W tym roku Loża Krytyków towarzysząca Festiwalowi Kamera Akcja ponownie gości w progach Pełnej Sali. Poniżej znajdziecie pierwszą część ocen filmów z trzeciego dnia festiwalu wystawionych przez krytyczki, krytyków i osoby związane z kinem, które uczestniczą w łódzkim wydarzeniu. 16. odsłona FKA trwa od 23 do 26 października.
UNION PACIFIC
Barwne widowisko, w którym Ameryka gra na dwa fronty: kusi ją występek i przyciąga nowoczesne prawo (choć przecież to wciąż ta sama mafia, tylko w innym przebraniu). Najciekawiej wypada strategia zarządzania siłą roboczą. I dynamiczne sceny kolejowe. Barwne widowisko, w którym Ameryka gra na dwa fronty: kusi ją występek i przyciąga nowoczesne prawo (choć przecież to wciąż ta sama mafia, tylko w innym przebraniu). Najciekawiej wypada strategia zarządzania siłą roboczą. I dynamiczne sceny kolejowe.
MIŁOŚĆ
„Miłość” jest niczym ciepły kocyk na jesienne popołudnia.
Trudno pokochać, trudno nienawidzić. Raz hipnotyczny, raz groteskowy. Bardzo metaforyczny, ale bywa też boleśnie dosłowny. Najdziwniejszy film 2025 roku.
Przegadane w najlepszym tego słowa znaczeniu. Mógłbym pływać tym promem i słuchać ich dialogów godzinami. Jest w nich cała masa mądrości, czułości, wychodzenia poza utarte schematy myślenia, empatii, wsłuchiwania się w potrzeby swoje i innych. Piękna pocztówka Oslo, tkanki miejskiej, w której najważniejszy jest człowiek. Uwielbiam takie kino.
To naprawdę nowy głos w mówieniu o intymności na ekranie, a cała trylogia jest wydarzeniem.
Film Daga to rozprawka, w której bohaterowie pokazują swoje bezbronne oblicza w poszukiwaniu samopoznania. Dają sobie przestrzeń do eksploracji a czasem – po raz pierwszy – do nazwania swoich przekonań. Jako widzowie mamy okazję zanurzyć się w tych dyskusjach i wyjść odrobinę mądrzejszymi, choć po seansie można odnieść wrażenie, że “wszystko zostało już powiedziane”.
ROMERÍA
„Lato 1993” spotyka „Alcarràs”. I jest to piękne spotkanie. A Simon znowu zachwycająco używa wątków autobiograficznych.
Carla Simón znów kreśli wiarygodny, impresjonistyczny portret rodzinny. To niemal znakomity film. Fragment rozgrywający się w latach 80. wydał mi się niepotrzebny, nazbyt dosłowny.
Przeciętne, poprawne kino, o którym szybko się zapomina.
Chyba już widziałem ten film Carli Simon…
Na poły autobiograficzna „Romeria” stanowi subtelne dopełnienie jej dotychczasowej twórczości – traktującego o dzieciństwie „Lata 1993” czy ilustrującego wielopokoleniowe napięcia rodzinne „Alcarràs”. Niczym narodowa spowiedź czy sterta wyrwanych z pamiętnika kartek – najnowsze dzieło Simón łączy w sobie wątki personalne i społeczno-polityczne, otwarcie opowiadając o epidemii AIDS oraz kryzysie heroinowym trawiącym Hiszpanię przełomu lat 70. i 80.
Carla Simon królowa!
DOM DOBRY
Potrzebny film, który oczywiście człowieka czołga. Agata Turkot fantastyczna, na Tomasza Schuchardta trudno będzie pstrzeć tak samo. Przejmujące, dojmujące i wykańczające emocjonalnie. Formalne zabiegi z ujęciami z judasza bardzo zacne, dwutorowa narracja chwilami jest już zbyt oniryczna, może zmylić. Podoba mi się to, że zakończenie można interpretować na różne sposoby.
