróż przez historię z potężnym urokiem estetycznym. Hołd dla kina, jego upadku i niepewnej przyszłości. Współczesna fantasmagoria o filmowej konsumpcji, czyniącej z nas istoty ciemności i obdarzającej zdolnością widzenia tego, co poza naszym zasięgiem.
Iluzja totalna. Immersyjne doświadczenie kinowe, którego nie trzeba rozumieć – należy mu się po prostu oddać. Poetycki hołd dla historii filmu i przemijania.
Iluzja totalna. Immersyjne doświadczenie kinowe, którego nie trzeba rozumieć – należy mu się po prostu oddać. Poetycki hołd dla historii filmu i przemijania.
Będę ten film próbował zrozumieć przez wiele lat, ale na pewno będę do niego wracać. Bo czasami nie chodzi o nadążanie za scenariuszem. Bi Gan przypomina nam, że filmy powinno się odbierać zmysłami (5 zmysłów, 5 historii…) i NA BOGA jakaż to jest uczta audiowizualna! Every Frame a Painting! Plus każdy film, który ma w sobie theremin ma ode mnie +1 do oceny.
Przygoda, przygoda, każdej chwili szkoda. Żeby tak 3 godziny w korpo mijały jak podczas seansu tej pięknej wizualnej historii to by świat był lepszym miejscem.
SCHYŁEK DNIA
Można zagubić się w fabule, ale jest się w środku zdarzeń. Przylega się do brudnych okien i karku bohaterki, obserwuje rytuały zakładania i ściągania kapeluszy.
Wyborne wykonanie i przebogata treść – interpretacje pączkują mi w głowie od seansu. Za Jakab warto pójść nawet w przepaść.
Zauroczony László Nemes pozostaje obsesyjnie blisko swojej bohaterki, śledząc trajektorię jej rozterek. Częste rozmycie tła podkreśla, co w tej opowieści jest najważniejsze. Czy słusznie? Niekoniecznie, bo jesteśmy o krok od przegapienia katastrofy.
MŁODE MATKI
O kondycji bohaterek najwięcej mówi warstwa pozafabularna. Ich wątłe, niematczyne ciała; pchane pospiesznie wózki; wymieniane z rąk do rąk niemowlęta.
Gdzieniegdzie jest do wyczucia obserwacyjny nerw Dardenne’ów, ale to coraz bardziej szlachetne kino papy, co ujmuje mu pazura.
Gdzieniegdzie jest do wyczucia obserwacyjny nerw Dardenne’ów, ale to coraz bardziej szlachetne kino papy, co ujmuje mu pazura.
ŻYCIE DLA POCZĄTKUJĄCYCH
Jak o tym pomyśleć, to Polska przez 8 miesięcy w roku jest idealnym miejscem do życia dla wampirów – bo ciemno przez 3/4 doby. Aż dziw, że i nas tak mało takiego kina gatunkowego.Tytuł bardzo trafnie oddaje przesłanie filmu: jest zaskakująco serdecznie i ciepło w emocjonalnym tonie. Michał Sikorski jednocześnie kradnie show i gra ładnie na swoich partnerów. Rola babci – sztos! Jest sympatycznie i jednocześnie bardzo po polsku. Szkoda, że pod koniec narracja traci tempo, ale chciałbym, żeby i nas było w kinie więcej takich etycznych wampirów.
Film wyróżnia się dialogami – język jest momentami bardzo specyficzny, mniej zdolni aktorzy mogliby mu nie podołać i cały humor by oklapł. Co więcej twórcy scenariusza uwypuklają międzypokoleniowe różnice językowe, co również raduje ucho. Jednakże ten film przede wszystkim cementuje status Michała Sikorskiego jako nowej gwiazdy polskiej komedii – oby tylko znaleźli się twórcy, którzy w pełni wykorzystają jego osobowość komediową i talent dramatyczny.
Ciepła i mądra komedia, która nie próbuje być przekombinowanym debiutem fabularnym. Brak zbędnych scen i konkretnie dobracowana wizja na historię.
Przyjemniutka cute historia. Sundance pokochałoby ten film.
Jeśli kiedykolwiek potrzebowaliście, żeby film o wampirach was przytulił, to robi to właśnie ten. Przepiękne zdjęcia!
Film do przepisywania w tabletkach na poprawę humoru. Fantastyczna chemia między aktorami, dużo scenariuszowego wdzięku i wampiry jak twoi ziomale, z którymi pogadasz o traumach i wychylisz kieliszek krwi. Do zakochania!
BRZYDKA SIOSTRA
Czasem wystarczy zmiana perspektywy i odpowiednia estetyka, żeby na nowo roziskrzyć i ożywić zmurszałą baśń i odkryć w niej coś szalenie nowoczesnego.
Jeden z debiutów roku! Stylowy,
twórczy, mięsisty retelling baśni, a do tego postmodernizm w najlepszym wydaniu. Turpistyczna, haptyczna makabreska (te jedwabniki!). Wreszcie filmowa baśń, której nie wypada pokazywać dzieciom.
„Kopciuszek” zawsze był baśnią o kapitale seksualnym. W tej wersji znane prawdy wybrzmiewają z humorem. Inscenizacja jest przy tym urodziwa (choć nie w kanonach); przypomina film kostiumowy z PRL-u.
Ten film ryje beret. Psychodeliczna baśń o dążeniu do piękna którą można przełożyć na dzisiejsze czasy. A co ty byś zrobiła aby być piękna? Dla fanów Substancji pozycja obowiązkowa.
Bezkompromisowe, zabawne kino. Kopciuszek z elementami body horroru.