Ale dozgonny szacun za scenę, w której bohaterowie trafiają w telewizji na „Dom zły”, a Tomasz Schuchardt komentue to słowami: „Co za gówniany film”.
Kolejny społecznie ważny obraz Smarzola. Jednak jak jego ostatni film w połowie gdzieś się gubi i rozpycha metraż zbyt duża liczbą motywów w fabule. Aktorsko mistrzostwo i pewnie powrócę jeszcze do tego filmu.
Nie wiem czy to cynizm, czy ojkofobia, ale upajanie się przemocą domową przez 1,5 godziny, przy montażowej biegunce to nie jest dobry pomysł na film. A zaczyna się całkiem obiecująco. Na plus świetna Agata Turkot i ciekawe, choć ograne, zabiegi narracyjne.
Pierwsza połowa filmu świetnie wyważona. Smarzowski zobrazował drogę od baśniowej miłości, przez wspaniałe prezenty i szczęśliwe wakacje, aż po największy życiowy koszmar, z którego nie ma ucieczki. W drugiej połowie film zaczyna się jednak sypać, a po niuansach nie ma śladu. Doceniam to, jak ukazano mechanizm przemocowego związku, w którym początkowa sielanka jest iluzją, niestety człowiek często uświadamia sobie to dopiero po czasie. Wielki ukłon w stronę Agaty Turkot, mało która młoda polska aktorka byłaby w stanie stworzyć i unieść taką kreację bez ocierania się o karykaturę.
Bardzo ważny i ciężki temat, jednak czułem się jakbym był torturowany.Jakby reżyser chciał upchnąć każdą scenę którą nakręcił. Seans niektórych może naprawdę przytłoczyć i zmęczyć a innych mocno poruszyć. Dla mnie po prostu było wszystkiego za dużo w pewnym momencie.
Miks wszystkiego, co wcześniej nakręcił Smarzowski ze świetnymi rolami Turkot i Schuchardta. Nie zasłużył na aż takie cięgi, jakie dotąd zebrał, bo nie uważam, by był przesadzony i nadmiernie epatował przemocą. Niemniej jest nader chaotyczny, a montaż, mimo dobrego zamysłu, z czasem zaczyna drażnić. Kompletnie położono też rys psychologiczny dziecka.
Ten film atakuje, wali w łeb, nadużywa. Formalnie jest ciekawy i świetnie zmontowany, ale czy to może komuś pomóc? Czy jest w tym jakaś empatia, czy tylko przemoc i pornografia cierpienia?
Wszystko wydaje się snem we śnie… A „Dom dobry” to prawdziwy koszmar. Przemoc wobec kobiet w zaciszu czterech ścian, serwowana jako „dawka przypominająca”. Smarzowski po raz kolejny wywołuje w widzów fizyczny ból i trudny do opanowania wku*** na rzeczywistość. Wspaniała Agata Turkot. Doskonały Tomasz Schuchardt.
Każda dobra rzecz w tym filmie tonie pod stosem banałów i schematycznej sztampy. Każda postać, nieważne jak dobrze zagrana, to jedno zdanie pisane pod tezę. A kiedy Pan Smarzowski wreszcie lituje się nad bohaterką i doprowadza ją do satysfakcjonującego finału, nie może przestać znęcać się nad widzami. Mam nadzieję że ktoś kiedyś zrobi o tym film i że będzie lepszy od Domu Dobrego.
SEKS
Film otwiera jedna z najbardziej niesamowitych rozmów – między mężczyznami, o śnie, o fantazji erotycznej, o seksie – jakie widziałam (ostatnio) w kinie. Choć reszta filmu już nigdy nie dosięga wyżyn tej NIESAMOWITOŚCI – to wciąż bardzo ciekawy film, o gadaniu i do pogadania, z pięknymi panoramami „Oslo w budowie”.