Opowieść zmieniająca optykę – ze znanej baśni wyciąga motywy do ponownego przemyślenia, grozę i makabrę cielesności miesza z czarnym humorem, a jednocześnie nie traci na mocy swojego wydźwięku. Być może chwilami brakuje tu nieco żywszego tempa i nie dla każdego finał będzie tak samo satysfakcjonujący, ale hej, tak to róbmy!
Popciuszek. Z brzydkiego miejsca wychodzi piękny film – choć jest to piękno rodem z Cronenberga, z nutą Argento i chucią Borowczyka.
Cronenberg gubi pantofelek a Emilie wypełnia Grimmowską próżnię swoimi, bardzo udanymi gatunkowo refleksjami. Bliżej współczesnego człowieka i z odpałem! Pięknie!
Cronenberg gubi pantofelek a Emilie wypełnia Grimmowską próżnię swoimi, bardzo udanymi gatunkowo refleksjami. Bliżej współczesnego człowieka i z odpałem! Pięknie!
Bardziej przypomnienie czym był Kopciuszek w oryginale niż jego rzeczywista rewizja. W stylówie trochę jak Mandico, a trochę jak te wszystkie twoje kumpele wkurzone, że w horrorze wciąż za mało im kobiecości. Groza bardzo efektowna, ale najpiękniejsza w finale gdy przypomina, że tylko radykalne siostrzeństwo może nas uratować.
Chcesz być piękna? Musisz cierpieć! Blichfeldt zrobiła film, z której bracia Grimm byliby dumni. Ślicznie obrzydliwy i okropnie uniwersalny!
Czekałem na taką wersję Kopciuszka. No i może właśnie czekałem zbyt długo.
BYĆ KOCHANĄ
Jestem bardzo ciekawa szerszej recepcji tego filmu, bo mnie trochę zszokował; przemęczenie matki przez większość czasu samodzielnie wychowującej czwórkę (!) dzieci zostaje tu dziwacznie przekierowane w „podróż do wnętrza siebie”, ale zupełnie bez brania pod uwagę słonia w pokoju (podkreślmy: czwórka dzieci! w różnym wieku! od dwulatki której nie można spuścić z oka po piętnastolatkę w fazie „nienawidzę mojej matki!!!”). Ale Oslo piękne, i to jest wszystko ładnie zrobione i zmontowane, tylko ten patriarchat przedziwnie wyparty w narracji…
Autoterapia na ekranie. Dla osób, dla których w kinie najważniejszy jest naturalizm. Skupiony na emocjach bohaterki, szalenie autentycznych i surowych, w których wiele osób odnajdzie siebie.
Peak kina terapeutycznego i kocyk odwagi dla tych, którzy jej potrzebują, aby spojrzeć wgłąb siebie (wszyscy). Również debiut pełnometrażowy, który odbiera mowę i ociera łzy. Fantastisk i owacje na płacząco! 👏🏼
Dziewczyny kochajcie siebie i bądźcie dla siebie dobre! W swoim debiucie fabularnym Lilja Ingolfsdottir prezentuje film, który przypomina długą sesję psychoanalityczną, gdzie widz jest zarówno terapeutą, jak i pacjentem. Skupiając się na nietypowej postaci kobiecej, reżyserka nie szuka łatwej drogi do empatii. To pokolenia z przeszłości (jej matka), teraźniejszości (przyjaciółki i terapeutka) i przyszłości (jej córka) pomagają w podróży ku zaakceptowaniu emocji. Mała perełka kina obyczajowego. Jedynym mankamentem może być zakończenie, próbujące złagodzić skrajną intensywność obrazu. Ale jestem pewna, że niejeden odbiorca zauważy siebie w głębokim spojrzeniu Helgi Guren.
SENS ŻYCIA ORAZ JEGO BRAK
Mała, urocza komedia egzystencjalna pełna niespodzianek, dziwacznych błysków geniuszu i surrealistycznych pomysłów. Opowiada o Budapeszcie, który jest trochę jak jej główny bohater: inteligentny, marzycielski i odrobinę niepewny. Piękna wizja, która przekonuje nas, że pomimo nieprzewidywalności i chaosu dnia codziennego nadal dokądś zmierzamy.
MINISTRANCI
Świetnie napisany, poprowadzony i zagrany. Nie ocenia wiary, tylko instytucję kościoła i złe ludzkie postawy. Obraz o wchodzeniu w dorosłość i starciu z brakiem złudzeń. Poruszający!
„Boże ciało”, ale zrobione ze sporym dodatkiem poczucia humoru (i to nawiązanie z tymi maskami do Django!). Taka polemika Domalewskiego z kinem depresji Smarzowskiego („Dom dobry” i „Kler”). Fantastyczny główny bohater. Film na szczęście unika pułapki polskiego małomiasteczkowego kiczu, ale te Lwy za najlepszy film w Gdyni to jednak na wyrost, bo wg mnie na te laury zdecydowanie zasłużył „Chopin, Chopin”.
Pięknie opowiada o przyjaźni, trochę gorzej o rodzinie. Ma świetne momenty, szczególnie te komediowe, ale to bardzo nierówny obraz. Brawo dla młodych aktorów, którzy zawstydzają na ekranie swoich starszych kolegów i koleżanki.
Takich filmów o kościele w Polsce raczej niewiele – tym bardziej cieszy fakt, że elementy, które go tworzą dopisały. Chłopaki są świetni a Domalewski wprowadza do zakrystii lekkość, zabawę i dystans. Zasięg emocji wykracza poza typowy dla tego tematu smutek. Odważnie i z humorem.
Scenariusz mógłby rozkruszyć się w palcach, ale wybaczam, bo Domalewski nie tylko udanie sportretował reformatorski głód (części) współczesnych, polskich katolików, ale przede wszystkim udanie połączył Chrystusa z Don Kichotem (sic!) tworząc cudownego i charyzmatycznego, głównego bohatera.