Prosty, ale niebanalny. Kino dialogowe, w którym rozmowa naprawdę poszerza horyzonty. Dag Johan Haugerud musi ciepło myśleć o ludziach.
Tytułowego seksu w filmie jest niewiele, ale nie sposób oderwać się od tego, jak bohaterowie o nim rozmawiają. Każdy widz wyciągnie z tych rozmów coś innego, zależnie od własnych doświadczeń i wrażliwości. Na minus wypada jednak nierówny rozkład emocjonalnych akcentów: jednej historii poświęcono znacznie więcej uwagi i empatii, podczas gdy druga została potraktowana nieco po macoszemu.
Najsłabszy z tryptyku. Nadal dużo tu dobra, ale całość jest nieco mętna, niekonkretna, niewyczerpująca tematu. Historie dwóch bohaterów nie mają takiej samej siły fabularnej ani ciężaru emocjonalnego.
Najsłabsza, ale i tak fascynująca część wybitnej trylogii gadanej.
Od pierwszych momentów chwyta zaskoczeniem i pytaniami. Seks jako akt czy sex jako tożsamość? Szukanie odpowiedzi autor pozostawia bohaterom i widzom a całość płynie niczym prom między skandynawskimi wysepkami. Filmy Daga sprawiają wrażenie hermetycznych, choć nie w sposób oczywisty. Raczej zapraszają do swojego “Dagowersum”.
RENOIR
SNY O MIŁOŚCI
Przegadany coming of age w najlepszym tego słowa znaczeniu. Podoba mi się, że dojrzewanie, motyw eksploracji i transformacji nie został tu zamknięty jedynie wokół najmłodszej postaci, a pokazuje chęć zmiany i doświadczania cross-generacyjnie.
Wciąż powraca tu myśl, że jeśli historia miłosna jest dobrze skomponowana, odbiorca odnajdzie w niej własne uczucia. Tak właśnie było – wszystko sobie przypomniałam.
Norweski coming of age, ale ma taki trochę vibe wybitnych „Sekretów i kłamstw” (1996). Miłość nastolatki do nauczycielki to fajny temat, ale ta częsta narracja z offu trochę rozbija film. Dobry, ale mógłby być lepszy. Czy Niedźwiedź na Berlinale to jednak nie przesada?
To subtelna, a zarazem niezwykle poruszająca opowieść o młodzieńczym zauroczeniu. Tym najbardziej intensywnym, gdy buzują hormony, a emocje sięgają zenitu. Jestem pod wrażeniem, jak Dag Johan Haugerud potrafi przełożyć na ekran wnikliwe obserwacje dotyczące relacji międzyludzkich. Dostrzega najmniejsze niuanse emocji, a efekt końcowy wypada niezwykle szczery i prawdziwy.
Żałuję, że nie zobaczyłem go w pakiecie z resztą tryptyku. Nadal uważam, że za dużo tu narracji z offu, chciałbym więcej tych przepięknych dialogów, ale kilka miesięcy po seansie bardzo intensywnie wciąż o nim myślę. Niezwykle czuły obraz, który pozostaje na dłużej. Szczególnie uwielbiam wątek relacji córka-matka-babcia.
Obok „Tajnego agenta” jest to dla mnie film roku – wspaniały traktat o tym, że nie da się mówić o fantazji jednocześnie nie naruszając jakiejś społecznej normy.
Refleksja nad sztuką i życiem. Nad szczerością i procesem twórczym. Trzy pokolenia kobiet mówią o tym, co dla nich ważne. Dojrzewanie jawi się jako czas największej kreatywności. I najpiękniejszych marzeń. Głębia wizji, wszechświat emocji i potęga słowa. Tej filmowej chmurze warto się przyjrzeć!
Film, który przekracza wszelkie limity wrażliwości. Wybitnie napisana i zbalansowana historia młodzieńczego zauroczenia, z którą się dojrzewa.